«ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΡΑΝΙΣΜΑΤΑ (Ι. Παροιμίες – Κατάρες – Γαμήλια Δίστιχα της Ζακύνθου)»Στην εργασία αυτή, που αποτελεί μια ενδιαφέρουσα έκδοση της «Νεανικής Συντροφιάς Βανάτου» του 2005, συγκεντρώνονται παροιμίες, κατάρες και τραγούδια του γάμου, τα οποία στις αρχές του 1980 είχε συλλέξει ο ίδιος ο Εφημέριός μας π. Παναγιώτης και παλαιότερα είχε πρωτοδημοσιεύσει σε ζακυνθινά περιοδικά. Εδώ πια τα βρίσκει ο ενδιαφερόμενος μαζεμένα, μαζί με παλιές ανέκδοτες φωτογραφίες από ζακυνθινούς γάμους και κεντήματα των μέσων του προηγούμενου αιώνα. Το βιβλίο ξεκινά με μια ποιητική αφιέρωση στους «Προεστούς» -όπως χαρακτηριστικά γράφει- της Παράδοσης, από δε το προλογικό του «Κατατοπιστικό Σημείωμα» αντιγράφουμε παρακάτω κάποιες καίριες σκέψεις του για το παρόν και το μέλλον της μεγάλης και πικρής υπόθεσης μιας διαφορετικής Ζακύνθου, σπρωγμένης ήδη στο περιθώριο της Ιστορίας, που πάντως είναι ανάγκη ν’ αναζητηθεί και -όσο γίνεται- να διασωθεί:
«Η παρούσα εργασία, όπως –πιστεύουμε- καί κάθε παρόμοια, ευσύνοπτη ή εκτενέστερη, αυτή την “άλλη” παραθεωρημένη Ζάκυνθο ψάχνει εναγώνια πάλι και πάλι… Εκείνες τις γοητευτικές ψηφίδες της διεκδικεί να διασώσει απ’ το δυσθεώρητο βάθος του Χρόνου, τόσο αδιέξοδα πάντως… Τους ωραίους μα δυσδιάκριτους εκείνους ανθρώπους και τις μύριες όσες εκφάνσεις του καθημερινού τους βίου πασχίζει ν’ ανασύρει απ’ τα χαλάσματα της Μνημοσύνης… Πολύ συχνά πια καθίσταται αδύνατο κάτι τέτοιο… Βλέπετε, η πνευματική ραστώνη της σύγχρονης (ψευδο)ζωής, το θορυβώδες άγχος για μια κατά συνθήκην επιβίωση και την κατά κόσμον επιτυχία ή αυτοεπιβεβαίωση, η άγευστη, άνευρη και ανέραστη καθημερινότητα των Συνελλήνων και δη των Νεοζακυνθίων έχουν ήδη στειρώσει την κάθε μας ευαισθησία, κατασπαράσσοντας μάλιστα ως την εξαφάνιση τις όποιες μικρές ή δειλές απόπειρες βελτίωσης, έτσι όπως εξουθενώθηκε ο σπόρος εν μέσω ζιζανίων στη γνωστή καινοδιαθηκική παραβολή. Ασφαλώς δεν θεωρούμε ότι, υπό τα σύγχρονα δεδομένα, υπάρχει πλέον περιθώριο αναστροφής. Ο κόσμος στον κόσμο του κι εμείς στον δικό μας… Επιμένουμε, όχι επειδή ελπίζουμε, αλλά για να μπορούμε ν’ αναπνέουμε. Δίχως να παριστάνουμε τους ήρωες του είδους –μακριά από μας μια τέτοια σκέψη!-, όταν καταφεύγουμε στην “προπατορική” σοφία και στη γόνιμη συναναστροφή με τα πολιτισμικά σπαράγματα του Παρελθόντος, μοιάζουμε κάπως με τους ανυπεράσπιστους εκείνους αμάχους εν καιρώ πολέμου, οι οποίοι, στην ώρα του υψηλού κινδύνου και των βομβαρδισμών, ορμούν όπως-όπως στα καταφύγια, φορούν τις μάσκες τους, μήπως κι έτσι γλιτώσουν τους θανατηφόρους ρύπους της καταστροφής…».
Ντιάνα Χαϊκάλη
