Θυρανοίξια Παρεκκλησίου Αγίου Νεομάρτυρος Θεοδώρου του Βυζαντίου στο Νιχώρι του Βοσπόρου [video]

Απόγευμα Σαββάτου, 28ης Απριλίου 2018, στο Νιχώρι του Βοσπόρου, προεστώτος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου. Το κομψό Παρεκκλήσιο δημιουργήθηκε στον πάλαι ποτέ γυναικωνίτη του περικαλλούς Ναού της Κουμαριώτισσας.

Καθήκον του αυθεντικού Χριστιανού, να βοηθά κάθε πάσχοντα συνάνθρωπο

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής του Παραλύτου 

29 Απριλίου 2018 

(Ιωαν. ε΄ 1- 15)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

«Άνθρωπον ουκ έχω», αναφώνησε με πικρό παράπονο ο παραλυτικός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, καθώς η παγερή αδιαφορία των συνανθρώπων του τον εμπόδιζε να επωφεληθεί από την θαυματουργική αναταραχή του ύδατος στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Και αυτή η φρικτή αδιαφορία τον πλήγωνε περισσότερο και ήταν πολύ πιο επώδυνη ακόμη και από την φοβερή ασθένεια, η οποία τον κρατούσε, δεκαετίες ολόκληρες, καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Αλλά πολύ πιο φρικτό ήταν για τους αδιάφορους συνανθρώπους του, το γεγονός ότι δεν μιμήθηκαν -ως όφειλαν- την θεία ευσπλαχνία.

Ο Κύριος τού δίνει το ύψιστο δώρο της υγείας μαζί με την παρότρυνση: «μηκέτι αμάρτανε», δηλαδή: μην αμαρτήσεις πια. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι η πηγή κάθε αρρώστιας και δυστυχίας, ψυχικής και σωματικής, είναι η αμαρτία. Και ίσως γι’ αυτό, πολλές φορές, ο Θεός επιτρέπει τις ταλαιπωρίες και τις θλίψεις. Για να αναλογιστεί ο άνθρωπος την πτώση του και την εσωτερική κατάντια του, έτσι ώστε να μετανοήσει ζητώντας το θείο έλεος.

Στην ανάγκη ο άνθρωπος ζητάει βοήθεια από τους συνανθρώπους του, και, ερχόμενος συχνά αντιμέτωπος με το τείχος της αδιαφορίας τους, στρέφεται στον δωρεοδότη και ζωοδότη Θεό. Αυτός αποτελεί την μοναδική καταφυγή του «εν ημέρα θλίψεως», σύμφωνα με την ρήση του ιερού Ψαλμωδού. Τότε έρχεται η ευλογία του Θεού, η εσωτερική και εξωτερική ειρήνη και η χάρη. Και πολλές φορές χαίρεται η ψυχή, παρόλο που το σώμα ακόμη πάσχει. Ο άνθρωπος τότε, κατά τον Απόστολο Παύλο, «χαίρει εν τοις παθήμασί» του και αναπέμπει ύμνους και δοξολογίες προς τον Θεό. Γίνεται ταπεινόφρων, πλημμυρίζει από κατανόηση, σοφία και σύνεση, δύναμη και αποφασιστικότητα για το Καλό.

Παρά ταύτα, το δικό μας καθήκον -αν θέλουμε να λεγόμαστε πραγματικοί Χριστιανοί και όχι υποκριτές- είναι να βοηθάμε κάθε πάσχοντα αδελφό και συνάνθρωπο. Ο Κύριος λέει: «Ησθένησα και επισκέψασθέ με», αλλά εμείς, δυστυχώς, δεν το πράττουμε. Ακόμη κι αν δεν έχουμε χρήματα, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι τρόποι, πνευματικοί και υλικοί, για να προσφέρουμε την πολύτιμη βοήθειά μας. Και ευκαιρίες γι’ αυτό μας δίνονται κάθε μέρα πολλές. Ας αποφύγουμε, λοιπόν,  να μιμηθούμε το βδελυρό παράδειγμα των υποκριτών και ασεβών Φαρισαίων, οι οποίοι όχι μόνο δεν βοηθούσαν, αλλά και δυσαρεστούνταν, όταν έβλεπαν κάτι καλό.

Φωτοθήκη από την Ενθρόνιση του Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου

Σήμερα (28.4.2018), στις 12 το μεσημέρι, δόξη και τιμή, στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Δημητρίου νήσου Πριγκήπου, παρόντος και προσφωνήσαντος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.

ΑΛΛΗ ΠΛΟΥΣΙΑ ΦΩΤΟΘΗΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΔΕΙΤΕ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ!

Η Ενθρόνιση του Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου στη νήσο Πρίγκηπο [live + ενθρονιστήριος λόγος]

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ! Σάββατο 28 Απριλίου 2018, 12 το μεσημέρι, στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Δημητρίου στην περιώνυμη νήσο Πρίγκηπο, τελείται η ενθρόνιση του νέου Ποιμενάρχου, Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου. Την τελετή της ενθρονίσεως τιμά με την ευλογημένη παρουσία του ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος Α΄.

ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΝΗΣΩΝ κ.κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

(Πρίγκηπος, 28 Ἀπριλίου 2018)

Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Σεβάσμιοι ἀδελφοί ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Πανοσιολογιώτατοι, Ὁσιώτατοι καί εὐλαβέστατοι Καθηγούμενοι καί λοιποί κληρικοί καί μοναχοί,
Ἐντιμότατοι καί προσφιλεῖς Ἐπίτροποι τῶν Κοινοτήτων τῆς καθ'ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως,
Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ, Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα,
Ἐντιμολογιώτατοι, Ἐντιμότατοι καί πεφιλημένοι ἀδελφοί μου,

  Ἡ σεπτή πρόκρισις τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριάρχου κυρίου κυρίου Βαρθολομαίου καί ἡ κανονική ψῆφος τῆς περί Αὐτόν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὡδήγησαν ἀπροσδοκήτως τόν Ἐπισκοπικό βηματισμό μου  στά Πριγκηπόννησα μετά εἰκοσιεπταετῆ Ἀρχιερατική διακονία εἰς τήν Αὐλήν τοῦ Φαναρίου καί πέριξ αὐτῆς, προκειμένου νά συνεχίσω εἰς αὐτά τήν διακονία τῶν ἐλαχίστων, ἐλάχιστος ὤν, ἄλλωστε,  ἔμπροσθεν τῆς ἀκαταλήπτου Προνοίας τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου, καί ὁπωσδήποτε καί γιά τά καθ'ἡμᾶς ἐνταῦθα. Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε!

Τά καθ'ἡμᾶς ἐνταῦθα, ἀδελφοί μου, ἀπό τό λυκαυγές τῆς νεότητος τῆς δικῆς μου γενεᾶς, τά χαρακτηρίζει  τό εὐάριθμον καί τό μικρόν. Θά προσέθετα ὅμως, ὅτι τά χαρακτηρίζει  ἐκ παραδόσεως καί τό  αἰσιόδοξον  καί τό ἐπίμονον, γνωρίσματα πού ἀπορρέουν  ἀπό τήν προγονική Ὀρθόδοξο Χριστιανική Πίστι καί εὐελπιστία. Αὐτήν πού διακηρύσσει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος στούς Φιλιππησίους:  "Ἐγώ γάρ ἔμαθον ἐν οἷς εἰμι, αὐτάρκης εἶναι, οἶδα καί ταπεινοῦσθαι, οἶδα καί περισσεύειν, ἐν παντί καί ἐν πᾶσι μεμύημαι, καί χορτάζεσθαι καί πεινᾶν, καί περισσεύειν καί ὑστερεῖσθαι, πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ" (Φιλ. 4,11-14).

 Ἐφ' ὅσον, λοιπόν, οἱ ἐναλλαγές αὐτές νοηματοδοτοῦν ἀπ' αἰώνων τήν ἐν Χριστῷ ζωή, θεσμικά καί προσωπικά, κατά δέ τήν Ἱερά Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζουν καί τό Θεῖον θέλημα, τό ἀποβλέπον πάντοτε εἰς τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς,  τότε αὐτομάτως καί ὁ κυμαινόμενος ἐκ λόγων καιρικῶν  βηματισμός τῆς Πολίτικης Ρωμηοσύνης, συνεχίζει πιστά  καί σταθερά τήν πορεία του ἐπ'ἐλπίδι εὐθετωτέρων συνθηκῶν ζωῆς καί μαρτυρίας.

 Δι' ἐμέ ἡ ταπεινή αὐτή πορεία πρός τήν Ἐκκλησία τῶν Πριγκηποννήσων ἀντικρύζει πρωτίστως τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ καί μέ ὑπομιμνήσκει, ὅτι τό πρώτιστον μέλημά μου εἶναι τά τελούμενα ἐν αὐτῷ. Δηλαδή, ἡ λειτουργική μας ζωή, πού ἀποτελεῖ τόν θεμελιώδη χαρακτῆρα τῆς ὑποστάσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί διά τῆς ὁποίας καί μόνον βιοῦται ὁλὀκληρος ἡ ἀλήθεια τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Θεία Λειτουργία πρό παντός καί ὅλα τά μυστήρια, ἐντός τῶν ὁποίων καί διά τῶν ὁποίων ἀποκαλύπτεται ἡ Χριστιανική Ἀλήθεια.

 Ἡ λειτουργική αὐτή ζωή, πού ὅλοι ἐκ παίδων βιώνουμε, συγκινεῖ βαθύτατα, σβήνει τούς πόνους τῆς ψυχῆς καί ζωογονεῖ τίς ἐλπίδες τῶν πιστῶν, τῶν ἔστω ἐλαχίστων! Τήν λειτουργική, λοιπόν, ζωή, καί μάλιστα μέ, εἰ δυνατόν, πολύ ὀλίγους ἔστω ἐπί πλέον λειτουργούς πλησίον τῶν ἤδη  διακονούντων εὐλαβῶν καί ἀγαπητῶν μου κληρικῶν, Χάριτι Θεοῦ, ἐπιθυμῶ καί ἐπαγγέλλομαι νά ἐνισχύσω.

 Ζωογόνος ὑπῆρξεν ἀείποτε γιά τό Γένος καί ἡ ἐν τῇ πράξει ἐφαρμογή ὅλων ἐκείνων τῶν παραδόσεων καί ἐθίμων του, τά ὁποῖα ἀπορρέουν ἀπό τά ἀστείρευτα ταμεῖα τῆς ζωῆς καί μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ἐντάσσονται ἐν πολλοῖς εἰς τόν χῶρον τῆς Εὐαγγελικῆς φιλανθρωπίας της, "τῆς οἰκοδομούσης τούς φραγμούς τῆς δυστυχίας", κατά τόν Προφήτην.  

 Νά ὑπενθυμίσω, ὅτι ἡ ἀπ'αἰώνων ποικίλη φιλανθρωπική δραστηριότης τῆς Ἐκκλησίας,  καί ἄν ἀκόμη εἴθισται νά ὀνομάζεται ἁπλῶς καί μόνον κοινωνική, εἶναι βαθύτατα Εὐαγγελική, δηλαδή Χριστοκεντρική, καί εὐλογεῖται καί ἐλεεῖται παρά Κυρίου καί ὅταν ἀκόμη ἀσκουμένη ἀποβλέπει εἰς τήν θεραπείαν καί τήν θωπείαν τοῦ ἀλαλήτου ψυχικοῦ ἄλγους ἐλαχίστων καί μόνον πιστῶν. "Ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν άδελφῶν μου τῶν  ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε", λέγει Κύριος (Ματθ.25,40).

  Τούς ὀλίγους εὐλογημένους πιστούς της, ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πριγκηποννήσων θά συνεχίσῃ κατά ταῦτα νά προσέχῃ, νά συμπαρίσταται καί νά ἀναπαύῃ.

  Διό καί αίσθάνομαι τήν ἀνάγκην, ἀπό τῆς ἐπισήμου αὐτῆς θέσεως, νά ἀποτίσω φόρον τιμῆς καί εὐγνωμοσύνης εἰς τόν ἄμεσον προκάτοχόν μου, τόν μόλις πρό μηνός προώρως ἀποχαιρετίσαντα ἡμᾶς, ἀείμνηστον ἀδελφόν καί φίλον μου Μητροπολίτην κυρόν Ἰάκωβον Σωφρονιάδην, συμμαθητήν μου ἐν Χάλκῃ ἐπί διετίαν, συνάδελφον εἰς τήν Πατριαρχικήν Αὐλήν ἐπί δωδεκαετίαν καί συναδελφόν Ἀρχιερέα  ἐπί εἰκοσιεπταετία εἰς τούς κόλπους τῆς ἕδρας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας.  Ὁ μακαριστός ἀδελφός διά τε τοῦ σημαντικοῦ ἀνακαινιστικοῦ καί καλλωπιστικοῦ ἔργου του καί τῆς ποιμαντικῆς καί φιλανθρωπικῆς του δραστηριότητος, ἀδιαμφισβητήτως ἐτίμησε τήν ἱστορικότητα καί ὡραιότητα τῶν ἰδιαίτατα ἀγαπημένων εἰς ὅλους ἡμᾶς τούς Κωνσταντινουπολίτας Νήσους τῶν Πριγκήπων. Ὁ Κύριος, τῇ πρεσβείᾳ τῆς Κυρίας Θεοτόκου Μητρός Του καί τῶν λοιπῶν θαυματουργῶν προστατῶν τῶν Νήσων Ἁγίων Του, νά τόν ἀναπαύῃ εἰς τόν αἰῶνα ἐν χώρᾳ Παραδείσου.

 Εἰς τό σημεῖον τοῦτο, ἐν συντριβῇ καρδίας εὔχομαι ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν μακαρίων ψυχῶν καί τῶν λοιπῶν ἕξ κεκοιμημένων προκατόχων μου ἀειμνήστων Μητροπολιτῶν Πριγκηποννήσων Ἀγαθαγγέλου Κωνσταντινίδου, Θωμᾶ Σαββοπούλου, Δωροθέου Γεωργιάδου, Ἀγαπίου Ἰωαννίδου, Καλλινίκου Ἀλεξανδρίδου καί Συμεών Ἀμαρυλλίου. Προσεύχομαι εἰς τόν ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντα Κύριον νά τούς ἀναπαύῃ ἐν εἰρήνῃ, ἐν χώρᾳ ζώντων καί ἐν σκηναῖς δικαίων, νά πολυετῆ δέ ἐν ὑγείᾳ τόν ἕνα ζῶντα σεβαστόν προκάτοχον καί διδάσκαλόν μου, τόν ἀπό Πριγκηποννήσων καί Δέρκων, Μητροπολίτην Γέροντα Νικαίας κύριον Κωνσταντῖνον Χαρισιάδην.

  Εὐχαριστίας ἀπευθύνω έν εὐαρεσκείᾳ εἰς τόν ἱερόν κλῆρον, τούς Προέδρους καί τά μέλη τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ἐπιτροπῶν, τῆς φιλανθρώπου Διακονίας τῆς ἀγάπης καί τό διδάσκον προσωπικόν τῆς Ἀστικῆς Σχολῆς τῆς Πριγκήπου, οἱ ὁποῖοι μετά προθυμίας, εὐγενείας καί ἀγάπης συμπαρίστανται πάντοτε εἰς τό ἔργον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Μέ συγκίνησιν καταθέτω, ὅτι οἱ εἰρημένοι εἶναι πρόσωπα ἀπό πολλῶν  ἐτῶν ἐγνωσμένα καί προσφιλῆ εἰς ἐμέ, καθότι ἄλλους μέν γνωρίζω ἐκ τῆς πρώτης των νεότητος καί ἄλλους παιδιόθεν, καί διόλου ἀμφιβάλλω καί διά τήν ἐφεξῆς συναντίληψίν των εἰς τήν διακονίαν τοῦ ἐναπομείναντος ὀλίγου λαοῦ μας τῆς ἱστορικῆς Ἐπαρχίας τῶν Πριγκηποννήσων. Ἡ διακονία αὐτή, ἐντός τῶν πλαισίων τῆς ἀπαιτουμένης  εἰρηνικῆς συνυπάρξεως μετά τοῦ οἱουδήτινος πλησίον, ἀσφαλῶς ἐμπερικλείει καί τήν προσφοράν ἀγάπης καί φιλανθρώπου προσοχῆς πρός τό σύνολον τῶν βιοπαλαιστῶν κατοίκων τῶν Πριγκηποννήσων.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
  Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πριγκηποννήσων εἶναι μία ἐκ τῶν μέχρι πρό τινος τεσσάρων ἐν ἐνεργείᾳ μετά ποιμνίου Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐντός τῆς Χώρας μας καί μία ἐκ τῶν τριῶν, τῶν  εὑρισκομένων πλησίον τῆς Ἕδρας τοῦ Οἱκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου. Ἡ ἵδρυσίς της ἐξ ἀποσπάσεώς της ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκηδόνος τό ἔτος 1924, συνδέεται μέ τίς κατά παραχώρησιν Θεοῦ ραδγαῖες καί τραγικές ἀνακατατάξεις καί ἐπιβεβλημένες ἀλλαγές εἰς τήν ζωήν τῆς μαρτυρικῆς Μητρός Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου, εἶναι τιμή γιά τήν ἐνενηκοντατετραετῆ ἱστορίαν της, τό ὅτι συνέβαλε διά τῆς ἀμέσου ἐπικουρίας της, παραμυθητικῶς, θά ἔλεγα,  εἰς τά τοῦ Θρόνου πράγματα, διά τῶν Ἱεραρχῶν, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ της, ὅταν ὁ Θρόνος ἐντός ὀλίγου χρόνου έστερήθη τῶν πατρώων Ἐπαρχιῶν του εἰς τήν Μικρά Ἀσία καί τήν Ἀνατολική Θράκη μέ τά ἐκατομμύρια τοῦ ποιμνίου των.

Διά τήν ὑψηλήν  τιμήν, πού μοῦ ἐπεφύλαξε διά τῆς προκρίσεώς μου εἰς ταύτην τήν Ἱεράν Μητρόπολιν, καί μάλιστα μέ τήν μείζονα καί σπανία ἐκκλησιαστική τιμή τῆς Γεροντικῆς περιωπῆς ἐν τῷ προσώπῳ μου, ὑποβάλλω ἅπαξ ἔτι τήν ἄκρα εὐγνωμοσύνην μου καί τάς εὐλαβεῖς  εὐχαριστίας μου πρός τήν Αὐτοῦ Θειοτάτην Παναγιότητα, τόν συμπροσευχόμενον Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριάρχην, κύριον κύριον Βαρθολομαῖον.

Εὔχομαι, Παναγιώτατε, πολυχρόνιον καί ὑγιᾶ ζωήν καί Πρωθιεραρχικήν διακονίαν, Χάριτι καί οἰκτιρμοῖς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Θεωρῶ καθῆκόν μου ἐπιβεβλημένον νά εὐχαριστήσω μετά βαθείας ἐν Χριστῷ ἀγάπης τήν τιμίαν παρουσίαν τῶν προσελθόντων καί συμπροσευχομένων κατά τήν ἱεράν ταύτην ἡμέραν τῆς ζωῆς μου ἁγίων Ἀρχιερέων, ἐντεῦθεν καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ,  ὡς ἐπίσης  καί διά τήν τιμητικήν παρουσίαν τῶν τε ἀγαπητῶν μου κληρικῶν, μελῶν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, καί πάντων τῶν Πανοσιολογιωτάτων, Ὁσιωτάτων καί εὐλαβεστάτων κληρικῶν καί μοναχῶν ἔκ τε τοῦ πεφιλημένου τῆς καρδίας μου Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά καί ἐξ Ἑλλάδος καί ἀλλαχόθεν. Ἰδιαιτέρως ἀπευθύνω τήν βαθεῖαν εὐχαριστίαν μου διά τήν τιμητικήν σας παρουσίαν, Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ, Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα.

Κατακλείων δέ εὐχαριστῶ ἐκ κέντρου καρδίας ὅλους ἐσᾶς,  λίαν ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καί ἐπικαλοῦμαι τάς ἐκτενεῖς προσευχάς σας διά τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, διά τόν Παναγιώτατον Αὐθέντην καί Δεσπότην μας καί τήν ἀσύλληπτον οἰκουμενικήν εὐθύνην Του, ἀλλά καί δι'ἐμέ τόν ἐλάχιστον, πού εἰς τό ἑξῆς ἐκ τῶν Πριγκηποννήσων θά προσεύχωμαι γιά σᾶς, γιά τήν ὑγεία, τήν εὐημερία καί τήν χαράν σας, ἐν ἐπιγνώσει βεβαίως, ὅτι, κατά τήν Πίστιν μας, ἐκεῖνο πού συντελεῖ  εἰς τήν ὄντως χαράν  τοῦ ἀνθρώπου  δέν εἶναι κάτι, εἶναι Κάποιος, ὁ Χ ρ ι σ τ ό ς !


 Χριστός Ἀνέστη!

Ταπεινό εγκώμιο για τον Μητροπολίτη Γέροντα Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριο

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

«Σύ, Χριστέ, τοῦτον... ποίησον μιμητὴν σοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Ποιμένος...» δεόμεθα

(Ταπεινὸν υἱϊκὸν ἐγκώμιον διὰ τὸν νέον Ποιμενάρχην τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων, τὸν ἀπὸ Σεβαστείας Γέροντα Μητροπολίτην κ. Δημήτριον)

Σὲ ὧρες ἑόρτιες, χαρμόσυνες, Ἀναστάσιμες, ὁποῦ τὸ κάλλος καὶ ἡ χαρμοσύνη τῆς Ἀνοίξεως μὲ τὴν μυροβολοῦσα φύσιν  στολίζουν εὐγενῶς καὶ φιλοτίμως τὴν ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν πανήγυριν τῶν Πανηγύρεων, αὐτὲς τὶς πάντιμες ὧρες εἰσοδεύει στὴ νέα του Ἐπισκοπὴ καὶ Μητρόπολι, ὁ ἄρτι ἐκλεγεὶς ἀπὸ τὴν πάνσεπτον τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Θρόνου Ἁγίαν καί Ἱερὰν Σύνοδον νέος Ποιμενάρχης τῶν ἐρατεινῶν, κατὰ Βαρθολομαῖον τὸν Πατριάρχην, Πριγκηποννήσων, Γέρων Μητροπολίτης  Δημήτριος, ὁ ἀπὸ Σεβαστείας.

Μεγίστη, ὄντως, εἶναι ἡ συγκίνησις, ἀλλὰ καὶ ἡ χαρὰ τῆς ἀναδείξεως, τοῦ ὡς ἄνω ἀξίου τέκνου τῶν ἱστορικῶν Ταταούλων, ἀλλὰ καὶ τῶν μακαριστῶν θεοφιλῶν γονέων τοῦ ἐν λόγῳ νέου Ποιμενάρχου κ. Δημητρίου, Κωνσταντίνου καὶ Ζωῆς Κομματᾶ τό γένος Πέττα, ἐκ τοῦ ἱστορικοῦ Ἀστακοῦ τοῦ Μεσολογγίου, εἰς τὴν θεόσωστον αὐτὴν Ἐπαρχίαν. Μίαν Ἐπαρχίαν νησιωτικὴν μέν, ἀλλὰ ἱστορικήν. Τὴν ὁποίαν διηκόνησαν καὶ ἐκλέϊσαν εὐγενεῖς Μορφαὶ καὶ  Ἀρχοντικαὶ -μὲ τὴν γνησίαν σημασίαν τῆς λέξεως- ὡς ὁ ἀπὸ Λαοδικείας τρίτος Ποιμενάρχης καὶ Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων κυρὸς Δωρόθεος Γεωργιάδης, αὐτὴ ἡ λεπτή, εὐαίσθητος καὶ καλλιτεχνικὴ ψυχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. 

Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν παράδοσιν διακρατεῖ καὶ ὁ νέος Μητροπολίτης κ. Δημήτριος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐμποτισμένος μὲ τὰ ἱερὰ Πολίτικα νάματα καί διακατέχεται ἀπὸ τὸ εὐγενὲς πνεῦμα τοῦ φιλαγίου Φαναρίου καὶ διδάσκει αὐτό, τόσον μὲ τὴν ἀείφωτον διακονίαν του εἰς τὰς παντίμους Αὐλὰς τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὅσον καὶ μὲ τὸ ἦθος του: Ἦθος πιστοῦ τέκνου εἰς τὴν μακραίωνον Παράδοσιν τῆς Πόλεως, ἥν καὶ σκέπει ἀδιαλείπτως ἡ Παμμακάριστος Κόρη καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. 

"Κατὰ τὴν εὔσημον ταύτην καὶ ἱερὰν στιγμὴν τῆς ζωῆς μου", εἶπεν ὁ Σεβασμιώτατος κατὰ τὴν τελετὴν τοῦ Μικροῦ καὶ Μεγάλου Μηνύματος τῆς εἰς Ποιμενάρχην Πριγκηποννήσων ἀναδείξεως αὐτοῦ, "διὰ πάντα ταῦτα, τὰ δαψιλῶς νῦν ἀπὸ τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ καθαγιαζόμενα, ἐκφράζω γονυκλινῶς τὴν ἀΐδιον εὐγνωμοσύνην μου πρὸς τὸν Πανοικτίρμονα Θεόν, Τὸν οὕτω πως τὰ κατ’ ἐμὲ οἰκονομήσαντα καὶ διὰ βίου προστατεύσαντά με, τῇ πρεσβείᾳ πάντοτε τῆς Παμμακαρίστου Θεομήτορος, τῆς ἀπ’ αἰώνων προστάτιδος τῆς Ἁγίας Αὐτοῦ Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως".

Καθὼς πλησιάζουν οἱ ἡμέρες τῆς Ἐνθρονίσεως τοῦ νέου Μητροπολίτου εἰς τὰ μυροβολοῦντα Ἀνάστασιν καὶ Ἄνοιξιν πάντερπνα Πριγκηπόννησα, ὁ ὑπογράφων τὰ παρόντα ἀναπολεῖ μὲ βαθεῖαν συγκίνησιν τοὺς πρώτους βηματισμοὺς τοῦ μικροῦ Δημητρίου Κομματᾶ, ὡς παιδίου εἰς τὰς Αὐλὰς τοῦ Κυρίου, ἤτοι τὸν πανσεπτον καὶ εὐκατάνυκτον Πατριαρχικὸν Ναόν. Ἀλήθεια, ποῖαι νὰ ἦσαν οἱ πρῶτες σκέψεις Του, πῶς ἠσθάνθη μέσα στὸν πλήρη ἱερῶν καὶ παναγίων σκιῶν χῶρον τοῦ ἐν λόγῳ ναοῦ, τὸν ὁποῖον σήμερον ἱερουργεῖ ὡς Ἐπίσκοπος; Ἤ, ὅταν διὰ πρώτην φορὰν εὑρέθη εἰς τὴν χαριτόβρυτον Ἱερὰν τῆς Χάλκης Σχολήν -τὴν σιωπηλῶς ἀναμένουσα καὶ τὴν ἰδικήν Της Ἀνάστασιν- πῶς ἠσθάνθη καὶ ποῖοι νὰ ἦσαν, ἆραγε, οἱ εὐγενεῖς ὁραματισμοί του; Νὰ ἐσκέφθη, δηλαδή, ὅτι θὰ τὸν ἠξίωνεν ἡ Χάρις τῆς Θεοτόκου νὰ ποιμάνῃ καὶ ταύτην τὴν πάντερπνον καὶ  πάγκαλον νῆσον;  

Ὅταν τὸν Ἰανουάριον τοῦ σωτηρίου ἔτους 1924, ἐπὶ Πατριαρχείας τοῦ ἀπὸ Χαλκηδόνος Γρηγορίου τοῦ Ζ΄, ἐξεδόθη ὁ Πατριαρχικὸς  καὶ Συνοδικὸς Τόμος ἱδρύσεως τῆς νέας Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων, ἐκεῖ ἀνεφέροντο καὶ τὰ ἑξῆς: «...Ἔγνωμεν διασκεψάμενοι συνοδικῶς, ἀποσπάσαι τὸ τμῆμα τοῦτο ἀπὸ τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Χαλκηδόνος καὶ ἀνακηρῦξαι αὐτὸ εἰς ἰδίαν αὐτοτελῆ Ἐπαρχίαν καὶ Μητρόπολιν τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὥσπερ καὶ αἱ λοιπαὶ τοῦ Θρόνου Ἐπαρχίαι καὶ Μητροπόλεις, καταλαμβάνουσαν δ᾿ ἐν τῷ Ἱερῷ Συνταγματίῳ τὴν δεκατην τετάρτην θέσιν τῇ τάξει τῶν σήμερον τοῦ Θρόνου Ἐπαρχιῶν. Ἐφ᾿ ᾧ καὶ  ἀποφαινόμεθα Συνοδικῶς ὅπως αἱ ἐξονομασθεῖσαι νῆσοι Πρίγκηπος, Χάλκη, Ἀντιγόνη καὶ Πρώτη ἀποτελῶσιν ἐφεξῆς ἰδίαν Ἐπαρχίαν καὶ Μητρόπολιν, ἐπωνυμουμένην "Ἱερὰ Μητρόπολις Πριγκηποννήσων", ὁ δὲ ἐν αὐτῇ ποιμαίνων Ἀρχιερεύς, μνημονεύων τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος, ὡς τέτακται, καὶ τὴν τακτικὴν αὐτοῦ ἕδραν ἔχων ἐν τῇ μείζονι τῶν νήσων τούτων, τῇ Πριγκήπῳ, τιτλοφορῆται Ἱερώτατος Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων, ὑπέρτιμος καὶ ἔξαρχος Προποντίδος».

Πρῶτος Ποιμενάρχης Αὐτῆς ὑπῆρξε ὁ ἀπὸ Νεοκαισαρείας Ἀγαθάγγελος. Ἐν συνεχείᾳ ἐποίμαναν Αὐτὴν ὀκτὼ, μακαριστοὶ σήμερον, Ἀρχιερεῖς, ἀποδίδοντες τὴν σκυτάλην εἰς τὸν ἔνατον διάδοχόν των, τὸν ἀπὸ Σεβαστείας Δημήτριον, πρῶτον ὅμως Ἱεράρχην ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Ὁποίου ἀνυψώθη ἡ ἐν λόγῳ Ἐπισκοπὴ καὶ Μητρόπολις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου,  εἰς τὴν Τάξιν τῶν Γεροντικῶν Ἐπαρχιῶν. Διὸ καὶ ἀπευθυνόμενος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς τὸν νέον Ποιμενάρχην τῆς Μητροπόλεως αὐτῆς ἐτόνισεν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς σημαντικά: «Πορεύου, λοιπόν, Ἱερώτατε ἀδελφέ, εἰς τὴν προκειμένην διακονίαν, ἐστεφανωμένος μὲ τὴν Γεροντικὴν ἀξίαν καὶ τιμήν, πάντοτε πιστὸς εἰς τὴν ποτνίαν πάντων ἡμῶν Μητέρα ταύτην Ἐκκλησίαν καὶ εἰς τὸν ἑκάστοτε Πρῶτον Αὐτῆς διδάσκων ἔργῳ καὶ λόγοις εἰς τοὺς νεωτέρους ἐνταῦθα διακονοῦντας κληρικοὺς τὸ ἦθος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἦθος καθηγιασμένον διὰ αἰώνων, μὲ ὀπτικὴν τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου εὐρείαν, οἰκουμενικήν...». 

Δημητρίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων, πολλὰ καὶ εὔκαρπα τὰ ἔτη. Ἀμήν.

π. κ. ν. κ. Σκόπελος