e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Περιήγηση Μουσουλμάνων Κυριών, συζύγων Ιορδανών αξιωματούχων, στη Βηθαβαρά

Η ξενάγηση έγινε στις 23 Φεβρουαρίου 2016, από τον Σεβ. Μητροπολίτη Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτο, στο Ορθόδοξο Μοναστήρι του Προδρόμου, τον περικαλλή Ναό Του παρά τη όχθη του Ιορδάνη, όπως και στον τόπο της Βαπτίσεως του Κυρίου Ιησού.








































Ενθρονιστήριος Λόγος Μητροπολίτου Ζάμπιας και Μαλάουι κ. Ιωάννου

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Ναϊρόμπι κ. Μακάριε, εκπρόσωπε της ΑΘΜ του Πατέρα, Πάπα και Πατριάρχη μας κ.κ.ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Β΄, 
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Ιωαννουπόλεως και Πρετόριας κ.Δαμασκηνέ, Τοποτηρητή της Ιεράς Μητροπόλεως,
Σεβασμιώτατοι άγιοι αδελφοί Αρχιερείς,
Εντιμότατε Εκπρόσωπε του Προέδρου της Δημοκρατίας της Ζάμπια,
Εξοχότατοι Κύριοι και Κυρίες Υπουργοί, 
Εντιμότατοι εκπρόσωπε του Ελληνικού Κοινοβουλίου, 
Σεβασμιώτατε εκπρόσωπε της Αγίας Έδρας στην Ζάμπια,
Εξοχότατοι Πρέσβεις, Διπλωμάτες και Πρόξενοι, 
Εκπρόσωποι των θρησκευτικών κοινοτήτων της χώρας μας,
Εκλεκτοί λειτουργοί των Μέσων Ενημερώσεως,
Αγαπητοί μου Πατέρες και λοιποί προσκεκλημένοι περιπόθητοι αδελφοί,
Αγαπητά μου παιδιά, νιάτα της Τοπικής μας Κοινότητας, 

Σας ασπάζομαι «ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίῳ. Εἰρήνη ὑμῖν πᾶσιν τοῖς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ (Α΄ Πέτρου 5, 14).

Η Αποστολική Εκκλησία του αγίου ενδόξου Ευαγγελιστού Μάρκου, υπό την σοφή καθοδήγηση του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου του Β΄ και η περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδος, με την Χάρη και την Επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος, με κατέστησε Πνευματικό Πατέρα και προεστό της Αγιωτάτης Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Ζάμπιας και Μαλάουι. Για την εκλογή αυτή και την εμπιστοσύνη στην ταπεινότητά μου θερμώς ευχαριστώ δια βίου.

Δεν σας κρύβω, ότι στέκομαι ενώπιόν σας εκστατικός μπροστά στην τεράστια πνευματική ευθύνη που αναλαμβάνω έναντι της Εκκλησίας Του Θεού, και απέναντί σας. Ξέρω ότι θα είναι πορεία σταυρική και μαρτυρική. Αλλά, ατενίζοντας την Εικόνα Του αυτή την ιερά στιγμή και τα μάτια όλων σας που έχω απέναντί μου, παίρνω κουράγιο. Γιατί, γνωρίζω ότι θα με βοηθήσουν σε κάθε δυσκολία και αντιξοότητα του έργου που θα επιτελεσθεί μα την Χάρη Του. 

Καλούμαι από τον Θεό να σταθώ άξιος του θεσμού που εκπροσωπώ, του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής, ο οποίος θεσμός έχει παρουσία και ιστορική συνέχεια είκοσι και πλέον αιώνων στον Αφρικανικό χώρο.

