ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής Δ΄ Λουκά
13 Οκτωβρίου 2019
(Λουκ. η΄ 5-15 )
Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης
Η διδασκαλία του καλού σπορέα, δηλαδή του Κυρίου, δεν έχει έναν πρόσκαιρο και εποχιακό χαρακτήρα. Είναι αιώνια, οικουμενική και πανανθρώπινη. Ο ίδιος ο Κύριος και σπορέας, άφησε πίσω συνεχιστές του έργου Του, τούς Αποστόλους αρχικά και στη συνέχεια τους Αγίους της Εκκλησίας Του. Συνεχιστές όλων αυτών είμαστε, σήμερα, εμείς και αυτό θα ισχύει έως της συντέλειας των αιώνων.
Όμως, ο σπόρος, τον οποίο έσπειρε ο Κύριος, δεν αξιοποιείται πάντοτε σωστά από τους ανθρώπους και δεν καθίσταται κάποιες φορές -με δικό τους πάντα φταίξιμο- ωφέλιμος γι’ αυτούς. Άλλες φορές η σπορά του Ευαγγελίου, δηλαδή ο λόγος του Θεού, πέφτει σε άγονη και πετρώδη γη, η οποία συμβολίζει τον χοϊκό, υλόφρονα και εγωιστή άνθρωπο. Αυτόν, που, όχι μόνο δεν θέλει να ακούσει τη θεία διδασκαλία, αλλά αντιθέτως την ειρωνεύεται και την απεχθάνεται. Ο άνθρωπος αυτός είναι κωφός και τυφλός πνευματικά, καθιστώντας ο ίδιος τον εαυτό του τέκνο της απώλειας. Η ψυχή του είναι άγονη και στείρα, ακριβώς όπως το πετρώδες έδαφος της παραβολής. Άλλες πάλι φορές, άνθρωποι ενθουσιώδεις και επιπόλαιοι δεν ωφελούνται από το φως του Ευαγγελίου. Διότι, όπως η γη με το λίγο επιφανειακό χώμα δεν μπορεί να δώσει καρπό, έτσι κι αυτοί, βυθισμένοι στον υλισμό, τις αμαρτωλές τέρψεις, τον πλουτισμό και τις εγωιστικές μέριμνες, αφήνουν τον θείο σπόρο να μαραθεί μέσα τους και να πεθάνει οριστικά.
Όλοι αυτοί περιορίζονται μονάχα στην απλή γνώση και παραδοχή του θείου θελήματος. Κρίνουν με τα μέτρα της επιφανειακής ανθρώπινης σοφίας και δεν προχωρούν παραπέρα ούτε εμβαθύνουν. Δεν κάνουν τη θεία γνώση πράξη στη ζωή τους. Το ίδιο συνέβη και μ’ αυτούς, οι οποίοι υπήρξαν αποδέκτες του τρίτου σπόρου. Η προδιάθεσή τους υπήρξε ίσως αγαθότερη των προηγούμενων, αλλά η ψυχή τους, γεμάτη από τα αγκάθια της βιομέριμνας -όπως το ακανθώδες και γεμάτο παράσιτα έδαφος- απώθησε και εξουδετέρωσε τον θείο λόγο.
Κανείς δεν λέει ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να νοιάζεται για τους οικείους και την αξιοπρεπή διαβίωσή του. Όμως, οφείλει να το πράττει «εν Χριστώ», με μέτρο και σύνεση. Διαφορετικά οι ανάγκες, οι οποίες αποτελούν το αγκίστρι του Διαβόλου, θα τον πνίξουν.
Ας γίνει, λοιπόν, η καρδιά μας γόνιμη, όπως η καρδιά των ανθρώπων που δέχτηκαν τον τελευταίο σπόρο. Ας οπλιστούμε με τις αρετές της ολιγάρκειας, της αγάπης, της φιλανθρωπίας, της ταπείνωσης, της αγνότητας, βαδίζοντας το δύσκολο και κοπιαστικό, αλλά υπέροχο, μονοπάτι της Σωτηρίας. Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου