«῎Εχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν»

«Λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ῎Εχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν» (Λουκ. 8,29)

«῾Ο ᾿Αβραάμ τοῦ λέει· “ἔχουν τὰ λόγια τοῦ Μωυσῆ καὶ τῶν προφητῶν· ἂς ὑπακούσουν σ’ αὐτά”». 

            Έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας μια εικόνα για την πίστη ότι χρειάζεται σημεία, θαύματα για να πείσει. Βλέποντας την εικόνα της Εκκλησίας, των ταγών της, τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις περιστάσεις της ζωής, κυρίως τη σιωπή και την αφωνία σε έναν κόσμο στον οποίο, ακόμη κι αν μιλήσει, οι πολλοί δεν θα ακούσουν τον λόγο της, αισθανόμαστε ότι κάτι άλλο πρέπει να φανερωθεί στην πραγματικότητα που ζούμε. Ένας Άγιος που θα κάνει επίδειξη δύναμης. Κάποιος που θα φωνάξει και θα πάει κόντρα στο ρεύμα, όχι όμως της αμαρτίας και του κακού, αλλά της εξουσίας, όπως κι αν αυτή εκφράζεται, κυρίως διά του πολιτισμού, της τεχνολογίας, της ιατρικής, της επιστήμης. Κάποιος που θα καταγγείλει το εκκλησιαστικό κατεστημένο, που είναι συμβιβασμένο με τους αιρετικούς, με τους προσκυνημένους, με τους εκκοσμικευμένους.

            Στην παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου ο Χριστός ξεκάθαρα αναφέρει πως ο πλούσιος  πήγε στην κόλαση όχι διότι δεν ήταν αντιστασιακός, αλλά διότι δεν έδειξε δράμι αγάπης στον φτωχό συνάνθρωπό του, παρότι ήξερε πώς τον έλεγαν, τον έβλεπε που πεινούσε, τον έβλεπε πληγωμένο και ζητιάνο, τον έβλεπε μόνο του, με μόνη ελεήμονα παρέα τα σκυλιά. Κι όμως, και στην κόλαση ήθελε ένα δυνατό σημείο για να μην τον ακολουθήσουν τα αδέρφια του. Δεν ήθελε να ακούσουν και να υπακούσουν στον Μωυσή και τους προφήτες, να αγαπήσουν τον φτωχό, τον ξένο, τον ασθενή, τον μοναχικό. Έπρεπε να βγει από το μνήμα ο Λάζαρος, που κι αυτοί τον γνώριζαν, αλλά παρέμειναν αδιάφοροι, χωρίς αγάπη κι έγνοια για εκείνον. Και η απάντηση είναι σκληρή, μα αληθινή. Απευθύνεται και σε μας. Ας ακούσουμε τη Γραφή, τον λόγο του Θεού, τον Νόμο του Μωυσή, αλλά και την υπέρβαση και συμπλήρωσή του από τον Χριστό κι ας αφήσουμε τα θαύματα κατά μέρος. Τα θαύματα εντυπωσιάζουν για το τώρα. Η αγάπη μας συνοδεύει για πάντα. Είναι καιρός να αλλάξουμε την εικόνα που έχουμε για την πίστη. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

2 Νοεμβρίου 2025, Κυριακή Ε΄ Λουκά- του πλουσίου και του Λαζάρου