Ο νέος που αναζητούσε την αιωνιότητα

Σωτήριος Θεολόγου, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Η Ευαγγελική περικοπή της σημερινής Κυριακής μάς φέρνει μπροστά σε μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της Καινής Διαθήκης: τη συνάντηση του Χριστού με τον πλούσιο νεανίσκο. Ένας νέος, γεμάτος δίψα για ζωή και αλήθεια, πλησιάζει τον Κύριο με ένα ερώτημα που διαπερνά τους αιώνες: «διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;».

Δεν ρωτά για κάτι πρόσκαιρο, ούτε για επίγεια επιτυχία ή φήμη· αλλά για το υπέρτατο, για την αιωνιότητα. Ο πόθος αυτός τον τιμά· δείχνει καρδιά αληθινά ανήσυχη, που αναζητεί κάτι ανώτερο. Κι όμως, η ιστορία δεν τελειώνει με χαρά, αλλά με λύπη. Ο νέος, ενώ στάθηκε τόσο κοντά στο Φως, τελικά φεύγει «λυπούμενος», γιατί τα κτήματα του ήταν πολλά.

Ο Χριστός του απαντάει με βάση τις εντολές του Μωυσή. «Εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς... οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».

Και ο νέος απαντάει στον Κύριο λέγοντας: «πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ;». Τήρησε το νόμο σε όλα. Όλες τις εντολές τις είχε πράξει, αλλά μέσα του κάτι ακόμα έτρωγε την ψυχή του. Κάτι ακόμα εμπόδιζε την πραγματική σχέση με το Θεό.

Ο Χριστός, με βλέμμα γεμάτο αγάπη, του δείχνει τον δρόμο της τελειότητας: «ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι». Δεν του ζητά απλώς να τηρήσει τις εντολές· του ζητά την καρδιά του. Του προτείνει όχι μόνο να είναι «καλός άνθρωπος», αλλά να γίνει μαθητής Του, ελεύθερος από δεσμά, ανοιχτός στην αιωνιότητα.

Εκείνος όμως διστάζει.

Γιατί;

Γιατί ο πλούτος του στάθηκε εμπόδιο. Όχι ο πλούτος ως αγαθό, αλλά η προσκόλληση, η δουλεία σ’ αυτόν. Ο νέος είχε την αγωνία της αιωνιότητας, αλλά δεν τόλμησε να αφήσει την πρόσκαιρη ασφάλεια. Και η αγωνία του μένει αναπάντητη.

Η σκηνή αυτή μάς αφορά όλους. Μπορεί να μην έχουμε μεγάλα κτήματα· όμως όλοι έχουμε «πλούτη» που μας βαραίνουν: φιλοδοξίες, συνήθειες, σχέσεις, εξαρτήσεις, φόβους. Όλα εκείνα που μας κρατούν δεμένους στη γη και δεν μας αφήνουν να ακολουθήσουμε ελεύθερα τον Χριστό.

Κι όμως, ο λόγος του Κυρίου παραμένει παρηγορητικός: «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν». Εκεί που ο άνθρωπος αδυνατεί, η χάρη του Θεού μπορεί να ανοίξει δρόμο. Εκεί που εμείς πνιγόμαστε στα δεσμά, η αγάπη του Χριστού μπορεί να μας ελευθερώσει.

Ο νέος έφυγε λυπημένος· εμείς όμως μπορούμε να μείνουμε.

Να απαντήσουμε στο κάλεσμα όχι με φόβο, αλλά με εμπιστοσύνη. Να δούμε στην αιωνιότητα όχι μια μακρινή υπόσχεση, αλλά μια πραγματικότητα που αρχίζει από τώρα, όταν η καρδιά μας δίνεται ολοκληρωτικά στον Χριστό.

Αυτός είναι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας. Και το ερώτημα του πλούσιου νεανίσκου γίνεται ερώτημα δικό μας: «τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;» Η απάντηση δεν είναι θεωρητική· είναι προσωπική, βιωματική, μια πρόσκληση που περιμένει το «ναι» μας.

Ο νέος που αναζητούσε την αιωνιότητα μάς καθρεφτίζει όλους. Ας μην αφήσουμε λοιπόν τον πλούτο —όποιος κι αν είναι αυτός— να μας στερήσει το βλέμμα της αιώνιας Ζωής. Ας τολμήσουμε να πούμε το «ναι» που εκείνος δεν είπε· κι έτσι να βρούμε την αληθινή ελευθερία, τον αληθινό πλούτο, τη Βασιλεία που δεν έχει τέλος.