Πρωί Κυριακής Ι΄ Λουκά, 7 Δεκεμβρίου 2025, στον Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αμαρουσίου, τελείται Αρχιερατικό Συλλείτουργο, συλλειτουργούντων των Σεβ. Μητροπολιτών Ζακύνθου κ. Διονυσίου Δ΄, Ζάμπιας και Μοζαμβίκης κ. Ιωάννου και Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού κ. Κυρίλλου, επί τη καθιερώσει καλλιτεχνικού προσκυνηταρίου του Αγίου Διονυσίου του εν Ζακύνθω, το οποίο εποιήθη, με πρωτοβουλία του ζακυνθίου Εφημερίου του Ναού, Πρωτοπρεσβυτέρου Χρήστου Μαρούδα.
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Κυριακή ΚΣΤ΄ (Ι΄ Λουκά) 7/12/2025
Του π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΠΟΜΟΝΗ
«Ὅταν τὴν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς, τὴ φώναξε καὶ τῆς εἶπε· «Γυναίκα, ἀπαλλάσσεσαι ἀπὸ τὴν ἀρρώστια σου».῎Εβαλε πάνω της τὰ χέρια του κι ἀμέσως ἐκείνη ὀρθώθηκε καὶ δόξαζε τὸν Θεό».
Του π. Δημητρίου Μπόκου
Ὁ Χριστὸς ἕνα Σάββατο μπῆκε σὲ μιὰ ἑβραϊκὴ συναγωγὴ καὶ δίδασκε. Μεταξὺ τῶν ἀκροατῶν του ἦταν καὶ μιὰ ἄρρωστη γυναίκα. Ἐπὶ δέκα ὀκτὼ χρόνια ἦταν «συγκύπτουσα». Διπλωμένη στὴ μέση, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ σηκώσει ἐντελῶς τὸ κεφάλι της. Χωρὶς κἂν νὰ τὸ ζητήσει ἡ ἴδια, ὁ Χριστὸς τὴ θεράπευσε. Ἡ γυναίκα αὐτὴ δὲν ἦταν ἁπλῶς ἀσθενής. Εἶχε «πνεῦμα ἀσθενείας». Ἦταν ἄρρωστη ἀπὸ ἐπήρεια δαιμονικοῦ πνεύματος. Τὴ γυναίκα αὐτὴ «ἔδησεν ὁ σατανᾶς δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη». Ὅμως ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ ἕνα συγκεκριμένο λόγο. «Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α΄ Ἰω. 3, 8). Γι’ αὐτὸ καὶ λύνει τὴν θυγατέρα τοῦ Ἀβραὰμ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ σατανᾶ θεραπεύοντάς την (Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ).
Τόσο ἡ Ἀποστολικὴ ὅσο καὶ ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἔχουν σήμερα ἕνα κοινὸ στόχο: Νὰ μᾶς ἀποκαλύψουν τὸν δρόμο ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς. Καὶ ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ δρόμος; Ἡ ὁλοκληρωτικὴ πίστη στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής
Ομιλία στην ευαγγελική περικοπή του Λουκά ιγ´ 10-17.
Δεκαοκτώ έτη και μια αιωνιότητα χαραγμένη σε μια ανθρώπινη ράχη. Αυτό συνιστά το μέτρο της οδύνης, την παράμετρο του χρόνου που καταμετρά η γη, όταν το βλέμμα αδυνατεί να αντικρίσει τον ουρανό. Η συγκύπτουσα γυναίκα της ευαγγελικής περικοπής, μια σκιά εντός του πλήθους, εισέρχεται στη συναγωγή σέρνοντας την ύπαρξή της, αντί να βαδίζει. Το σώμα της έχει μεταβληθεί πρόωρα σε μνήμα της ψυχής της, ενώ η χρόνια αγκύλωση μοιάζει με σκουριασμένο κλειδί στην κλειδαριά του χρόνου, το οποίο αρνείται πεισματικά να περιστραφεί. Εύλογα εγείρεται το ερώτημα: πόσο άραγε ζυγίζει ο καημός και η αμαρτία του κόσμου; Πιθανώς, ισούται με το βάρος που την εξαναγκάζει να προσβλέπει διαρκώς στο χώμα. Ολόγυρα, η Συναγωγή φάνταζε εκείνη την ημέρα αλλότρια, σχεδόν εχθρική, καθώς η τήρηση του Σαββάτου είχε εκφυλιστεί σε μία απολιθωμένη τυπική θρησκευτικότητα, βαρύτερη από την ίδια την ασθένεια. Εν μέσω των συναθροισμένων ανθρώπων, η ζωντανή εικόνα του Θεού συντρίβεται…
