Άγιε Δέσποτα, Αγαπητοί μου, σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η αύξηση του Χριστού μέσα μας («ἀλλ’ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» Ρωμ. ιγ΄, 14), ώστε ο άνθρωπος να αποκτήσει εν Αγίω Πνεύματι τις παγκόσμιες διαστάσεις του Χριστού («ἵνα ἦ ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσιν», Α΄ Κορ. ιε, 28/ «ἵνα πληρωθῶμεν εἰς πᾶν τὸ πλήρωμα τοῦ Θεοῦ» Εφεσ. γ, 19). Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πορεία αυτή είναι η σκληροκαρδία μας (Δες Φαρισαίοι, Μαρκ. β, 18επ. και Ματθ. κγ και Λουκ. στ, 6-11). Η σκληρή καρδιά είναι η άγονη γη και για αυτή όλα τα «ουαί» του Ευαγγελίου. Αντιθέτως η μαλακή καρδιά είναι η αγαθή γη και σε αυτήν απευθύνονται όλοι οι μακαρισμοί του Χριστού (Λουκ. στ΄, 20 επ.).
Αλλά και για τον Απόστολο Παύλο, η ρίζα όλων των αρετών είναι το άνοιγμα της καρδιάς, το χάρισμα του εαυτού μας στον άλλον, «καθὼς καὶ ὁ Θεὸς ἐν Χριστῶ ἐχαρίσατο ἡμῖν» (Εφεσ. δ, 32). Και αντιθέτως, ἡ ρίζα όλων των κακών είναι το κλείσιμο της καρδιάς, η σκλήρυνσή της. Ο Απόστολος περιγράφει συνοπτικά τα στάδια της πνευματικής έκπτωσης του ανθρώπου σε λίγες μόλις γραμμές της Προς Εφεσίους Επιστολής του: Η σκλήρυνση της καρδιάς, λέει, έχει ως αποτέλεσμα την άγνοια του Θεού, η άγνοια αυτή έχει ως συνέπεια την αποξένωση από τον Θεό, η αποξένωση τον σκοτισμό του νου κι ο σκοτισμός την ειδωλολατρία που προκαλούν τα πάθη μας (Εφ. δ, 18).