e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 1 Μαρτίου 2008

Ιερέας ΣΠΥΡΙΔΩΝ Δ. ΜΟΥΣΟΥΡΑΣ (1905-1980)

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ

Ο μακαριστός ιερέας Σπυρίδων Δ. Μούσουρας γεννήθηκε στην Κουκουναρία Ζακύνθου το 1905.

Στις 14 Μαρτίου 1937 χειροτονήθηκε Διάκονος υπό του μακαριστού Μητροπολίτου Ζακύνθου Χρυσοστόμου Α΄ (Δημητρίου), στην πόλη της Ζακύνθου και στις 25 του ιδίου μηνός χειροτονήθηκε ιερέας. Αργότερα, αναγνωρίζοντας το ήθος και την προσφορά του στην Εκκλησία, του απένειμε το οφίκιο του Μεγάλου Οικονόμου-Σταυροφόρου.

Ενορία για την οποία εξελέγη αρχικώς, ήταν η Αγία Τριάδα στην πόλη. Με την κήρυξη του πολέμου, μετατίθεται στην ενορία Χουρχουλιδίου-Κουκουναρίας, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1945 οπότε πήρε μετάθεση για την ενορία Ζωοδόχου Πηγής στην Μπόχαλη. Εκεί εφημέρευσε μέχρι το 1956, οπότε μετετέθη στην ενορία Αγίου Χαραλάμπους, στην πόλη Ζακύνθου. Μετέπειτα, μετετέθη στην ενορία Μουζακίου, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε.

Μετά τη συνταξιοδότηση του, μετέβη οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου με πρωτοβουλία του τότε Ηγουμένου Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Συνετού της Μονής Πεντέλης, νυν Μητροπολίτου Ζακύνθου, ιερουργούσε στην Αγία Δύναμη, το εκκλησάκι δηλαδή επί της οδού Μητροπόλεως, το οποίο υπάγεται στη Μονή Πεντέλης.

    Το 1980, ανήμερα των ονομαστηρίων του, 12 Δεκεμβρίου, και αφού είχε λειτουργήσει το πρωί και δεχτεί τις εγκάρδιες ευχές του ευσεβούς εκκλησιάσματος καθώς και των πολυπληθών του φίλων από το Υπουργείο Παιδείας, που βρισκόταν τότε ακριβώς δίπλα στο εκκλησάκι, περιστοιχιζόμενος από την οικογένεια του, άφησε την τελευταία του πνοή.

Άφησε πίσω την πρεσβυτέρα Χρυσή, και τα τρία του παιδιά, Αδαμαντία, Διονυσία και Διονύσιο μετά των οικογενειών τους.

Ο χαμός του άφησε δυσαναπλήρωτο κενό, όχι μόνο στην οικογένεια του, αλλά και σε όλους όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά.

Ήταν άνθρωπος με μεγάλη μόρφωση και καλλιέργεια, ο οποίος αγαπούσε τη μελέτη και φρόντιζε πάντα να βελτιώνεται. Πολυγραφότατος, δημοσίευε κείμενα θρησκευτικού / κοινωνικού περιεχομένου στις τοπικές εφημερίδες. Άφησε μεγάλο γραπτό έργο Εκκλησιαστικής Μουσικής, όχι μόνο Βυζαντινής, αλλά και του Ζακυνθινού Εκκλησιαστικού Ιδιώματος, δεδομένου ότι ήταν ένας από τους ελάχιστους που το κατείχαν απόλυτα.

Το 1955-56 μετέβη και παρέμεινε στη Μονή Πεντέλης με άλλους επιλεγμένους ιερείς από όλη την Ελλάδα για ειδική εκπαίδευση ως εξομολόγος.

Είχε δίπλωμα Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής και ήταν εξαιρετικά καλλίφωνος. Πλείστοι όσοι Ζακυνθινοί έπαιρναν τον ανήφορο της Μπόχαλης, για ν’ ακούσουν τους Χαιρετισμούς και τα εγκώμια της Μεγάλης Εβδομάδας από τον παπά-Μούσουρα.

Πάρα πολλοί από τους ιεροψάλτες και μετέπειτα ιερείς, είχαν μαθητεύσει Εκκλησιαστική Βυζαντινή αλλά και Ζακυνθινή Μουσική στον παπά-Μούσουρα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, δίδαξε Βυζαντινή Εκκλησιαστική μουσική στο Γυμνάσιο Ζακύνθου.

Ήταν άνθρωπος και ιερέας αγαπητός σε όλους. Άκακος σαν μικρό παιδί, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, με έναν καλό λόγο για όλους και με ανεξάντλητο χιούμορ που όλοι επεδίωκαν τη συμβουλή και συντροφιά του όπου πάντα πρόσφερε με μεγάλη προθυμία και απλοχεριά.

Η φωτογραφία, που συνοδεύει το παραπάνω κείμενο, προέρχεται από το Οικογενειακό Αρχείο ιερέα Μούσουρα και απεικονίζει τον μακαριστό παπα Σπύρο με την παπαδιά του Χρυσή, το 1969.