Σας διαβεβαιώνω, ότι βρίσκομαι εδώ ως διάκονος όλων σας. Για να αφουγκραστώ τις αγωνίες σας, τους αγώνες σας, τις πτώσεις και τις αναστάσεις σας, τους πόνους και τα όνειρά σας. Βρίσκομαι εδώ, για να σας κομίσω το χαρμόσυνο μήνυμα του Ευαγγελίου του Χριστού και να σας οδηγήσω σε οδούς σωτηρίας. Αυτό θα γίνει πραγματικότητα αν, πρώτα από όλα, καλλιεργήσουμε όλοι μαζί «την ενότητα της πίστεως», αλλά και την ενότητα μεταξύ μας «εν τω συνδέσμω της ειρήνης». Αυτήν την ενότητα εκφράζει ο Επίσκοπος και την μεταφέρει στα μέλη της εκκλησίας για τα οποία υπάρχει ο Επίσκοπος. Γι΄ αυτό, δεν δικαιολογούνται από εδώ και πέρα φατρίες, σχίσματα και διαιρέσεις. Κανείς δεν έχει ανταγωνιστή κανέναν, αλλά συναγωνιστή στην πορεία της ζωής. Όλοι βρισκόμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό, υπό την σκέπη της Εκκλησίας του Χριστού και του Πατριαρχείου μας. Έχουμε δε και κοινό πολιτισμό, τον ένδοξο Ελληνικό πολιτισμό μας, που ξεκίνησε από την μεγάλη πόλη της Αλεξάνδρειας από τον στρατηλάτη Μέγα Αλέξανδρο, καθιστώντας την μοναδικό κέντρο στον τότε γνωστό κόσμο, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου. Συνεπώς, ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός, ο κάθε ένας από εμάς, σε αυτήν την όμορφη και φιλόξενη χώρα της Ζάμπιας, γίνεται φορέας αυτού του πολιτισμού. Και αυτόν τον πολιτισμό, πρέπει πάση θυσία να κρατήσουμε ζωντανό. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, το μέλλον και την συνέχεια αυτής της χώρας.

Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στην σπορά και διάδοση του Ευαγγελικού λόγου, στις δύο χώρες της πνευματικής δικαιοδοσίας μας. Είναι εντολή του Αρχηγού της πίστεώς μας Κυρίου μας Ιησού Χριστού να μαθητεύσουμε «εις πάντα τα έθνη», γνωρίζοντας το σωτήριο Όνομά Του στα πέρατα της οικουμένης. Η ιεραποστολή είναι καθήκον κάθε βαπτισμένου χριστιανού, πόσο μάλλον του Επισκόπου. Γι’ αυτό θα δοθεί έντονος αγώνας για την διάδοση της Ορθόδοξης πίστης, με σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο και την προσωπική ελευθερία όλων. 

Θέλω να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στα νιάτα της Παροικίας μας, τα παιδιά σας και από εδώ και στο εξής παιδιά μου. Τους θέλω όλους κοντά μου. Θέλω να ακούω τις σκέψεις, τις προτάσεις, τα όνειρα και τα προβλήματά τους. Ζητώ να με κυκλώσουν, για να μου δώσουν δύναμη στο δύσκολο έργο μου. 

Με γνωρίζετε όλοι σας. Σας υπηρέτησα στο παρελθόν με αυταπάρνηση ως ιερέας. Και αυτή την ιερά στιγμή, που βρίσκομαι «επί της Καθέδρας», περιμένετε από εμένα να ακούσετε τις σκέψεις και τα όνειρα που έχω. Όμως, δεν επιθυμώ να εξαγγείλω κάτι συγκεκριμένο. Οι εξαγγελίες είναι έργο πολιτικής φύσης. Ο Επίσκοπος δεν εξαγγέλλει, αλλά εργάζεται συνεχώς, ακατάπαυστα και αποτελεσματικά.

Αγαπητοί μου, 
Κλείνοντας αυτές τις σύντομες σκέψεις μου, θα ήταν παράλειψη εκ μέρους μου να μην ευχαριστήσω με αμέτρητη ευγνωμοσύνη πρώτα από όλα τον Θεό της αγάπης για την πολλαπλή Του πρόνοια και άπειρη συγκατάβαση στην ταπεινότητά μου.

Ευγνωμονώ από καρδιάς την Α.Θ.Μ., τον Άγγελο της Ορθοδοξίας στην Αφρική μας, τον Μακαριώτατο Πάπα και Πατριάρχη μας κ.κ. Θεόδωρο, για την πατρική του αγάπη και την εμπιστοσύνη της διαποίμανσης αυτής της σπουδαίας Μητροπόλεως, καθώς και την περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδο για την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου. 

Ευχαριστώ τον εκπρόσωπο του Πατριάρχου μας Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναϊρόμπι κ. Μακάριο, ο οποίος στα χρόνια της εδώ συνεργασίας μας μου έδειξε ότι με την σιωπή, την υπομονή και την εν Χριστώ θυσιαστική αγάπη και θεώρηση των προβλημάτων, τα πάντα αντιμετωπίζονται αισίως.

Τον άγιο Τοποτηρητή της Μητροπόλεώς μας Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας κ. Δαμασκηνό, που κατέστη το τελευταίο χρονικό διάστημα ο φύλακας άγγελος της Τοπικής Εκκλησίας και με ανύσταχτο ενδιαφέρον και αγάπη, τόσο στα διοικητικά και πνευματικά ζητήματα της Μητροπόλεώς μας όσο και σε εμένα προσωπικά, εργάσθηκε άοκνα. Τον ευχαριστώ εκ βαθέων.

Ευχαριστώ επίσης του αδελφούς αγίους Αρχιερείς, που προσήλθαν από πολύ μακριά για να μας τιμήσουν, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κατάνγκα κ. Μελέτιο και την συνοδεία του από το Κονγκό, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μουάνζα κ. Ιερώνυμο από την Τανζανία, τον Σεβασμιώτατο Επίσκοπο Μπουρούντι και Ρουάντα κ. Ιννοκέντιο, ο οποίος έχει στο παρελθόν υπηρετήσει εδώ την Κοινότητά μας, και τον Σεβασμιώτατο Επίσκοπο Κισούμου και Δυτικής Κένυας κ. Αθανάσιο, με τον οποίο συνδεόμαστε με μακρά αδελφική φιλία από τα χρόνια της κοινής διακονίας μας στην Νότιο Αφρική.

Τον Εντιμότατο Εκπρόσωπο του Εξοχότατου Προέδρου της χώρας μας κ. Edgar Chagwa Lyngu, Υπουργό των Εσωτερικών κ. Davies Mwila, για την τιμή που μας κάνει με την παρουσία του καθώς και τα λοιπά Κυβερνητικά στελέχη και κρατικούς λειτουργούς που παρευρίσκονται κοντά μας.

Τους εκπροσώπους της φίλτατης Μητέρας πατρίδας μας, της Ελλάδας, τον αγαπητό μου φίλο και εκπρόσωπο του Ελληνικού Κοινοβουλίου κ. Νικόλαο Νικολόπουλο. Την Γενική Διευθύντρια Διεθνών Σχέσεων και απόδημου Ελληνισμού της Βουλής των Ελλήνων κα. Νάγια Μήλιου. Τον Γενικό Διευθυντή της Θρησκευτικής Υπηρεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας πατέρα Νικόλαο Γουρδούπη.

Ομοίως εκφράζω τις ευχαριστίες μου στον Σεβασμιώτατο εκπρόσωπο της Αγίας Έδρας κ. Julio Murat, καθώς και όλους τους λοιπούς εξοχότατους πρέσβεις και εκπροσώπους του Διπλωματικού Σώματος στην Δημοκρατία της Ζάμπια, ειδικότερα δε τον πρέσβη της Αιγυπτιακής Δημοκρατίας, που εκπροσωπεί την έδρα του Πατριαρχείου μας στην ευλογημένη γη της Αιγύπτου. 

Όλους τους εκπροσώπους των θρησκευτικών Κοινοτήτων της χώρας μας που βρίσκονται ανάμεσά μας.

Τον ευλογημένο λαό του Θεού, την οικογένειά μας, την Ελληνική Κοινότητα και προσωπικά τον Πρόεδρό της κ. Ανδρέα Δάμαλη και τους συνεργάτες του, οι οποίοι ημέρα και νύκτα αναλώνονται για το καλό και την πρόοδο της ευλογημένης παροικίας μας και για τους κόπους που κατέβαλαν για την προετοιμασία της σημερινής διοργάνωσης, αλλά και όλους τους φίλους που συνέδραμαν υλικά ή πνευματικά βοηθώντας την διοργάνωση αυτή.

Τελευταίους άφησα τους εκπροσώπους της Πατρίδας μας, τους Γενικούς Πρόξενους Ελλάδας και Κύπρου, Κύπρου και Ελλάδας, κυρίους Μιχάλη Κρούπνικ και Χρήστο Σπάιρον, με τους οποίους συνδέομαι με αδιάκοπη και αδιατάρακτη φιλία πάνω από 20 έτη. Τους ευχαριστώ θερμά για τους κόπους και την στήριξή τους στους αγώνες μου.

Επίσης, τους αδελφούς μου κληρικούς, τους ευγνωμονώ ευχόμενος καλή δύναμη στο έργο τους. 

Ευχαριστώ τους συνεργάτες μου και φίλους από την Ελλάδα, την Μοζαμβίκη, την Ζιμπάμπουε, το Μαλάουι και την Νότια Αφρική, που προσήλθαν στην χαρά της Τοπικής μας Εκκλησίας.

Κλείνοντας, ζητώ ταπεινά από όλους εσάς έντονη προσευχή για την ενίσχυση και την ευλογία του Τριαδικού Θεού στο έργο μας και ζητώ συγγνώμη εάν λόγω της έντονης συγκινησιακής φόρτισης παρέλειψα να ευχαριστήσω κάποιον.

Εξετάζοντας την εξομολόγηση μες από την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου

Μιὰ πρώτη προσέγγιση από τον π. Κων. Ν. Καλλιανό
Στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλαδελφείας κύριον Μελίτωνα, ταπεινὴ εὐχὴ γιὰ εὐλογημένο Τριώδιο

«Εἶπε δὲ καὶ πρὸς τινας τοὺς πεποιθότας ἐφ' ἑαυτοῖς ὅτι εἰσί δίκαιοι...» (Λκ. 18, 9)
Ἐκεῖ ποὺ ἡ παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν Τελώνη καὶ τὸν Φαρισαῖο βρίσκει τὴν σχεδὸν ἀπόλυτη ἀνταπόκρισή της καὶ τὸ εὔκρατο κλίμα της νὰ καλλιεργηθεῖ, πιστεύω ὅτι εἶναι τὸ ἐξομολογητήριο. Γιατὶ μέσα ἐκεῖ διαπιστώνεται ἡ προσπάθεια τοῦ ἐξομολογούμενου, ποὺ ἴσως δὲ συναισθάνεται τό τί μυστηριακῶς τελεσιουργεῖται, νὰ αὐτοδικαιωθεῖ. Νὰ μιλήσει, δηλαδή, κατὰ τρόπο καθαρὰ ἐγωπαθῆ, ὥστε νὰ ἐξυψώσει τὸν ἑαυτό του, ἐπαινώντας τον μάλιστα, καί, κάποτε, τεχνηέντως ἀποθέωνοντάς τον, πρὸς ἔκπληξιν τοῦ πνευματικοῦ, ποὺ πραγματικά, αὐτὲς τὶς στιγμὲς δὲν ξέρει τί νὰ ἀπαντήσει ἤ νὰ συμβουλέψει. Ἐπειδὴ ἐμφανίζεται καὶ τοῦτο τὸ γεγονὸς κατὰ τὴν ἐξομολόγηση καί μάλιστα σὲ μεγάλη ἔκταση, καθὼς ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις, κατὰ τὶς ὁποῖες ὁ ἐξομολογούμενος δὲν προσέρχεται γιὰ νὰ λάβει ἄφεση, ἀλλὰ γιὰ νὰ στερεώσει μέσα του τὴν ἰδέα ὅτι εἶναι καλὸς ἄνθρωπος, δίκαιος, πιστός, φιλακόλουθος, νηστευτής, φιλάνθρωπος καὶ φιλότιμος, κ. ἄ. Πολλά. Κι ἔτσι, μὲ γνώμονα τὰ παραπάνω ἀρχίζει νὰ ἐκφράζεται μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὶς ἀρετές του, τὶς ὁποῖες ὡστόσο μπορεῖ νὰ «γαρνίρει» μὲ τὸ στερεότυπο: «ἄνθρωπος εἶμαι· ἔ, δὲ θὰ κάνω κι ἕνα λάθος;». Κι ὄχι, «ἄνθρωπος εἶμαι μὲ πολλὰ καὶ ποικίλα πάθη, ποὺ μὲ ὁδηγοῦν σὲ λάθη μεγάλα καὶ μερικὲς φορὲς ἀθεράπευτα». Ὄχι, αὐτὸ σπανίζει. Κι ὅλοι καταλαβαίνουμε γιατί. Ἐπειδὴ προέχει τὸ ἐγώ, τὸ ὁποῖο τοῦτες τὶς στιγμὲς λειτουργεῖ ψυχοφθόρα, ἀρνητικὰ καὶ ἀπαξιωτικὰ ἀπέναντι στὸ ζητούμενο τῆς θεραπείας τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Φυσικὰ εἶναι εὐνόητο τὸ τί συζητεῖται μεταξὺ τοῦ πνευματικοῦ καὶ τοῦ ἐξομολογούμενου σ᾿ αὐτὲς τὶς ὄντως κοπιαστικὲς στιγμὲς γιὰ τὸν πνευματικό. Κι εἶναι κοπιαστικὲς αὐτὲς οἱ ὧρες, ἐπειδὴ ὁ πνευματικὸς ἔχει ν᾿ ἀντιμετωπίσει μιὰ κατάσταση φανερῆς ἀνειλικρίνειας τοῦ ἐξομολογουμένου καὶ παράλληλα ἑνὸς τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο προσπαθεῖ νὰ στηρίξει τὴν αὐτοδικάιωσή του πιστεύοντας ὅτι ὁ ἀπεναντί του εὑρισκόμενος κληρικός, συγκαταβαίνει στὰ ὅσα λέει καὶ φρονεῖ.
Ὡστόσο τὸ ἐρώτημα ποὺ προκύπτει αὐτὲς τὶς ὄντως κορυφαῖες στιγμὲς εἶναι τὸ ἑξῆς: Πῶς μπορεῖ ὁ πνευματικὸς νὰ ἀλλάξει τὸ κλίμα, νὰ ἀποφορτίσει τὸν ἐξομολογουμενο ἀπὸ τὴ φαρισαϊκὴ συνείδηση ποὺ τὸν διακατέχει καί, τὸ κυριώτερο, πῶς θὰ τοῦ δώσει νὰ καταλάβει ὅτι πρέπει νὰ ἀναστραφοῦν τὰ πράγματα μέσα του; Μὲ λίγα λόγια, πῶς θὰ τοῦ δώσει τὴν εὐκαιρία νὰ κατανοήσει πὼς στὸ ἐξομολογητήριο δὲν ἦρθε νὰ προμηθευτεῖ νέο προσωπεῖο, ἀλλὰ νὰ ἀποβάλει κι αὐτὸ ἤ αὐτὰ ποὺ φορεῖ; Γιατὶ εἶναι σίγουρο πῶς ἡ φαρισαϊκή συνείδηση δίχως προσωπεῖο δὲν ἐπιβιώνει, ἐπειδὴ τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς εἰλίκρίνειας κατακαίει ὅλα τὰ φρυγανώδη καὶ ἄχρηστα ἤ ἐπίπλαστα ποὺ φορτώνεται κάθε ἄτομο, «ἵνα φανῆ τοῖς ἀνθρώποις» (Μτθ.6, 5).
Συνήθως αὐτὲς οἱ περιπτώσεις δὲν τελειώνουν μὲ μιᾶς. Ἀπαιτεῖται ἐργασία καὶ μάλιστα ἀρκετὰ κοπιαστική, γιατὶ εἶναι ἀναγκασμένος ὁ πνευματικὸς στὴν ἀρχὴ νὰ συμπλέει μὲ τὸν ἐξομολογούμενο, διότι τὸν βλέπει ὅτι βρίσκεται σὲ ὕψος ἐπικίνδυνο καὶ προσπαθεῖ σιγά-σιγά νὰ τὸν προσγειώσει, χρησιμοποιώντας τρόπους ποιμαντικῆς διπλωματίας, δηλαδή, ὑπομονή, σιωπὴ καὶ ψυχραιμία, ὥστε νὰ καταφέρει νὰ ὁδηγήσει τὸν ὄντως ἀσθενῆ ψυχικὰ ἐξομολογούμενο, στὴ θεραπεία. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ προσπαθεῖ μὲ προσεχτικὸ διάλογο στὴν ἀρχή νὰ τοῦ κατεδαφίσει σιγά-σιγά τὴν ἰδεατὴ εἰκόνα ποὺ ἔχει γιὰ τὸν ἑαυτό του ( πρβλ. τό, «οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων» [Λκ. 18, 11]), εἰκόνα ποὺ τὸν κάνει νὰ νοιώθει ὅτι εἶναι τέλειος, ὅτι ἔχει δηλαδή, ἥσυχη τὴ συνειδήσή του καὶ στὴ ζωή του ὅλα πᾶνε καλά.
Ὅπως καταλαβαίνει ὁ καθἐνας, ὁ κάθε πιστὸς ποὺ ἐμφορεῖται ἀπὸ φαρισαϊκὴ συνέιδηση, διακατέχεται κι ἀπὸ ἕνα αἴσθημα ὑπεροχῆς (βλ. τό, «οὐκ εἰμί κ.λ.π.»), ποὺ τὸν καθιστᾶ, σὲ κάποιες περιπτώσεις, ἐγωπαθῆ καὶ μισάνθρωπο.Διότι μὲ τὴν σύγκριση ποὺ ἐπιχειρεῖ μὲ τοὺς συνανθρώπους του, συμπεραίνει ὅτι αὐτὸς ὑπερέχει, ὡς «καλός», «εὐσεβής», τηρητὴς τῶν θρησκευτικῶν του καθηκόντων, τὰ ὁποῖα καὶ προβάλλει μετ᾿ ἐπιφάσεως καὶ μάλιστα μὲ τρόπο προκλητικό: «Νηστεύω... ἀποδεκατῶ... κ.λ.π». Κι αὐτὰ ὅλα τὰ προβάλλει καὶ στὴν ἐξομολόγηση, ὅπως προαναφέρθηκε.
Εἶναι, λοιπόν, ἀπαραίτητο νὰ προσεχθεῖ ἀπὸ μέρους τοῦ πνευματικοῦ αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ έξομολογούμενου, γιὰ νὰ διαπιστωθεῖ ἡ ψυχική του διαταραχή, ἀλλὰ καὶ γιὰ ναν ἄλλο ἀκόμη λόγο: στὸ νὰ μὴν παρασυρθεῖ ὁ ἴδιος ἀπὸ τὴν ψευδόσχημη εὐσεβολογία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔχει ἀπέναντί του. Γιατὶ ὑπάρχει κι αὐτὸ τὸ ἐνδεχόμενο. Μόνο ποὺ χρειάζεται νὰ ἐντοπιστεῖ ἔγκαιρα καὶ ν᾿ ἀρχίσει μιὰ διαδικασία γιὰ θεραπεία. Ἔστω κι ἄν αὐτὴ ἡ θεραπεία μακροχρονίσει ἤ καὶ συναντήσει ἐμπόδια τοῦ τύπου, «μά, γιατὶ δὲν μοῦ ἔχετε ἐμπιστοσύνη στὰ ὅσα σας λέω;», ἤ, «Προσπαθῶ νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς ἀπεναντί σας...». κ. ἄ., τὰ ὁποῖα ὅμως, ἄν προσεχτοῦν σὲ βάθος, ἐνέχουν τὴν προπατορικὴ ἀπάτη μέσα τους βλ. «Ὁ δὲ ὄφις ἦν φρονιμώτατος πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν ἐποίησε Κύριος ὁ Θεός» (Γεν 3, 1). Ἀπάτη ποὺ καθίσταται ἐπιζήμια τόσο γιὰ τὸν πνευματικό, ὅσο καὶ τὸν ἐξομολογούμενο.
Ἡ παραβολὴ τοῦ Τελώνη καὶ τοῦ Φαρισαίου μὲ τὴν τυπολογία της εἶναι ἀναμφισβήτητα ἕνα μέγιστο μάθημα γιὰ τὸν κάθε πνευματικὸ ποὺ ὀφείλει νὰ τὴν ἐμπεδώσει, ὥστε νὰ ἀποφεύγει τὶς παγίδες ποὺ τοῦ στήνονται μέσω τῶν ἐξομολογουμένων, ποὺ θὰ ἔχουν αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά. Ἰδίως τοῦ Φαρισαίου, ποὺ εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν ψυχοσωματικὴ ὑγεία τοῦ ἐξομολογουμένου, ἐπειδὴ ἡ φαρισαϊκὴ συνείδηση τοῦ κάθε πιστοῦ εἶναι μιὰ ἐπικίνδυνη ἴωση ποὺ ἀσφαλῶς τὸν ὁδηγεῖ κάποτε, ἄν δὲν προβλεφτεῖ ἐγκαίρως γιὰ νὰ θεραπευτεῖ, στὸν πνευματικὸ θάνατο.
Κι ἐδῶ εἶναι τὸ κέντρο τοῦ ἐνδιαφέροντος πάνω στὸ ὁποῖο θὰ χρειαστεῖ νὰ σταθεῖ ὁ πνευματικὸς μὲ βασικὸ ἐργαλεῖο τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ἄν δὲν κατανοήσει ἐκεῖνο τό, «ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰω. 15, 5), τότε ἀσφαλῶς δὲν θὰ λειτουργεῖ ὡς ποιμένας/πνευματικὸς πατέρας, ἀλλ᾿ ὡς ἕνας ἐπαγγελματίας ποὺ κάνει ἁπλᾶ, πολὺ καλὰ τὴ δουλιά του, καὶ τίποτε παραπάνω.
Παράλληλη μὲ τὴ φαρισαϊκὴ τίθεται στὸ προσκήνιο καὶ ἡ ἄλλη συνείδηση. Ἐκείνη τοῦ Τελώνη, ἡ ταπεινόφρων καὶ συνειδητοποιημένη ὅσον ἀφορᾶ τὴ γνώση «τῶν ἐμῶν πταισμάτων». Φυσικὰ ἐδῶ τὰ πράγματα μπορεῖ ἐκ πρώτης ὄψεως νὰ φαίνονται ὅτι εἶναι συντονισμένα πλήρως μὲ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὅτι ὁ ἐξομολογούμενος ἔχει τὴν ταπεινόφρονα συνείδηση, ἄρα καὶ τὴν εἰλικρίνεια στὴν ἐξομολόγηση, ὅμως γιὰ νὰ διαπιστωθοῦν αὐτὰ ἀπαιτεῖται χρόνος καὶ ὑπομονὴ μεγάλη, ὥστε νὰ πιστοποιηθεῖ ὅτι, ὄντως, δικαιωμένος ἀνέβηκε στὸ ἱερὸ νὰ προσευχηθεῖ (πρβλ. Λκ. 18, 10), ἀλλὰ καὶ νὰ ἐξομολογηθεῖ. Γιατὶ κάποτε συμβαίνει ὁ ἐξομολογούμενος νὰ προσέρχεται στὸν πνευματικὸ καὶ νὰ φέρει μέσα του μπερδεμένα τὰ πρόσωπα τοῦ Τελώνη καὶ τοῦ Φαρισαίου. Δηλαδή, νὰ δείχνει μετανοιωμένος γιὰ τὰ ὅσα ἔπραξε, ἀλλὰ ξαφνικὰ νὰ προβάλλει καὶ τὴν ἄποψη: «κοιτάξτε, Γέροντα, πόσο καλὸς κι εἰλικρινὴς εἶμαι» κ. ἄ. ἀκόμη. Βλέπεις, δὲν εἶναι χωρὶς θεμελιο αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ὅτι δηλαδή, ὁ κενόδοξος, ποὺ εἶναι ἴδιον τῆς φαρισαϊκῆς συνείδησης, «δείχνει ὅτι εἶναι πιστός, ἐνῷ εἶναι εἰδωλολάτρης. Φαινομενικὰ μὲν σέβεται τὸν Θεόν, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἐπιζητεῖ νὰ ἀρέση στοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι στὸν Θεόν. Κενόδοξος εἶναι κάθε ἐπιδεικτικὸς ἄνθρωπος» (πρβλ. Λόγος 21, § 6).
Ἀκροτελεύτιος λόγος: Ἡ χρησιμότητα τῶν Παραβολῶν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναμφίβολα μεγάλη καὶ βαθύτατα χρήσιμη γιὰ τὸν κάθε πνευματικό, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐξομολογούμενο. Γιατὶ μιὰ συνεργασία καὶ τῶν δύο μὲ ἄξονα τὴν ὅποια παραβολὴ (πρβλ. π. χ. τὴν Παραβολὴ τοῦ Μ. Δείπνου ἤ τοῦ Καλοῦ Σαμαρειτη) μπορεῖ νὰ χρησιμέψει ὡς τὀ ἐφαλτήριο ἐκεῖνο ποὺ θὰ συνδράμει τὸν πνευματικὸ νὰ ὑπερβεῖ τὶς ὅποιες δυσκολίες προσέγγισης τοῦ ψυχισμοῦ τοῦ ἐξομολογουμένου. Ὅπως ἐπίσης νὰ συνδράμει καὶ τὸν ἐξομολογούμενο στὸ νὰ ἀποτινάξει ἀπὸ πάνω του τὴ στάχτη τῶν ὅποιων δισταγμῶν καὶ νὰ καταστεῖ ὅσο γίνεται πιὸ εἰλικρινής, τίμιος καὶ γνήσιος. Φίλος τοῦ Θεοῦ δηλαδή καὶ μιμητὴς τῶν Ἁγίων. 

Ρωμανός Μελωδός και Οδυσσέας Ελύτης στο Ε7 "Αληθώς" [πλήρες video]

ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΟΓΟΥ α λ η θ ώ ς
20 Φεβρουαρίου 2016


ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ ΡΩΜΑΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ ΚΑΤΑ ΕΛΥΤΗΝ από τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟ: