Ακόμα μια μέρα μαζί

Ημερολόγιο εκδημίας της Πρεσβυτέρας Ελένης Σαλταπίδα-Λέκκα (1965-2023)

Γράφει ο σύζυγός της π. Γεώργιος Λέκκας

Εδώ και δυο μέρες δεν μπορεί καθόλου χωρίς οξυγόνο. Νοικιάσαμε μια μηχανή που το παράγει και συνδέσαμε δέκα μέτρα καλώδιο για να μπορεί να μετακινηθεί μέσα στο σπίτι χωρίς να στερείται το οξυγόνο. Για να πάει από την κρεβατοκάμαρα στο σαλόνι μού κρατάει το χέρι και όταν φτάνουμε στο σαλόνι είναι τόσο εξαντλημένη σαν να έχει τρέξει το Μαραθώνιο.

Ξέρω πως δίνει αγώνα για να παραμείνει λειτουργική γιατί δεν θέλει να νομίσουμε εγώ και το παιδί πως αποφάσισε να τα παρατήσει.

Το βράδυ προτού να πέσει να κοιμηθεί, καθώς έκανε πάλι εισπνοές μέσα από μάσκα που της χορηγούσε Αerosol για την ανακούφιση των πνευμόνων της, την έβλεπα πόσο δυσκολευόταν πια να κάνει αυτό που για όλους εμάς γίνεται τόσο αυτόματα και φυσικά, μια εισπνοή μια εκπνοή.

«Πρέπει να φτάσει κανείς στην απόλυτη αδυναμία για να καταλάβει πόσο πολύ ενέργεια χρειάζεται να καταναλώνει διαρκώς για να παραμένει ζωντανός», θυμήθηκα που ψιθύριζε χθες μόλις κατάφερε πια να γυρίσει στο κρεββάτι της.

Το να ανασαίνει είχε εξελιχθεί πια για αυτήν σε σωστό μαρτύριο. Παρά τη συνεχή χρήση οξυγόνου, η ανάσα της ήταν βαριά και θορυβώδης και το χειρότερο, της συντηρούσε μόνιμο φόβο, εκείνον του πνιγμού.

Έμεινα δίπλα της ξάγρυπνος έως τις πέντε το πρωί γιατί έβλεπα πως της ήταν αδύνατον να κοιμηθεί.

Ξαφνικά την άκουσα να λέει: «Δεν μπορώ άλλο, Γιωργάκο, σε παρακαλώ ζήτησε από τον Χριστούλη να με πάρει, δεν αντέχω άλλο.»

Γύρισα, την κοίταξα βαθιά στα μάτια κι ήξερα πως ήταν ακριβώς έτσι. Κι ενώ ήθελα να μείνει κοντά μας όσο τίποτα άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο, σηκώθηκα και πήγα στη γωνία μπροστά στο εικονοστάσι και παρακάλεσα με όλη την δύναμη της καρδιάς μου αν ήταν έτοιμη, να φύγει. Τριάντα τρία χρόνια πριν είχα ζητήσει από τον Χριστό να μου την στείλει και τώρα ζητούσα πάλι απ’ τον Χριστό να μου την πάρει. Ο μπαμπάς της μου την παρέδωσε στα σκαλιά του Αγίου Νικολάου Πευκακίων τότε που έγινε ο γάμος μας κι εγώ τώρα την παρέδινα στον Κύριο.

Γύρισα συγκινημένος στο κρεββάτι μας, ξάπλωσα δίπλα της και την παρακάλεσα να με αφήσει να κοιμηθώ λιγάκι. Ποτέ δεν μου αρνήθηκε τίποτα. Ούτε και τώρα στη δυσκολία της. Με πήρε ο ύπνος για μόλις μια ώρα. Έξι και τέταρτο ξύπνησα μόνος μου. Την βρήκα ανάσκελα στο κρεββάτι της με βαθύ ρόγχο και τα ματάκια της μισόκλειστα. Την κούνησα, δεν καταλάβαινε, οι κόρες των ματιών της σχεδόν ακίνητες.

Από την ώρα εκείνη δεν ξαναμίλησε. Έκλαιγα δίπλα της βουβά σαν τους μαθητές του Κυρίου που την πιο δύσκολη ώρα του Δασκάλου δεν άντεξαν άλλο και κοιμήθηκαν.

[Απόσπασμα – 2η Προδημοσίευση, 23 Σεπτεμβρίου 2023, Το παρόν απόσπασμα είναι τμήμα Ημερολογίου που αναμένεται να εκδοθεί από τις Εκδόσεις Εν Πλω.]

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.