Έζησε όλη την επίγεια ζωή Του αφανής και ταπεινός

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

17^ης Απριλίου 2016

(Μαρκ. Ι΄32 – 45)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Το παντοδύναμο γήινο φρόνημα και η φιλοδοξία για πρωτοκαθεδρίες και προβολές δεν άφησε ανεπηρέαστους ούτε και τους μαθητές του Κυρίου. Παρά τα όσα είχαν ακούσει και είχαν δει απ’ Αυτόν δεν φάνηκε ότι είχαν κατανοηθεί πλήρως τα θεία διδάγματά Του. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός τους προετοίμαζε για το φρικτό μαρτύριό Του και άρχισε να τους αποκαλύπτει κάποιες από τις λεπτομέρειες του πάθους Του, που πλησίαζε χρονικά.

Όμως ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης επηρεασμένοι από ιουδαϊκές διδασκαλίες ζητούσαν την πρωτοκαθεδρία στην βασιλεία του Θεού, την οποία νόμιζαν ακόμη ως γήινη και κοσμική.

Αυτό οδήγησε σε φιλονικίες με τους άλλους μαθητές του Ιησού που και αυτοί διεκδικούσαν παρόμοια πράγματα. Τότε ο Ιησούς, διαχωρίζοντας τους μαθητές και τους πιστούς του από τους ανθρώπους του κόσμου, τονίζει ότι γι’ αυτούς προτεραιότητα δεν είναι τα αξιώματα και οι εξουσίες. Πάνω απ’ όλα πρέπει να έχουν μέσα τους την ταπείνωση που είναι η υπέρτατη χριστιανική αρετή. Όποιος άνθρωπος θέλει να εξυψωθεί από τον Θεό, πρέπει να γίνει ο ταπεινός υπηρέτης των συνανθρώπων του. Πρέπει να έχει την ταπείνωση, την υπακοή και την υπομονή του δούλου.

Ύψιστο παράδειγμα όλων αυτών των αρετών υπήρξε ο ίδιος ο Ιησούς. Έζησε όλη την επίγεια ζωή Του αφανής και ταπεινός. Θεράπευσε, παρηγόρησε, δίδαξε, αγάπησε όλους τους ανθρώπους χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα. Όμως όλοι εμείς φροντίζουμε μόνο για αξιώματα, για επαίνους, για δόξες, για χρηματικά κέρδη. Επιδιώκουμε να εξουσιάζουμε, να αδικούμε και να εξευτελίζουμε άλλους, τους οποίους έχουμε υπό την εξουσία μας. Καταφεύγουμε σε παρανομίες και ελεεινότητες, για να βάλουμε στην άκρη τους αξιοτέρους μας και να ανέβουμε ψηλά εμείς. Χρησιμοποιούμε κάθε είδους μέσο και γνωριμία, για να επιτύχουμε όλα αυτά.

Όλοι θεωρούμε λογικό και σωστό αυτό που επιθυμούμε και χρησιμοποιούμε παντοίους τρόπους για να το πετύχουμε. Ακόμη και δια της προσευχής μας -όσοι θεωρούμε τον εαυτό μας πιστό- ζητάμε από τον Θεό παράλογα και βλαβερά πράγματα τόσο για εμάς όσο και για τους συνανθρώπους μας. Πάντοτε μένουμε άπληστοι κι αχάριστοι, όσα υλικά αγαθά κι αν έχουμε ζητώντας κι άλλα. Έτσι παραμερίζεται ο θείος προορισμός μας και οδηγούμεθα στην απώλεια. 

Ας επιζητήσουμε, λοιπόν, τα ουράνια αγαθά που θα μας οδηγήσουν σε υγεία, πνευματική και σωματική και θα μας σώσουν, όπως έσωσε η ταπείνωση και η εγκατάλειψη των επίγειων αγαθών την οσία Μαρία την Αιγυπτία. Γένοιτο!