Μη έχοντας εδώ “μένουσαν πόλιν”, αλλά επιζητώντας διακαώς την “μέλλουσαν”

 ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Κυριακής, 18 Οκτωβρίου 2020,

εορτής του αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά

(Λκ. ι΄ 16-21)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης

Ο Ιησούς Χριστός δεν έπαψε ποτέ να τονίζει στους μαθητές του ότι είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού και γι' αυτό, επειδή είναι το δεύτερο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, κάθε αμφισβήτηση και ασέβεια προς Αυτόν αντανακλά και στον Πατέρα, ο οποίος Τον απέστειλε για την σωτηρία των ανθρώπων και τη λύτρωσή τους από το προπατορικό αμάρτημα, με ό,τι τούτο επέφερε. Σε αυτούς όμως που Τον ακολουθούν, εφαρμόζουν και δεν αθετούν τις εντολές Του έδωσε εξουσία να πατούν πάνω σε φίδια ή σε σκορπιούς, δίχως να φοβούνται τίποτα, μήτε να πτοούνται από κανέναν. Τα φίδια και οι σκορπιοί νοούνται εδώ αλληγορικώς. Πρόκειται για τις εωσφορικές δυνάμεις, τους άρχοντες του σκότους, τις αντι-πνευματικές εξουσίες του κόσμου τούτου.

Όλοι αυτοί, από την πρώτη στιγμή, δεν έπαψαν να διώκουν την Εκκλησία του Χριστού, να οδηγούν σε μαρτύρια και σε θάνατο Αποστόλους και τους Αγίους. Όμως οι άνθρωποι του Θεού, δυναμωμένοι από τον μεγάλο εμψυχωτή τους, το Πνεύμα το Πανάγιο, ουδέποτε πτοήθηκαν ή φοβήθηκαν! Ανυποχώρητοι διέσχισαν τα μήκη και πλάτη της γης, κηρύσσοντας «Χριστόν εσταυρωμένον και αναστάντα». Εν τω ονόματί Του θεράπευαν ασθενείς, ανάσταιναν νεκρούς, κατατρόπωναν δαίμονες, στέκονταν αγέρωχοι ενώπιον ισχυρών και ηγεμόνων, ελέγχοντάς τους με δύναμη λόγου. Ουδέποτε υπέκυψαν στα δελεαστικά πλούτη ή τα αξιώματα που τους υποσχέθηκαν. Αντίθετα, δια της πίστεως «κατηγωνίσαντο βασιλείας», θαρραλέα πολέμησαν την ειδωλολατρία και την αίρεση, προτίμησαν διώξεις, κόπους, ταλαιπωρίες και θάνατο, μη έχοντας εδώ “μένουσαν πόλιν”, αλλά επιζητώντας διακαώς την “μέλλουσαν”, δηλαδή την Βασιλεία των Ουρανών. Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής το Άγιο Πνεύμα, εν είδει πυρίνων γλωσσών, κατήλθε επί των κεφαλών τους. Τότε, αυτοί οι απλοϊκοί χωρικοί, οι αγράμματοι ψαράδες, γενόμενοι αλιείς ανθρώπων, κατατρόπωσαν τους σοφότερους της γης. Είναι, κατά τον Απόστολο Παύλο, «τα μωρά» που ο Θεός επέλεξε, για να καταισχύνει τους σοφούς.

Αιώνες πριν, οι αρχαίοι φιλόσοφοι έψαχναν εναγωνίως να βρουν την Αλήθεια, χωρίς ποτέ να το κατορθώσουν. Όμως οι απλοϊκοί μαθητές του Χριστού έγιναν απόλυτοι κάτοχοι της Αλήθειας αυτής, μεταλαμπαδεύοντάς την στους ανθρώπους και αυτό τους κατέστησε Αγίους του Θεού του Υψίστου, συγκληρονόμους της Βασιλείας Του, ονόματα επιφανή καταγραμμένα στο βιβλίο τ' Ουρανού, το βιβλίο της Ζωής! Και τελικά αυτό είχε τη μεγαλύτερη σημασία. Όλα τα άλλα, τα θαυμαστά και μεγάλα που έπρατταν επί της γης, ήταν μόνο βοηθητικά του έργου τους. Ο υπέρτατος σκοπός, για τον οποίον κυρίως θα έπρεπε να χαίρονται, είναι η κατάκτηση του Παραδείσου.

Οι Άγιοι ουδέποτε έδρασαν ως ταχυδακτυλουργοί, μήτε και τώρα λειτουργούν ως θαυματοποιοί. Πρόκειται για πεπειραμένους οδηγούς ψυχών, τους οποίους ας φροντίσουμε κι εμείς να εμπιστευτούμε στην πνευματική προσπάθεια και πορεία μας. Αξίζει να τους δώσουμε το χέρι μας, ούτως ώστε να μας χειραγωγήσουν με ασφάλεια στην εν Χριστώ πραγματικότητα, την οποίαν οι ίδιοι βιώνουν, μέτοχοι ουράνιων εμπειριών και μυστηρίων! Γένοιτο!