Την Τρίτη, 3 Ιουνίου 2025, εορτάστηκε με το παλαιό εορτολόγιο η μνήμη των Αγίων ενδόξων μεγάλων θεοστέπτων βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης στον Πατριαρχικό και Μοναστηριακό Ναό αυτών στα Ιεροσόλυμα, προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου και συλλειτουργούντων του Τυπικάρη, Αρχιμανδρίτου π. Αλεξίου, και των εφημερίων του Ναού, με συμπροσευχόμενους τους Αγιοταφίτες Αρχιερείς, Ιερομονάχους και Μοναχούς και τους Ιεροσολυμίτες πιστούς.
Όπως επισημαίνεται στο σχετικό ενημερωτικό δελτίο: Τήν ἑορτήν αὐτήν ἑορτάζει ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης καί τό Πατριαρχεῖον κατ’ ἐξοχήν, λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος καί ἡ Ἁγία Ελένη ἵδρυσαν τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ καί ἄλλα Ἱερά Προσκυνήματα καί ἐγκατέστησαν ἐπ’ αὐτῶν ὡς φρουρόν τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί τήν Ρωμηοσύνην.
Ἅμα τῇ Ἀπολύσει τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα ἐν λιτανείᾳ τοῦ Πατριάρχου καί τῶν Λειτουργῶν Ἱερομονάχων, φερόντων πλήρη στολήν καί τῶν λοιπῶν φερόντων τά διάσημα καί ψαλλόντων τό Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων: «Κωνσταντῖνος σήμερον, σύν τῇ μητρί τῇ Ἑλένη, τόν Σταυρόν ἐμφαίνουσι, τό πανσεβάσμιον ξύλον, πάντων μέν τῶν Ἰουδαίων αἰσχύνην ὄντα, ὅπλον δέ πιστῶν, Ἀνάκτων κατ’ ἐναντίων· δι’ ἡμᾶς γάρ ἀνεδείχθη, σημεῖον μέγα, καί ἐν πολέμοις φρικτόν».
Κατά τήν διάβασιν ἐκ τῆς κεντρικῆς πύλης τοῦ μοναστηρίου, ἡ ἀρτοποιός ἡγουμένη μοναχή Σεραφείμα διένειμε τά παραδοσιακά ἀρτίδια εὐλογίας.
Εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
«Τήν θείαν πίστιν φυλάσσων τοῦ τῆς ἀληθείας φωτός μεταλαγχάνω. Τῷ τῆς ἀληθείας φωτί ὁδηγούμενος, τήν θείαν πίστιν ἐπιγινώσκω» (Εὐσ. Β.Κ. βιβλ. 4, κεφ. 9). (Τηρώντας τήν θείαν πίστιν, κερδίζω τό φῶς τῆς ἀληθείας. Ὁδηγούμενος ἀπό τό φῶς τῆς ἀλήθείας, τῆς θείας πίστεως ἀποκτῶ συνείδησιν), λέγει ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος.
«Αἴνεσιν Κυρίου λαλήσει τό στόμα ἡμῶν» (Πρβλ. Ψαλμ. 146,2) ἐπί τῇ σημερινῇ ἑορτίῳ μνήμῃ τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, μεγάλων, θεοστέπτων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, τῶν στηριξάντων τήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν καί ἀνοιξάντων τά ἐν τοῖς Ἁγίοις Τόποις Πανάγια Προσκυνήματα ὡς τό κατ’ ἐξοχήν τοιοῦτον τό μνημεῖον τῶν παθῶν καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
«Πρός ἡμᾶς γράψαι σπούδασον, ἵν’ ὅσων δ’ἄν καί ὁποίων χρείαν εἶναι διά τοῦ σοῦ γράμματος τοῦ κόσμου θαυμασιώτατον τόπον κατ’ ἀξίαν φαιδρύνεσθαι δίκαιον», ἐπιστέλλει ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος πρός Μακάριον, Ἐπίσκοπον τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἐκκλησίας.
Τοῦτο ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἦτο πεπεισμένος περί τῆς ἀληθείας διά τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καί τοῦ σωτηριώδους Εὐαγγελικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ. Ἀξιοσημείωτα ἐν προκειμένῳ ἡ ἔκδοσις τοῦ αὐτοκρατορικοῦ διατάγματος τοῦ ἐνδίκτου τῶν Μεδιολάνων τῷ 312, διά τοῦ ὁποίου ἀνεγνωρίζετο ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς λατρείας καί μάλιστα τῆς Χριστιανικῆς τοιαύτης ἀφ’ ἑνός. Καί ἡ σύγκλησις τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῷ 325 ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας, ἔνθα προσωπικῶς παρέστη ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀφ’ ἑτέρου.
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος μετήλλαξε τόν ροῦν τῆς ἱστορίας διά τῆς ἑδραιώσεως καί διαδόσεως ἀνά τήν Οἰκουμένην τοῦ πνευματικοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτεύματος τῆς Ρωμηοσύνης. Διό καί ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία μετά τοῦ ἱεροῦ τάγματος τῶν Σπουδαίων, τοῦ ἱδρυθέντος ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑλένης υἱοθέτησε τόν Μέγαν Κωνσταντῖνον καί τήν μητέρα αὐτοῦ ὡς «Πάτρωνες» τῶν Ἁγίων Τόπων καί τῶν ἐν αὐτοῖς διαβιούντων Ρωμαιορθοδόξων Χριστιανῶν.
Εὐγνωμόνως, λοιπόν, ἡ τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἡμῶν Γεραρά Ἀδελφότης ἐτέλεσεν ἐν τῷ ἐπωνύμῳ Μοναστηριακῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Πατριαρχικήν θείαν Λειτουργίαν, προεξαρχούσης τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος, συλλειτουργούντων δέ Ἡμῖν ἀδελφῶν Ἱερέων καί Ἱεροδιακόνων καί συμπροσευχομένων τῶν Ἁγιωτάτων Ἀρχιερέων ὡς καί πλήθους τοῦ εὐλαβοῦς χριστεπωνύμου ποιμνίου ἡμῶν μετά τῶν παρεπιδημούντων εὐσεβῶν προσκυνητῶν.
Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀνεπέμψαμεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τῷ ἀπείρῳ Αὐτοῦ ἐλέει τῇ θείᾳ Αὐτοῦ φιλανθρωπίᾳ καί ἐδεήθημεν ὑπέρ καταπαύσεως τοῦ πυρός εἰς τήν ἐμπόλεμον ζώνην τῆς Γάζης, ἀλλά καί ὑπέρ εἰρήνης ἐν τῇ δοκιμαζομένῃ περιοχῇ ἡμῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.
Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Προάναρχε ἀθάνατε Βασιλεῦ, βασιλείας τῆς ἄνω ἠξίωσας, οὓς εὐσεβῶς, πάλαι ἐδικαίωσας ἐπὶ γῆς, τοῦ βασιλεύειν Κύριε, σὲ ἠγαπηκότας εἰλικρινῶς, Ἑλένην τήν, Ἁγίαν, τὸν μέγαν Κωνσταντίνον, ὧν ταῖς πρεσβείαις πάντας οἴκτιρον», Ἀμήν ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».
Ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου