Η Προσφώνησις του Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Νικαίας κ. Κωνσταντίνου εν τη Αιθούση του Θρόνου τη 1ῃ Ιανουαρίου 2018
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι Ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ,
Ἄρχοντες τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας,
Ἐκλεκτοί παρόντες!
Ἀνέτειλε καί πάλιν ἕνας νέος χρόνος, γεμᾶτος καί αὐτός προσδοκίες καί ὄνειρα, μέ ἐπιθυμίες καί ἐπιδιώξεις, μέ πιό ζωντανή αὐτή τή φορά τήν ἐπιθυμία κάποιας ἀλλαγῆς, κάποιας βελτιώσεως, κάποιας ἀναγεννήσεως ἄν ἦταν δυνατό νά λεχθῇ, ἐπέκεινα τόπου, πού νά ἀγγαλιάζει τήν ἀνθρωπότητα σέ παγκόσμιο κλίμακα γιά τό καλό καί τήν εὐτυχία πάντων.
Νά μή ἐπαναλάβουμε τό ʺδυστυχῶςʺ, γιατί ὅλες οἱ προσπάθειες γιά βελτίωση κάπου σκονταύτουν˙ ἡ ἀνθρωπότητα, παρ᾿ ὅλες τίς ἐπιθυμίες τῶν ὑγειῶν δυνάμεων, δέν μπορεῖ νά ὀρθοποδήσῃ. Ἄς μή ποῦμε καί τή φορά αὐτή ʺμάταιος ὁ κόποςʺ καί ὅτι, παρά τίς ἀπεγνωσμένες προσπάθειες γιά διάσωση καί ἐπιτυχία κάποιας ἐξισορροπήσεως, καταλήγομεν πολλές φορές στό ἀνελέητο καί ἀπύθμενο βάθος τῶν συμβιβασμῶν.
Δέν πρέπει νά πεθάνει οὔτε ἡ γλῶσσα, οὔτε ἡ ἱστορική συνείδησις, οὔτε ἡ κανονική εὐπρέπεια, οὔτε νά ζημιωθῇ ἡ πίστις μας, ἤ ὁ βιωματικός Χριστιανισμός μας καί τά ἱερά πρόσωπα πού τόν ἐνσαρκώνουν. Ἐκεῖνος εἰς τόν ὁποῖο ἀκράδαντα ὕλοι πιστεύουμε, ὡς Θεός ἀλλά καί ὡς ἱστορικό πρόσωπο ἀντέχει στίς ἀπομυθεύσεις γιατί τά λόγια καί οἱ πράξεις του εἶναι τόσο συνεκτικά ἁρμοσμένα πού μόνο ἕνας βαθύς θαυμασμός τά περιβάλλει.
Εὐτυχῶς ὑπάρχουν στοιχεῖα πού ἐνισχύουν τό θάρρος καί τήν ὑπομονή μας, ἴσως ὀλίγα, ἀλλά πολύ δυνατά καί ἱκανά, στά ὁποῖα στηριζόμενοι θα ἔχουμε τή δύναμη νά συνεχίσουμε τόν ἀγῶνα.
Ἀναφέρομαι καί πάλιν στήν ἐπιτυχία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἐπέτυχε τοῦ Ἱεροῦ Σκοποῦ της, εἰς πεῖσμα μερικῶν Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι, παρά τήν συμπόρευση καί συμφωνία μετά τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν μέχρι τέλους, ἀπέσχον τήν τελευταία στιγμή.
Ἀλλά ἐκτός τῶν ἀνωτέρω, ἐμεῖς ἐδῶ ἔχουμε τό μεγάλο προνόμιο, διότι ἔχουμε ἐπί κεφαλῆς τόν Πατριάρχη μας πού ἀγωνίζεται 26 ὁλόκληρα χρόνια καί βγάζει πάντοτε ἀσπροπρόσωπη τήν Ἐκκλησία μας, παρά τίς δυσκολίες καί τίς κατά καιρούς ἀντιξοότητες.
Στήν πίστη καί στή πεποίθηση μας στηριζόμενοι, στό ὅτι μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε πολλά καί ὅτι θά ἔλθουν ἀσφαλῶς καλύτερες μέρες, ἄς συνεχίσουμε ἔχοντας τήν χεῖρα ἐπάνω εἰς τό ἄροτρο, καί ἕτοιμοι διδόναι λόγον παντί τῷ αἰτοῦντι, ἄς συνεχίσουμε τόν ἀγῶνα μας μέ εἰρήνη καί ὁμόνοια, συσπειρωμένοι εἰς τό πλευρό τοῦ Σεπτοῦ Προκαθημένου, συνοδίται καί συνέκδημοι σέ κάθε προσπάθεια, κεκαθαρμέναις διανοίαις, γιά τό καλό τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους, καί γιά ἕνα καλύτερο χρόνο πού θά συγκεντρώνει, θά ζωντανεύει, θά πραγματοποιεῖ καί θά διατηρεῖ ἀνόθεντα τά γνήσια χριστιανικά ἰδανικά μας.
Προσφώνηση Άρχοντος Ιερομνήμονος Μ.Τ.Χ.Ε. Αντωνίου Χατζοπούλου κατά την επίσημη Δεξίωση της πρώτης του έτους στην Αίθουσα του Θρόνου του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1/1/2018)
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς, κύριε Υπουργέ, Άρχοντες Οφφικιάλιοι, κύριε Γενικέ Πρόξενε, εκλεκτή ομήγυρις!
Σεπτή και λίαν τιμητική προτροπή της Παναγιότητός Σας, του προσκυνητού μας αυθέντου και Δεσπότου, εκλήθην, σύμφωνα με παλαιά παράδοση, κατά την σήμερον ημέραν, εν μέσω του Αγίου Δωδεκαημέρου, πρώτη Ιανουαρίου, ημέρα της Δεσποτικής Εορτής της Περιτομής του Ιησού Χριστού και της μνήμης του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου να διερμηνεύσω ταπεινώς ενώπιον Υμών, εδώ, στην αίθουσα του Θρόνου του Πατριαρχείου μας, τα αισθήματα των εν τη Πόλει διατριβάς ποιούντων Αρχόντων οφφικιαλίων της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Οι υπό της Σης Παναγιότητος με το ύψιστο αξίωμα τούτο τιμηθέντες λαϊκοί, επί τω νέω έτει αιτούμεθα ευγνωμόνως τας ευχάς και τας ευλογίας Σας και Σας ευχόμεθα έτη πολλά εν υγεία.
Η ανύψωσή μας στο οφφίκιο του Άρχοντος δημιουργεί αδιάλυτο πνευματικό δεσμό με τον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και με τον Προκαθήμενο της Ορθοδοξίας. Σεις, ο σοφός Πατριάρχης μας, εκτιμώντας την ποικίλη διακονία ενός εκάστου εξ ημών, μας απονείματε τον σταυρόν της Μεγάλης Εκκλησίας, και εμείς οφείλουμε να συστρατευόμεθα επαξίως, ως αρωγοί, στον πνευματικό αγώνα της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, τόσο οι εντός, όσο και οι εκτός των ιστορικών τειχών της Πόλεως, απαξάπαντες. Είπατε πριν από λίγες ημέρες σε συνέντευξή Σας, επί λέξει: «Προβάλλονται ἐνώπιόν μας, ἰδιαιτέρως σήμερον, πολλαὶ ἀξίαι, αἱ περισσότεραι κίβδηλοι καὶ ἐπιφανειακαί, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν σύγχυσιν».
Σκέπτομαι ότι ημείς, οι οφφικιάλιοι εσωτερικού και εξωτερικού, δεν θα πρέπει να μένουμε σιωπηλοί, αδρανείς και ουδέτεροι σε αυτό το νοσηρό φαινόμενο, αρκούμενοι μόνο στις τιμητικές εμφανίσεις εντός των Ναών και κεκρυμμένοι υπό τον μανδύα του οφφικίου, αλλά έκαστος, κατά την δύναμιν αυτού, δι’ έργου και λόγου, να στηρίξουμε τις γνήσιες αξίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Πατριαρχείου μας, αγωνιζόμενοι κατά κίβδηλων και φανατικών θεωρήσεων και, κυρίως, κατά του θρησκευτικού φανατισμού. Άλλωστε, η υμετέρα σοφή και σεπτή Κορυφή συμπληρώνει: «Ο θρησκευτικός φανατισμός και ο φονταμενταλισμός απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Εάν, μάλιστα, ανεχτούμε κι εμείς οι Ορθόδοξοι την δημιουργία τέτοιων φαινομένων στις ενορίες και στις κατά τόπους Μητροπόλεις, τότε, να ξέρετε ότι, τα παιδιά μας στο μέλλον δεν θα μπορούν να βρουν και να συναντήσουν βιωματικά τον Θεό της ειρήνης».
Αυτά τα φαινόμενα εντός ορισμένων Μητροπόλεων τα χαρακτηρίζει η λέξη "φανατισμός", η οποία προέρχεται από το λατινικό fanum=ιερό-ναός και ερμηνεύεται ως ο υπερβολικός ζήλος υπέρ κάποιας θρησκείας. Είναι, λοιπόν, ο φανατισμός στρεβλός ζήλος και νοσηρό πιστεύω. Δυστυχώς, τον ευρίσκουμε σήμερα και εντός της Ορθόδοξής μας Εκκλησίας. Τώρα, που το Φανάρι, τα Πατριαρχεία μας, ανέκαμψαν μερικώς από το βάρος των πολλαπλών πιέσεων των χαλεπών καιρών, και η εδώ Ομογένειά μας και η νεολαία αναπνέει, χάρη στο οξυδερκές όραμά σας, δυστυχώς εκτοξεύονται κατά καιρούς από χείλη Επισκόπων, των εκτός, αήθεις επιθέσεις, ακατανόητες και ακατάληπτες θεωρήσεις εναντίον της Μητρός Εκκλησίας, αλλά και σκόπιμες παρερμηνείες των δράσεων και της ζωής του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Διαβάζουμε ακόμη και ύβρεις εναντίον της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και της Υμετέρας Σεπτής Κορυφής από επωνύμους και ανωνύμους. Η «μόδα» να κατηγορούν αδίκως το Οικουμενικό Πατριαρχείο για δήθεν «προδοτική» οικουμενική κίνηση, για δήθεν συμπροσευχές και συλλειτουργίες με τους ετεροδόξους, αμφισβητώντας παράλληλα την οικουμενικότητα και την πρωτοκαθεδρία, αλλά και την Μεγάλη Σύνοδο, δυστυχώς, καλά κρατεί.
Όλες αυτές οι συκοφαντίες εκτοξεύονται υπέρ μιας νοσηράς Ορθοδοξίας, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία φατριαστική-φασίζουσα τάση και στάση Μητροπολιτών τινων και λαϊκών, εν πολλοίς ευεργετηθέντων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Παραπλανώνται, δυστυχώς -και αυτό είναι πάρα πολύ λυπηρό- και ορισμένοι ανύποπτοι πιστοί των ενοριών, και, έτσι, παρεμποδίζονται, όπως ακριβώς αναφέρατε, στο «να βρουν και να συναντήσουν βιωματικά τον Θεό της ειρήνης». Θα ήταν φυσικό να εκφράζονταν διαφορετικές θέσεις με άσκηση ελέγχου και κριτικής. Εδώ, όμως, έχουμε σκληρούς χαρακτηρισμούς, ύβρεις και προσβολές, και τα βέλη είναι εξ οικείων: ομαίμωνες, ομόδοξοι, και όχι ετερόδοξοι, αλλά ούτε και αλλόδοξοι. Μεγαλαυχούν και προκαλούν κακό στις ψυχές των πιστών. Πρόκειται για "σοφιστικέ αντιρρησίες" της υποστάσεως του Φαναρίου και του Προκαθημένου αυτής. Η γλώσσα και η κάλαμός τους εκ του ασφαλούς, εξ αποστάσεως, με προκαταλήψεις και με φοβικότητες, δίχως να έχουν προσκυνήσει την στήλη της Φραγγελώσεως του Ιησού Χριστού, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο εορτάσας χθες Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στην θαυμάσια Επιστολή του αναφέρει: «οὕτω καὶ ἡ γλῶσσα μικρὸν μέλος ἐστὶ καὶ μεγαλαυχεῖ. ..πᾶσα γὰρ φύσις θηρίων τε καὶ πετεινῶν ἑρπετῶν τε καὶ ἐναλίων δαμάζεται …τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι· ἀκατάσχετον κακόν, μεστὴ ἰοῦ θανατηφόρου». (Καθ. Ιακ. 3,5-8).
Εις πείσμα όλων αυτών των παραπάνω, ως τείχος άρρηκτον κατέχων την Πίστιν, αίρει τὴν φωνὴν του ἀληθῶς καὶ ορθοτομεί τον λόγον της Αληθείας στην Πόλη μας και σε όλη την Οικουμένη, ο ασκητικός, ο μετριόφρων, ο συνετός, ο απλός, ο εν αγιωσύνη ακηλίδωτο βίο διάγων, ο ανθρωπιστής, ο παραδοσιακός μας Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Ουδείς δικαιούται να Σας προσάψει οποιαδήποτε κατηγορία. Άλλωστε, οι φίλαυτοι επικριταί και υβρισταί θα λησμονηθούν σε λίγα χρόνια, ενώ η Πρωτόθρονος Εκκλησία θα πορεύεται προς την αιωνιότητα. Οι αυτοχειροτόνητοι προστάτες δήθεν, ζηλωταί της Ορθόδοξου Εκκλησίας, έχουν απένταντί τους όλους εμάς, τον κλήρο και τον λαό, και η "προβολή", ας μου επιτραπεί η λέξη, της ορθής πίστης μας είναι και χρέος όλων ημών των οφφικιαλίων του Θρόνου. Με τα πνευματικά μας όπλα, που είναι η αγάπη και η ειρήνη του Θεού, με την πίστη μας και την αφοσίωση μας στην Μεγάλη Εκκλησία, την οποίαν πρωτίστως ο Χριστός στηρίζει, γιατί είναι δική Του, θα λυτρωθούμε από συκοφαντίας ανθρώπων.
Ας μιλήσουμε για την καταλλαγή των ανθρώπων, και για την συμφιλίωση των θρησκειών. Και, το κυριότερο: ας προτρέψουμε όλους να στρέψουν, επιτέλους, τα όμματά τους προς την Πόλη, εδώ, όπου κυριαρχεί –αυτονόητα- η πίστη στον Χριστό και στην παράδοσή μας, δίχως καμία παρέκκλιση προς άλλη κατεύθυνση, όπως κάποιοι κακώς ισχυρίζονται. Να έρθουν στην αγαπημένη μας Πόλη (ο Μάρκ Τουαίν έλεγε πως «τα ταξίδια είναι θανατηφόρα για τα στερεότυπα), και να παρατηρήσουν τις πολυάριθμες Ορθόδοξες Εκκλησίες των Κοινοτήτων μας, τα Μοναστήρια μας, όπου όλες οι Ακολουθίες τελούνται ανελλιπώς και δίχως παρεκκλίσεις∙ να δούν τα ιστορικά Σχολεία μας, τους Συλλόγους και τους Συνδέσμους μας, τα πάσης φύσεως Ιδρύματά μας, που είναι, τρόπον τινά, το δεύτερο σπίτι μας. Οι περισσότερες Εκκλησιές μας είναι κτισμένες στα ερείπια των βυζαντινών, αλλά και παλιότερων ιερών. Μέσα σ’ αυτές, στα απαράμιλλα αυτά έργα τέχνης, συν τοις άλλοις, ενώνεσαι νοερά με το παρελθόν, το ένδοξο και χαλεπό, αλλά, παράλληλα, ελπίζεις υπό την σκέπην του Δεσπότου Χριστού για το μέλλον. Μέσα στα ιστορικά, επίσης, και ταυτόχρονα πρωτοπόρα Σχολεία μας είσαι η συνέχεια των φιλοπρόοδων προγόνων σου, αλλά και των διδασκάλων του Γένους σου. Οι εναπομείναντες Σύλλογοι και Σύνδεσμοί μας με τα δραστήρια μέλη τους, αποφεύγουν την καύχηση με την συνεχή προβολή του ένδοξου και χαμένου παρελθόντος, αλλά επικεντρώνονται στην δυναμική προσπάθεια και την δράση του παρόντος, ως αντάξιοι, φίλεργοι συνεχισταί της παράδοσης. Όλα τα παραπάνω είναι ενωτικά στοιχεία της ιστορικής μας παρουσίας εδώ, της Ρωμιοσύνης μας, που είναι ριζωμένη και προσηλωμένη στην Ορθόδοξη Πίστη.
Προνόμιο είναι το να ζεις σε Πόλη, όπου όλοι οι ιεροί χώροι είναι αδιάψευστοι μάρτυρες του κόπου και του μόχθου αυτών που κατέθεσαν την πίστη τους στον Θεό, αφιερώνοντας το βιός τους. Σχεδόν όλα τα μεγάλα ιστορικά έργα και καλλιτεχνήματα των ανθρώπων είναι έργα θρησκευτικά. Ό,τι πιο λαμπρό, ό,τι πιο τέλειο δημιουργείται με την δύναμη της πίστης. Εκεί που ευρίσκονται όλα αυτά, στις Κοινότητές μας, από μικρά παιδιά και ως έφηβοι, ζώντες εντός του περιβάλλοντος αυτού, προβάλαμε την δράση μας και ό,τι μας διαφοροποιούσε από το περιβάλλον: τον γνήσιο ορθόδοξο πολιτισμό μας, που είναι από αιώνες ριζωμένος εδώ, αλλά και την θρησκευτική και πολιτιστική από αιώνων παρουσία μας.
Αυτό το οικουμενικό μοντέλο και τον ορθόδοξο τρόπο ζωής ασπαζόμεθα. Ουδεμία σχέση έχει τούτος, άπαγε της βλασφημίας, ούτε με αιρέσεις, ούτε με στρεβλή πίστη. Αυτό είναι το από αιώνων προνομιακό και Ορθόδοξο βίωμα της ελπίδας και εδώ, και στην Ορθόδοξη Οικουμένη, υπό την σκέπη της Μεγάλης Εκκλησίας, του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, και, τώρα, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία του Πατριάρχου Βαρθολομαίου.
Δύο πρόσφατες θαυμάσιες φωτογραφίες του συνεργάτου Σας και φίλου Νίκου Μαγγίνα εκφράζουν, όχι χίλιες, άλλα μύριες λέξεις. Η μία στον ΕΡΘΟ, στην Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση, όπου Σας περιβάλλουν δεκάδες παιδιά και νέοι, και η άλλη στα νήπια της Αγίας Τριάδος, όπου κάθεστε στα χαμηλά καρεκλάκια των παιδιών. Ο Μέγας και οραματιστής Πατριάρχης, μετά των μικρών και των νέων της Ομογένειας, με ελπίδα αποτυπώνει το μεγαλείο της Ορθόδοξης βιωτής και την αισιόδοξη πορεία προς το μέλλον.
Παναγιώτατε,
Την εύσημον ταύτην ημέραν της Πρωτοχρονιάς του σωτηρίου έτους 2018, αιτούμενοι και πάλιν την ευχή και την ευλογία Σας εφ’ όλους ημάς, που συμπλέουμε μετά της Μητρός Εκκλησίας και της σοφής Κορυφής, επιτρέψτε μου να επαναλάβω προς την ομήγυρη αυτά, που είπατε προ ετών στην Θεσσαλονίκη: «Συνεχίζομεν τὴν πορείαν μας ἐν προσευχῇ, καὶ ὁ τελευταῖος προσευχητικὸς λόγος μας ἐκ Κωνσταντινουπόλεως εἷναι ἡ ἀκροτελεύτιος εὐχὴ τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννου τοῦ Χρυστοστόμου, τοῦ ἀεὶ διδάσκοντος: «Σοὶ παρακατατιθέμεθα τὴν ζωὴν ἡμῶν ἅπασαν καὶ τὴν ἐλπίδα, Δέσποτα Φιλάνθρωπε».
Είησαν τα έτη Σας πολλά.
Xαιρετισμός της Α. Θ. Παναγιότητας του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου προς την Σεβ. Ιεραρχίαν και το πλήρωμα του Οικουμενικού Θρόνου επί τη πρώτη του έτους (1/1/2018)
Ἱερώτατοι καί προσφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἐξοχώτατε Πρέσβυ κύριε Εὐάγγελε Σέκερη, Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Τέκνα τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ὁλοθύμως εὐχαριστοῦμεν τούς προλαλήσαντας διά τόν μεστόν λόγον καί τάς ἑορτίους εὐχάς, πρῶτον τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Νικαίας κύριον Κωνσταντῖνον, ὁμιλήσαντα ἐκ προσώπου τῆς σεβασμίας Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, καί εἶτα τόν Ἄρχοντα Ἱερομνήμονα κύριον Ἀντώνιον Χατζόπουλον, ἐκ μέρους τῶν ὀφφικιαλίων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τῆς ἐνταῦθα Ὁμογενείας.
Ὁμοθυμαδόν, ἐν λειτουργικῇ συνάξει καί ἐν χαρᾷ πεπληρωμένῃ, εἰσήλθομεν εἰς τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, ἐν τῷ πανιέρῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἐν Φαναρίῳ, ἐδῶ, εἰς τόπον μαρτυρίας καί μαρτυρίου, εὐχαριστίας καί διακονίας, κληρονόμοι καί φύλακες τῶν πατρῴων παραδόσεων, τῆς ὀρθῆς καί ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως, τῆς ὀρθῆς δοξολογικῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ καί τῆς κατά Χριστόν ὀρθοπραξίας.
Δι᾿ ἡμᾶς τούς ὀρθοδόξους πιστούς, ἡ Πρωτοχρονιά συμπίπτει μέ τήν ἑορτήν τῆς κατά Σάρκα Περιτομῆς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, καί αὐτό δίδει εἰς τό χαρμόσυνον τοῦτο γεγονός ἰδιαίτερον πνευματικόν καί πανηγυρικόν χαρακτῆρα. Ὅλαι αἱ χριστιανικαί ἑορταί συνδέονται ἀρρήκτως μέ τέλεσιν Θείας Λειτουργίας. Κατά τάς ἑορτάς, βιοῦται ἡ ἄρρητος φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἀποκαλύπτεται τό βάθος τῶν πραγμάτων, ὁ χρόνος γίνεται αἰωνιότης, καιρός κοινωνίας τῆς ζωῆς, ἀνοίγει ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ, διαλύεται ἡ ἀχλύς τῶν βιωτικῶν μεριμνῶν.
Τό Εὐαγγέλιον τῆς «συγκαταβάσεως τοῦ Σωτῆρος τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων», καί τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κτίσεως ὅλης ἐκ τῆς φθορᾶς, καθώς καί ὁ ἔνθεος, ἐκκλησιαστικός, ἀσκητικός καί βαθέως θεολογικός λόγος τοῦ οὐρανοφάντορος Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ φιλοθέου καί φιλανθρώπου, τοῦ φιλερήμου, κοινωνικοῦ καί πτωχοτρόφου, ἠχεῖ καί ἐφέτος μέσα εἰς ἕνα πλήρη ἀντιφάσεων κόσμον, ὅπου ἡ ἀφόρητος ἐξαθλίωσις ἀναριθμήτων ἀνθρώπων συνυπάρχει μέ τήν προκλητικήν σπατάλην τῶν κατεχόντων, ὅπου εἰς τήν ἰσοπεδωτικήν παγκοσμιοποίησιν ἀνθίσταται ἀκραίως καί βιαιομαχῶν ὁ θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ὅπου οἱ θιασῶται τῆς ἰδιονομίας τῆς οἰκονομίας καί τῆς τεχνολογικῆς ἀναπτύξεως δέν φαίνεται ὅτι πτοοῦνται ἀπό τήν σφοδράν ἀντίδρασιν τῶν οἰκολογικῶν κινημάτων καί τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, ὅπου ἐκτυλίσσονται πρωτοβουλίαι καί συζητήσεις περί εἰρήνης, ἐνῷ συγχρόνως ἀνθεῖ ἡ παραγωγή καί τό ἐμπόριον καταστροφικῶν ὅπλων. Ὁ νέος ἐνιαυτός εὑρίσκει ἀμετρήτους ἀνθρώπους νά ἀδιαφοροῦν διά τά μείζονα καί τά ἀληθῆ, διά τήν δικαιοσύνην καί τήν ἀλληλεγγύην, καί νά ἐνδιαφέρωνται ζωηρῶς διά τά ἀτομικά των δικαιώματα καί τήν εὐδαιμονιστικήν αὐτοπραγμάτωσίν των. Στατιστικαί ἔρευναι ἀποκαλύπτουν ὅτι ἀτονεῖ βαθμηδόν τό αἰσθητήριον διά τό μυστήριον, καί ὅτι μειοῦται συνεχῶς ὁ ἀριθμός τῶν ἀτόμων μέ κοινωνικόν καί ἀγαπητικόν προσανατολισμόν.
Ἐνώπιον τῶν πρωτογνώρων ἀπειλῶν κατά τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῆς ἀκεραιότητος τῆς δημιουργίας, ἡ Ἐκκλησία καλεῖται σήμερον νά δώσῃ τήν καλήν μαρτυρίαν αὐτῆς, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ὁμιλῇ, τό πράττει διά νά ὑπερασπισθῇ τόν ἄνθρωπον, τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ». Ἐπίσης, δύναται νά σιωπᾷ διά τόν ἴδιον λόγον. Εἶναι ἀδύνατον ὅμως νά παραμένῃ ἀδρανής ἔναντι τῆς κραυγῆς τῶν ἀδικουμένων καί τοῦ στεναγμοῦ τῆς κτίσεως.
Ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέν ἠγνόησε τόν κόσμον, ἀλλά καί ποτέ δέν ἐταυτίσθη μέ αὐτόν.
Προφανέστατα, ἡ εὐαισθησία καί τό ἐνδιαφέρον διά τόν ἄνθρωπον καί τάς περιπετείας του δέν ὁδηγεῖ εἰς ἐκκοσμίκευσιν τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἕνα «ἐκσυγχρονισμόν» της, ἐν τῇ ἐννοίᾳ τῆς ἀναποφεύκτου υἱοθετήσεως ὑπ᾿ αὐτῆς ἀρχῶν καί μεθόδων δράσεως, ξένων πρός τό Εὐαγγέλιον καί τήν Παράδοσιν τῶν Πατέρων. Πῶς θά ἠδύνατο νά «ἐκσυγχρονισθῇ» ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ἡ ζωηφόρος Ἀνάστασις, ἡ Θεία εὐχαριστία καί ἡ χριστιανική ἄσκησις, ἡ μετάνοια καί ἡ συγχώρησις, ἡ οὐδέποτε ἐκπίπτουσα ἀγάπη;
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πιστή εἰς τόν Κύριον αὐτῆς, ὅστις «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι» (Ματθ. κ΄, 28), ζῇ ὡς «διακονική Έκκλησία». Ἁγιάζει τήν ζωήν τῶν πιστῶν διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων της. Ἀκούει τό «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» τῶν τραγικῶν θυμάτων τῆς πολεμικῆς βίας, τῶν διώξεων, τῶν διακρίσεων, τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καί τῆς ἐκμεταλλεύσεως.
Συμπαρίσταται, ἀνακουφίζει, παρηγορεῖ, τρέφει, ἀγωνίζεται κατά τῆς ἀδικίας, σώζει τήν ἐλπίδα διά τήν ζωήν, κρατᾷ ἀνοικτήν τήν πύλην τοῦ οὐρανοῦ. Διακηρύσσει θαρσαλέως ὅτι, ἐξ ἐπόψεως χριστιανικῆς, ὁ ὑποτιμῶν τόν ἄνθρωπον ὑποτιμᾷ τόν ἴδιον τόν Θεόν, καί ὁ μή ἀγαπῶν τόν ἄνθρωπον εἶναι ἀδύνατον νά ἀγαπᾷ τόν Θεόν.
Ὄντως, ἡ ἀδιάσπαστος συνάφεια καί ἑνότης τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τῆς οὐ ζητούσης τά ἑαυτῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον εἶναι τό ὑψηλότερον ἦθος, τό ὁποῖον ἐγνώρισεν ἡ ἀνθρωπότης εἰς τήν ἱστορικήν της πορείαν. Ἐν Χριστῷ, ὁ πιστός ἔλαβε πολλά, «τά πάντα», καί δίδει πάμπολλα, «τά πάντα τοῖς πᾶσι». Τό «λαμβάνειν», τό δώρημα τῆς Θείας χάριτος, καί τό «διδόναι», ἡ θυσιαστική ἀγάπη, εἶναι ἡ οὐσία τῆς ταυτότητος τοῦ καινοποιηθέντος, ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ Ἐκκλησία Του, ἀνθρώπου.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, προγευομένη ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ καί ἐν τῇ ζωῇ τῆς ἀγάπης καί τῆς διακονίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, τῆς ἐσχατολογικῆς τελειώσεως τῶν πάντων, καί εἰκονίζουσα αὐτήν, πορεύεται πρός τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἡ παντελής φανέρωσις καί ἡ τελεία ἀποκάλυψις αὐτῶν, τά ὁποῖα ζῶμεν καθ᾿ ὁδόν, ἐν Ἐκκλησίᾳ καί ὡς Ἐκκλησία. «Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ’, 8).
Ὅταν ἀπουσιάζῃ ἡ πίστις εἰς τήν αἰωνιότητα, τότε ὅλη ἡ ζωή καί ἡ δρᾶσις μας ἔχει τό στίγμα τῆς ματαιότητος. Τό νά δίδωμεν εἰς τήν ζωήν μας ὅ,τι νόημα ἐπιθυμοῦμεν, δέν εἶναι γνησία ἐλευθερία. Δέν ὑπάρχει ἀληθής ἐλευθερία χωρίς τήν Ἀλήθειαν καί ἔξω ἀπό τήν Ἀλήθειαν, ἡ ὁποία δι᾿ ἡμᾶς εἶναι «πρόσωπον», ὁ ἐνανθρωπήσας, σταυρωθείς καί ἀναστάς, ἀνελθών εἰς τούς οὐρανούς καί πάλιν ἐρχόμενος Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ἡ ἐλπίς ἡμῶν». Χωρίς αὐτήν τήν ζωοπάροχον ἐλπίδα συρρικνοῦνται αἱ δημιουργικαί δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἔγκλειστος εἰς τόν ἑαυτόν του, ὁ αὐτόνομος «ἀνθρωπο-θεός», δέν ἔχει προοπτικήν καί μέλλον.
Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ἔρχονται καί παρέρχονται αἱ γενεαί τῶν ἀνθρώπων καί ἐν τῇ εὐλογημένῃ Πόλει τῶν Πόλεων σώζονται, χάριτι τοῦ ἀγαθοπαρόχου Θεοῦ τῆς ἀγάπης, τά τιμαλφῆ τοῦ Γένους, ἡ πίστις, τό ἦθος καί ὁ πολιτισμός τῆς Ὀρθοδοξίας. Παρελαύνουν ἐνώπιον ἡμῶν, κατά τήν ἑόρτιον καί ἱεράν αὐτήν στιγμήν, αἱ φωτειναί μορφαί τῶν προκατόχων ἡμῶν Πατριαρχῶν καί πάντων τῶν εὐόρκως διακονησάντων τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, πάλαι τε καί ἐπ᾿ ἐσχάτων. Ἐν συγκινήσει βαθείᾳ καί κατανύξει τούς μνημονεύομεν καί τούς εὐγνωμονοῦμεν.
Εἰς δέ πάντας ὑμᾶς τούς παρόντας, τούς συνεορτάζοντας καί συμπνευματιζομένους, καί εἰς τά ἐγγύς καί τά μακράν φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἀπευθύνομεν ἐγκάρδιον ἑόρτιον χαιρετισμόν καί εὐχόμεθα, διά τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, ὑγιείαν κατ᾿ ἄμφω, ὁμόνοιαν καί εἰρήνην, τήν εἰς ἀλλήλους ἀγάπην καί δαψιλῆ καρποφορίαν ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς, ἐπικαλούμενοι ἐφ᾿ ὑμᾶς, μεσιτείᾳ καί πρεσβείαις τοῦ οὐρανοφάντορος Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ σήμερον ἐν εὐλαβείᾳ καί εὐχαριστίᾳ, ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις ἑορταζομένου καί τιμωμένου, οὗ τά ρήματα καί τά ἔργα καί τά τίμια λείψανα πάσης ἁγιότητος πλήρη ὑπάρχουσι, τήν ζείδωρον χάριν καί τό ἀμέτρητον ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί Κυρίου τῶν ὅλων.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου