Αλησμόνητη μέρα...

Γράφει από τη Μελβούρνη η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

12 του Δεκέμβρη 1980. Σήμερα γίνονται 30 χρόνια από τότε που έφυγε ο αγαπημένος μου Παπάκης... Σπυρίδων Μούσουρας, ιερέας!

Σηκώθηκε το πρωί, πήγε στην Αγία Δύναμη, το εκκλησάκι στην οδό Μητροπόλεως στην Αθήνα, όπου ήταν εφημέριος, λειτούργησε, μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, προσκύνησε τα Θεία, δέχτηκε τις εορταστικές ευχές από το αγαπητό του εκκλησίασμα, κατέβηκαν από το Υπουργείο Παιδείας και του ευχήθηκαν εγκάρδια όλοι του οι φίλοι και στο σπίτι έφτασαν πολλά ευχητήρια τηλεγραφήματα και τούρτες, όπως συνηθίζονταν τότε.

Το μεσημέρι, έστρωσε γιορτινό τραπέζι η παπαδιά, μαζεύτηκαν παιδιά κι εγγόνια γύρω του, γέμισε γέλια και χαρές το σπίτι! Για τη φαμελιά μας, η γιορτή του παπάκη μας ήταν μια από τις πιο επίσημες ημέρες του χρόνου!

Πέρασαν γειτόνοι και συγγενείς να του ευχηθούν και το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα από μακρινούς συγγενείς και φίλους! Ήταν πολύ αγαπητός και σεβαστός ο Παπάκης!

Εγώ, περίμενα πάντα να συγκεντρωθούν όλοι στο τραπέζι, ήξερα την ώρα, για να τηλεφωνήσω και να του ευχηθώ και συνάμα να μιλήσω στη μαμά μου και στ' αδέλφια μου.

Τη συγκεκριμένη ώρα τηλεφώνησα. Το σήκωσε εκείνος, με τη μπουκιά στο στόμα, κάτι ασυνήθιστο, γιατί και δίπλα στο τηλέφωνο να καθόταν, ζητούσε από την παπαδιά να το σηκώσει. Όπως μου είπαν μετά, με το πρώτο κουδούνισμα του τηλεφώνου, πετάχτηκε: Άστο, θα το πάρω εγώ, η Σούλα μου είναι. Άρχισα να του εύχομαι γελαστή και χαρούμενη, μα η φωνή του ήταν κάπως απόμακρη, περισσότερο από όσο δικαιολογούσαν οι χιλιάδες μίλια που μας χώριζαν... Κάπως αναστατώθηκα, σοβάρεψα και τον ρώτησα αν είναι καλά. Όχι παιδί μου, καλά είμαι, μόνο να ξέρεις πως σε αγαπάω πολύ, την ευχή μου και την ιερατική μου ευλογία να έχεις...

Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 12 Δεκεμβρίου του 1979, όταν του τηλεφώνησα ξανά την ίδια ώρα να ευχηθώ, σε ερώτηση μου τι κάνει, μου απάντησε:  Γερνάω μέρα με την ημέρα... Μια επιθυμία μού έχει μείνει, να σε δω πριν φύγω και να σού δώσω την πατρική μου ευχή και την ιερατική μου ευλογία...

Χωρίς καν να σκεφτώ κατά πόσον ήταν εφικτό ή όχι, του λέω αυθόρμητα: Παπάκη μου, σου υπόσχομαι πως με τον καινούριο χρόνο θα έλθω. Γεμάτη λαχτάρα η φωνή του: Για πάντα παιδί μου; Όχι ακόμα για πάντα παπάκη μου, αλλά, σου υπόσχομαι θα έλθω να σας δω...

Πήγε Αύγουστος μέχρι να τα βολέψουμε όλα και να μπορέσουμε να πάμε, ο σύζυγος κι εγώ. Τα παιδιά έμειναν πίσω σε φίλους, μια και δεν είχαμε συγγενείς εδώ. Άλλωστε μόλις είχαν γυρίσει. Τα είχα στείλει και τα δυο λίγους μήνες πριν, να πάνε και να γνωρίζουν τον παππού και τη γιαγιά που καλά–καλά δεν τους θυμόνταν πια. Ήταν πολύ μικρά όταν φύγαμε κι είχε περάσει ήδη μια ντουζίνα χρόνια...

Ο παπάκης -και δεν ήταν ο μόνος- μέτραγε τις μέρες μέχρι να φτάσουμε, παραμονές του Αγίου μας!

Περάσαμε 4 υπέροχες, αλησμόνητες εβδομάδες με τη Μάνα, τον πατέρα, τ' αδέλφια, ανίψια και όλους τους αγαπημένους! Για να γλυκάνουμε κάπως την ώρα του καινούριου χωρισμού, είπαμε ένα ψέμα πως σε 2-3 χρόνια γυρνάμε για πάντα... Απαρηγόρητοι όλοι...

Μόνο όποιοι έζησαν αυτόν τον πόνο του ξεριζωμού, του χωρισμού, μπορούν να νιώσουν πόσο δύσκολη είναι αυτή η ώρα... Η ώρα που αποχαιρετάς πολυαγαπημένους και δεν ξέρεις αν λες... εις το επανιδείν ή αντίο...

...ακριβώς ένα χρόνο μετά, 12 Δεκεμβρίου 1980, έστειλα λουλούδια στον παπάκη μου για τη γιορτή του, κάτι που ποτέ πριν δεν είχα κάνει...

...ακριβώς ένα χρόνο μετά από τη στιγμή, που έμμεσα ζήτησε να με δει, αφού έλαβε τα λουλούδια μου, αφού άκουσε τη φωνή μου, αφού μου έδωσε για τελευταία φορά την πατρική του ευχή και την ιερατική του ευλογία, με τα παιδιά και εγγόνια δίπλα του, κι αφού, λόγω ημέρας, εκτέλεσε τα ιερατικά του καθήκοντα και αποχαιρέτησε γνωστούς, συγγενείς και φίλους, ήρεμος, γαλήνιος κι ευτυχισμένος έφυγε για το αιώνιο ταξίδι...

Λίγες ώρες μετά το τηλεφώνημα μου, ο πατέρας έσβησε σαν το πουλάκι στην αγκαλιά των αγαπημένων του...

Τα «Χρόνια Πολλά», που με τόση αγάπη του ευχηθήκαμε όλοι, δεν κράτησαν παρά λίγες ώρες...

Σήμερα, 12 του Δεκέμβρη 2010, 30 ολόκληρα χρόνια από κείνη την αλησμόνητη ημέρα, τα αγαπημένα του παιδιά κι εγγόνια, αυτά που βρίσκονται στην πατρίδα, τέλεσαν όπως κάθε χρόνο επιμνημόσυνη δέηση εις μνήμην Του στο παρεκκλήσι της Αγίας Δύναμης, εκεί που για χρόνια ιερουργούσε ο ίδιος, εκεί που βάφτισε τα εγγόνια του από το γιο του, τη Χρυσή και με πολύ καμάρι, το Σπύρο...

...Νυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα...

Τόση ήταν η χαρά του! Με περισσή περηφάνια και καμάρι σύστηνε τον μικρό του εγγονό: Σπυρίδων Διονυσίου Μούσουρας, όπως κι εκείνος...

Ας είναι άγιο το πατρικό χώμα που τον σκεπάζει και η μνήμη Του αιωνία!

Με την αγάπη μου πάντα,

δ.μ.τ.

Φωτογραφίες: Το λιλιπούτειο εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης, στο κέντρο της Αθήνας, όπου εφημέρευσε επί σειρά ετών ο παπά Μούσουρας. Αποτυπώθηκαν στις 12.10.2010 από τον π. Π. Καποδίστρια, ειδικά για να γίνουν αφιέρωμα σήμερα στον μακαριστό Μπανατιώτη Ιερέα! Συνέπεσε να μάς στείλει το ανωτέρω αναθηματικό κείμενο η κόρη του, διηγηματογράφος και συνεργάτριά μας Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά! Ας είναι η μνήμη του αιώνια!