Ανάλυση: Πορεία ελπίδας από Ελπιδοφόρο

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος φθάνει στον Αρχιεπισκοπικό Καθεδρικό Ναό Αγίας Τριάδος Νέα Υόρκη για την ενθρόνιση του, συνοδευόμενος από τον εκπρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τον Μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνο. Φωτογραφία Αρχείου: "Ε.Κ."/Κώστας Μπέης

Του Θεοδώρου Καλμούκου | ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ, 21.6.2020 

Δευτέρα σήμερα 22 Ιουνίου και συμπληρώνεται ακριβώς ένας χρόνος από τότε που ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος ανέβαινε τις βαθμίδες του Αρχιερατικού Θρόνου του Καθεδρικού Ναού της Αγίας Τριάδος της Νέας Υόρκης για να ενθρονιστεί ως Αρχιεπίσκοπος, πατέρας και διδάσκαλος εν τη πίστει της τοπικής Εκκλησίας της Αμερικής. Δεν χρησιμοποίησα τον όρο «πατέρας» τυχαία, αλλά διότι κατά την Ορθόδοξη Θεολογία και Εκκλησιολογία ο Επίσκοπος πάνω και πέρα από όλα τα άλλα είναι «πατέρας», γεμάτος αγάπη και στοργή προς όλους ανεξαίρετα και ο οποίος γεννά και αναγεννά εν τη πίστει τη «λογική ποίμνη» του Χριστού, δηλαδή την Εκκλησία, δηλαδή εμάς το Σώμα των Πιστών, διότι εμείς είμαστε Εκκλησία, ο Λαός του Θεού. Δεν είναι ούτε ο ναός, ούτε η θεσμική διοίκηση, ούτε η ιεραρχία, ούτε ο κλήρος όπως τόσο λανθασμένα έχουμε συνηθίσει σ’ αυτή τη αντιληπτική και νοοτροπία, αλλά είναι και αυτοί μέλη της Εκκλησίας με διακριτικό το χάρισμα της ιεροσύνης.

Η εκλογή και η ενθρόνιση του Ελπιδοφόρου ήταν πράγματι το ξημέρωμα μιας ιερής και άγιας μέρας, ιστορικής και ευλογημένης. Ηταν μέρα χαράς, μέρα γιορτής, μέρα ελπίδας γιατί σηματοδότησε την ανάσταση της Ελληνικής Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής, της επιφανέστερης και πολλά υποσχόμενης Εκκλησιαστικής Επαρχίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ηταν μια μέρα την οποία ανέμενε με λαχτάρα πολλή και αγωνία ο ένθεος ομογενειακός μας λαός για τόσο μακρύ χρονικό διάστημα.

Γι’ αυτό είχε συρρεύσει στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος εκείνο το ηλιόλουστο Σάββατο της 22ας Ιουνίου 2019 η πλήθουσα Εκκλησία ή αν προτιμάτε, «αι γενεαί αι πάσαι» διότι μας ήλθε εκ Κωνσταντίνου Πόλεως, πνευματικός πατέρας, και ηγέτης. Αλλά συνάμα φίλος και αδελφός, χαμογελαστός και προσηνής, για να επουλώσει πληγές, να ενώσει τα διεστώτα και γίνει ο οδοδείκτης προς την ανάταση και αναπτέρωση της Αρχιεπισκοπής μας και των Ιδρυμάτων της από την κατ’ άμφω πτωχεία στην οποία είχαν περιπέσει.

Γι’ αυτό τα μάτια, οι καρδιές και οι ελπίδες όλων από την πρώτη στιγμή ήταν στραμμένα πάνω του, ζητώντας του ικετευτικά να χαράξει καινούργιες πορείες και στρατηγικές. Να αγκαλιάσει τον ένθεο και φιλότιμο ομογενειακό μας λαό και με αγαστή συνεργασία να προχωρήσει το ιερό έργο «της οικοδομής του Σώματος του Χριστού», δηλαδή της Εκκλησίας. Κι αν κρίνουμε από τα όσα εποίησε μέχρι τώρα μόλις μέσα σε ένα χρόνο και με την αναπάντεχη κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού να πλήττει τη χώρα και ολόκληρη την ανθρωπότητα, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα ποιήσει έργα μεγάλα και θαυμαστά. Βέβαια χρειάζεται χρόνος, ομοφροσύνη, συμπόρευση, στήριξη. Αλλωστε, δεν υπάρχουν περιθώρια για αποτυχία, διότι θα το πω για μία ακόμα φορά όσο πιο καθαρά και δυνατά γίνεται, πως ο Ελπιδοφόρος είναι η τελευταία ελπίδα για την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, καθαρές κουβέντες. Κι ήταν πράγματι σοφή και συνετή και πολύ καλά ζυγισμένη η πρόταξή του από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Η εκλογή και η ενθρόνισή του ήταν ένα κορυφαίο γεγονός στη ζωή της Εκκλησίας και της Ομογένειάς μας, αφού η παρουσία, ο θεσμός και ο ρόλος του Αρχιεπισκόπου Αμερικής είναι καθοριστικής σημασίας, καθότι είναι ο Πρώτος της τοπικής Εκκλησίας της Αμερικής, για να το εκφράσουμε πιο θεολογικά. Ο κατ’ εξοχήν ποιμενάρχης της, ο έχων την μέριμνα «απάσης της Αρχιεπισκοπής Αμερικής» καθότι οι Μητροπόλεις, όπως έχω τονίσει σε πρότερα γραψίματά μου, δεν είναι αυτόνομες και αυτοδιοίκητες, αλλά υπάγονται και συγκροτούν την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, η οποία είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη Εκκλησιαστική Επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου. Το σημερνό «περίεργο» σύστημα δοκιμάστηκε και αποδείχτηκε όχι μόνο ατελέσφορο, αλλά και επικίνδυνο για την ίδια την ενότητα της εν Αμερική Εκκλησίας μας.

Εχουν ιδιαίτερη βαρύτητα τα όσα είπε στον «Ε.Κ.» του Σαββατοκύριακου 20-21 Ιουνίου ο επιφανής ομογενής επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος Μιχάλης Ψαρός, πρώην ταμίας της Αρχιεπισκοπής, που ήταν εκείνος ο οποίος ανακάλυψε τις οικονομικές ατασθαλίες στη διοίκηση της Αρχιεπισκοπής επί ημερών του Δημητρίου και απαίτησε να γίνουν ενέργειες και έλεγχοι, που αποκάλυψαν την κυριολεκτική πτώχευση της Αρχιεπισκοπής. Ιδού ένα δείγμα: «Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος έχει περάσει όλες τις προσδοκίες σ' αυτό το πρώτο έτος του. Ηλθε από την Κωνσταντινούπολη στην Αμερική σε περίοδο κρίσης. Η ηγεσία του και η αποφασιστική του δράση αντιμετώπισης της κρίσης είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Ανέλαβε αυτές τις δράσεις έπειτα από ανάλυση, σκέψη και διαβούλευση. Η αξιοθαύμαστη αποκάλυψη είναι ότι πραγματικά έλαβε αποφάσεις. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο να το κατανοήσουν οι πιστοί μας, αλλά τόσες πολλές δύσκολες και αναγκαίες αποφάσεις δεν είχαν γίνει για πάνω από δέκα χρόνια και το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν καταστροφικό. Ο Σεβασμιώτατος επέδειξε πίστη, σοφία, κρίση, θάρρος, ευαισθησία και αποφασιστικότητα αυτό το πρώτο έτος».

Κι ο Μητροπολίτης Ατλάντας Αλέξιος στη δική του συνέντευξη επισήμανε τα εξής: «Ξεκίνησε η Αρχιεπισκοπία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ελπιδοφόρου έχοντας στον ορίζοντα διάφορες προκλήσεις αλλά και ευκαιρίες. Σε κάθε περίπτωση ο Αρχιεπίσκοπός μας επέδειξε και επιδεικνύει σύνεση στη διοίκηση και προπαντός στη διαχείμαση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Οπως ήδη ανέφερα, οι έως τώρα προκλήσεις ήταν πολλές και διάφορες. Δεν θα ήταν υπερβολή να σημειώσω ότι οι προκλήσεις ήταν δυσανάλογα πολλές προς το βραχύ χρονικό διάστημα του ενός ημερολογιακού χρόνου, ή κατά τους λόγους του Ελύτη, «έλεγες πως είχαν περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγη ώρα». Εν τούτοις, ο Αρχιεπίσκοπος απέδειξε ότι ξέρει να αξιοποιεί την πείρα που απέκτησε στο Πατριαρχείο, επ' αγαθώ της Εκκλησίας της Αμερικής.

Πρόσθεσε, λέγοντας πως «τέλος θα ήθελα, χάριν λογοπαιγνίου να συγκρίνω τον πρώτο χρόνο Αρχιεπισκοπίας με το «Πρώτο Σκαλί» του Καβάφη και να κλείσω με το στίχο: «Εδώ που έφθασες λίγο δεν είναι. Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα!».

Πολύ σωστά διότι έπρεπε κάποτε να περάσουμε από την απόγνωση στην ελπίδα. Από την πτώση στην ανόρθωση διότι αυτής της Εκκλησίας και της Ομογένειας αξίζουν τα καλύτερα και οι καλύτεροι. Αυτό μόνο.