Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε, Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης,
Πανοσιολογιώτατε Ἐκπρόσωπε τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος τοῦ Πάπα καί Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ.κ. Θεοδώρου,
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατε Ἀδελφοί,
Προσφιλέστατοι Ἱερεῖς καί Διάκονοι, τίμια μέλη τῶν μοναχικῶν ἀδελφοτήτων,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,
πενθηφόρε λαέ τῆς ἀπορφανισθείσης Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱεραπύτνης καί Σητείας,
Διά τῶν λόγων τούτων τοῦ Ἰώβ, ἐκ προσώπου τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, τοῦ καί διά τοῦ τρόπου τούτου μετέχοντος στοργικῶς καί ἀγαπητικῶς εἰς τά ἐνταῦθα, εὐχαριστοῦμεν καί δοξάζομεν τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν, Ὅς ἐχάρισεν εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν ἕναν ἱκανόν καί δραστήριον Ἱεράρχην, ὑπέρμαχον τῶν δικαίων καί τῶν ἱερῶν προνομίων Αὐτῆς, τόν κληθέντα πρότριτα ὑπό τοῦ Πρωτευθύνου εἰς τήν διακονίαν Αὐτῆς καί σοφοῦ τοῦ σκάφους Αὐτῆς οἰακοστρόφου, τοῦ Πατριάρχου τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης, ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ὡς μέλος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, κατά τήν παροῦσαν Συνοδικήν Περίοδον. Ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος, ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἠγαπήθη σφόδρα ὑπό τοῦ μακαριστοῦ ἤδη Ἱεράρχου ἀλλά καί ἠγάπησεν αὐτόν, ἐτιμήθη ὑπ' αὐτοῦ ἀλλά καί ἐτίμησεν αὐτόν. Διό καί σήμερον ἀπό τῆς τοῦ Κωνσταντίνου Πόλεως διάπυρος πρός Θεόν ἀναπέμπεται εὐχή ὑπέρ τῆς ἐν σκηναῖς δικαίων ἀναπαύσεως τῆς μακαρίας ψυχῆς του ἀλλά καί ὑπέρ τῆς ἀπό Θεοῦ παρακλήσεως τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, τῶν μοναχικῶν ἀδελφοτήτων καί τοῦ χριστωνύμου λαοῦ τῆς ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ἀδελφοῦ θεοφιλῶς διαποιμανθείσης ἐκκλησιαστικῆς παροικίας.
Διά τῶν Ἰωβείων τούτων λόγων, ὡσαύτως, εὐχαριστοῦμεν καί δοξάζομεν τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν, Ὅς ἐχάρισεν εἰς τήν κατά Κρήτην Ἐκκλησίαν, πιστήν καί ἀφοσιωμένην θυγατέρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί ἰδιαιτέρως εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἱεραπύτνης καί Σητείας, τόν μακαριστόν Ἱεράρχην Εὐγένιον, γνήσιον πατέρα καί πνευματικόν ποδηγέτην, ἕως τῆς χθές ἀκαταπόνητον καί ἀκάματον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς διδάσκαλον. Ὁ μακαριστός ἀναλαβὼν πρό εἴκοσι καί δύο ἐτῶν τήν διαποίμανσιν τῆς Ἐπαρχίας αὐτοῦ, ἔθεσεν εὐαγγελικῶς «τὴν χεῖρα ἐπὶ τὸ ἄροτρον» καὶ ἀνέλαβεν μετὰ ζήλου καί αὐταπαρνήσεως τήν διακονίαν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γενόμενος τύπος «τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι...» (Α´ Τιμ. 4,12).
Ὁ ἀείμνηστος πλέον Ἱεράρχης τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ Ποιμενάρχης τῆς Μητροπόλεως Ἱεραπύτνης καί Σητείας Εὐγένιος ἠναλώθη εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας καί κυριολεκτικῶς «ἡρπάγη... τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ...». Ὄντως «τήν γάρ χθές ἡμέραν μεθ’ ἡμῶν ἐλάλει» κατά τόν ὑμνῳδόν, «ἀλλ’ ἄφνω ἐπῆλθεν αὐτῷ ἡ ὥρα τοῦ θανάτου».
Ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς Χριστός τόν ἐκάλεσε πλησίον Του καί ἐκεῖνος ἔσπευσεν, ὑπακούων εἰς τό κέλευσμα τοῦ οὐρανοῦ, ἀθορύβως, μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης διά νά ἀναπαυθῇ εἰς τήν ἀγκάλην Του μέ τήν προσδοκίαν τῆς κοινῆς ἀναστάσεως καί τῆς ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἐγνώριζεν ἄλλωστε καί ἐβίωνε ὡς ἀληθής χριστιανός καί Ἐπίσκοπος, τούς λόγους ἐκείνους τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου «᾿Εμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιππ. α΄, 21) καί «ἐάν τε... ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν» (Ρωμ. ιδ΄, 8). Ἐγνώριζεν πώς Ὀρθόδοξος πιστός καί οἰκονόμος τῶν τοῦ Θεοῦ Μυστηρίων, ὡς ἔγραψε ἄλλοτε ὁ πολύς Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων,«οἰκιακός μας εἶναι ὁ θάνατος... ἀναμενόμενος. Παραμερίζει τίς ῥοδοδάφνες καί ξεπροβάλλει. Καί ὁ δοῦλος τοῦ Κυρίου, ἀντικρίζοντάς τον δέν αἰφνιδιάζεται, δέν ἀγριεύεται. Φυσικά, δέν εἶναι καλόδεχτος. Ὅμως, ἀκόμη καί στίς τραγικώτερες ἐπισκέψεις του, δέν εἶναι ξένος, παγερός».
Ὁ μακαριστός ἀδελφός ὅλως προφητικῶς εἶχεν ὑπογράψει, προλογίζων τό ἐφετεινόν ἡμερολόγιον τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ Μητροπόλεως, ὡς «Διάπυρος εὐχέτης πάντων... πρός τόν καιρούς καί χρόνους ἐξουσιάζοντα καί τήν ζωήν ἡμῶν εἰς χεῖρας Αὐτοῦ διακρατοῦντα Ἅγιον Θεόν». Μέ τήν πίστιν ταύτην, ἐκεῖνος μέν πορεύεται εἰς τήν κρίσιν τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ἡμεῖς δέ, κυκλοῦντες τό χοϊκόν σκῆνος του κατά τήν ἱεράν ταύτην ὥραν, ἀναπέμπομεν ἐκτενῶς προσευχήν, ὡς θυμίαμα εἰς τόν Θρόνον τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ, διά τήν ἀνάπαυσιν τῆς μακαρίας ψυχῆς του μετά τῶν Ἁγίων καί τῶν δικαίων Του.
Ἀοίδιμε Μητροπολῖτα Εὐγένιε, συνώνυμε τοῦ κλεινοῦ τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης ἀοιδίμου Πρωθιεράρχου Εὐγενίου, τέκνον γνήσιον καί ἠγαπημένον τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἱεροῦ Καταλόγου τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας Αὐτῆς μέλος τίμιον.
Κατὰ τὴν ἁγίαν ταύτην ὥραν τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας σου ἵσταμαι ἐκ Προσώπου τοῦ Παναγιωτάτου καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἐνώπιον τοῦ σεπτοῦ σκηνώματός σου, ἀποδίδων τιμήν καί εὐχαριστίας διά πάντα ὅσα ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου σου καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἐκοπίασας. Ἐν τῇ πίστει καὶ τῇ προσδοκίᾳ τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως καὶ τῇ ἀποκαραδοκίᾳ τῆς ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, προπέμπομέν σε πάντες σήμερον ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Πορεύου, ἵνα συναυλισθῇς μετὰ τῶν προαπελθόντων Πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν ἐν ταῖς ἁγίαις αὐλαῖς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί μή διαλείπῃς πρεσβεύων διηνεκῶς ἐν οὐρανίοις θαλάμοις ὑπέρ τῆς καθηγιασμένης καί καθημαγμένης, τῆς Ἐσταυρωμένης Μητρός Ἐκκλησίας, ὑπέρ τοῦ ποιμνίου σου καί πάντων ἡμῶν.
Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀοίδιμε Ἱεράρχα Εὐγένιε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου