Ευχές προσευχές Ψυχοσαββάτου 2008

Τους αγαπημένους Νεκρούς τιμήσαμε σήμερα το απόγευμα στους δυο κεντρικούς ναούς της Ενορίας μας. Στις 4 στη Φανερωμένη, στις 5 στην Παναγούλα και στη συνέχεια στο Κοιμητήριο.

Πάμπολλοι συγχωριανοί συνέρρευσαν, ώστε ν' αποτίσουν δάκρυα μνημοσύνης στους προγόνους, γονείς, συζύγους, αδέλφια, τέκνα, φίλους, οι οποίοι ανήκουν πλέον στη λεγόμενη "θριαμβεύουσα Εκκλησία".

Ήταν συγκινητικές οι στιγμές! Οι συγχωριανές μας είχαν ετοιμάσει πολλά πρόσφορα και περισσότερους δίσκους με τα καθιερωμένα κόλλυβα. Έτσι καθώς ο ήλιος έγερνε πίσω από τον Βραχιώνα, οι τελευταίες ακτίνες έσμιγαν με το μοσχοθυμίαμα και τα κεράκια κι ένιωθες, ότι οι Ψυχούλες των απ' αιώνος προπατόρων μας ήταν παρούσες στον χώρο!...

Ο Εφημέριός μας και στις δυο περιπτώσεις των Τρισαγίων στους δύο ναούς μας, ομιλώντας επισήμανε την σημαντικότητα της μνημόνευσης των Νεκρών μας μεσ' από την ορθόδοξη λατρεία μας, διότι -ούτως ή άλλως- πρέπει ν' αποδεχθεί ό κόσμος, ότι η συναναστροφή με τους Νεκρούς δηλώνει Πολιτισμό. Εξάλλου, η βίωση αυτής της κοινωνίας, αλλά και η συναίσθηση ότι είμαστε απαξάπαντες μέλλοντες νεκροί, είναι ανάγκη, όχι να μάς κάνει απαισιόδοξους έναντι του τέλους, αλλά πιο ευαίσθητους έναντι των συνανθρώπων.

Σκέψεις για τον ποδοσφαιρικό ρατσισμό

Γράφει ο Σπύρος Ροδίτης

Μαθητής Γ΄ Γυμνασίου

Ως γνωστόν, εδώ και πολλά χρόνια στο Βανάτο έχει δημιουργηθεί μια παρέα από παιδιά όλων των ηλικιών. Ένα από αυτά τα παιδιά είμαι κι εγώ. Όλα τα μέλη αυτής της πραγματικά ξεχωριστής και ιδιαίτερης παρέας έχουμε, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, αγάπη για τον αθλητισμό. Βέβαια εμείς, με τον όρο αθλητισμό εννοούμε το Ποδόσφαιρο κατ' αποκλειστικότητα, αλλά τι να κάνουμε, ο καθένας στο είδος του.

Έτσι λοιπόν παίρνω κι εγώ την ευκαιρία και ρίχνω μια ματιά στα γήπεδα κι όχι στις αλάνες, αυτή τη φορά.
Παρατηρώντας προσεκτικά το τι συμβαίνει γύρω μου, έρχομαι αντιμέτωπος με μια περίεργη και συνάμα πρωτόγνωρη κατάσταση για τα ελληνικά δεδομένα, πλέον η χώρα μας, που το Ποδόσφαιρο θεωρείται ως το επίσημο άθλημά της φροντίζουν κάποια απ' τα «παιδιά» της να υποβαθμίζουν και να υπονομεύουν το λαϊκό αυτό άθλημα.
Γράφει πολύ πετυχημένα ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σε σχετικό του άρθρο, στο οποίο μάλιστα στηρίχτηκε αυτή εδώ η παρουσίαση [«Ο άλλος ρατσισμός», εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 2000]:
«Διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας ότι δεν είμαστε ρατσιστές. Μα δεν είναι μια μορφή ρατσισμού αυτός ο φανατικός αγελισμός πράσινων, κίτρινων, κόκκινων και πάει λέγοντας;
[…] Όπως κάθε ρατσισμός έτσι κι ο ρατσισμός, ο ποδοσφαιρικός έχει όλα τα γνωρίσματα του απαρτχάιντ. Σημαίες, σύμβολα, συνθήματα, γλωσσικούς χαρακτηρισμούς του μισητού αντιπάλου και, κυρίως, θεωρητικό υπόβαθρο. Επικαλούνται οι ποδοσφαιρικοί ρατσιστές ιστορία, ήττες, θριαμβευτικές νίκες, κατασκόπους, πράκτορες, προδότες. Διαθέτουν καλοπληρωμένους μισθοφόρους και επιδιώκουν, και επιτυγχάνουν, ακόμα και πολιτικές, κομματικές και ιδεολογικές συμμαχίες».

Πάντως, εμείς από τη πλευρά μας, ως μια παρέα κι ένα σύνολο προοδευτικών παιδιών, που αγαπάμε τον αθλητισμό, πρέπει να δώσουμε ένα τέλος σ' αυτή τη κατάσταση, πρέπει να φέρουμε ένα καλύτερο αύριο στο Ποδόσφαιρο της χώρας μας. Είμαι σίγουρος πως θα μιμηθούμε το παράδειγμα άλλων χωρών, όπως της Αγγλίας, όπου ο καθένας με την οικογένειά του μπορεί να πάει και να παρακολουθήσει την προσπάθεια της αγαπημένης του ομάδας κι αυτός με τη σειρά του να την εμψυχώσει, ώστε να φτάσει στο στόχο της, τη πολυπόθητη νίκη.

Ως πότε ο αριθμός των αστυνομικών θα είναι μεγαλύτερος από αυτόν των φιλάθλων; Ως πότε θα βλέπουμε αυτά τα αισχρά σημάδια βίας και διαφθοράς, που αμαυρώνουν την εικόνα του αθλητισμού; Όπως πάλι επισημαίνει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, «Ένα πραγματικά λαϊκό σπορ, ένα παιχνίδι με σοφούς κανόνες που λειτουργεί ως θέαμα, τεχνική και εκτόνωση, κατάντησε αρένα θηριομαχιών, όπου οι αντίπαλοι αντιμετωπίζονται ως μονομάχοι, ως Χριστιανοί και λεοντάρια...»
Καιρός, ν’ αλλάξουμε πορεία και να επιδιώξουμε κάτι καλύτερο!!!

Ολοκλήρωση των ξυλόγλυπτων της Παναγούλας

Με χαρά και ικανοποίηση ανακοινώνεται στους απανταχού συγχωριανούς και φίλους, ότι αυτές τις μέρες ολοκληρώθηκαν οι ξυλόγλυπτες διακοσμήσεις του εσωτερικού του ναού της Παναγούλας μας, οι οποίες είχαν αρχίσει προ εικοσαετίας. Ήδη εντοιχίστηκαν τα τελευταία σκαλίσματα στον δυτικό τοίχο, αυτόν δηλαδή που βρίσκεται στο κάτω μέρος του γυναικωνίτη.

Όπως ήδη έχουμε αναφέρει, το καλλιτεχνικό αυτό έργο πραγματοποιήθηκε εξ ολοκλήρου δια χειρών των έγκριτων Ζακυνθίων ξυλογλυπτών Αδελφών Διονυσίου και Γεωργίου Τσουκαλά, εποιήθη δε κυριολεκτικά με την δραχμούλα ή το ευρούλι των ενοριτών μας, ειδικά των φτωχών και παραθεωρημένων!!!...

Ως χαρακτηριστικό εκπρόσωπο όλων των Δωρητών, ιδιαίτερα των Ανώνυμων, μνημονεύω σήμερα έναν ταπεινό και αμελητέο (για τους πολλούς) Συγχωριανό, που βρίσκεται τώρα στην Αιωνιότητα και που, όταν ξεκίνησε το έργο, με πλησίασε και μού παρέδωσε 50.000 δραχμές, λέγοντάς μου: "Δεν θα ζήσω να την ιδώ τελειωμένη την Κυρά μου την Παναγούλα, αλλά πάρε τούτα τα λεφτάκια που τά 'χα κρυμμένα, όμως στον τάφο σου να πάρεις ότι εγώ εβοήθησα...". Αιωνία η μνήμη του, όπως και όλων, όσοι πόθησαν κι ενστερνίστηκαν το μεγαλεπήβολο αυτό έργο!!!

Έπεται το χρύσωμα ή ό,τι άλλο αποφασισθεί!...

Σε σχετικά σύντομο διάστημα, εξάλλου, θα συμπληρωθούν τα σκαλίσματα του δυτικού τοίχου με τους απαραίτητους μακρόστενους αγιογραφικούς πίνακες. Ήδη έχουν παραγγελθεί από συγκεκριμένους Δωρητές στον Ζακύνθιο εικαστικό Διονύση Πάλμα και θ' αποτυπώνουν τρεις πρωτότυπες παραστάσεις: α) Την εύρεση της εφέστιας εικόνας της Παναγούλας μέσα σε βάτα, όπως η τοπική Παράδοση ανιστορεί, β) Το μαρτύριο του Αγίου Νεομάρτυρος του Ζακυνθίου και γ) Την πάταξη της επιδημίας της Βλογιάς από την Αγία Βαρβάρα.

π. Π.Κ.

Ανακάλυψη της αρχαιότερης Εικόνας του Μπανάτου

Η συντήρηση έργων Τέχνης και μάλιστα των Εικόνων επιφυλάσσει κάποιες φορές γόνιμες εκπλήξεις, διότι αποκαλύπτει και αναδεικνύει σπουδαία έργα, τα οποία λανθάνουν συνήθως, παραμελημένα και δυσανάγνωστα κάτω από την πατίνα του χρόνου και της φθοράς.

Κάτι ανάλογο συνέβη πριν από λίγους μήνες, κατά τη συντήρηση ορισμένων φορητών εικόνων από την Παναγούλα Μπανάτου στο Εργαστήριο της Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου.

Οι Αδελφοί Θεοδόση, εξαιρετικοί επιστήμονες του είδους, συντήρησαν μιαν αμφίγραπτη εικόνα της Βρεφοκρατούσας Θεοτόκου μικρών διαστάσεων (20Χ27 εκατοστών), με σημαντική έλλειψη του ξύλου της στην κάτω αριστερή πλευρά.

Αφού αφαιρέθηκε η ασημένια της επένδυση (κοινώς, το "πουκάμισο") και προχώρησε η εργασία αποκατάστασής της, διεφάνη αμέσως, ότι πρόκειται για μια πολύ παλαιά εικόνα με ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, τα οποία οδηγούσαν το έργο πολύ πίσω στον Χρόνο.

Ο Δρ Γιάννης Ρηγόπουλος, Ιστορικός Τέχνης και υποδειγματικός φίλος του Ζακυνθινού Πολιτισμού, εξέτασε το πρωί το μικρό Εικόνισμα και κατέληξε σε μιαν αρχική εκτίμηση, ότι πρόκειται για έργο των αρχών του 16ου αιώνα.

Αυτή η εκτίμηση μάς επιτρέπει πλέον να εικάσουμε, ότι πρόκειται για την αρχική εφέστια Εικόνα της Παναγούλας, πολιούχου του Μπανάτου και της ευρύτερης περιοχής. Σε άλλη ευκαιρία ήδη αναφέραμε, ότι μέχρι τώρα έχουμε δυο γνωστές εκδοχές της Παναγούλας μες από δυο θεομητορικά εικονίσματα, που θησαυρίζονται στον Ναό της, τα οποία πάντως είναι πολύ νεότερα. Εδώ όμως δημιουργείτο σε όλους μας ένας βάσιμος προβληματισμός: Ποια εικόνα προϋπήρξε, δεδομένου ότι οι ιστορικοί αναφέρουν ναό της Παναγούλας το 1510, δηλαδή πεντακόσια χρόνια πριν;

Εάν, λοιπόν, αποδειχθεί μετά πλήρους βεβαιότητος, ότι το μόλις συντηρηθέν μικρό Εικόνισμα είναι όντως των αρχών του 16ου αιώνα, τότε βρισκόμαστε μπροστά στην αρχαία Παναγούλα.

Σήμερα μετά χαράς πρωτοδημοσιεύουμε λεπτομέρεια της εικόνας και μάλιστα τα εκφραστικά μάτια της Παναγίας.

π. Π.Κ.

Εξ οικείων άρξασθε

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Γεια σας λοιπόν. Κάπως έτσι, αρχής γενομένης από τα δικά μας, όπως λέει και ο τίτλος.

Κάπως, προλογικά, κάπως προδιαθετικά.

Ένα θερμό ευχαριστώ στον ιδρυτή του μπλογκ, που με τιμά προσκαλώντας με να γίνω μέλος στην όμορφη παρέα σας και σε όλους εσάς που θα με τιμάτε διαβάζοντάς με.

Από ιδρύσεως της συμμετέχω, με την έννοια ότι σας διαβάζω ανελλιπώς, καμαρώνω το πνεύμα και ευστροφία σας και τα ποικίλα σας ενδιαφέροντα. Βέβαια, δεν είχα ενεργή συμμετοχή, απλούστατα γιατί όλα αυτά τα καινούρια της τεχνολογίας, είναι ολίγον τι... ψιλά γράμματα για μένα, βλέπετε, μάλλον δεν ανήκω στη γενιά των περισσότερων από εσάς.

Τώρα βέβαια, εσείς έχετε ένα πλεονέκτημα ως προς την διαδικτυακή μας σχέση, γνωρίζετε ως ένα σημείο πολλά για μένα, μέχρι τη φάτσα μου έχετε την ευκαιρία να βλέπετε (!), εγώ όμως; α, άδικο αυτό, πολύ άδικο...δια ταύτα και παραταύτα, φροντίστε να μου συστηθείτε, εν τάξει, χωρίς να χάσετε την ανωνυμία σας, αλλά λέγοντας μου κάτι για σας, ό,τι εσείς επιλέξετε. Σας διαβεβαιώ, ούτε μαντικές ικανότητες έχω για να σας ανιχνεύσω, ούτε σε... καφετζούδες και χαρτορίχτρες θα προστρέξω, πώς να γίνει, δεν τα πιστεύω αυτά, οπότε δεν κινδυνεύετε με αποκάλυψη.

Όμως, είναι... αργά για δάκρυα Ηλέκτρα... Από τη στιγμή που δέχτηκα την τόσο ευγενική και φιλική αυτή πρόσκληση, ε, τι να πω, βρίσκομαι πλέον στο... έλεός σας.

Ο Άγιος τση Ζάκυθος να σας δώκει φώτιση, τζόγιες μου, να με κρίνετε κάπως επιεικώς και να μη κάμετε... με τα κρεμμυδάκια, αχ και είμαι και κακόβραστη πανάθεμα με...

Κι όχι τίποτα, αλλά εσείς οι σημερινές γενιές, δε μασάτε τα λόγια σας, μωρέ και καλά που κάνετε. Πού να τολμούσαμε εμείς τότε να εκφέραμε την «αληθινή» μας γνώμη, α, πα πα πα... έπεφτε ράβδος μάτια μου και ξέρετε από τι; κυδωνόβεργα, όχι αστεία, άντε τώρα εσύ, ακόμα κι αν έκαμες την κουτουράδα και ήσουν ειλικρινής με το δάσκαλο σου, ας πούμε, και αμφισβήτησες έστω και μια λέξη από τα λεγόμενά του χωρίς να τα θεωρήσεις «θέσφατα», αστειάκια θα λέτε βέβαια, να ξανατολμήσεις...

Λόγω ανάγκης, μαθαίναμε πολύ νωρίς ότι «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός (μωρέ και γυναικός) σοφού/ής». Λούφαζες και, πετάει ο γάιδαρος πετάει και νάξερες πόσο ψηλά φτάνει, ου, ου, ου...

Πίσω λοιπόν σ΄ αυτά που λέγαμε. Μια και μάθατε κάμποσα για την αφεντιά μου, ακούστε και τα πιο σημαντικά. Έχω ένα γιο και μια κόρη που αντίστοιχα έχουν δυο γλυκύτατα κοριτσάκια και δυο θηριώδη αγοράκια. Είναι τα πιο όμορφα και έξυπνα και καλά παιδιά του κόσμου, και για να σας πω, αυτή είναι αντικειμενική, ανεπηρέαστη από όποια συναισθήματα και σωστή γνώμη... Τι συμβαίνει; Δεν άκουσα καλά, για τολμήστε και τα λέμε...

Βρε, τι παραμύθια μου τσαμπουνάτε για της κουκουβάγιας το παιδί, ότι τάχα έμεινε νηστικό κι άλλα τέτοια; Εγώ σας λέω, όποιος, μα όποιος και να μπει στην αίθουσα, με την πρώτη ματιά στα δικά μου θα πάει, είπα και ελάλησα κι αντιρρήσεις δεν δέχομαι...

Αυτά, έτσι για αρχή.

Να είστε καλά και να χαίρεστε τη ζωή, προσβλέποντας να γίνω αποδεκτή από την όμορφη παρεούλα σας,

διονυσία

Η λογοτέχνις Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά και οι Αναμνήσεις της

Μια νέα στήλη του διαδικτυακού πολυπεριοδικού μας εγκαινιάζουμε σήμερα: Την ενότητα υπό τον τίτλο "Αναμνήσεις και νοσταλγίες της Διονυσίας".

        Πρόκειται για μικρά και πρωτοδημοσιευόμενα νοσταλγικά σημειώματα, τα οποία ευχαρίστως ανέλαβε να συντάσσει, χάριν των πολυπληθών μας αναγνωστών, μια καλή μας φίλη και συχνή συνοιδοιπόρος στα ιντερνετικά μας ταξίδια, η συγχωριανή μας Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά, η οποία ζει και δημιουργεί στη μακρινή για εμάς Μελβούρνη, διαπρέποντας συνάμα ως έγκριτη λογοτέχνις.

        Οι αναμνήσεις της θα βρίσκουν κατάλυμα στον μπανατιώτικο ετούτο ιστοχώρο, οι δε νοσταλγικές της ενατενίσεις, δίχως κανέναν περιορισμό θεματολογίας, ευχόμαστε ν' αποτελέσουν (μετά από πολύ καιρό, που θέλουμε να πιστεύουμε, ότι θα διαρκέσουν) ένα πρώτης τάξεως αρχείο Συναισθημάτων και Προσώπων!

π.Π.Κ.

Who is who

Η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά είναι γόνος της συνοικίας Κουκουναρία του Μπανάτου, κόρη των μακαριστών συντοπιτών μας ιερέα Σπυρίδωνος Μούσουρα και της πρεσβυτέρας Χρυσής. Στη Ζάκυνθο ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή της.

        Στην Αυστραλία μετανάστευσε το 1967 με τον σύζυγο και τα παιδιά τους. Δίδαξε Ελληνικά στα απογευματινά και σαββατιανά παροικιακά σχολεία. Σπούδασε Διερμηνεία και Μετάφραση στο Πανεπιστήμιο ΡΜΙΤ στη Μελβούρνη, τομέας στον οποίο εργάζεται μέχρι σήμερα.

        Έργα της πεζά και έμμετρα (που έχουν δημοσιευτεί σ' εφημερίδες της Ζακύνθου και σε λογοτεχνικά περιοδικά της Αυστραλίας), έχουν διακριθεί αρκετές φορές σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το 1996, συμμετείχε με την ποιητική συλλογή "Σκυφτές Ανεμώνες", στο βιβλίο Τετραλογία, των εκδόσεων Ναυτίλος.

        Έχουν εκδοθεί δύο διηγηματικές συλλογές της: "Ο Κραταιός Νόστος" [2000, εκδόσεις του Πανεπιστημίου R.M.I.T., Melbourne, (Ελληνικό Τμήμα)] και "Εκ Φιόρε και εξ Αντιπόδων" [2005, εκδόσεις Τσώνη]. Πρόσφατα (τέλη του 2007, εκδόσεις Τσώνη), κυκλοφόρησε η δίγλωσση ποιητική της συλλογή: "Εν τη πόλει της Μελβούρνης", και με Αγγλικό τίτλο: "Words and Memories in Melbourne".

        Η γλώσσα που μεταχειρίζεται είναι απλή, αλλά παλλόμενη από νοσταλγία και πλήρης συναισθημάτων, μ' ευρωστία περιγραφών και συγκινήσεων. Διακατέχεται από εξαιρετική ζωντάνια και πετυχημένη αλληλουχία νοημάτων, τόσο που παραπέμπει σε κινηματογραφική αποτύπωση καταστάσεων και προσώπων του παρελθόντος, στα οποία κατορθώνει να δώσει διάρκεια και πνοές εκ νέου.

ΔΥΟ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ

(....) είναι ο βαρύς πόνος της ξενητειάς, έτσι όπως εκφράζεται, άλλοτε άμεσα και δυνατά, και άλλοτε, μέσα από μια λεπτή "πεθυμιά" της πατρίδας και της ζωής εκεί. Η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά, ξέρει να χειρίζεται τον λόγο και το μέτρο με άψογο τρόπο, όπως οι παλαιότεροι εκείνοι ποιητές μας, που με τον καιρό μέσα στην ευκολία και την προχειρότητα της εποχής όλο και πιο πολύ σπανίζουν στις μέρες μας. Την διακρίνει μια αυστηρότητα στο ύφος, μια ευθυβολία, μια αμεσότητα και μια αφαιρετικότητα. Γνωρίζει άριστα να ενδοσκοπεί, βυθιζόμενη μέσα στις αρίφνητες σφαίρες της ανθρώπινης ύπαρξης, ενώ ταυτοχρόνως, με την ίδια δεξιότητα ξέρει να μας οδηγεί σε εξάρσεις που τις χαρακτηρίζει η δύναμη του ονείρου, αλλά και να μας προσγειώνει στη συνέχεια μέσα στη σκληρή πραγματικότητα.

