ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής Θ΄ Λουκά, 20 Νοεμβρίου 2022
(Λουκά ιβ΄ 16-21 )
Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης
Απέραντες εκτάσεις γόνιμες και πλούτη αμύθητα φαίνεται να είχε στην κατοχή του ο άφρων (:ανόητος) πλούσιος της παραβολής. Και δεν περιοριζόταν μόνο σ’ αυτά. Διέθετε αποθήκες, κτιριακές εγκαταστάσεις, πολυτελείς κατοικίες, πλήθος εργατών και ακολούθων.
Όμως, όλα αυτά του αρκούσαν; Ήταν ευχαριστημένος από αυτές τις δωρεές και ενέργειες του Θεού και της τύχης; Δυστυχώς, όχι. Το δράμα του ήταν ότι τίποτα δεν μπορούσε να τον ικανοποιήσει και να τον χορτάσει. Όλα αυτά τα αγαθά που πλεόναζαν, τού δημιουργούσαν πρόβλημα χώρου, πολύ σοβαρό. Παρά ταύτα, αυτός ήθελε κι άλλα και δεν έθετε στον εαυτό του φραγμό και όριο κανένα. Οι αγωνίες και οι σκέψεις, που τον απασχολούσαν, είχαν σαν αντικείμενο μοναδικό το βόλεμα των αγαθών και του πλούτου του.
Έτσι, μετά από πολλές σκέψεις, κατέληξε στην επέκταση των εγκαταστάσεών του, για να χωρέσουν τελικά όλα τα συσσωρευμένα αγαθά του. Δεν συλλογίστηκε καθόλου πως ό,τι κατείχε, δεν ήταν πραγματικά δικό του. Ήταν καρπός του κόπου των πολυάριθμων, πιθανότατα κακοπληρωμένων, εργατών του, οι οποίοι, δούλευαν γι’ αυτόν νύχτα και μέρα. Επίσης, δεν σκέφτηκε ότι υπήρχαν συνάνθρωποί του πάμπτωχοι και δυστυχείς, που θα μπορούσε να ανακουφίσει, με τα ελάχιστα από αυτά που είχε.
Αυτός όμως, όχι μόνο δεν τους σκέφτηκε με συμπάθεια, αλλά ίσως και να τους οίκτιρε περιφρονητικά, θεωρώντάς τους αποτυχημένους, κουτούς και τεμπέληδες, που δεν άξιζαν καμία προσοχή ή βοήθεια. Στο κάτω-κάτω, τι έφταιγε αυτός και γιατί να απολογείται για την ατυχία και τη φτώχια την δική τους; Δεν σκέφτηκε καθόλου ότι και αυτός, εμμέσως, ήταν υπεύθυνος για την κατάστασή τους, διότι το περίσσευμα κάποιων, τις περισσότερες φορές, είναι έλλειμμα κάποιων άλλων, διότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλούτου αποκτάται αθέμιτα. Προπάντων δεν σκέφτηκε τον θάνατο, το σύντομο και πεπερασμένο της γήινης ανθρώπινης ζωής, το οποίο κάθε νουνεχής άνθρωπος οφείλει να έχει πάντα στο μυαλό του. Και μάλιστα, όταν ο θάνατός του δεν ήταν θέμα του μακρινού μέλλοντος, αλλά εκείνης της νύχτας. Εκείνη τη νύχτα, οι δαίμονες «απαιτούσαν» την ψυχή του. Μια ψυχή, για την οποία ποτέ δεν μερίμνησε, βυθισμένος στον βούρκο της ύλης.
Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να μην έχουμε την ίδια κατάληξη με αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου