ΟΜΙΛΙΑ
ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της
Κυριακής Δ΄ Ματθαίου
2
Ιουλίου 2017
(Ματθ.
η΄ 5- 13 )
Γράφει
ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης
Η
αγάπη και η ταπεινοφροσύνη αποτέλεσαν
και αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους
της χριστιανικής ζωής. Αυτές τις αρετές,
που οφείλει να έχει και να καλλιεργεί
κάθε αληθινός πιστός ανά τους αιώνας,
τις είχε στο μέγιστο βαθμό ο Ρωμαίος
εκατόνταρχος της σημερινής ευαγγελικής
περικοπής.
Παρ’
ότι ακόμη δεν είχε γνωρίσει τον αληθινό
Θεό και δεν είχε ακούσει τις σωτηριώδεις
ευαγγελικές αλήθειες από το στόμα του
Κυρίου μας, μέσα του είχε το σπέρμα και
την προδιάθεση, που θα τον οδηγούσαν
στον δρόμο του φωτός. Είχε ψυχικό εύφορο
έδαφος, στο οποίο θα έπεφτε και θα
βλάσταινε ο σπόρος του Καλού Σπορέα.
Είχε καρδιά αγαθή και έβλεπε τον ασθενή
δούλο του ως ισότιμό του άνθρωπο και ως
πάσχοντα αδελφό του.
Δεν
τον θεωρούσε «πράγμα» (res),
όπως ήταν η επικρατούσα αντίληψη της
εποχής του και της κοινωνίας που ζούσε.
Αντίθετα, έκανε τα αδύνατα δυνατά, ώστε
να τον θεραπεύσει. Του έφερε τους
καλύτερους γιατρούς, ξόδεψε για τα
ακριβότερα φάρμακα και όταν είδε ότι
όλες οι προσπάθειες του απέβησαν άκαρπες,
κατέφυγε στην δύναμη του Υιού του Θεού,
έχοντας την βαθιά πεποίθηση ότι τώρα
το αίτημά του θα πραγματοποιείτο.
Εκτός
όμως από την βαθιά αγάπη, τον εκατόνταρχο
τον κοσμούσε και η αρετή της ταπείνωσης.
Αυτό το δείχνει και μόνο το γεγονός ότι
αυτός, ένας άνθρωπος της ρωμαϊκής
στρατιωτικής αριστοκρατίας με τεράστιες
εξουσίες και προνόμια, κατέφυγε στον
Ιουδαίο Ιησού, ο οποίος ανήκε σε ένα
έθνος που οι Ρωμαίοι κατακτητές
περιφρονούσαν. Ένα έθνος, που το θεωρούσαν
κατώτερο και το φοβόνταν, επειδή ήταν
φανατικό στην θρησκεία και στις
πολιτισμικές παραδόσεις του. Και
την ταπεινοφροσύνη του τη δείχνει ακόμη
πιο πολύ, όταν αρνείται να έρθει ο Χριστός
στο σπίτι του, επειδή δεν θεωρούσε τον
εαυτό του άξιο -όντας εθνικός- να τον
υποδεχτεί. Αντίθετα, τον παρακαλεί, δια
της θείας δυνάμεως και του λόγου Του,
να θεραπεύσει τον άνθρωπό του. Ο Ιησούς
ανταμείβει τη μεγάλη του πίστη,
ικανοποιώντας το αίτημά του.
Πόσοι
από εμάς σήμερα, άραγε, μιμούμεθα τη
συμπεριφορά του ευσεβούς αυτού
εκατόνταρχου και η στάση μας είναι
παρόμοια εναντίον του υφισταμένου, του
υπαλλήλου μας, του εργάτη μας; Είμαστε,
άραγε, διατεθειμένοι να δείξουμε αγάπη
και να ανταμείψουμε δίκαια αυτόν που
κοπιάζει ευσυνείδητα για εμάς; Η αμοιβή
και η αγάπη στον εργάτη μας δεν είναι
φιλανθρωπία, αλλά οφειλή και υποχρέωση.
Αυτό τονίζει ακόμη και ο Απόστολος
Παύλος.
Αυτό
το παράδειγμα, λοιπόν, πρέπει να μιμηθούμε
διότι παρά τω Θεώ δεν υπάρχουν κοινωνικές
τάξεις, αλλά όλοι είμεθα τέκνα της
βασιλείας Του. Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου