Ο συνοδοιπόρος

Δύο συνοδοιπόροι ακολούθησαν τον δρόμο του Χριστού προς τον Γολγοθά και τον σταυρό. Ήταν οι δύο ληστές, αυτοί οι οποίοι σήκωσαν με τη σειρά τους τον δικό τους σταυρό, αυτοί οι οποίοι γεύτηκαν με τη σειρά τους τα βασανιστήρια της ανθρώπινης εκδικητικότητας, για όσα είχαν πράξει εις βάρος της κοινωνίας, αυτοί οι οποίοι έζησαν τον θάνατο λίγο μετά τον Ιησού και Τον ακολούθησαν στον Άδη, ο ένας με τα μάτια της ψυχής ανοιχτά, ενώ ο άλλος τα σφάλισε για πάντα κρατώντας τον εαυτό του στο σκοτάδι.  Κι έτσι, από τους δύο ο ένας παρέμεινε ο αληθινός συνοδοιπόρος του Χριστού και μάλιστα ήταν ο πρώτος ο οποίος εισήλθε στον Παράδεισο μαζί Του μετά την Ανάσταση,  όπως η παράδοσή μας αναφέρει.

 Ήταν ηθικά στοιχεία οι ληστές; Προφανώς και όχι. Επομένως, δεν καταδικάστηκαν ούτε σώθηκαν εξαιτίας της ηθικής τους ποιότητας, επειδή έκαναν ή δεν έκαναν ό,τι έπρεπε για να ακολουθούν τον Νόμο και τις εντολές του Θεού. Οι ληστές είχαν μία και μοναδική ευκαιρία να φιλοσοφήσουν τη ζωή τους, τα έργα τους, το όποιο μέλλον τους. Ο ένας διάλεξε το παρόν. Αρνήθηκε να δει το αληθινό του πρόσωπο και ζήτησε από τον Χριστό ένα θαύμα: να αποδείξει ότι είναι ο Υιός του Θεού, να κατέβει από τον σταυρό και να κατεβάσει και εκείνον και τον άλλο ληστή, δείχνοντας την παντοδυναμία του και την ίδια στιγμή χαρίζοντάς τους τη ζωή. Αυτή ήταν η έγνοια του. Η ζωή του παρόντος κόσμου και χρόνου. Δεν τον ενδιέφερε τι είχε πράξει, αρκεί να ζήσει. Ο άλλος όμως ληστής, ο εκ δεξιών του Χριστού, είδε τη ζωή με βάση το μέλλον, τη βασιλεία του Χριστού και το μόνο που ζήτησε ήταν να τον θυμηθεί ο Κύριος. Ο ληστής ομολόγησε ότι το ηθικό του ποιόν δεν γεννούσε κανένα άλλοθι ζωής σ’ αυτόν τον χρόνο. Ό,τι έκανε, στην πραγματικότητα, του στερούσε αυτό το δικαίωμα, διότι δεν είχε δείξει ένα δράμι αγάπης, συγχώρεσης, καλοσύνης έναντι του κόσμου τούτου. Και βλέποντας τον Χριστό, ένιωθε το ηθικό του κενό, την έλλειψη.

Το μόνο που του έμενε ήταν να επικαλεστεί αυτό που αληθινά κρατά τον άνθρωπο δίπλα στον Θεό: την μνήμη. Ότι ο Θεός είναι αγάπη. Ότι ο Θεός είναι βασιλιάς όχι της εξουσίας έναντι του κόσμου τούτου, αλλά της συγχώρεσης και της νέας αρχής, η οποία απλώνεται και στο παρόν και στο μέλλον. Μία στιγμή κράτησε η φράση του: «μνήσθητι». Ήταν αρκετή όμως να προσπεράσει στην καινούργια αρχή όλους τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, όλους τους σοφούς του κόσμου που είχε προηγηθεί,  ακόμη και όσους η ηθική τους ποιότητα ήταν ασύγκριτη με τη δική του.

Ένας λοιπόν υπήρξε αληθινός συνοδοιπόρος του Χριστού στην πορεία προς τον σταυρό και επάνω στον σταυρό. Αυτός που Τον είδε και η καρδιά του άνοιξε. Τέτοια συνοδοιπορία έχει νόημα και για μας μας, αν θέλουμε να δούμε το Πάσχα στην αληθινή του προοπτική: αυτή της επίγνωσης της καρδιάς μας, αλλά και της έλλειψης αγάπης που μας χαρακτηρίζει τόσο προσωπικά όσο και σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει και τον Χριστό και την αγάπη ως φάρους του. Ένα βλέμμα στον Εσταυρωμένο ας μας αφυπνίσει. Και ας κάνουμε κοντά Του το μέλλον παρόν. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια», στο φύλλο της Μεγάλης Τετάρτης 16 Απριλίου 2025