Ρούλα Κακλαμανάκη

Συγγραφέας

(....) ο αναγνώστης της μπορεί, επίσης, να συγκρατήσει το συνοπτικό τρόπο με τον οποίο γίνεται η γενικότερη εκφορά του λόγου της. Τα αξιόλογα κομμάτια της για την Ζάκυνθο, την ιδιαίτερη πατρίδα της, συνιστούν ενδιαφέροντα δείγματα της "Λογοτεχνίας της Νοσταλγίας", που αγάπησαν τόσο πολύ και καλλιέργησαν με συγγνωστό πάθος οι συμπατριώτες μας, επώνυμοι και ανώνυμοι, μέσα και έξω από την Ελλάδα επί αιώνες.

Γιώργος Βέης

Ποιητής

Το εκκλησάκι του Προφήτη Ζαχαρία στο Μπανάτο

Σε κάποια προηγούμενη ανάρτηση είχαμε αναφερθεί στην παλιά έπαυλη του Παύλου Καρρέρ (μετέπειτα Ζελοχοβίτη) στην ευρύτερη περιοχή του Μπανάτου, δηλαδή στο Σαββατικό ή Ζαχαράδο, δίπλα στις Βαρρές.

Ο Αγγλοζακυνθινός μάλιστα Καλλιτέχνης Αναστάσιος Σάρτζιντ (1826-1882) έχει αποτυπώσει τον υπάρχοντα ναό και τον περιβάλλοντα χώρο σ' ένα του σωζόμενο σχέδιο τού 1858.
Το όμορφο αυτό κτήμα, μαζί με τον απέριττο ναό του Προφήτη Ζαχαρία και κάποιες σύγχρονες κατοικίες, έχουν σήμερα νεότερους ιδιοκτήτες, δηλαδή την οικογένεια Δημητρίου Μάργαρη από το ορεινό χωριό Άγιος Λέοντας, ανθρώπους του μόχθου και της προσπάθειας για μια ποιοτικότερη καθημερινότητα.

Το μικρό εκκλησάκι, στο μέσο αλωνιών και στολισμένο με πικροδάφνες, μέχρι πρότινος δεχόταν λειτουργικές συνάξεις για τις ανάγκες των ιδιοκτητών (βαπτίσεις, λειτουργίες κλπ), έχει όμως καταστεί εντελώς ακατάλληλο, λόγω των κατά καιρούς ισχυρών σεισμών της τελευταίας δεκαετίας.

Ευχή και προσευχή μας είναι, οι βιοπαλαιστές ιδιοκτήτες του όλου κτήματος, να κατορθώσουν (όπως μάλιστα σχεδιάζουν) να διασώσουν την ιερή αυτή και ιστορική στέγη, μάλλον εξ ιδίων, διότι το Κράτος σε αυτές τις περιπτώσεις, έχει αποδειχτεί αναίσθητο και ανάλγητο.

Ας μην λησμονάμε πάντως, ότι σε αυτό το εκκλησάκι οπωσδήποτε θα λειτουργιόταν ο παλαιός του ιδιοκτήτης, μεγάλος Ζακυνθινός μουσουργός και ένας από τους σημαντικότερους Επτανήσιους συνθέτες του 19ου αιώνα Παύλος Καρρέρ (1829-1896). Λέγεται, εξάλλου, ότι στο σπίτι του εν λόγω αγροκτήματος υπήρχαν, ανάμεσα στ' άλλα προσωπικά αντικείμενα του Καρρέρ, το πιάνο και τα μουσικά χειρόγραφά του.

Η ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στον "τάφο" του

Προσεύχομαι και παρακαλώ τον Θεό, όταν περάσει ο καιρός και πλησιάζω στο τέλος του κύκλου της επίγειας διακονίας μου να είμαι έτοιμος να απολογηθώ με παρρησία ενώπιον Θεού και ανθρώπων γι’ αυτόν τον θρόνο που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος. Θα ήθελα μέχρι τότε να έχω κατακτήσει το δικαίωμα να μιλήσω για αυτόν τον θρόνο, κοιτώντας σας στα μάτια και εκφραζόμενος με τον ίδιο τρόπο που ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μιλούσε για το σκαμνί του, λέγοντας:

«Εγώ με τη Χάρη του Θεού, μήτε σακούλα έχω, μήτε κασέλα, μήτε σπίτι, μήτε άλλο ράσο από αυτό που φορώ. Και το σκαμνί, όπου έχω, δεν είναι εδικό μου, δια λόγου σας το έχω. Άλλοι το λένε σκαμνί και άλλοι θρόνον. Δεν είναι καθώς το λέγετε. Αμή θέλετε να μάθετε τι είναι; Είναι ο τάφος μου και εγώ είμαι μέσα ο νεκρός οπού σας ομιλώ. Ετούτος ο τάφος έχει την εξουσίαν να διδάσκει βασιλείς και πατριάρχας, αρχιερείς, ιερείς, άνδρας και γυναίκας, παιδιά και κορίτσια, νέους και γέρους και όλον τον κόσμον».

[Ολόκληρο τον Λόγο δείτε εδώ.]

Με αυτούς τους συγκλονιστικούς λόγους έκλεισε τον Ενθρονιστήριο Λόγο του ο νέος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄, σήμερα το μεσημέρι στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών, επαναλαμβάνοντας μάλιστα τη ρήση Κοσμά του Αιτωλού, ότι ο θρόνος είναι στην πραγματικότητα ο Τάφος του!...

Πρόκειται για έναν λόγο βαθύτατα πνευματικό, που πήγαζε κατευθείαν από τα μύχια της ψυχής αυτού του καλοσυνάτου και ταπεινού Γέροντος, ο οποίος οιακίζει πλέον το σκάφος της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Λόγος, λοιπόν, μνημειώδης και διδακτικός για τους υποψιασμένους! Όχι προγραμματικός, αλλά εξομολογητικός! Όχι βερμπαλιστικός, αλλά έλλογος και θεοπρεπής! Όχι επιδεικτικός ή και δηκτικός, αλλ' αυτοσυναίσθησης των θειοτάτων που καλείται να τελεσιουργήσει ο σεμνός αυτός Πρωθιεράρχης από θέση περίβλεπτη πια!

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την εξέλιξη της αρχιεπισκοπείας Ιερωνύμου του Β΄. Ευελπιστούμε όμως και προσευχόμαστε. Θεωρώ, ότι και ο ίδιος αυτό ακριβώς επιθυμεί: Την προσευχή και τη συναντίληψή μας!

Κλείνοντας το σημείωμα ετούτο, μπορούμε -πιστεύω- κι εμείς να επαναλάβουμε (με τη σχετική τροποποίηση), ό,τι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει πει για την περίπτωση του Αλβανίας Αναστασίου:

Ο Ιερώνυμος αποτελεί την ευλογία του Θεού στη γη!!!

π. Π.Κ.

Το Πρόσφορο, κάτι σαν μήτρα του Άρτου της Ζωής

Το Πρόσφορο ή, αλλιώτικα, Λειτουργιά, αποτελεί καίριο σημείο και στοιχείο εκ των ων ουκ άνευ της λατρευτικής ζωής της Εκκλησίας μας, διατρέχοντας διαιώνια την Ιερά μας Παράδοση.

Από το κέντρο αυτού του ειδικού ψωμιού -το οποίο ζυμώνουν (ή πρέπει να ζυμώνουν) με ιδιαίτερη προετοιμασία και ψυχική συστολή οι ενορίτες- προέρχεται ο Άρτος της Ζωής, ο Οποίος, μετά τη μεταβολή, καθίσταται τόπος και τρόπος θαυμαστής-θαυματουργικής εγκοσμίωσης του Ίδιου του Θεού μας, εδώ και τώρα, σήμερα και κάθε μέρα.

ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ:

3 φλυτζάνια τσαγιού σκληρό αλεύρι
2 φλυτζάνια τσαγιού μαλακό αλεύρι
2 φλυτζάνια τσαγιού νερό χλιαρό
1 κουτάλι του γλυκού αλάτι
Ελάχιστη μαγιά νωπή, όση ένα αμύγδαλο
[Είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί αλεύρι για όλες τις χρήσεις].

Βέβαια, προαπαιτούνται καθαρά σκεύη και η ειδική σφραγίδα, η οποία φαίνεται και στη δημοσιευόμενη εδώ φωτογραφία.

Κάτι επιπλέον που πρέπει να προσεχθεί είναι, ότι το Πρόσφορο ζυμώνεται δυο τουλάχιστον μέρες πριν χρησιμοποιηθεί, ώστε να χαράσσεται ευκολότερα από τον ιερέα κατά την ώρα της Προσκομιδής.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

κατά την ώρα της προετοιμασίας του ζυμώματος Προσφόρου

*"Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν".
* Το τρισάγιο: " Άγιος ο Θεός... Παναγία Τριάς... Πάτερ ημών...".

* Στη συνέχεια, μπορεί να ειπωθεί μια προσευχή, σαν την παρακάτω:

"Κύριε Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτή την ιερότατη στιγμή, κατά την οποία, με τα χέρια μου τα χωματένια, αξιώνομαι να ζυμώνω τα Δώρα της Αγάπης και της Ανοχής Σου.

Σε παρακαλώ, στείλε το Πνεύμα Σου το Άγιο, να ευλογήσει αυτά εδώ τα δώρα, ώστε να γίνουν ευπρόσδεκτα στην Αγία Τράπεζα, καθιστάμενο το ψωμί αυτό Άρτος Ζωής και Σώμα Σου πανάχραντο. Δέξου τα, λοιπόν, όπως δέχθηκες στ' αρχαία χρόνια τη θυσία του Άβελ, τα δώρα των Μάγων, τα δάκρυα του Πέτρου και τη μετάνοια του Ληστή, εμέ δε αξίωνέ με να Σού τα προσφέρω, παραβλέποντας -ως ελεήμονας που είσαι- τον χαμερπή εαυτό μου, τώρα και πάντα. Γένοιτο!"

*Καταλήγουμε με το "Δι΄ ευχών των αγίων πατέρων ημών...".

"Στύλος ακλόνητος" της Εκκλησίας ο Άγιος Χαράλαμπος

Τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρα Χαραλάμπους γιορτάσαμε σήμερα μ' επισημότητα στον ναό της Φανερωμένης Μπανάτου, όπου φυλάσσεται εικόνα του ("Έργον Κ. Φραγκοπούλου, Κων/πολίτου πρόσφυγος, 1925").

Πριν από τη Θεία Λειτουργία έγινε η καθιερωμένη Αρτοκλασία και στο τέλος ο Εφημέριος π. Παναγιώτης απευθύνθηκε στο εκκλησίασμα, αναφερόμενος στην πνευματική φυσιογνωμία και το μαρτύριο αίματος που υπέστη για την πίστη του ο υπέργηρος ιερέας Χαραλάμπης, σε αντιδιαστολή με το μαρτύριο της συνείδησης που καλείται να υπομείνει ο σύγχρονος άνθρωπος και δη ο αυθεντικός Χριστιανός.

Πρέπει εδώ να σημειωθεί, ότι τον Άγιο ευλαβούμαστε ιδιαίτερα οι Ζακυνθινοί, διότι αναθυμούμαστε, ότι στις αρχές του 18ου αιώνα έσωσε το νησί μας, θαυματουργικώ τω τρόπω, από την Πανούκλα, που αποδεκάτιζε τον λαό μας. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μάς παρέχει ο ιστορικός Λ. Χ. Ζώης, όταν το 1728 ενέσκηψε για τέταρτη φορά πανούκλα, οι Ζακυνθινοί στράφηκαν στον Άγιο Χαράλαμπο και αποφάσισαν να τού χτίσουν όμορφο Ναό στην περιοχή του Ποταμιού κοντά στους Κήπους, ως ικεσία και υπέρ απαλλαγής τους από τη μεγάλη συμφορά. Με το από 1ης Μαρτίου 1729 διάταγμα του Προβλεπτή Μαρκαντωνίου Δολφίνου δόθηκε η σχετική άδεια. Ο σύγχρονος της περιπέτειας αυτής συμβολαιογράφος και λόγιος Δημήτριος Πυρρής, στην πολύτιμη διήγησή του-χρονικό περί της πανούκλας, επισημαίνει, ότι "(...) αφόντας εκτίσθη ο Ναός του Αγίου Χαραλάμπους και η ευλάβεια του λαού έβαλε χερικό, και έπαψε τόσον, οπού αφανίσθη όλο το κακό, με την βοήθειαν του μεγάλου Χαραλάμπους".

Διακαές αίτημα της ελλαδικής Ορθοδοξίας: ΙΕΡΩΝΥΜΕ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟ!

Ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, ιερουργώντας στη Μονή Στροφάδων και Αγ. Διονυσίου Ζακύνθου (17.12.2001).

Ο κ. Ιερώνυμος ως Θηβών (δεξιά) στη Ζάκυνθο, σις 17 Δεκεμβρίου 2001, με τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. Χρυσόστομο (τότε Πάφου, αριστερά) και τον Μητροπολίτη Ζακύνθου (στο κέντρο).

Ο από Θηβών νέος Αρχιεπίσκοπος στη Ζάκυνθο το 1997 σε Συνέδριο. Αριστερά του οι Μητροπολίτες Ηλείας κ. Γερμανός και Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος.

Ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών εξελέγη! Ο Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ. Ιερώνυμος, (μετά από τη γνωστή δεκαετία της πασιφανούς αδικίας που τού έγινε το 1998 κι έχασε τότε την ευκαιρία της Αρχιεπισκοπείας), κατέστη σήμερα ο 20ός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, σε διαδοχή Χριστοδούλου του Αρχιεπισκόπου.

Οι πάντες γνωρίζουμε την ήρεμη δύναμη του Ιερωνύμου. Αποτελεί κόσμημα για την απανταχού Ορθοδοξία, τόνων ηπίων και χαμηλών, κάτι που πλέον επιζητούν οι υγιώς σκεπτόμενοι και φερόμενοι Ορθόδοξοι της πατρίδας μας.

Χρέος του Ορθόδοξου Κλήρου και δη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, ως πρώτου μεταξύ ίσων, δεν είναι να υποκαθιστά το Υπουργείο Εξωτερικών, ούτε καν αυτό της Υγείας και Πρόνοιας. Τούτο ασφαλώς μπορεί να συμβαίνει περιπτωσιακά και επικουρικά της οργανωμένης δημοκρατικής πολιτείας.

Χρέος του είναι η συσπείρωση όλων μας στον αγώνα ΕΠΙ-ΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΟΝ ΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟ! Ο λαός μας λέει, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Εεε, αυτή την άβυσσο καλείται ο Ιερώνυμος να γεφυρώσει ή και να την αχρηστεύσει, με τα προσόντα της Καλοσύνης και της Πραότητας που τον περικοσμούν, σε συνεργασία πάντα με τους κατά τόπους Μητροπολίτες. Απαντήσεις χρειάζεται να δίνονται στα πολυπίκοιλα υπαρξιακά προβλήματα ή διλήμματα του σύγχρονου ανθρώπου, καταδεικνύοντας ανά πάσα στιγμή τη μόνη παραμυθία της ψυχής μας: Τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.

Άξιος, λοιπόν, ν' αναδειχθεί προσευχόμαστε ο νέος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος!!!

WHO IS WHO

Ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος (κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης), γεννήθηκε στα Οινόφυτα Βοιωτίας το 1938. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής (Τμήμα Αρχαιολογίας) και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διετέλεσε υπότροφος του Ι.Κ.Υ. (1ος σε πανελλαδική κλίμακα) στις βυζαντινές σπουδές. 

Ο Ιερώνυμος μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στο Gratz Αυστρίας και στο Regensburg και το Μόναχο της Γερμανίας. Εργάσθηκε ως πανεπιστημιακός βοηθός στην Αρχαιολογική Εταιρεία στην Αθήνα δίπλα στον Ορλάνδο και ως φιλόλογος στη Λεόντειο Σχολή της Νέας Σμύρνης, στο 9ο Νυκτερινό Γυμνάσιο Αθηνών, καθώς και στο Γυμνάσιο της Αυλώνος. Εγκατέλειψε την πανεπιστημιακή του καριέρα μετά την ένταξή του στον ιερό κλήρο. 

Υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών & Λεβαδείας (1967-1978), ως Ηγούμενος των Ιερών Μονών Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σαγματά (1971-1977) και του Οσίου Λουκά (1977-1981), ως Γραμματεύς και κατόπιν Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (1978-1981). Το 1981 εξελέγη παμψηφεί Μητροπολίτης Θηβών & Λεβαδείας. Συμμετείχε στις Επιτροπές Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, Εκκλησιαστικής Περιουσίας, Σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας, Υποτροφιών και εργάστηκε ως Αντιπρόεδρος του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος. Υπήρξε μέλος μεικτών επιτροπών Πολιτείας και Εκκλησίας για την μελέτη θεμάτων για την μοναστηριακή περιουσία (1986-1998) και την εκκλησιαστική εκπαίδευση (1986-1998) και Πρόεδρος της επιτροπής Διαλόγου Κοινωνίας-Εκκλησίας (2005-2007). 

Η συντριπτική πλειοψηφία των κληρικών της Μητροπόλεώς του (82 στους 110) είναι πτυχιούχοι θεολογίας ή διαθέτουν παράλληλα και δεύτερο πτυχίο (φιλόλογοι, αρχιτέκτονες, ιατροί, γεωπόνοι, παλαιογράφοι, καθηγητές πληροφορικής, διδάσκαλοι, οικονομικών επιστημών κ.α). Σε αυτούς συγκαταλέγονται ένας τακτικός καθηγητής της θεολογίας, ένας λέκτορας της θεολογίας, τρεις διδάκτορες και πέντε μεταπτυχιακοί υποψήφιοι διδάκτορες, με αποτέλεσμα να είναι η πρώτη Μητρόπολη στην Εκκλησία της Ελλάδος που διαθέτει κληρικούς με τόσο υψηλό μορφωτικό επίπεδο. 

Με την ανύστακτη φροντίδα του και το ενδιαφέρον του αναπαλαιώθηκαν, επανδρώθηκαν και λειτουργούν έξι ανδρικές Ιερές Μονές (σύνολο Μοναχών 45) και δεκαεπτά γυναικείες (σύνολο Μοναχών 110). Ανάμεσα στις Μονές αυτές συγκαταλέγονται οι ιστορικές Μονές του Οσίου Λουκά, Σαγματά, Οσίου Σεραφείμ, Μακαριωτίσσης, Ευαγγελιστρίας, και Ιερουσαλήμ. 

Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται πολλά άρθρα, μελέτες και βιβλία θεολογικού, κοινωνικού και ιστορικού περιεχομένου, εκ των οποίων αυτό με τον τίτλο «Μεσαιωνικά Μνημεία της Ευβοίας» βραβεύτηκε το 1970 με πρώτο βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών. Το 2006 εξεδόθη ο πρώτος από τους τρεις τόμους έργου του με τον τίτλο «Χριστιανική Βοιωτία». 

Στο κοινωνικό του έργο ξεχωρίζουν η δημιουργία: οικοτροφείων, ορφανοτροφείου με μορφή ανάδοχης οικογένειας (Θήβα), Στέγες Ηλικιωμένων (Θήβα, Λιβαδειά), Κέντρου Επανένταξης Ψυχικώς Πασχόντων (Λιβαδειά), του Εκπαιδευτηρίου Δημιουργικής Απασχόλησης Παίδων με Ειδικές Ανάγκες σε συνεργασία με άλλους φορείς του Νομού (Λιβαδειά), του Κέντρου Πρόληψης για τα ναρκωτικά (Λιβαδειά), Συσσίτια Απόρων συμπεριλαμβανομένων και οικονομικών μεταναστών (Θήβα), Συμβουλευτικούς Σταθμούς (Θήβα), Κέντρο Ιστορικών και Αρχαιολογικών Ερευνών (Ζάλτσα-Ιερά Μονή Λυκούρεση), ενώ ως πρώην εκπαιδευτικός έχει αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση με την εκπαιδευτική κοινότητα της Βοιωτίας. 

Στην Μητρόπολή του φρόντισε περαιτέρω για την δημιουργία και λειτουργία ενοριακών πνευματικών κέντρων, κέντρων νεότητας στις περισσότερες των ενοριών της Μητροπόλεώς του καθώς και προτύπων κατασκηνωτικών εγκαταστάσεων στον Παρνασσό. Με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε και λειτουργεί το Κέντρο Ερευνών της Ιστορίας και του Πολιτισμού της Βοιωτίας, το οποίο συνεργάζεται με τα Πανεπιστήμια του Durham, Cambridge. 

Στο Συνεδριακό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως στην Αλίαρτο Βοιωτίας, κοντά στην Ιερά Μονή Ευαγγελιστρίας, διεξάγονται κατά καιρούς διάφορα συνέδρια. Έχει ξεκινήσει συνεργασία με το τμήμα Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου ήδη έχουν υλοποιηθεί τρεις κύκλοι μεταπτυχιακών σπουδών σχετικά με το περιβάλλον, γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί Ερευνητικό Κέντρο για το περιβάλλον στην υπο ανακαίνιση Ιερά Μονή Ταξιαρχών (Δομβραίνα). 

Πρωτοστάτησε για την δημιουργία -στην γενέτειρά του, στα Οινόφυτα- του Κέντρου Ευαισθητοποιήσεως Πληθυσμού σε θέματα περιβάλλοντος και οικονομικών μεταναστών. 

Οι αγώνες του και η συνεχής επαγρύπνησή του είχαν ως αποτέλεσμα: α) την ματαίωση των σχεδίων των μαρτύρων του Ιεχωβά για την λειτουργία διεθνούς χιλιαστικού κέντρου στην επαρχία του και β) την αξιοποίηση των εγκαταστάσεών του για τη λειτουργία Εθνικού Κέντρου Απεξάρτησης. 

Για την συμβολή του στο φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεώς του που σχετίζεται με την υγεία τιμήθηκε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κραϊόβας στη Ρουμανία με την απονομή του τίτλου του επιτίμου Διδάκτορα του εκεί Πανεπιστημίου. Είναι, επίσης, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Καρδιολογίας (ΕΛΙΚΑΡ).