Ως καλός στρατιώτης Χριστού

Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. Ἐάν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ (Β' Τιμ. 2, 4-5)
 
Κακοπάθησε λοιπόν σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού. Κανείς στρατευμένος δεν μπλέκεται στις υποθέσεις της καθημερινής ζωής, αν θέλει να είναι συνεπής απέναντι σ’ εκείνον που τον στρατολόγησε. Κι όταν κάποιος μετέχει σε αθλητικούς αγώνες, δεν παίρνει το στεφάνι της νίκης, αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανόνες.

    Στρατιωτική είναι η ορολογία που χρησιμοποιεί η χριστιανική πίστη, αναφερόμενη σε Αγίους μάρτυρες και ομολογητές. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο, τον προτρέπει να κακοπαθεί σαν καλός στρατιώτης Χριστού. Ο στρατιώτης βρίσκεται σε κατάσταση στρατείας, εκστρατείας. Δεν έχει μόνιμο τόπο ως κατοικία, ούτε υπάρχοντα, περιουσία, αλλά είναι έτοιμος να ακολουθήσει πορεία μάχης. Αυτό σημαίνει ότι είναι σε επιφυλακή. Σπίτι του είναι το στρατόπεδο, κυρίως όμως οι συστρατιώτες του είναι η οικογένειά του. Έχει τα όπλα του μαζί. Βρίσκεται σε νήψη, σε αγρυπνία, σε επιφυλακή. Ο φόβος για τον θάνατο δεν είναι αυτός που κυριαρχεί, αλλά η διάθεση της νίκης χάριν του σκοπού, τον οποίο υπηρετεί. Και ο ίδιος δεν είναι πλαδαρός. Ασκείται, προετοιμάζεται, αγωνίζεται, ώστε να μπορεί, όταν έρθει η ώρα, να πολεμήσει. Και ο πόλεμος είναι διττός: αμυντικός, για να μη χάσει ό,τι έχει, και επιθετικός, για να κερδίσει τη νίκη. Ο στρατιώτης όμως ζει εν υπακοή προς τους ανωτέρους του. Χωρίς υπακοή υπάρχει χάος. Διότι ο στρατός χωρίς συνολικό σχέδιο θα ηττηθεί πανηγυρικά. Το εγώ χωρίς το εμείς δεν μπορεί να προχωρήσει. 

    Ο χριστιανός είναι στρατιώτης Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι στην ψυχή του και στην καρδιά του δεν προσκολλάται στα επίγεια πράγματα, αγαθά, κτήματα, ακόμη και τα πολύ οικεία, αλλά έχει ως στόχο του να υπηρετήσει, να διακονήσει τον Χριστό στον πρόσωπο του αδελφού του. Προετοιμάζεται, καταρτίζεται διά της Αγίας Γραφής, των μυστηρίων της Εκκλησίας, της αγάπης ως καθημερινής πράξης, ώστε να έχει την αυτογνωσία που οδηγεί στην μετάνοια. Να μπορεί να βλέπει την μεγάλη παγίδα του διαβόλου, που έχει να κάνει με την απελπισία για όσα ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταφέρει και την υπερηφάνεια για όσα αποδίδει στον εαυτό του μη βλέποντας τη δύναμη της χάριτος του Θεού. Να είναι έτοιμος, όταν νιώθει τα πάθη του να θέλουν να επιβάλουν ένα “εγώ” επιθυμητικό και αυτοθεωτικό, να πει τα απαραίτητα ΟΧΙ. Να είναι μέλος του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, με υπακοή σε αυτούς που η Εκκλησία ορίζει να κρατούν το τιμόνι του πλοίου. Να πορεύεται με αγάπη προς τον πλησίον, ει δυνατόν και με αυτοθυσία, όπως κάνει ο καλός στρατιώτης που θυσιάζεται για τον συστρατιώτη του. Να είναι σε μια διαρκή νήψη, ώσττε να μπορεί να διαβλέπει τον πειρασμό που καραδοκεί να κυριαρχήσει στην καρδιά του.

    Ο σύγχρονος χριστιανός μοιάζει ολοένα και περισσότερο με άνθρωπο του σπιτιού, του εαυτού, της ατομικότητας. Παρασυρμένος από ένα πνεύμα ατομοκεντρισμού ζητά να έχει αυτός τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, χωρίς υπακοή στην Εκκλησία, χωρίς ιδιαίτερη αγάπη για τους άλλους και με μια αίσθηση ότι η βασιλεία του Θεού θα κερδηθεί διά της ανέσεως. Χρειάζεται αφύπνιση πνευματική, να ξαναβρούμε το πνεύμα της εκστρατείας, όχι ως μιλιταριστικό εθνικισμό, αλλά ως αγωνιστικότητα που δίνει ζωή και χάρη πνευματική. Στον δρόμο αυτό άγιοι, όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, άνθρωπος αγάπης, θυσίας, αποφασιστικότητας και αγωνιστικότητας, ας είναι βοηθοί μας. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός 

27 Ιουλίου 2025. Του Αγίου Παντελεήμονος