Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Δυο χρόνια λοιπόν έχουν παρέλθει από το γκριζόμαυρο απομεσήμερο της 8ης Δεκεμβρίου 2005, οπότε, από μια τραγική συγκυρία ή αμέλεια, χάσαμε τον θησαυρό που λεγόταν Αγία Μαύρα. Τότε είχα γράψει πολύ οργισμένα, ότι εκεί στ' αποκαΐδια του περικαλλούς Ναού, μπήκε η ταφόπλακα του ζακυνθινού Πολιτισμού, επειδή "Ο Ναός της Αγίας Μαύρας ήταν η συμπερίληψη του προγονικού μας μεγαλείου, η κιβωτός της υγιούς αυτοσυνειδησίας μας, ό,τι δεν είχε αλώσει η απαισιότητα και η δυσοσμία της σύγχρονης υπο-παρα-κουλτούρας και της σκληροκαρδίας των Νεοζακυνθίων".
Σήμερα, δύο χρόνων ημέρες μετά, δεν παίρνω πίσω ούτε ένα γιώτα ή τόνο. Επαυξάνω μάλιστα, η δε οργή μου είναι τώρα μεγαλύτερη. Διότι ήδη καρκινοβατούμε, μηρυκάζουμε πράγματα, μεγαφωνάζουμε και μηδέν επί μηδέν ίσον Μηδέν...
Ο θησαυρός απωλέσθη, ουδόλως μπορεί ν' αποκατασταθεί στο "αρχαίον κάλλος" (κάθε αντίγραφο, άλλωστε, είναι πάντοτε και αναπόφευκτα άπνοο κακέκτυπο), το δε κλάμα είναι σήμερα βουβό, που σημαίνει βαθύτερο και ουσιαστικότερο.
Δεν θέλω ποτέ να ξαναπεράσω από εκεί τριγύρω. Αποφεύγω... Μόνο περιδιαβαίνω πότε-πότε στις φωτογραφίες που τράβηξα εκείνο το απόγευμα, μερικές από τις οποίες μοιράζομαι σήμερα μαζί Σας εις μνήμην. Ναι, κρατώ πολύ κοντά μου (νεκρόφιλα σχεδόν) αυτές τις φρικτές φωτογραφίες από τα καυτά αποκαΐδια Της... Είναι προτιμότερα, γιατί πρόκειται για την πραγματική Αγία μας λίγο πριν σβήσει, για τα σεπτά της Πάθη, τ' αγιάτρευτά της εγκαύματα... Τα προτιμώ, προσκυνώντάς τα...
