Ενθέως παράδοξο το πώς ένα ισχνό γεροντάκι με μια ολιγομελή συνοδεία δίδαξε στις μέρες μας τον τρόπο των Πατέρων. Παράδοξο το πώς ένας γέμισε το Άγιο Όρος ράσο και νιάτα, τα μοναστήρια της Ελλάδος και τις ερήμους της Αμερικής. Παραδοξότερο το πώς άγγιξε με τα ακροδάχτυλα του τις ακρογιαλιές της Μαδαγασκάρης κι έφτιαξε κι εκεί ένα χώρο αγιασμού.
Τιμώντας το παράδοξο, αγαπώντας το μυστήριο της αγάπης, ως εξ αγχιστείας εγγόνι του Παππού Ιωσήφ, ως κάποιος που ευεργετήθηκα φρικτά από το λόγο και προ πάντων από την παρουσία του, ήρθα στα αδέλφια μου, στα εγγόνια του, στο σπίτι του στη Μονή Φιλοθέου, ως λειτουργών, να διακονήσω το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας και εντός αυτού την εις διάκονον χειροτονία του π. Παϊσίου, αδελφού εκ κουράς αυτής.
Αμήχανες στιγμές, όπως αυτές που προσφέρει η παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Στιγμές οικογενειακές, σαν αυτές που γεννά αιώνες τώρα η Εκκλησίας στην Μήτρα του Κοινού Ποτηρίου. Αέρας Ιεραποστολής εντός της Μάνδρας, εκεί που οι άνθρωποι δεν ταξιδεύουν πολύ, με τις προσευχές τους όμως συντηρούν και συνέχουν το σύμπαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου