Πρωί Κυριακής ΙΔ΄ Λουκά, 3 Δεκεμβρίου 2017, στον ανθοστεφή Ναό της Φανερωμένης Μπανάτου εν Ζακύνθω, έγινε η Αναστάσιμη Ευχαριστιακή Σύναξη της ημέρας, τιμώντας ταυτόχρονα τους δύο νέους μεγάλους Αγίους των ημερών μας , ήτοι Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και Ιάκωβο τον Ευβοέα. Έγινε Αρτοκλασία, εψάλησαν τα δέοντα ψάλματα προς τιμήν τους, ο δε κ. Διονύσης Πομόνης, πτυχιούχος της Ακαδημίας Βελλάς, κατατόπισε τους εκκλησιασθέντες για τον βίο των τιμωμένων Οσίων. Την ομιλία αναγνώσατε κατωτέρω!
[Φωτογραφίες: Ευρυδίκη Κοντογιάννη και Διονύσης Ν. Κοντονής]
Οι Άγιοι της εποχής μας Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και Όσιος Ιάκωβος της Ευβοίας. Σύντομη αναφορά στον βίο τους
(Ομιλία του Διονυσίου Πομόνη, πτ. Α.Ε.Α. Βελλάς, κατά την θεία Λειτουργία της 3ης Δεκεμβρίου 2017, στον Ναό της Φανερωμένης Βανάτου εν Ζακύνθω)
Η εποχή της ύλης και της ματαιότητος στην οποία ζούμε έχει μια βασική δυνατότητα. Η δυνατότητα αυτή είναι η πνευματική τύφλωση των ανθρώπων, όπως του ανθρώπου της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Εδώ όμως γεννάται, αγαπητοί μου αδελφοί, το εξής ερώτημα, «όλων των ανθρώπων;» Η απάντηση, αδελφοί μου, είναι: όχι. Κάποιοι άνθρωποι ξεχώρισαν και θα ξεχωρίζουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, οι άνθρωποι εκείνοι που έφθασαν στο «καθ' ομοίωσιν», οι πραγματικοί φίλοι του Θεού, οι οποίοι αντιστάθηκαν με κάθε τρόπο σε όλους εκείνους τους υλικούς παράγοντες, που θα μπορούσαν να τους κρατήσουν μακριά από τον φωτεινό δρόμο του Θεού.
Ένας εξ αυτών των ανθρώπων, τον οποίο εόρτασε η Εκκλησία μας χθες, είναι και ο σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, ο οποίος γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας του νομού Ευβοίας, το έτος 1906. Ο Όσιος Πορφύριος, γόνος μιας πολυμελούς αγροτικής και πάμφτωχης οικογένειας, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο νωρίς, για να εργαστεί μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών, όπου και έφυγε για το Άγιον Όρος. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών εκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Νικήτας. Σε ηλικία τώρα δεκαεννιά ετών επέστρεψε -για λόγους υγείας- στην Εύβοια και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο, ο οποίος και τον ονόμασε Πορφύριο. Λίγο πριν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο το 1940 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και υπηρέτησε ως ιερέας και πνευματικός στην πολυκλινική Αθηνών ανακουφίζοντας τον ανθρώπινο πόνο για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Κατόπιν, το 1979 εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι Αττικής, αναλαμβάνοντας την ανοικοδόμηση της Μονής Μεταμορφώσεως. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του τον διακατείχε ο πόθος της επιστροφής στα Καυσοκαλύβια, για να πεθάνει εκεί -όπως έλεγε- πράγμα το οποίο και έγινε. Στις 2 Δεκεμβρίου 1991 ο Όσιος Πορφύριος παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Κύριο της ζωής και του θανάτου, ενώ βρισκόταν στο καλύβι του Αγίου Γεωργίου.
Ένας εξ αυτών των ανθρώπων, τον οποίο εόρτασε η Εκκλησία μας χθες, είναι και ο σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, ο οποίος γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας του νομού Ευβοίας, το έτος 1906. Ο Όσιος Πορφύριος, γόνος μιας πολυμελούς αγροτικής και πάμφτωχης οικογένειας, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο νωρίς, για να εργαστεί μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών, όπου και έφυγε για το Άγιον Όρος. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών εκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Νικήτας. Σε ηλικία τώρα δεκαεννιά ετών επέστρεψε -για λόγους υγείας- στην Εύβοια και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο, ο οποίος και τον ονόμασε Πορφύριο. Λίγο πριν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο το 1940 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και υπηρέτησε ως ιερέας και πνευματικός στην πολυκλινική Αθηνών ανακουφίζοντας τον ανθρώπινο πόνο για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Κατόπιν, το 1979 εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι Αττικής, αναλαμβάνοντας την ανοικοδόμηση της Μονής Μεταμορφώσεως. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του τον διακατείχε ο πόθος της επιστροφής στα Καυσοκαλύβια, για να πεθάνει εκεί -όπως έλεγε- πράγμα το οποίο και έγινε. Στις 2 Δεκεμβρίου 1991 ο Όσιος Πορφύριος παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Κύριο της ζωής και του θανάτου, ενώ βρισκόταν στο καλύβι του Αγίου Γεωργίου.
Με αφορμή την εορτή του Οσίου Πορφυρίου, μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε και κάποια στοιχεία από τη ζωή ενός άλλου Οσίου της εποχής, ο οποίος αγιοκατατάχθηκε πριν από λίγες ημέρες με απόφαση της συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο λόγος για τον Όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη, από την Εύβοια.
Ο Γέροντας Ιάκωβος γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου το έτος 1920 από ευσεβείς Μικρασιάτες γονείς. Το 1922 οι Τούρκοι οδήγησαν τον πατέρα του στα βάθη της Τουρκίας, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς. Αρχικά έφθασαν στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα, όπου -τύχη αγαθή- βρήκαν τον πατέρα του κι έτσι όλοι μαζί εγκαταστάθηκαν στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας. Η φλογερή αγάπη του μικρού Ιάκωβου για τον Χριστό και την Εκκλησία ήταν ιδιαίτερα έκδηλη. Την αγάπη αυτή του Ιακώβου διαπίστωσε και ο τότε Μητροπολίτης Χαλκίδος και τον χειροθέτησε αναγνώστη το έτος 1938. Ο Ιάκωβος ζούσε πραγματικά εν νηστεία και προσευχή. Αφού περάτωσε την στρατιωτική θητεία του και σε ηλικία 29 ετών αφού αποκατέστησε την αδερφή του, ο Θεός τον οδήγησε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ στις Ροβιές. Εκεί γίνεται μοναχός και το 1952 χειροτονείται ιερέας από τον τότε Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριο. Ο Γέροντας Ιάκωβος, μέσ' από την άσκηση του πνεύματος με προσευχή και νηστεία, έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη πνευματικότητας, ώστε να μπορεί -όπως μας αναφέρουν οι πολλές μαρτυρίες που έχουμε- να συνομιλεί με τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο και τον Όσιο Δαυίδ. Έτσι το 1975 αναλαμβάνει το πηδάλιο της Μονής της μετανοίας του. Στο πετραχήλι του Γέροντα βρήκαν πολλοί άνθρωποι πονεμένοι, χαμένοι, άνθρωποι της ταραγμένης εποχής μας την αγάπη που αδυνατούσαν να εντοπίσουν στην κοινωνία όπου ζούσαν. Ο Γέροντας Ιάκωβος της Εύβοιας έφυγε από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο πλήρης έργων Αγάπης Χριστού, στις 21 Νοεμβρίου του έτους 1991.
Ο Γέροντας Ιάκωβος γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου το έτος 1920 από ευσεβείς Μικρασιάτες γονείς. Το 1922 οι Τούρκοι οδήγησαν τον πατέρα του στα βάθη της Τουρκίας, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς. Αρχικά έφθασαν στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα, όπου -τύχη αγαθή- βρήκαν τον πατέρα του κι έτσι όλοι μαζί εγκαταστάθηκαν στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας. Η φλογερή αγάπη του μικρού Ιάκωβου για τον Χριστό και την Εκκλησία ήταν ιδιαίτερα έκδηλη. Την αγάπη αυτή του Ιακώβου διαπίστωσε και ο τότε Μητροπολίτης Χαλκίδος και τον χειροθέτησε αναγνώστη το έτος 1938. Ο Ιάκωβος ζούσε πραγματικά εν νηστεία και προσευχή. Αφού περάτωσε την στρατιωτική θητεία του και σε ηλικία 29 ετών αφού αποκατέστησε την αδερφή του, ο Θεός τον οδήγησε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ στις Ροβιές. Εκεί γίνεται μοναχός και το 1952 χειροτονείται ιερέας από τον τότε Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριο. Ο Γέροντας Ιάκωβος, μέσ' από την άσκηση του πνεύματος με προσευχή και νηστεία, έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη πνευματικότητας, ώστε να μπορεί -όπως μας αναφέρουν οι πολλές μαρτυρίες που έχουμε- να συνομιλεί με τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο και τον Όσιο Δαυίδ. Έτσι το 1975 αναλαμβάνει το πηδάλιο της Μονής της μετανοίας του. Στο πετραχήλι του Γέροντα βρήκαν πολλοί άνθρωποι πονεμένοι, χαμένοι, άνθρωποι της ταραγμένης εποχής μας την αγάπη που αδυνατούσαν να εντοπίσουν στην κοινωνία όπου ζούσαν. Ο Γέροντας Ιάκωβος της Εύβοιας έφυγε από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο πλήρης έργων Αγάπης Χριστού, στις 21 Νοεμβρίου του έτους 1991.
Μελετώντας, αγαπητοί αδελφοί, τους βίους των δυο αυτών σύγχρονων Αγίων της Εκκλησίας μας παρατηρούμε ότι, εκτός από την κοινή καταγωγή τους, ακολούθησαν και κοινή πορεία. Η πορεία αυτή, αδελφοί μου, είναι ο δρόμος που οδηγεί στην πνευματική τελείωση, στην ουράνια βασιλεία, στη ζωή με τον Χριστό, την μόνη αληθινή αξία μέσα σε αυτόν τον κόσμο, που όλα μα όλα καταρρέουν. Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου