Ω Άγιε Διονύσιε, ψυχή αγνή και θεία
που σε κρατεί περήφανα της ευσπλαχνίας ο θρόνος,
τούτο το δύστυχο νησί προστάτεψέ το μόνος
για μα μη τύχει... πια σ' αυτό παρόμοια δυστυχία.
Άκου στα σπίτια! άκουσε, εδώ κ' εκεί στο δρόμο
πώς κλαίγει απαρηγόρητα η φοβισμένη πλάση!
Βάστα το νου μας μη χαθεί, μη τύχει κι' αφ' τον τρόμο
τα λογικά μας χάσουμε, μήπως η γη χαλάσει!
Ω! Συ, στο θρόνο του Άπλαστου τρέξε σιμά κι' ειπέ Του
να μην αφήσει το νησί έρμο στη δυστυχιά του!...
Κι' αν ίσως κι' η παράκληση δεν φθάνει, θύμησέ Του
πως είχες έναν αδελφό, κι' έκρυψες το φονηά του.
[Το πρωτότυπον εγράφη ιταλιστί, εξ αφορμής σεισμών τω 1820 έτει. Μετάφραση: Στέφανος Μαρτζώκης | Στέφ. Μαρτζώκη, Άπαντα, Αθήνα 1925]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου