Μπρος στα κάλλη…

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη

Δεν πρέπει να ήμουν πάνω από πέντε-έξι το πολύ χρονών! Καλοκαιράκι απόγευμα κι εγώ, ως συνήθως, στο Μπανάτο στη Νόνα μου, την Αντριάνα. Κάθεται με τις γειτόνισσες στην αυλή μπροστά και... ξεμπουζακώνουν τα τσουράπια του αντρώνε κι εμάς του παιδιώνε. Άσπρα τα δικά μας, μαύρα του αντρώνε. Φυσικά, αφού μάζεψαν στην καλαμένια ανέμη τα τσικλιά με το γνέμα, που τους χρειαζόταν.

Ως συνήθως, κουβεντιάζουν για πολλά και διάφορα, όπως, τα νέα του χωριού, ποιος παντρεύεται, ποιος είναι ετοιμοθάνατος, ποιος νεαρός γλυκοκοιτάζει ποια κοπέλα κι όχι μόνο πάει πάνω-κάτω με το ποδήλατο για να κάνει το κομμάτι του, «αλλά χτυπάει και το κουδούνι μπας και δεν τον ακούσουμε και τον χάσουμε από πελάτη»!

Εμείς τα ξαδελφάκια, μαζεμένα εκεί το γύρω παίζουμε, αλλά στήνουμε πότε-πότε και αυτί, έτσι στα κρυφά, γιατί μας έβαζαν τις φωνές, ότι τάχα μου αυτά που κουβεντιάζανε δεν ήταν για παιδιά! Έτσι όμως κέντριζαν περισσότερο την περιέργειά μας και χωρίς να το παίρνουν χαμπάρι, στήναμε αυτί για τα καλά, ιδιαίτερα όταν έσκυφταν όλες μπροστά και σιγοψιθύριζαν, τότε να δεις εμείς, μωρέ σας λέω λέξη δε χάναμε!!!

Έτσι, στα σιγοψιθυρίσματα άκουσα μία από όλες να λέει στη Νόνα μου για τη Μαμά μου πόσο όμορφη ήταν! Και ότι, εντάξει, παπαδία είναι, δεν μπορεί να βάζει μπούτρα και φτιασίδια σαν τις άλλες γυναίκες, αλλά, αν έβγαζε λίγο τα φρύδια της, θα ήταν πολύ πιο όμορφη!!!

«Μπα», απόρησα εγώ, «δηλαδή τα φρύδια ασχημίζουν τις γυναίκες;  Μα τότε τι λένε για γαϊτανοφρύδες και φρύδια "γραμμένα" κι άλλα»; Προβληματίστηκα πολύ, έκαμα νόημα σε μια ξαδέλφη μου που είμαστε μαζί, πάμε μέσα, της λέω το και το! «Αν, λοιπόν, βγάλουμε κι εμείς τα φρύδια μας, θα είμαστε όμορφες, το "πιο όμορφες" άστο, αλλά τουλάχιστον, υποφερτές»!

Με κοίταξε απορημένη και μου λέει, «και πώς τα βγάζουν τα φρύδια»; Σιγά και μην ήξερα… Σκεφτήκαμε κάμποσο και καταλήξαμε να τα κόψουμε με το ψαλιδάκι το μικρό του κεντήματος που είχε η Νόνα μας. Βαστάει τσίλιες η μία, να μην μας πάρουν χαμπάρι, η άλλη μπαίνει  με τρόπο στο δωμάτιο, βρίσκει και παίρνει το ψαλιδάκι, κλεινόμαστε δίπλα στο άλλο δωμάτιο όπου είχε και καθρέφτη και αρχίζουμε το έργο μας!

Κάποια στιγμή, αποφασίσαμε πως, αν κόβαμε και τα ματοτσίνορα, θα γινόμαστε ακόμα πιο όμορφες, οπότε πάνε κι αυτά και με κίνδυνο να βγάλουμε και κάνα μάτι! Απορήσαμε όταν κοιταχτήκαμε για καλά στον καθρέφτη και δεν μας φανήκαμε όχι όμορφες, αλλά ούτε υποφερτές! Αρχίσαμε να κλαίμε από τον φόβο μας, γι’ αυτό που κάναμε και γι’ αυτό που βλέπαμε στον καθρέφτη.

Τρέχουνε μέσα όλες και τι να δουν...

- Παναγία βόηθα..., φωνάζει η Νόνα, τι πάθατε παιδάκι μου; Πού να πάει το μυαλό τής καλής μας της Νόνας στο ανδραγάθημα που κάναμε εμείς... Από τα χάλια που είχαμε, ούτε που ζυγώναμε σε καθρέφτη. Δεν είχαμε συνέλθει εμείς και η Νόνα με τις γειτόνισσες, όταν λέει η Νόνα, «να δω με τι μούτρα θα πάτε σπίτια σας, θα σας σκοτώσουν οι μανάδες σας», να ξανά γοερά κλάματα εμείς.

Και τώρα; Τι κάνουμε και πού να εμφανιστούμε έτσι; Μία γειτόνισσα, είπε να μας βάλουν λίγη μαυρίλα, έτσι σα φρύδι, με κάρβουνο γιατί πάρα-είμαστε χάλια και τι να λέμε στον κόσμο;  Πιάνει το κάρβουνο λίγο από δω λίγο από κει μας μουτζουρώνει, πού να βγεις έξω;

Αναπόφευκτα κάποια στιγμή πήγαμε σπίτι, αφού προηγήθηκε η Νόνα μου που με πήγε στην Μπόχαλη, να προετοιμάσει κάπως τη Μαμά μου... «μην τσή ‘ρθει κόλπο και μείνει τον τόπο», αλλά και για να με γλιτώσει από το μπερντάχι που προέβλεπε να ακολουθήσει. Τελικά, μέχρι να φτάσουμε, είχα τέτοια μαύρα χάλια από το πολύ το κλάμα, όχι τόσο από το φόβο μου, όσο που μια ματιά που έριξα στον καθρέφτη, έφριξα που η δόλια η Νόνα μου προσπαθούσε να με παρηγορήσει ότι σε λίγο θα ξαναβγούν οι τρίχες και θα φαίνομαι πιο όμορφη κι από πρώτα!

Φτάνοντας, πρώτη με είδε η αδελφή μου που έπαιζε στην αυλή. Στην αρχή θορυβήθηκε  από τα κλάματα μου, μα σαν πλησίασε κοντά κι είδε τα χάλια μου, άρχισε να γελάει δυνατά και να φωνάζει όλους κι όλες γύρω να με... καμαρώσουν, ενώ ταυτόχρονα με ρωτούσε τι έκαμα κι έγιναν έτσι τα μούτρα μου σαν... κ#@ος!

Ευτυχώς και μέχρι ν’ ανοίξουν τα Σχολεία είχαν κάπως μεγαλώσει και τα φρύδια, αλλά και τα ματοτσίνορα και δεν φαίνονταν τόσο πολύ παρά μόνο από προσεκτικό παρατηρητή κι εγώ απόφευγα τα πολλά-πολλά με όλους! Η αδελφή μου, με λυπόταν και κάθε πρωί έπιανε ένα μικρό μυτερό κάρβουνο και με μεγάλη τέχνη μού χάραζε μια μαύρη χοντρούτσικη γραμμή, για να μη χτυπάει από μακριά η χαζομάρα που είχα κάνει! Απόφευγα όμως να ζυγώνω τη Μαμά μου, γιατί για πολύ καιρό, κάθε φορά που με έβλεπε από κοντά, μού ‘ριχνε και από μία φουσκιά.  Δεν έμαθα ποτέ, αν πήρε χαμπάρι ο παπάκης μου κι επειδή καταλάβαινε πόσο στενοχωρημένη είμαι, έκανε πως δεν ήξερε, αφού άλλωστε την τιμωρία για το... έγκλημα την είχε αναλάβει επαξίως  η Μαμά μου έτσι κι αλλιώς!

Γεγονός αναμφισβήτητο, όμως, πως για τη γυναίκα ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει εσαεί το «Μπρος στα κάλλη, τ΄ είν΄ ο πόνος»!

Με την αγάπη μου

δ.μ.