Οι Απόστολοι του Χριστού, φορείς του φωτισμού της Πεντηκοστής

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής της Συνάξεως των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων 

30 Ιουνίου 2019

(Μτθ. θ΄ 36, ι΄ 1-8 )

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Σκοτεινή και ταραχώδης υπήρξε η εποχή, κατά την οποία ήλθε στην γη ο Κύριος. Ο λαός των Ιουδαίων στέναζε κάτω από την ρωμαϊκή κατοχή, περιμένοντας με αγωνία έναν κοσμικό λυτρωτή και Μεσσία, ζώντας μέσα στο σκοτάδι και την αμαρτία. Η πνευματική ηγεσία των Ιουδαίων, υποκριτική, τυπολατρική και απόλυτα συμβιβασμένη με τους κατακτητές, ενδιαφερόταν μόνο για την διατήρηση των προνομίων της, αποπροσανατολίζοντας συνειδητά τον λαό, για τον οποίο ήταν υπεύθυνη.

     Ο κόσμος διψούσε για τις αιώνιες αλήθειες, αλλά κανένας δεν ήταν σε θέση να τις προσφέρει και έτσι να τον σώσει. Ο «θερισμός» ήταν πολύς, αλλά οι «εργάτες» λίγοι. Αυτούς, λοιπόν, τους εργάτες αναζήτησε ο Κύριος για να συνεχίσουν και διαδώσουν τους λόγους και τα έργα Του. Και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους Δώδεκα Μαθητές και Αποστόλους.

     Ο Κύριος δεν αναζήτησε τους μαθητές Του ανάμεσα στους άσοφους σοφούς εκείνης της εποχής, ανάμεσα στους κενού περιεχομένου μωρολογούντες και τυπολάτρες, αλλά επέλεξε αγράμματους και απλοϊκούς ανθρώπους, καθιστώντας τους, εν συνεχεία, πάνσοφους αλιείς ανθρώπων και ψυχών. Ανθρώπους, τους οποίους όπλισε, όχι μόνο με τον θείο φωτισμό, ώστε να διαδώσουν με παρρησία τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου Του, αλλά τους προσέφερε και κάθε δύναμη που θα κρινόταν απαραίτητη, ώστε να βοηθήσουν σωματικά και πνευματικά τους συνανθρώπους τους. Έτσι, κατέστη δυνατόν οι απλοϊκοί και άσημοι αυτοί άνθρωποι να γίνουν θεραπευτές σωμάτων και ψυχών, θεραπεύοντας «πάσαν νόσον» και εκβάλλοντας δαιμόνια.

     Το μήνυμα και την ελπίδα της Αναστάσεως κόμισαν οι μαθητές του Κυρίου σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, υπερβαίνοντας με θάρρος κάθε εμπόδιο. Φορείς του πνευματικού φωτισμού της Πεντηκοστής, κατατρόπωσαν σοφούς, έλεγξαν τύραννους και βασιλείς και περιόδευσαν σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο κάτω από αντίξοες συνθήκες και με πενιχρά μέσα. Δίδασκαν, φώτιζαν, θεράπευαν, στήριζαν, παρηγορούσαν και θαυματοποιούσαν. Η πίστη τους ήταν μεγάλη και το θάρρος τους ακατάβλητο η δε φιλανθρωπία τους απροσμέτρητη.  Και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που τόσο αυτοί, όσο και οι διάδοχοί τους υπέστησαν τα πάνδεινα: διώξεις, συκοφαντίες, μαρτύρια έως θανάτου.

     Ας γίνει, λοιπόν, το παράδειγμά τους φάρος φωτεινός, ο οποίος θα φωτίζει τον δρόμο μας κι ας γίνουμε μιμητές της αγίας ζωής τους. Γένοιτο!