ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής Θ΄ Λουκά
22 Νοεμβρίου 2020
(Λουκά ιβ΄ 16-21 )
Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης
Άφρονα, δηλαδή ανόητο, ονόμασε ο Χριστός τον άνθρωπο της σημερινής παραβολής. Και υπήρξε όντως ταλαίπωρος και ανόητος, επειδή, ζώντας πάνω σ’ αυτήν γη, δεν έμαθε και δεν διδάχτηκε τίποτε από την ματαιότητα την εγκοσμίων πραγμάτων, που διαρκώς είχε μπροστά στα μάτια του. Δεν έβλεπε ούτε τις φυσικές καταστροφές, ούτε τις καιρικές μεταβολές, ούτε τους πολέμους και τις αναταραχές, ούτε τις απώλειες περιουσιών πολύ μεγαλύτερων από την δική του. Προπάντων δεν έλαβε υπόψιν τον θάνατο, το φοβερό αυτό γεγονός, που ακυρώνει τον άνθρωπο και βάζει τέρμα οριστικό σε κάθε επίγεια δραστηριότητα. Υπήρξε τόσο υλόφρων, ιδιοτελής, εγωιστής και ανεύθυνος, που δεν πρόσεχε την φτώχεια και την δυστυχία των συνανθρώπων του. Και αν ακόμη την έβλεπε, θεωρούσε ότι αυτόν προσωπικά δεν τον αφορούσε. Ότι είναι άξιοι της τύχης τους, υπεύθυνοι οι ίδιοι για τα δεινά τους και ο ίδιος δεν είχε καμιά υποχρέωση να τους συνδράμει. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν οι δικές του απολαύσεις. Και για να τις πετύχει, κατάστρωνε φιλόδοξα σχέδια, όχι μόνο διατήρησης, αλλά και αύξησης της περιουσίας του.
Θεωρούσε ότι αιωνίως θα ζει και θα απολαμβάνει ανενόχλητος τα πλούτη του. Δεν υπολόγισε όμως κάτι πολύ σημαντικό: Τον θάνατο, που την ίδια νύχτα θα ερχόταν και θα έβαζε τέλος στη ζωή και τα σχέδιά του. Και, δυστυχώς, στο μεγάλο και τραγικό γεγονός της ζωής του, δεν θα είχε δίπλα του τον Θεό. Συνοδοιπόροι του θα ήταν οι άγγελοι του σκότους, οι δαίμονες της κόλασης, που διεκδικούσαν την ψυχή του για να την οδηγήσουν στην αιώνια οδύνη και στο ατελείωτο σκοτάδι. Τα πλούτη θα έμεναν πίσω σε χέρια άλλων, που ίσως ούτε καν θα τον μνημόνευαν ποτέ.
Μάταιοι και ολέθριοι είναι, λοιπόν, οι θησαυροί που κάποιοι άνθρωποι θησαυρίζουν επί της γης. Πολλές φορές αυτούς τους ανθρώπους τούς μακαρίζουμε και επιθυμούμε να τους μιμηθούμε και να τους μοιάσουμε. Όμως πρέπει να μακαρίζουμε αυτόν, ο οποίος είναι κοντά στον Θεό και ακολουθεί το θέλημά του. Αυτός είναι ο πραγματικά ευτυχισμένος, σύμφωνα με τον προφητάνακτα Δαβίδ.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, το βλέμμα μας να δει πέρα κι έξω από την επιφάνεια και τη γήινη πραγματικότητα, να ατενίζει την αιώνια ζωή. Τότε θα διώξουμε από τη ζωή μας την απληστία και την ασπλαχνία, που είναι αδικία και κλοπή εις βάρος των συνανθρώπων μας, σύμφωνα με τον Μεγάλο Βασίλειο. Κανείς δεν λέει ότι δεν πρέπει να μοχθούμε για τον άρτο τον επιούσιο και την αξιοπρεπή διαβίωσή μας. Δεν πρέπει όμως η ύλη να μας γίνει αυτοσκοπός, διότι θα γίνουμε «δέντρα άκαρπα» και τέκνα της απώλειας, όπως ο ανόητος πλούσιος, του οποίου τις πράξεις πρέπει να αγνοήσουμε και ν’ αποφύγουμε παντοιοτρόπως. Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου