Τα ιστία του Πνεύματος

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μπαίνουμε στὴν τελευταία ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου κλείνει ἡ εὐλογημένη αὐτὴ περίοδος καὶ ἀκολουθεῖ ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ὡς τελευταῖο πρότυπο σωτήριας μετάνοιας καὶ πνευματικοῦ ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν βάζει ἐνώπιόν μας ἡ Ἐκκλησία τὴν ἀσυνήθιστη μορφὴ καὶ βιοτὴ τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ποὺ ἐπέδειξε πρωτόγνωρη ὄντως ἄσκηση ἐγκράτειας καὶ προσευχῆς (Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν).

Εὔδρομο πλοῖο ἡ Ἐκκλησία, ταχύ, θωρακισμένο ἐξοπλισμένο, εὐέλικτο, ποντοπορεῖ διαπλέοντας τὴν πολυτάραχη θάλασσα τοῦ κόσμου. Χωρὶς νὰ λοξοδρομεῖ ἀπὸ τὴ θεόθεν καθορισμένη πορεία της, κλυδωνίζεται ἔντονα στὰ ἀντίθεα κύματα, στὸν πανταχόθεν ἐπεγειρόμενο ἄνεμο τῆς ἀποστασίας, στὴν παφλάζουσα τρικυμία τῆς ἀπιστίας καὶ ἀδιαφορίας, ἀλλὰ οὐδέποτε καταποντίζεται. Εὐθυδρομεῖ διηνεκῶς ἐπὶ τὸ Πάσχα, πλέει κατ’ εὐθεῖαν γραμμὴ πρὸς «τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν».

Μαστιζόμενοι ἀπὸ τὴν καταιγίδα τῶν πειρασμῶν, καταποντούμενοι ἀπὸ τὶς τρικυμίες τῶν παθῶν, χειμαζόμενοι ἀπὸ τὸν σάλο τῶν ἡδονῶν, δοκιμαζόμενοι παντοιοτρόπως ἀπὸ τὴ χαλεπότητα τῆς ἁμαρτίας, μία καὶ μόνο σανίδα σωτηρίας ἔχουμε μπροστά μας: Τὴν ἄμεση ἐπιβίβαση στὸ ἀσφαλὲς καὶ ἀβύθιστο καράβι τῆς Ἐκκλησίας. Τότε «πρὸς τὸ μέλλον ἐν χαρᾷ» διευθυδρομοῦμε κι ἐμεῖς. Μὲ τὴ ναυαγοσωστικὴ Κιβωτὸ τῆς Ἐκκλησίας διαπερνοῦμε ἀκίνδυνα τὰ κύματα τῶν πταισμάτων μας, πού, ὑψωμένα ἀπὸ πάνω μας, ἀπειλοῦν νὰ μᾶς καλύψουν, ὅπως κάλυψαν κάποτε «ἐν θαλάσσῃ Ἐρυθρᾷ ἐπαναστραφέντα» τὰ ὕδατα «ἁρματηλάτην Φαραώ, …τοὺς Αἰγυπτίους καὶ τοὺς τριστάτας». Ἀπὸ τὸν τρικυμιώδη ὠκεανὸ τοῦ βίου μας ἡ ἐκκλησιαστικὴ «ναῦς», διαπλέοντας «τὸ τῆς νηστείας μέγα πέλαγος», μᾶς φέρνει μὲ ἀσφάλεια σὲ ἤρεμα νερά.

Ἂν καὶ μέγα τὸ πέλαγος τῆς νηστείας, εἶναι ὅμως «πρᾷον καὶ γαληνόν». Μᾶς ὁδηγεῖ σὲ «λιμένα γαλήνιον». Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ὁ οὔριος ἄνεμος ποὺ φουσκώνει τὰ ἱστία τοῦ πνευματικοῦ δρόμωνος, τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τρία μεγάλα πανιὰ θαλασσοπορεῖ ἡ Ἐκκλησία: Νηστεία, εὐποιία (φιλανθρωπία), προσευχή. Μὲ αὐτὰ πελαγοδρομοῦμε, «εὐποιίας ἐλαίῳ τὰς ψυχὰς ἀλειφόμενοι, … ἐν προσευχαῖς καὶ νηστείαις τὰς ἀρετὰς κατορθοῦντες». Ὁ συνδυασμὸς καὶ τῶν τριῶν εἶναι ὁ ἄριστος τρόπος γιὰ νὰ μᾶς ἀνεβάζει ὁ Χριστὸς «ἐκ τῶν ἀδύτων βυθῶν τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀπογνώσεως», ὅπου προσπαθεῖ συστηματικὰ ὁ διάβολος νὰ μᾶς κρατάει βυθισμένους.

Ἐπιβαίνοντες στὸ σωτήριο σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, καλούμαστε ὅλοι νὰ συμμετέχουμε πρόθυμα στὸ πνευματικὸ αὐτὸ τρίαθλο. Πρωταθλητὲς εἶναι βέβαια οἱ πνευματικοὶ ἀετοί μας, οἱ ἅγιοι. Ἂς εἶναι γιὰ μᾶς ἀνυπέρβλητα πρότυπα. Καὶ ἂς τοὺς ἀκολουθοῦμε. Στὸν βαθμὸ ποὺ ὁ καθένας μπορεῖ. Ὅσο κι ἂν καταφέρει ὁ καθένας, εἶναι ἀποδεκτὸ καὶ πολύτιμο γιὰ τὸν Θεό. Στεφανώνονται ὅλοι οἱ ἀθλητές, ὄχι μόνο οἱ πρωταθλητές.

Ἂς διεγερθοῦμε λοιπὸν καὶ οἱ ραθυμότεροι. Ὁσονούπω τὸ πνευματικό μας καράβι εἰσπλέει στὸν λιμένα τῆς σωτηρίας. Μαζί του κι ἐμεῖς. Γιὰ νὰ προσκυνήσουμε «Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν τὰ θεῖα παθήματα». Νὰ προφτάσουμε «καὶ τὴν φρικτὴν καὶ ἁγίαν Ἀνάστασιν».