Ο πρώην Κιέβου Φιλάρετος μεταξύ Θεολογίας και Βιολογίας

Του θεολόγου ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΛΑΝΤΗ

Διευθυντή (Geschäftsführer) του Συμβουλίου των Χριστιανικών Εκκλησιών της Βαυαρίας (ACK Bayern)

Από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας εκδηλώθηκε συστηματικά προσπάθεια στραγγαλισμού της επιθυμίας του εκκλησιαστικού πληρώματος της χώρας αυτής για τη χορήγηση αυτοκεφαλίας. Η δίωξη των αιτούντων μία πέρα από πατερούλια δεσμά εκκλησιαστική διοίκηση εκφράστηκε με την υποκριτική δαιμονοποίηση του πάλαι ποτέ μητροπολίτη Κιέβου Φιλάρετου. Ο ως σατανάς παρουσιάζομενος ιεράρχης υπήρξε επί δεκαετίες εκλεκτός του σοβιετικού καθεστώτος, εξ ίσου αποδεκτός όσο και οι μεταγενέστεροι πολέμιοί του. Επιλέγοντας το δρόμο της απόσχισης από τη Μόσχα δεν υπήρξε ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος στη διάπραξη αντικανονικών ενεργειών. Το γεγονός όμως ότι μια εξαιρετικά μεγάλη μερίδα του ουκρανικού λαού τον ακολούθησε στις ακανθώδεις ατραπούς του, σημαίνει ότι, πέρα από το ατομικό του καπρίτσιο, ο άνθρωπος αυτός εξέφραζε το αίτημα ενός ευρέως φάσματος χριστιανών. Μια ορισμένη προπαγάνδα τον παρουσιάζει με τα πιο μελανά χρώματα, όμως για μεγάλο μέρος του λαού της Ουκρανίας είναι ένας εθνικός ήρωας.

     Ο πρώην Κιέβου Φιλάρετος είναι ένας δύσκολος άνθρωπος, ζυμωμένος με τα πρότυπα μιας περασμένης εποχής και μαθημένος επί δεκαετίες να κυριαρχεί μονοκρατορικά. Η κατάσταση του σχίσματος τον έκανε δυσκολότερο. Κι αυτό ακριβώς δίνει αφορμή να εκτιμήσει κανείς τη σοφία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο εξάντλησε κάθε περιθώριο οικονομίας, ώστε να επαναφέρει τόσο αυτόν, όσο και το υπ᾽ αυτόν ποίμνιο στην κανονική Εκκλησία. Η μακρόχρονη παραμονή στο σχίσμα αλλοτριώνει. Η δεξίωση στην Εκκλησία ανοίγει τον ορίζοντα και ελευθερώνει. Εκείνοι που κατηγορούν τον Φιλάρετο ας ασκήσουν την αυτοκριτική τους για την αντιχριστιανική στάση τους που οδήγησε τον άνθρωπο αυτόν, και όχι μόνο, στα όρια της ασφυξίας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έσωσε εκατομμύρια ανθρώπων από την αλλοτρίωση της απομόνωσης.

     Το γεγονός ότι πλείστοι προκαθήμενοι και υπ᾽ αυτούς ιεράρχες επικαλούνται τις εκκρεμότητες ενός ενενηντάχρονου για να αρνηθούν να δεξιωθούν στις Εκκλησίες τους εκατομμύρια ανθρώπων, λες και ένας λαός πρέπει να καταδικάζεται στη στέρηση του Κυρίου εξ αιτίας των αδυναμιών ενός γηραιού κληρικού, είναι ντροπή, είναι σκάνδαλο και είναι υποκρισία, ξεγυμνώνει δε πολλούς υπερπροβεβλημένους αγαπολόγους της φαντασμαγορικής ευκολίας. Η αγάπη δεν φαίνεται στα απλά και ανώδυνα. Η αγάπη φαίνεται στη στάση απέναντι στον πόνο, στη βρωμιά, στην αμαρτία. Φαίνεται πως αγαπάς αληθινά όταν σκύβεις το χέρι σου όχι στον παρφουμαρισμένο και άρτιο, αλλά σε αυτόν που σε αηδιάζει, με τα χυμένα του αίματα, με το πύον του, με τη μπόχα του, με τα αμαρτήματά του.

     Ο πρώην Κιέβου Φιλάρετος δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση της εν Ουκρανία Αυτοκέφαλης Εκκλησίας. Τον τελευταίο καιρό λέει ρήματα άρρητα, τα οποία υπερπροβάλλουν οι αρνητές της ουκρανικής αυτοκεφαλίας και τα φερέφωνά τους (και εν Ελλάδι: η κρίση της Ουκρανίας δείχνει ότι έχουμε γεμίσει με προδότες, κληρικούς και λαϊκούς, θεολόγους και λοιπούς). Τα ρήματα αυτά είναι τα ρήματα ενός απεγνωσμένου ενενηντάχρονου, με σαφώς περιορισμένη επαφή με τον κόσμο. Είναι βέβαιο πως τα εγχειρήματά του θα έχουν περιορισμένη απήχηση. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η κοινή λογική θα αποτρέψουν σοβαρά σχίσματα. Η αποστασιοποίηση της Εκκλησίας της Ουκρανίας από τον πρώην Κιέβου αποδυναμώνει επί της ουσίας όσους τον επικαλούνται ως άλλοθι της δειλίας, της φιλαργυρίας ή της προδοσίας τους.

     Ενδείκνυται η εξάντληση της υπομονής και της εκκλησιαστικής οικονομίας για τον γέροντα αυτόν, ο οποίος ευτύχησε, ύστερα από μεγάλη περιπέτεια, να επιστρέψει στην κανονική Εκκλησία. Θα ήταν καλό μέσα σ᾽ αυτήν να κλείσει τα μάτια του. Ίσως ακούγεται κυνικός, ο παρακάτω ισχυρισμός όμως κρύβει μία έγνοια: Ο πρώην Κιέβου Φιλάρετος βρίσκεται πλέον πολύ λιγότερο στα χέρια της θεολογίας και ουσιαστικά σε εκείνα της βιολογίας.

Πεντηκοστή 2019 στη Μητρόπολη Σουηδίας με χειροτονία Διακόνου

Την Κυριακή της Πεντηκοστής, 16 Ιουνίου 2019, ο Σεβ. Μητροπολίτης Σουηδίας και πάσης Σκανδιναυΐας κ. Κλεόπας προέβη στην εις Διάκονον χειροτονία του κ. Μaxime Francois Lesage, στον Καθεδρικό Ναό Αγίου Γεωργίου Στοκχόλμης. Tην ημέρα αυτή επέλεξε ο Ποιμενάρχης, να τελέσει χειροτονία, η οποία συμπίπτει με την 5η επέτειο της ενθρονίσεώς του και την 30η επέτειο από την εις Διάκονον χειροτονία του, στα πλαίσια των εορτασμών της 50ετηρίδος από της ιδρύσεως της Ι. Μητροπόλεως Σουηδίας και των 130 ετών από της ανεγέρσεως του Καθεδρικού Ναού Στοκχόλμης.

     Αμέσως πριν την χειροτονία, ο υποδιάκονος ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Σουηδίας για την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό του και αναφέρθηκε στους λόγους που τον ώθησαν να ασπασθεί την Ορθοδοξία, προ ετών, και στην συνέχεια να περιβληθεί το της ιερωσύνης ένδυμα.

     Ο Ποιμενάρχης, ακολούθως, εξέφρασε την χαρά της επαρχίας του καθόλης, διότι με την χειροτονία του κ. Maxime Lesage, προστίθεται στο ιερατείο της ιστορικής επαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου στην Σκανδιναυΐα ο 13ος νέος κληρικός, της τελευταίας πενταετίας.

     Απευθυνόμενος προς τον υποψήφιο διάκονο, ο Σεβασμιώτατος  ανέφερε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Το έργο σας θα είναι ο εκκλησιασμός των προβλημάτων και των αναγκών των ανθρώπων και ο επιστηριγμός τους. Μη λησμονείτε ότι η Κυριακή προσευχή αρχίζει με το «Πάτερ ημών» και όχι με το «Πάτερ μου». … Θέστε ως κριτήριο και κανόνα στην ζωή σας την αγάπη του Θεού κι όχι την γνώμη του κόσμου, ούτε την μικροψυχία των υποκριτών, ούτε την τυπολατρία και τον φανατισμό των διαστρεβλωτών της πίστεως.

     Εύχομαι να πορεύεσθε πάντοτε αναστάσιμα την προσωπική και οικογενειακή πορεία σας προς Εμμαούς. Να ίστασθε ενώπιον της Αγίας Τραπέζης και να βιώνετε το γεγονός ότι ο Κύριος ευρίσκεται επί του Αγίου Δισκαρίου και το Πανάχραντο Αίμα Του εντός του Αγίου Ποτηρίου, για να υποστείτε την ευπρεπεστάτη αλλοίωση της θεορρύτου χάριτος.

     Προσευχόμεθα άπαντες όπως το υπάρχον σήμερον εντός υμών ευφρόσυνο αίσθημα, να αυξάνει καθημερινώς και ακαταπαύστως εις βίωμα ευθύνης, εθελοθυσίας και προπαντός αδιαμαρτυρήτου εν Χριστώ Αναστάντι διακονίας.»

     Ο επίσκοπος διεβίβασε στον υποδιάκονο και την σύζυγό του Delphine, καθώς και στο εκκλησίασμα του Καθεδρικού Ναού, τις πατρικές ευχές και ευλογίες της Α. Θ. Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, του πρωτεύθυνου, πρωτόθρονου και πρωτοκορυφαίου Πνευματικού Ηγέτου της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τον κόσμο, από το Φανάρι, «τον τόπο του μαρτυρίου και της μαρτυρίας, της Ρωμιοσύνης και της Ορθοδοξίας», στο οποίο μετέβη προσφάτως, για να ευχηθεί στον Παναγιώτατο για τα σεπτά ονομαστήριά του.

     Ο νεοχειροτονηθείς γεννήθηκε  στην Γαλλία, ζει με την σύζυγό του στο Όσλο της Νορβηγίας, ομιλεί εκτός της γαλλικής, την αγγλική, τη νορβηγική, την ιαπωνική, και την λειτουργική ελληνική και λίαν συντόμως θα ολοκληρώσει τις διδακτορικές σπουδές του, στο πανεπιστήμιο του Τρόντχαϊμ της Νορβηγίας. Θα υπηρετήσει ως διάκονος του Μητροπολιτικού Ναού Όσλο αμισθί.

     Της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας προέστη ο Ποιμενάρχης και συμμετείχαν ο Παν. Αρχιμανδρίτης κ. Αλέξανδρος Λουκάτος, εφημέριος του Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Όσλο, ο Αιδ. Πρωτοπρεσβύτερος κ. Παναγιώτης Κωστούλας, Εφημέριος του Καθεδρικού Ναού Αγίου Γεωργίου Στοκχόλμης και ο Αιδ. Πρεσβύτερος κ. Οlav Leserth, εφημέριος της ιεραποστολικής κοινότητος Αγίου Χάλβαρντ Όσλο. Τους ύμνους απέδωσε ο Δρ. Γεώργιος Σιδηράς και τα μέλη της βυζαντινής χορωδίας του Καθεδρικού Ναού.

     Παρέστησαν ο Εξοχ. Πρέσβυς της Ελλάδος στην Σουηδία, κ. Ανδρέας Φρυγανάς, ο οποίος προσεφώνησε τον Σεβασμιώτατο και τον συνεχάρη για την επέτειο της ενθρονίσεώς του, τα μέλη του Μητροπολιτικού Συμβουλίου κ.κ. Κυριακή Παπαδοπούλου Samuelsen, Φωτεινή Μπατσέλα, Ραφαήλ Poumeyrau και Νικόλαος Κίτσιος και οι επιχειρηματίες κ.κ. Χρήστος και Κατερίνα Μελέτη και Χρήστος Δρακόπουλος.

     Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας και του Εσπερινού της Γονυκλισίας, η Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών του Καθεδρικού Ναού προσέφερε εδέσματα και γεύμα, προς τιμήν του Σεβασμιωτάτου και του νεοχειροτονηθέντος διακόνου, επιμελεία των κ.κ. Φωτεινής και Δημητρίου Μπατσέλα και Τάνιας και Bengt Svedberg.

     Το φωτογραφικό υλικό είναι προσφορά των κ.κ. Γεωργίου Βασιλείου και Νικολάου Κίτσιου.

Σεβ. Μητροπολίτου Σουηδίας κ. Κλεόπα

Ομιλία στην εις Διάκονον Χειροτονία του κ. Maxime Lesage

Καθεδρικός Ναός Αγίου Γεωργίου Στοκχόλμης

Κυριακή, 16 Ιουνίου 2019

Εξοχώτατε Πρέσβυ της Ελλάδος στη Σουηδία κ. Ανδρέα Φρυγανά,

Σεβαστοί Πατέρες,

Περιούσιε του Θεού λαέ,

Μέσα στη χαρά της Πεντηκοστής, η χάρις του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος μας αξιώνει να εορτάσουμε σήμερα δύο ευλογημένα γεγονότα: α) Την εισδοχή στις τάξεις του ιερού κλήρου του κ. Maxime Lesage, με την εις Διάκονον χειροτονία του και β) Την 5η επέτειο από της ενθρονίσεώς μου στην ιστορική επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου στη Σκανδιναυΐα, καθώς και την 30η επέτειο από της εις Διάκονον χειροτονίας μου, στα πλαίσια των εορτασμών της 50ης επετείου από της ιδρύσεως της Ι. Μητροπόλεως Σουηδίας και της 130ης επετείου από της ανεγέρσεως του Καθεδρικού Ναού Αγίου Γεωργίου Στοκχόλμης.

Η τοπική μας Εκκλησία χαίρεται όλως ιδιαιτέρως, διότι με τη χειροτονία του κ. Maxime Lesage προστίθεται στον Ιερό Κατάλογο ο 13ος νέος μας κληρικός της τελευταίας πενταετίας. Γιορτάζουμε, επίσης, την ίδρυση 9 νέων ενοριών και την εισδοχή στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας 102 νέων μελών, δια του βαπτίσματος ενηλίκων και δια του χρίσματος εις ετεροδόξους.

Αγαπητέ μου Υποδιάκονε Maxime,

Είμαι βέβαιος ότι την ώρα της χειροτονίας σας, θα αισθανθείτε τη φλόγα της Πεντηκοστής. Θα ακούσετε την πνοή του Αγίου Πνεύματος. Πνεύμα Παράκλητον εις διακονίαν, εις υμνωδίαν και δόξαν Θεού.

Θα επικαλεσθούμε τους Αγίους Μάρτυρες. Θα δοξολογήσουμε τον τελετάρχη Χριστό, ο οποίος είναι το αγαλλίαμα Αποστόλων και Μαρτύρων, ο αίτιος της νίκης και των στεφάνων. Θα κηρύξουμε το ομοούσιο της Αγίας Τριάδος. Θα περιέλθετε τρεις φορές το Άγιο Θυσιαστήριο, χειραγωγούμενος υπό των αδελφών σου. Σ’ αυτή τη χοροστασία ουρανού και γης, θα σας συνοδεύσουν η Κυρία Θεοτόκος, οι Άγγελοι, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες και οι πιστοί.

Όλοι όσοι διακονούμε την Εκκλησία, διακονούμε τους ανθρώπους και υπουργούμε το μυστήριο της θεραπείας τους, της σωτηρίας τους, της ενώσεώς τους με το Χριστό. Οι κατ’ εξοχήν δε θεραπεύοντες, ως θεραπευθέντες, είναι οι άγιοι της Εκκλησίας. Το έργο σας θα είναι ο εκκλησιασμός των προβλημάτων και των αναγκών των ανθρώπων και ο επιστηριγμός τους. Μη λησμονείτε ότι η Κυριακή προσευχή αρχίζει με το «Πάτερ ημών» και όχι με το «Πάτερ μου».

Η Εκκλησία συν-αποτελείται μέσα από την αγάπη και βρίσκεται στον κόσμο αυτό για να «μαρτυράει» την αγάπη, να την κάνει παρούσα, αφού μόνο η αγάπη δημιουργεί και μεταμορφώνει. Το χριστιανικό βίωμα είναι αυθεντικό όταν αγαπούμε περισσότερο το σταυρό από την άνεση, τον αγώνα από τη νίκη, όταν ζούμε τη βασιλεία του Θεού ως πιο πραγματική από τα γεγονότα της ιστορίας, όταν η πίστη μας είναι πιο δυνατή από τον ορθό λόγο μας. Όταν διακρίνουμε την αλήθεια πιο πολύ μέσα στα Μυστήρια απ’ όσο σε αυτά που κατανοούμε, όταν στις δυσκολίες μας είμαστε περισσότερο προσευχόμενοι και λιγότερο σκεπτόμενοι, όταν διαπιστώνουμε ότι η χάρις είναι πιο αποτελεσματική από τον αγώνα μας, όταν οι αδελφοί είναι πιο πλησίον από τον εαυτό μας.

Θέστε ως κριτήριο και κανόνα στη ζωή σας την αγάπη του Θεού κι όχι τη γνώμη του κόσμου, ούτε τη μικροψυχία των υποκριτών, ούτε την τυπολατρία και το φανατισμό των διαστρεβλωτών της πίστεως.

Εύχομαι, να πορεύεστε πάντοτε αναστάσιμα την προσωπική και οικογενειακή πορεία σας προς Εμμαούς. Να ίστασθε ενώπιον της Αγίας Τραπέζης του Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Όσλο, στον οποίο θα διορισθείτε ως Διάκονος, και να βιώνετε το γεγονός ότι ο Κύριος ευρίσκεται επί του Αγίου Δισκαρίου και το Πανάχραντο Αίμα Του εντός του Αγίου Ποτηρίου, για να υποστείτε την ευπρεπεστάτη αλλοίωση της θεορρύτου χάριτος.

Επιτρέψτε μου, να διαβιβάσω σε σας, αγαπητέ υποψήφιε, στη σύζυγό σας Ντέλφιν, καθώς και στη διακεκριμένη συνοδεία σας, τον π. Αλέξανδρο και την κ. Κυριακή Παπαδοπούλου-Samuelsen από το Όσλο της Νορβηγίας, τις πατρικές ευχές και ευλογίες της Α. Θ. Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, του πρωτεύθυνου, πρωτόθρονου και πρωτοκορυφαίου Πνευματικού Ηγέτη της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τον κόσμο, από το μαρτυρικό Φανάρι, από το οποίο μόλις επέστρεψα, τον τόπο του μαρτυρίου και της μαρτυρίας, της Ρωμιοσύνης και της Ορθοδοξίας.

Να είστε εσαεί ευγνώμων στο Θεό, που σας επέλεξε να τον διακονήσετε και στους αδελφούς κληρικούς, που με αφοσίωση διακονούν στις ενορίες μας, στην εσχατιά της Ευρώπης, και θα σας στηρίξουν, μαζί με τον ευσεβή λαό μας.

Προσευχόμεθα άπαντες όπως το υπάρχον σήμερον εντός υμών ευφρόσυνο αίσθημα, να αυξάνει καθημερινώς και ακαταπαύστως εις βίωμα ευθύνης, εθελοθυσίας και προπαντός αδιαμαρτυρήτου εν Χριστώ Αναστάντι διακονίας.

Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου!

Speech by H.E. Metropolitan Cleopas of Sweden

at the Ordination of Mr. Maxime Lesage to the Diaconate

St. George Cathedral of Stockholm

Sunday, June 16, 2019

Your Excellency Mr. Andreas Fryganas, Ambassador of the Hellenic Republic,

Reverend Fathers,

Dearly Beloved all of you,

In the midst of the joy of Pentecost, the Grace of the All-Holy Spirit, which conducts the sacraments, has deemed us worthy to celebrate two blessed events today: 1) Mr. Maxime Lesage’s entrance into the ranks of the holy priesthood through his ordination to the Diaconate, and 2) the fifth anniversary of my enthronement to the Ecumenical Patriarchate’s historic eparchy in Scandinavia and the 30th anniversary of my ordination to the Diaconate, within the framework of celebrations, commemorating the semi-centennial of the Holy Metropolis of Sweden and the 130th anniversary of the construction of the St. George Cathedral of Stockholm.

Our local Church is particularly happy, because with Mr. Maxime Lesage’s ordination, the number of priests in our clergy registry has grown to 13 over the past five years. We also celebrate the establishment of nine new parishes and the entrance of 102 new members into the Orthodox Church, through adult baptisms and chrismations for heterodox.

My beloved Sub-Deacon Maxime,

I am certain that at this very moment of your ordination, you will feel the tongues of fire that appeared on the day of Pentecost descending onto your heart and soul. You will feel the breath of the Holy Spirit, the Comforter, calling you to serve, sing praises, and glorify God.

Soon, we will call upon the Holy Martyrs and we will glorify Christ, the head of this celebration, the exultation of the Apostles and Martyrs, the reason for triumph and victory crowns. We will proclaim the consubstantiality of the Holy Trinity. You will walk around the Holy Altar three times, led by your brother priests. During this sacrament, witnessed by heaven and earth, you will be accompanied by our Lady the Theotokos, the Angels, the Apostles, the Martyrs, and the faithful.

All of us who serve the Church, we minister to the people and celebrate the sacrament of their healing, salvation, and union with Christ. The saints of the Church are our quintessential healers, for they have been restored to full spiritual health. Your work is to bring the problems and needs of the people into the midst of the Church and strengthen them. Do not forget that the Lord’s prayer begins with the words “Our Father,” not “My Father.”

The Church is co-constituted in a spirit of love and exists in this world to “bear witness” to love and make it present, because only love can create and transform. A Christian life is genuine when we love the cross more than we love our comforts, when we love the struggle more than the victory, when we experience the Kingdom of God as more real than the events of history, when our faith is stronger than our rationality, when we discern the truth more through the Mysteries or Sacraments than the things we can rationally comprehend, when we are more prayerful and less pensive during difficulties, when we ascertain that grace is more effective than the strength of our individual struggle, and when our brethren are closer to us than our very selves.

Place the love of God and not the views of the people as your life’s criterion and guide, and do not heed the pettiness of hypocrites or the excessive formalism and fanaticism of those who twist the faith.

I hope that you shall always walk on the path of the resurrection, on your personal and familial journey to Emmaus. Stand before the Holy Altar of the Metropolitan Church of the Annunciation of the Theotokos in Oslo, where you shall be assigned as a Deacon, and experience the reality that the Lord is present on the Holy Diskarion and that His Most Precious Blood is inside the Holy Chalice, so that you may undergo the most decorous transformation through divine Grace.

Allow me to convey to you, beloved candidate, your wife Delphine, as well as your esteemed company from Oslo, Fr. Alexander and Mrs. Kyriaki Papadopoulou-Samuelsen, the paternal wishes and blessings of His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew, the senior-most, highest ranking, and supreme Spiritual Leader of the Orthodox Church worldwide, from the martyrous Phanar in Constantinople, from where I just returned. The Spiritual Center of Orthodoxy Worldwide is a true place of martyrdom and testimony; the wellspring of Romanity and Orthodoxy.

Be eternally grateful to God for choosing you to minister to Him, and to your brother clergymen, who serve in our parishes with devotion, here at the far ends of Europe, and they shall support you, together with our faithful people.

We all pray that the feeling of joy inside you today will grow day by the day and blossom into a lifetime of responsibility, voluntary self-sacrifice, and above all, service without complaints in the Risen Christ.

Well done, good and faithful servant! Enter into the joy of your Lord!

Το Πνεύμα το Άγιο, Θεός αληθινός

Διανύουμε την εβδομάδα του Αγίου Πνεύματος στην εκκλησιαστική γλώσσα και πνευματική μας ενάργεια και τελικά είμεθα αμύητοι και αμέτοχοι των δωρεών του Πνεύματος στην Αγία μας Εκκλησία! 

     Βασικό είναι το ότι πιστεύουμε σε προσωπικό Θεό, αυτό είναι πολύ ουσιώδες για την ορθόδοξη πίστη και ζωή. Το άγιο Πνεύμα δεν είναι μια αόρατη δύναμη, αλλά μια υποστασιοποιημένη Δύναμη, την οποία αγία Δύναμη εμείς βιώνουμε ως μέλη του εκκλησιαστικού μας σώματος. Αν και είναι αόρατο το Πανάγιο Πνεύμα δεν είναι αόριστο και δεν ξέρω τελικά αν έχουμε κατανοήσει την πνευματική μας ανυπαρξία χωρίς την εν γένει παρουσία Του στην πνευματική ζωή μας. 

     Όταν λέμε "ελθέ και σκήνωσον εν ημίν", κατανοούμε τι ζητάμε; Να έλθει εντός μας και να μας ανακαινίσει συθέμελα! Να μην είμεθα πλέον όπως ήμασταν χθες, αλλά να ανακαινισθούμε και να αναζωπυρώσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο καρπός του Πνεύματος, την σφραγίδα του οποίου ο ιερεύς δια του αγίου Μύρου εσφράγισε στην κεφαλή και σε όλη μας την ύπαρξη. 

     Είναι δύσκολο να περιγράφεις την παρουσία Του, αλλά είναι σίγουρο ότι η απουσία Του κάνει τον άνθρωπο έρμαιο των αδυναμιών του και μαυρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Ναι, όντως το Πνεύμα το Άγιον εμείς Το ζητάμε και προσπαθούμε να Το βιώσουμε στον εκκλησιαστικό οργανισμό! Αυτό δεν σημαίνει ότι μαγικά έρχεται στην Σύνοδο και Σύναξη μας... Αν αυτοί που εσυνάχθημεν και εσυνοδεύσαμε την όλη μας ύπαρξη σε κάτι το εντελώς μεταμορφωτικό για την πορεία μας, δεν ζήσουμε την δική μας "Δαμασκό" ως ο μέγας Παύλος, δεν θα έρθει μαγικά -επαναλαμβάνω- ως εχέγγυο των σχέσεών μας προς τους γύρω μας. Δεν εκβιάζεται το άγιο Πνεύμα να κατέλθει και για να εισέλθει εντός μας, αλλ' εκτός της ελευθέρας βουλήσεώς μας και των προσευχητικών προϋποθέσεων και των δικών μας σημαντικών προσπαθειών για λείανση του εδάφους της ψυχής μας για να κατοικήσει εντός, είναι άγιο να έχουμε σχέση με τον Χριστό μας για να επαναπαυθεί στην πνευματική μας πορεία και συνάντηση ο Πατήρ των Οικτιρμών και Θεός πάσης παρακλήσεως. 

     Όντως και μην το ξεχνούμε αυτό: ο άλλος Παράκλητος μετά τον Υιό είναι το Θείο Πνεύμα που την ελευθερωτική και ανάλαφρη παρουσία Του ζήσαμε επ' εκκλησίαις και δεν εννοώ τους ναούς τους ιερούς, αλλά τους ναούς τους ψυχοσωματικούς κάθε χριστιανικής υπάρξεως και κάθε καλοπροαίρετης υπάρξεως προς τον διπλανό. Εκεί στον καθημερινό στίβο της ζωής θα φανεί η ζέση της πίστεως μας και η απολυτότητα της αγάπης μας προς τον εν Τριάδι αληθινό Θεό. 

     Δόξα τω εν Τριάδι Θεώ που μας εδημιούργησε και μας εκάλυνε με κάθε αγαθό και δώρημα τέλειο, που δωρίζεται από τον Θεό σε όποιον αγωνίζεται και αγωνιά. Το αν έχουμε το άγιο Πνεύμα είναι καθημερινό άθλημα και όχι στατική ανθρώπινη συγκυρία! Χρόνια πνευματοφώτιστα και πνευματοκίνητα, με πνευματέμφορη εκκλησιαστική διάθεση. 

Πεντηκοστή 2019 εν Κρανιδίω, 

αρχιμ. Ιερόθεος Ι. Λουμουσιώτης, Ιεροκήρυξ

Ο Μητροπολίτης Γαλλίας ομιλητής σε Διαθρησκειακό Συνέδριο στη Βιέννη

Στο Διαθρησκειακό Συνέδριο με θέμα «Από τη Διαθρησκειακή και Διαπολιτισμική Συνεργασία στην Ανθρώπινη Αλληλεγγύη», μίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Εμμανουήλ σήμερα το πρωί. 

Το συνέδριο πραγματοποιείται στην πρωτεύουσα της Αυστρίας από τον Ηγέτη των Μουσουλμάνων του Καυκάσου, Σεΐχη Allaahshukur Padhazade. 

Συνδιοργανωτές είναι ο Διαθρησκευτικός Οργανισμός KAICIID, του οποίου μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου είναι ο Μητροπολίτης Γαλλίας, η Πρεσβεία του Αζερμπαϊτζάν στην Αυστρία, το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Γενεύης και το Διεθνές Διαθρησκευτικό και Διαπολιτισμικό Κέντρο του Μπακού. 

Η Εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Εμμανουήλ:

From Interfaith and Inter-Civilizational Cooperation to Human Solidarity

His Eminence, Metropolitan Emmanuel of France

June 19, 2019

Distinguished participants, 

Honorable guests, 

Ladies and Gentlemen,

On behalf of the Ecumenical Patriarchate and as a Board member of KAICIID Dialogue Center, I would like to congratulate Your Virtye Pasazsade on the occasion of the International Conference, “From Interfaith and Inter-Civilizational Cooperation to Human Solidarity.” 

     Fear has spread worldwide. Insecurity has become the only certainty for young people today. Uncertainty is in every mind and every heart. Terrorism, wars and conflicts are a constant reality. Terrorist attacks happen everywhere: from Paris to Istanbul, from US to New Zeland and beyond. Unfortunately, terrorists use religious fundamentalism not only to inspire massive bloodshed, but also to inspire fear. However, the only fear that religion should ever generate is a godly one. As the book of Proverbs says: “The fear of God is the beginning of wisdom, and there is good understanding in all who practice it.” (Pr 1: 8) Fanatics and terrorists despise wisdom and God’s commandments. They may claim to believe in God, but they do not know wisdom nor do they live a virtuous life. Consequently, they do not truly believe in God. Terrorism, extremism, separatism, anti-Semitism and xenophobia are a threat to religion and to interreligious cooperation.

     Thus, the improvement of interfaith and cross-civilizational cooperation to human solidarity should serve the promotion of peace in the world. Peace is the only hope for the future. Peace is identical to freedom. Faith can bear the lack of liberty because it is based on the mystery of freedom. There is no freedom without solidarity. Solidarity goes beyond tolerance, because it is inspired by love. It is the very experience of what the French philosopher Regis Debray calls: “a moment of brotherhood” (un instant fraternité). When we embrace and welcome ‘the other’ with genuine concern and love – as if ‘the other’ is our very own neighbor – we have laid the foundation of solidarity as the recognition of a shared dignity. 

     The role of cross-civilizational and interfaith cooperation should enlighten the younger generations to the perspective of the preservation of cultural and spiritual heritage. Indeed, the humanitarian crisis that we face today, which has forced migrants to flee from wars and other threats towards Europe should be a priority, not only for the European Union or the Middle East, but for the international community as a whole. We must work together to fight terrorism. For in addition to the tragic, often fatal, reality of the people who participate in illegal immigration, criminal networks make fortunes out of the misfortune of the most vulnerable. This is unbearable. Different solutions have been proposed, including initiatives to improve the development of countries that are the source of such immigration. This, however, is a long process that also requires strong action against the violence that all too often accompanies such operations, as well as the management of national borders. Thus, our perspective on migration issues should not be limited to Europe's borders, but should be open to the full spectrum of action in the interests of greater efficiency. Interfaith cooperation should be part of our approach to this urgent issue. Responding to the challenge of migration will require responsibility, collective action, support and assistance for refugees, cooperation with the countries involved, tackling the causes of the wars which cause migration, creating and implementing development policies and ensuring peace. This is the only way we can serve refugees and migrants who are exposed to racial and religious intolerance, aggression and even ethnic cleansing.

     Solidarity, as a social virtue, applies to so many different aspects of today’s crisis. There should be a solidarity in the preservation of our cultural heritage and monuments, such as those destroyed in zones of conflict like Syria and Iraq. 

     Considering how religion can promote social inclusion and justice highlights another commitment that we should pursue. We cannot separate our concern for human dignity, human rights or social justice from our concern for ecological preservation and sustainability. These concerns are closely linked. If we value each individual made in the image of God, and if we value every particle of God’s creation, then we must also care for each other and our world. The ecological problem of pollution is invariably connected to the social problem of poverty; and so all ecological activity is ultimately measured and properly judged by its impact and effect upon other people, and especially the poor.

Ladies and Gentlemen, 

     Allow me to share with you this quote from the Encyclical issued by the Holy and Great Council of the Orthodox Church convened in Crete in June 2016: “Honest interfaith dialogue contributes to the development of mutual trust and to the promotion of peace and reconciliation. The Church strives to make “the peace from on high” more tangibly felt on earth. True peace is not achieved by force of arms, but only through love that “does not seek its own” (1 Cor 13.5). The oil of faith must be used to soothe and heal the wounds of others, not to rekindle new fires of hatred.” (par.17)

     We, as religious leaders, have the mission, through our intensive cooperation along with state, science and religious leaders, to promote at a local and international level the human dignity, which we consider as being the very image of God and to oppose extremism by reaffirming the bond of love that makes humankind one family under God’s care.