Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά
Γεια σας λοιπόν. Κάπως έτσι, αρχής γενομένης από τα δικά μας, όπως λέει και ο τίτλος.Κάπως, προλογικά, κάπως προδιαθετικά.
Ένα θερμό ευχαριστώ στον ιδρυτή του μπλογκ, που με τιμά προσκαλώντας με να γίνω μέλος στην όμορφη παρέα σας και σε όλους εσάς που θα με τιμάτε διαβάζοντάς με.
Από ιδρύσεως της συμμετέχω, με την έννοια ότι σας διαβάζω ανελλιπώς, καμαρώνω το πνεύμα και ευστροφία σας και τα ποικίλα σας ενδιαφέροντα. Βέβαια, δεν είχα ενεργή συμμετοχή, απλούστατα γιατί όλα αυτά τα καινούρια της τεχνολογίας, είναι ολίγον τι... ψιλά γράμματα για μένα, βλέπετε, μάλλον δεν ανήκω στη γενιά των περισσότερων από εσάς.
Τώρα βέβαια, εσείς έχετε ένα πλεονέκτημα ως προς την διαδικτυακή μας σχέση, γνωρίζετε ως ένα σημείο πολλά για μένα, μέχρι τη φάτσα μου έχετε την ευκαιρία να βλέπετε (!), εγώ όμως; α, άδικο αυτό, πολύ άδικο...δια ταύτα και παραταύτα, φροντίστε να μου συστηθείτε, εν τάξει, χωρίς να χάσετε την ανωνυμία σας, αλλά λέγοντας μου κάτι για σας, ό,τι εσείς επιλέξετε. Σας διαβεβαιώ, ούτε μαντικές ικανότητες έχω για να σας ανιχνεύσω, ούτε σε... καφετζούδες και χαρτορίχτρες θα προστρέξω, πώς να γίνει, δεν τα πιστεύω αυτά, οπότε δεν κινδυνεύετε με αποκάλυψη.
Όμως, είναι... αργά για δάκρυα Ηλέκτρα... Από τη στιγμή που δέχτηκα την τόσο ευγενική και φιλική αυτή πρόσκληση, ε, τι να πω, βρίσκομαι πλέον στο... έλεός σας.
Ο Άγιος τση Ζάκυθος να σας δώκει φώτιση, τζόγιες μου, να με κρίνετε κάπως επιεικώς και να μη κάμετε... με τα κρεμμυδάκια, αχ και είμαι και κακόβραστη πανάθεμα με...
Κι όχι τίποτα, αλλά εσείς οι σημερινές γενιές, δε μασάτε τα λόγια σας, μωρέ και καλά που κάνετε. Πού να τολμούσαμε εμείς τότε να εκφέραμε την «αληθινή» μας γνώμη, α, πα πα πα... έπεφτε ράβδος μάτια μου και ξέρετε από τι; κυδωνόβεργα, όχι αστεία, άντε τώρα εσύ, ακόμα κι αν έκαμες την κουτουράδα και ήσουν ειλικρινής με το δάσκαλο σου, ας πούμε, και αμφισβήτησες έστω και μια λέξη από τα λεγόμενά του χωρίς να τα θεωρήσεις «θέσφατα», αστειάκια θα λέτε βέβαια, να ξανατολμήσεις...
Λόγω ανάγκης, μαθαίναμε πολύ νωρίς ότι «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός (μωρέ και γυναικός) σοφού/ής». Λούφαζες και, πετάει ο γάιδαρος πετάει και νάξερες πόσο ψηλά φτάνει, ου, ου, ου...
Πίσω λοιπόν σ΄ αυτά που λέγαμε. Μια και μάθατε κάμποσα για την αφεντιά μου, ακούστε και τα πιο σημαντικά. Έχω ένα γιο και μια κόρη που αντίστοιχα έχουν δυο γλυκύτατα κοριτσάκια και δυο θηριώδη αγοράκια. Είναι τα πιο όμορφα και έξυπνα και καλά παιδιά του κόσμου, και για να σας πω, αυτή είναι αντικειμενική, ανεπηρέαστη από όποια συναισθήματα και σωστή γνώμη... Τι συμβαίνει; Δεν άκουσα καλά, για τολμήστε και τα λέμε...
Βρε, τι παραμύθια μου τσαμπουνάτε για της κουκουβάγιας το παιδί, ότι τάχα έμεινε νηστικό κι άλλα τέτοια; Εγώ σας λέω, όποιος, μα όποιος και να μπει στην αίθουσα, με την πρώτη ματιά στα δικά μου θα πάει, είπα και ελάλησα κι αντιρρήσεις δεν δέχομαι...
Αυτά, έτσι για αρχή.
Να είστε καλά και να χαίρεστε τη ζωή, προσβλέποντας να γίνω αποδεκτή από την όμορφη παρεούλα σας,
διονυσία
