Γράφει ο π.
Κων. Ν. Καλλιανός
Μὲ
συγκίνηση γραφή αὐτὲς τὶς γραμμές,
γιὰ νὰ τιμήσω ἀπὸ τὴ μιὰ τὸν παλιό
μου συμφοιτητή, τὸν Μακαριώτατο Πάπα καί Πατριάρχη
Ἀλεξανδρείας, τὸν κύριο Θεόδωρο καὶ
ἀπὸ τὴν ἄλλη, νὰ Τοῦ καταθέσω τὸν εἰλικρινῆ
συλλυπητήριο λόγο μου, γιὰ τὴν κοίμηση
τῆς φιλτάτης Μητρός Του Κλεοπάτρας.
Θὰ
μοῦ ἐπιτρέψει δὲ νὰ Τοῦ θυμίσω καὶ
κάτι ποὺ σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὴν
ἀφιέρωσή Του στὴν Ἐκκλησία καὶ κατ᾿
ἀκολουθίαν στὴν Ἱερωσύνη καὶ
Ἀρχιερωσύνη. Γιατὶ νομίζω ὅτι δὲν
ἔχει λησμονήσει ἐκεῖνο τὸ ἡλιόλουστο
φθινοπωρινὸ τοῦ δεύτερου μισοῦ τοῦ
Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1972,
ὅταν δίναμε εἰσαγωγικὲς ἐξετάσεις
στὴν Ἀνωτέρα Ἐκκλ. Σχολὴ τῆς Ριζαρείου.
Θυμᾶμαι, λοιπόν, ὅτι τόν, ὄντως σεμνὸ
καὶ μετρημένο στοὺς τρόπους του, νεαρὸ
τότε ὑποψήφιο Κωνσταντῖνο Χορευτάκη
τὸν συνόδευε μιὰ σοβαρὴ καὶ εὐπρεπὴς
μαυροφορεμένη κυρία, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλη
ἀπὸ τὴ μακαριστὴ Μητέρα Του Κλεοπάτρα.
Δὲν τὸ κρύβω πὼς μὲ συγκινησε πολὺ
αὐτὴ ἡ σκηνή, τὸ νὰ συνοδεύει, δηλαδή,
ἡ Μητέρα τὸ παιδί της σ᾿ αὐτοὺς τοὺς
πρώτους του βηματισμοὺς πρὸς τὴν
Ἱερωσύνη...
Ἀπό
τότε δὲν ξαναεῖδα τὴν σεβαστὴ αὐτὴ
κυρία, μέχρι σήμερα ποὺ πληροφορήθηκα
τὴν κοίμησή Της.
Κλείνοντας
αὐτὸ τὸ λιτὸ σημείωμα παρακαλῶ τὸν
Κύριο νὰ ἀναπάυσει τὴν ψυχὴ τῆς Κυρίας
Κλεοπάτρας, νὰ χαρίζει δὲ στὸν
πολυσέβαστο γιό της ὑγεία καὶ παραμυθία,
γιὰ τὴ θυμᾶται πάντοτε καὶ νὰ τὴν
μνημονεύει...
παπα-κων.
ν. καλλιανός, Σκόπελος, 30-3-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου