Παρασκευή σήμερα 29 του Μάη είναι μια από τις πιο πικρές και λυπητερές ημέρες του Γένους, γιατί συμπληρώνονται 567 χρόνια από τις 29 του Μάη του 1453 που έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα βάρβαρα χέρια του Ασιάτη κατακτητή και μαζί της έπεσε κι ένας ολόκληρος κόσμος.
Ένας κόσμος σημαδεμένος από το πνεύμα και τον Πολιτισμό του Ελληνισμού και την Πίστη της Ορθοδοξίας. Η Κωνσταντινούπολη δεν ήταν μια οποιαδήποτε πόλη, αλλά ήταν η Βασιλεύουσα του Κόσμου μ’ όλη τη σημασία της λέξης.
Πολλά τα λάθη και από πολλούς, αλλά δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν. Αυτό που προέχει είναι να μην αφήσουμε την αγωνία και την κρίση που δημιουργεί ο κορωνοϊός να μας κάνει επιλήσμονες αυτής της έμπονης επετείου.
Ούτε να επιτρέψουμε τη λήθη να σκεπάσει την αιχμάλωτη Πόλη, γιατί ουσιαστικά πεθαίνει ό,τι ξεχνιέται, κι εμείς δεν μπορούμε να ξεχάσουμε γιατί στην Πόλη έχουμε θησαυρίσματα όσια και ιερά. Χώματα και σκηνώματα ιερά, ιστορικά και άγια. Εχουμε εκκλησιές και σχολειά, Μητροπόλεις και Αγιάσματα και το πιο σπουδαίο το Οικουμενικό Πατριαρχείο που το φυλάγουν ολημερίς, ολοχρονίς, άσκιαχτοι μέσα στις νύχτες «οι ελεύθεροι πολιορκημένοι» με επικεφαλής τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και οι μετ’ αυτού ιεράρχες, ιερείς και η Ρωμιοσύνη της Πόλης.
Στην Πόλη σήμερα, τη δική μας Πόλη, μπορεί να έχουν απομείνει λίγοι αλλά είναι τόσο δυνατοί και αποφασιστικοί και κρατούν αναμμένο το καντήλι της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, παρ’ όλες τις αντιξοότητες των υπεναντίων, αλλά και των διαφόρων μητραλοιών από την Ελλάδα δυστυχώς, την Ομογένεια ελαχίστων περιθωριακών, τη Ρωσία και αλλαχού που θαρρείς πως μέσα στις φλέβες τους δεν ρέει αίμα, αλλά πύον.
Θ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου