Λόγος περί Παραλυσίας

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Ο σημερινός μας λόγος αφορά στην Παραλυσία. Κι εννοούμε, όχι τόσο τη σωματική, την οποίαν ιάτρευε στα θαύματά του ο Ιησούς, αλλά θα εντοπίσουμε το ενδιαφέρον μας σε μιαν άλλη Παραλυσία, εκφραζόμενη μάλιστα στη χειρότερη μορφή της. Εννοούμε την πνευματική καχεξία που μας χαρακτηρίζει, υπογραμμίζοντας, πάλι και πάλι, την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης στην εσκεμμένη απομάκρυνσή της από την υγιή (φυσική) κατάσταση της ένθεης συναναστροφής. 

Ως πλέον σύγχρονη έκφραση της παραλυσίας που ανιχνεύουμε, επιτρέψατέ μου να θεωρήσω την αλλοτρίωση, που με υπαιτιότητά του υφίσταται ο άνθρωπος. Αποξένωση από τον συνάνθρωπο, το φυσικό περιβάλλον, τον εαυτό του και, κατά συνέπειαν, από τον Θεό. Η γενεσιουργός αιτία της καταστροφικής αυτής παραλυσίας, της διάστασης Ανθρώπου και έμψυχου ή άψυχου περιβάλλοντος, είναι σίγουρα το υπερφίαλο και δαιμονιώδες εντέλει εγώ του. 

Παραλυτικές, αλλοτριωμένες προσωπικότητες, έρμαια του κάθε λογής ρεύματος και ανέμου, κενές από ποιότητα και προοπτική, τραγικές φυσιογνωμίες αυτομηδενιζόμενες, μην αντέχοντας το βάρος της κενότητας και την ψυχική διχοστασία, την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» κατά τον Μίλαν Κούντερα, ενώ, πριν από αυτόν, ο ποιητικός λόγος του Έλιοτ, επαναλαμβάνοντας τον Δάντη, είχε τονίσει: «Δεν τό 'χα σκεφτεί πως ο θάνατος είχε ξεκάνει τόσους πολλούς» [«Έρημη Χώρα», σ. 63, μτφρ. Γ. Σεφέρη]. 

Μια πρώτης τάξεως εφαρμογή βρίσκει στις παραλυτικές αυτές περιπτώσεις ο παραστατικός λόγος του Αποστόλου Ιούδα, μες από την Επιστολή του: «Ούτοί εισίν (…) νεφέλαι άνυδροι υπό ανέμων παραφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά, άκαρπα, δις αποθανόντα, εκριζωθέντα, κύματα άγρια θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας, αστέρες πλανήται, οις ο ζόφος του σκότους εις τον αιώνα τετήρηται». (Ιούδα, 5, 12-13). 

Μακρύς και πικρός ο κατάλογος των χαμένων συνανθρώπων, εκείνων που τους άγγιξε ο θάνατος, όχι ο βιολογικός, αλλά ο πλέον απεχθής -εννοώ τον πνευματικό-, μ’ εκρηκτικό παράδειγμα τον διακεκριμένο πανεπιστημιακό Καθηγητή Δ. Λ., τον πολλά για την Επιστήμη υποσχόμενο, τον σοβαρό, τον ευπρεπή, τον αναζητητή και αμφισβητία, ο οποίος, διαμαρτυρόμενος για τα κακώς της εποχής μας κείμενα και βιώνοντας το μηδέν ως ουσία και προοπτική των πάντων, οδήγησε τα βήματά του στην «αυτοθέλητη» έξοδό του από τη ζωή, προσδοκώντας τη μυθική του Οιδίποδα ανάληψη. Ίσως, επειδή σε ολόκληρη τη φιλοσοφική και συγγραφική του διαδρομή, απέδωσε πιότερη σημασία στον Μύθο παρά στην Αποκάλυψη, στη σπίθα παρά στη φωτιά, στο μερικό παρά στο Όλον. 

Η αναφορά μας στην ακραία και αλλοτριωμένη αυτή περίπτωση έχει σκοπό να ευαισθητοποιήσει τους συνοδίτες της ζωής μας και, ως λόγος εκκλησιαστικός, να κατασιγάσει την υπαρξιακή μας δίψα, με το να αποκαθάρει ελεητικά την καθημερινή μας τραγωδία, στην οποία συχνά-πυκνά (ας τ’ ομολογήσουμε) όλοι πρωταγωνιστούμε. 

Τα πράγματα είναι περισσότερο απλά, απ’ όσο σε μια πρώτη ανάγνωση φαίνονται, ίσως, για τούτο ακριβώς, και τόσο δύσκολα. Άλλωστε, κατά τον Φώτη Κόντογλου «το απλόν είναι του Θεού, ενώ το πολύπλοκον είναι του Διαβόλου». Κινήσεις απλές έως απλοϊκές, συνηθισμένες και ως εκ τούτου παραθεωρημένες μα και λησμονημένες, μπορούν να μάς επανεντάξουν στην Κοινωνία των Προσώπων: Η ζωντανή συνάντησή μας μ’ ένα φτωχό λουλούδι της αυλής ή του αγρού, μ’ ένα ταπεινό πετούμενο, ένα κοίταγμα διεισδυτικό στον νυχτερινό ουράνιο θόλο, ένα εκ βαθέων χαμόγελο στον συνάνθρωπο, ύστερα μια στιγμή θέασης του όλου εαυτού μας, είναι νομίζω αρκετά όλα ετούτα να οδηγήσουν τον καλοπροαίρετο αναζητητή στον Αποκαλυπτόμενο και δια των απλών αυτών κινήσεων Θεό της Εκκλησίας. 

Η δυσχέρεια προσέγγισης των πραγμάτων και των ειδών με τον άνθρωπο και αυτού με τον Θεό είναι, με άλλα λόγια, πρόβλημα όρασης. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη μιλά μάλιστα για την αναγκαιότητα ενός «κολλυρίου», με το οποίο θα χρίσουμε τους οφθαλμούς (Αποκ. 3, 18), για ν’ αποκτήσουμε τη θέα, επιτέλους, του Θεού. Να συλλάβουμε, δηλαδή, το πασίδηλο νόημα των λόγων του Ιησού: «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας (…). Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνει (…), λέγω σε υμίν ότι ουδέ ο Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού περιεβάλετο ως εν τούτων.» (Μτ 6,26 και 28-29). Εάν διαθέτουμε, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου, «οφθαλμόν απλούν» (Μτ 6, 22) –υγιή, δηλαδή, και απονήρευτο, καλοπροαίρετο και ειλικρινή- τότε θα μπορέσουμε ν’ αναφωνήσουμε μαζί με τον εκστασιασμένο Ψαλμωδό: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, σφόδρα εβαρύνθησαν οι διαλογισμοί σου» (Ψαλμ. 92, 6), οπότε εκείνος «εξαλείψει (…) παν δάκρυον εκ των οφθαλμών (…)» (Απ. 7, 17). «Ως αρτιγέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα επιποθήσατε, ίνα εν αυτώ αυξηθήτε σωτηρίαν», συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος (Α΄ Πετρ. 2, 2). 

Σημασία για την Ορθόδοξη πραγματικότητα έχει «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος εν τω αφθάρτω του πραέος και ησυχίου πνεύματος, ο εστίν ενώπιον του Θεού πολυτελές» (Α΄ Πετρ. 3, 4). Η αφύσικη κατάσταση της παραλυσίας, ως συνέπεια της έσω και γύρω αλλοτρίωσης, έχει ως αντίδοτο την αδιάπτωτη υγεία «εν χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ. 6, 23). Η μόνη ανθρώπινη παραμυθία, η πάσα ελπίδα μας έγκειται στη σχέση αυτήν: Στην επανασύνδεση της ζωής μας με τον Κύριο Ιησού. 

Με τρόπο μεγαλόπνοο, εκλαϊκεύει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας το μέγα ετούτο μυστήριο της εν Χριστώ ζωής. Ας ακούσουμε τον λόγο του: «Αλλ’ ο Σωτήρας μ’ αυτούς που ζουν μέσα Του συνυπάρχει πάντοτε με κάθε τρόπο, ώστε εκπληρώνει κάθε ανάγκη τους και είναι γι’ αυτούς τα πάντα: δεν αφήνει να προσβλέψουν σε τίποτε άλλο από όσα υπάρχουν ούτε να ζητήσουν κάτι από κάπου αλλού. Πραγματικά, δεν υπάρχει κάτι που να χρειασθούν οι Άγιοι και να μην είναι ο Ίδιος αυτό. Και γεννά και αυξάνει και τρέφει και είναι φως και πνοή. Ο Ίδιος γίνεται μάτια γι’ αυτούς, ο Ίδιος είναι το φως γι’ αυτά και ο Ίδιος προσφέρεται να Τον βλέπουν. Είναι τροφός, αλλά και τροφή. Αυτός δίνει τον άρτο της ζωής. Αυτός πάλι είναι εκείνο που δίνει. Είναι ζωή στους ζώντες, μύρο στους αναπνέοντες, ένδυμα για όσους θέλουν να ντυθούν. Ακόμη, Αυτός είναι εκείνος, χάρη στον οποίο μπορούμε να βαδίσουμε, αλλ’ Αυτός είναι και η οδός και το κατάλυμα της οδού και το τέρμα της. Είμαστε μέλη, Εκείνος κεφαλή. Όταν αγωνιζόμαστε, αγωνίζεται μαζί μας. Όταν διακρινόμαστε στον αγώνα, είναι ο αγωνοθέτης. Όταν νικούμε, Εκείνος ευθύς γίνεται στεφάνι». («Περί της εν Χριστώ ζωής», Λόγος Α΄, PG 450). 

Μια τέτοια συσσωμάτωση με τον Χριστό, μια τέτοια συζωΐα, αποτελεί την πραγμάτωση της αειζωΐας, το ποθούμενο, δηλαδή, του απλού (με την εκκλησιαστική έννοια) Χριστιανού τότε πια καταργείται και πατάσσεται ο θάνατος! Έτσι ακριβώς συμβαίνει κάθε μέρα Ανάσταση Χριστού!

Μικρή αναφορά στον Γέροντα της Ρουμανίας π. Κλεόπα Ίλιε (1912-1998)

Στοιχεία από τον βίο και την πολιτεία του π. Κλεόπα

Γεννήθηκε το 1912 στη Σουλίτσα του νομού Μποντοσάνι από τους ευσεβείς χωρικούς Αλέξανδρο και Άννα, το ένατο από τα δέκα παιδιά τους. Πέντε από αυτά τα παιδιά και ύστερα η μητέρα, όταν γέρασε, εισήλθαν στον Μοναχισμό. Πρώτος του πνευματικός ήταν π. Παΐσιος Ολάρου από τη σκήτη Κοζάντσεα - Μποντοσάνι. Το 1929 ο κατά κόσμον Κωνσταντίνος, μαζί με δύο από τ' αδέλφια του, αναχώρησαν από την πατρική τους εστία, επιζητώντας τη μοναχική άσκηση στο μοναστήρι Συχαστρία. Μετά από επταετή δοκιμασία (1939) ο δόκιμος Κωνσταντίνος εκάρη Μοναχός, λαμβάνοντας το όνομα Κλεόπας. Διακόνημά του η βοσκή των προβάτων, υποτακτικός ενός θεοπρεπούς Μοναχού του π. Γαλακτίωνος Ίλιε, ασκούμενος έτσι στην υπακοή, την ταπεινοφροσύνη, την προσευχή, την ησυχία, τη σιωπή μέσα στο φυσικό περιβάλλον της διακονίας του, εμβαθύνοντας ταυτόχρονα στα ιερά λειτουργικά βιβλία, αλλά και στους βίους των Αγίων και στα ασκητικά έργα των Πατέρων. Έτσι λαξεύτηκε πνευματικά η αυτοδίδακτη και αγνή προσωπικότητά του, ενώ αγαπήθηκε πολύ από τους συμμοναστές του, οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία επιζητούσαν τον λόγο και τη συμβουλή του, που εμβαπτίζονταν πάντοτε στην αγιογραφική και αγιοπατερική εμπειρία. Σημειωτέον, ότι υπήρξε γλυκύτατος και πειστικότατος στις ομιλίες του, αναπαύοντας έτσι ψυχοπνευματικά τους ακροατές του.

Το 1942 ο π. Κλεόπας, αν και ήταν ακόμη Μοναχός, ανέλαβε προσωρινά την ηγουμενεία της Συχαστρίας, επειδή ο Ηγούμενος π. Ιωαννίκιος Μορόι, ασθενούσε, ενώ το 1945 εξελέγη Ηγούμενος, αφού χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος. Κατά την ηγουμενεία του αναμόρφωσε το κτιριακό συγκρότημα της Μονής, επαναφέροντάς την μάλιστα στο κοινοβιακό σύστημα. Το 1949 ο π. Κλεόπας μετοίκησε στο μοναστήρι Σλάτινα, προκειμένου να τονώσει την πνευματικότητα και της περιοχής εκείνης. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλα πήγαν κατ' ευχήν και ο Γέροντας απέκτησε φήμη αγίου και ελεήμονος Πνευματικού στην ευρύτερη περιφέρεια της βόρειας Μολδαβίας, ενώ άνθρωποι όλων των τάξεων και των ηλικιών προσέτρεχαν στο πετραχήλι του, ώστε ν' απιθώσουν τα καρδιακά τους βάρη, λαμβάνοντας αναψυχή και παραμυθία. Το 1953 παραιτήθηκε από Ηγούμενος. Τρία χρόνια αργότερα (το 1956) επέστρεψε στη Μονή της μετανοίας του, τη Συχαστρία, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη των Γραφών και των Πατερικών Κειμένων, σε συνδυασμό με την πνευματική υποστήριξη όσων είχαν ανάγκη και προσέφευγαν στην αγάπη του.

Από το 1965 άρχισε να καταγράφει τις σκέψεις, τις νουθεσίες, τις εμπειρίες του. Έτσι προέκυψαν διάφορα έργα του, από τα οποία αναφέρουμε τα σπουδαιότερα: "Διάλογος περί οραμάτων και ονείρων", "Αιρεσιολογία" ή "Περί της Ορθοδόξου Πίστεως", "Τα κηρύγματα των εορτών", "Κηρύγματα για μοναχούς", "Κηρύγματα για όλες τις Κυριακές και εορτές του χρόνου" και "Κηρύγματα για λαϊκούς" κ.ά.

Το 1974 ο π. Κλεόπας πραγματοποίησε προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, στη Μονή Σινά και στον Άθω, το δε 1977 ξανά στο Άγιον Όρος (όπου θα επιθυμούσε να είχε μονάσει, όπως έλεγε), στη Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κόρινθο, Πελοπόννησο, Κέρκυρα, Ιταλία και Γιουγκοσλαβία, αναψύχοντας -όπου διάβηκε- ψυχές κατατρεγμένες.

Μετά από μια μακρά ζωή ογδόντα έξι συναπτών χρόνων επί των επάλξεων του πνευματικού αγώνα για την καταξίωση του λαού ως πολιτών τ' Ουρανού στο "αρχαίον κάλλος", κοιμήθηκε οσιακά στις 2 Δεκεμβρίου 1998, αφήνοντας στους μεταγενέστερους μνήμη οσίου και αγιασμένου Γέροντα, για τον οποίον σεμνύνεται η Ρουμανική Ορθόδοξη Εκκλησία και καυχιέται ο Παράδεισος!!! Είναι, άλλωστε, αξιομνημόνευτο, ότι η συνηθέστερη ευχή του π. Κλεόπα ήταν: "Ο Παράδεισος να σάς φάει" !!!

π. Π. Κ.

Εισήγηση σε περιβαλλοντική συνάντηση στην Πάτρα

Πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ με αρκετή επιτυχία, στους χώρους των εύρωστων ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων «Ελληνική Αναγέννηση» στην Πάτρα, η περιβαλλοντική εκδήλωση, που διοργάνωσαν, σε στενή συνεργασία με την Αναπτυξιακή Δημοτική Επιχείρηση Πάτρας (ΑΔΕΠ) και τον επικεφαλής του Τμήματος Περιβάλλοντος της Επιχείρησης κ. Κώστα Κωνσταντακόπουλο, ως επιστέγασμα του εφετινού τους Προγράμματος, με τίτλο: «Ευαισθητοποιούμε και Προβάλλουμε για την "Αναγέννηση" του Βουνού της Πάτρας (Παναχαϊκό Όρος)».

Η εκδήλωση περιέλαβε αρκετά ενδιαφέροντα για τις αξιολογότατες και πρωτοποριακές δράσεις του συγκεκριμένου περιβαλλοντικού Προγράμματος, τραγούδια από τη Χορωδία και την Ορχήστρα των μαθητών, αλλά και δυο κεντρικές Ομιλίες των ειδικά προσκεκλημένων Εισηγητών:
1. Πρωτοπρεσβυτέρου Παναγιώτη Καποδίστρια, με θέμα "Η Ορθόδοξη Ασκητική και το Φυσικό Περιβάλλον" και
2. Γιάννη Σχίζα (συγγραφέα, μέλους περιβαλλοντικών οργανώσεων και Διευθυντή του περιοδικού Οικοτοπία), με θέμα "Τα βουνά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης".

Την Εισήγηση του Εφημερίου μας π.Π.Κ. μπορείτε να την αναγνώσετε στα "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος", κάνοντας κλικ εδώ.

Ο νόνος μου ο Κωνσταντής

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Μολονότι από το Μπανάτο έφυγα στην ηλικία των 5 χρόνων, επειδή ο μακαρίτης ο παπάκης μου πήρε μετάθεση για την Πόχαλη, οι δεσμοί μου με αυτό ήταν και παραμένουν πολύ στενοί, αφού όλοι οι αγαπημένοι συγγενείς εκεί έμεναν. Έτσι, γιορτές και σχόλες, έκοβα περικοπά από τον Αρίγγο της Πόχαλης και κατηφόριζα βγαίνοντας κοντά στα Μπιτσιμπέικα, από κει, σβέλτα-σβέλτα έπαιρνα το δρόμο και μέχρι να πεις κύμινο, βρισκόμουν στο Μπανάτο. Με καλωσόριζε πάντα το γλυκό χαμόγελο της νόνας μου της Αντριάνας, εκεί μαζεύονταν οι αγαπημένες θείες, ξαδέλφια, οι γειτόνισσες κι ήταν πανηγύρι... μέχρι το απογευματάκι, όπου έπαιρνα το δρόμο του γυρισμού, πριν νυχτωθώ. Τις σχολικές διακοπές και το Καλοκαίρι, η παραμονή μου δεν ήταν μονοήμερη, συνήθως καθόμουν κάμποσες μέρες. Ήταν τότε, που μαζί με τα ξαδέλφια, σκαρφιζόμαστε και σκαρώναμε στο νόνο Κωνσταντή και τη νόνα, ό,τι βάλει νους ανθρώπου. (Λέτε να είμαστε μόνο μεις ή κι εσείς κάνατε και κάνετε τις ζαβολιές σας; Ελάτε τώρα, δε χρειάζονται ντροπές, μοιραστείτε τις μαζί μας, σας προκαλώ και προσκαλώ).

Κάνα μισάωρο απόσταση από το χωριό, ήταν το χτήμα της Γαργατσούρας. Εκεί ο νόνος μου είχε κι ένα σπιτοκάλυβο, όπου διατηρούσε τα βαρέλια με το κρασί, το λάδι και άλλα γεννήματα. Ήταν πάντα κλειδωμένο πρώτα με μεγάλο καδινάτσο κι από πάνω με λουκέτο, όπου τα κλειδιά τα κράταγε εκείνος.

Κείνη τη χρονιά, είχαν έλθει και τα ξαδέλφια από την Αθήνα, ο ξάδελφος σαν πιο μεγάλος και... εφευρετικός, όταν αποκοιμήθηκε ο νόνος το μεσημέρι στο πεζούλι, πήγε με τρόπο και πήρε τα κλειδιά, κόψαμε δρόμο όλοι για τη Γαργατσούρα, δεν είχαμε βάλει κακό στο νου, μόνο έτσι, μια μικρή μάντσια στο νόνο, να ξυπνήσει και να μη βρίσκει τα κλειδιά. Όταν φτάσαμε εκεί, ανοίξαμε το κατζέλο, μπήκαμε μέσα και κοιτάζαμε γύρω τα έχεια τού νόνου μας. Μια δόση, δεν ξέρω ποιος από όλους, γύρισε την κάνουλα στο βαρέλι με το κρασί κι άρχισε να χύνεται. Προσπάθησε να την κλείσει χωρίς επιτυχία, δοκιμάσαμε όλοι, τίποτα… Το κρασί έτρεχε ποτάμι... Πανικοβληθήκαμε κι αντί να φωνάξουμε κάποιον από κει γύρω να βοηθήσει, κλείσαμε γρήγορα την πόρτα, αφήνοντας την κάνουλα να τρέχει κι αρχίσαμε να τρέχουμε πιο γρήγορα εμείς... απαντήσαμε το νόνο στο δρόμο που τράβαγε για τη Γαργατσούρα και τσιμουδιά... Εκείνος φώναζε και απειλούσε θεούς και δαίμονες, γιατί το μυρίστηκε, ότι εμείς τού πήραμε τα κλειδιά... Πού να φανταστεί εκείνη τη στιγμή και τα αποδέλοιπα. Κάποια στιγμή, τού πέταξε τα κλειδιά ο μικρός ξάδελφος κι όπου φύγει-φύγει εμείς...

Όταν γύρισε πίσω από τη Γαργατσούρα, όπου είχε πλέον διαπιστώσει την «καταστροφή», γιατί στην ουσία για κείνα τα χρόνια ήταν καταστροφή να χυθεί ένα βαρέλι κρασί, σήκωσε στο πόδι όλο το χωριό από τις φωνές και τις απειλές του, μάς κυνήγαε με τη μαγκούρα μέχρι που νύχτωσε και από το φόβο μας πήγαμε στην άλλη θεία στην Πάνου Μερία να κοιμηθούμε εκείνο το βράδυ. Μετά από αυτό, κάναμε πολύ καιρό να ξαναπάμε στο Μπανάτο, γιατί φάγαμε καλό μπερντάχι και από τους γονείς μας, οι οποίοι, για να μάς τιμωρήσουν ακόμα περισσότερο, ώστε να συναισθανθούμε το μέγεθος της πράξης μας, δεν μάς άφησαν να ξαναπάμε, μέχρι που πήρε τον δρόμο για την Πόχαλη ο νόνος και... άρθηκε η απαγόρευση.

Ας είναι άγιο το χώμα της γης του Μπανάτου που τον σκεπάζει... Μέχρι που πέθανε, παντρεμένα πια εμείς τα «διαόλια», μάς θύμιζε τα κατορθώματά μας, γελώντας καλοσυνάτα και λέγοντάς μας, να χρωστάμε χάρη που τρέχαμε σαν τα τσακάλια, γιατί αν μάς έπιανε τότε έτσι οργισμένος που ήταν...

Σημείωση: Στη φωτό, ένας άγνωστος/ανώνυμος Μπανατιώτης των αρχών του 20ού αιώνα. Αρχείο π. Π. Κ.

Το πανηγυράκι του Αγίου Νικολάου του Περαστού (β΄)

Ακολουθεί μικρό φωτορεπορτάζ από τη σημερινή πανηγυρική θ. Λειτουργία στα Καρκαναίικα του Μπανάτου, για την Πάροδο του Λειψάνου του Αγίου Νικολάου από τη Ζάκυνθο.

Στο τέλος, ένα μικρό βίντεο με μια... κίντερ έκπληξη!

Το πανηγυράκι του Αγίου Νικολάου του Περαστού (α΄)

Αύριο η Ζάκυνθος διάγει μια τοπική θρησκευτική γιορτή: Την Πάροδο του σεπτού Λειψάνου του Αγίου Νικολάου από το νησί μας, κατά το μακρύ ταξίδι της μετακομιδής Του από τα Μύρα της Λυκίας στο Μπάρι της Ιταλίας, ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο συνέβη το 1087.

Τούτη η σημαντική ανάμνηση φτάνει μέχρι τις μέρες μας, όλοι μάλιστα οι ναοί του Άη Νικόλα της Ζακύνθου φορούν τα καλά τους, στολίζονται με τ' άνθη του Μαγιού, πραγματοποιώντας τα χαρούμενα, αναστάσιμα πανηγυράκια τους προς τιμήν του Αγίου "της γης και του πελάου", Νικολάου του θαυματουργού.

Στο χωριό μας γιορτάζουμε τον Άγιο των Μυρέων στο ταπεινό εκκλησάκι του Άη Νικόλα στα Καρκαναίικα, ιδιοκτησίας της ευλαβέστατης Οικογένειας Γεωργίας χήρας Ιωάννη Καποδίστρια, το οποίο κείται χωμένο μες στ' αμπέλια, εξαιρετικά επιβλητικό στην απλότητά του.

Εκεί αύριο θα τελεσθεί επίσημη θεία Λειτουργία, με Αρτοκλασία. Απόψε έγιναν οι απαραίτητες προετοιμασίες, κάμποσοι μάλιστα περίοικοι προσήλθαν στο Μυστήριο της Εξομολόγησης, ώστε να μετάσχουν στο αναστάσιμο Ποτήριο της Ζωής στην αυριανή Θεία Ευχαριστία. Από εκεί και οι παραπάνω φωτογραφίες.

Η απόδοση τιμής στον Άη Νικόλα δεν πραγματοποιείται όμως μονάχα στους κεντρικούς ναούς ή στα εξωκλήσια της Ζακύνθου, αλλά και στα ταπεινά προσκυνητάρια των δρόμων, τις "κολόνες". Ακόμα και αυτά, τα τιμώμενα επ' ονόματι του αγαπημένου Αγίου, ασβεστώθηκαν, στολίστηκαν με το απαραίτητο γιορταστικό/μαγιάτικο στεφάνι, όπως χαρακτηριστικά συνέβη στον Άη Νικόλα των Στραβοποδαίων στη Λουρίδα Μπανάτου, απ' όπου και η παρακάτω φωτογραφία:

Πρωτομαγιά 2008 στη Βαγγελίστρα των Μαριναίικων Μπανάτου

Η Βαγγελίστρα είναι ένα από τα ελάχιστα ιδιωτικά παρεκκλήσια του Μπανάτου. Βρίσκεται στον συνοικισμό των Μαριναίικων και ανήκει στην Οικογένεια της κ. Έλλης Αβούρη. Υπήρξε πνευματική κυψέλη της περιοχής, κυρίως κατά τα προ του σεισμού του 1953 χρόνια. Σύμφωνα με σημερινή μαρτυρία κατοίκου της περιοχής, λειτουργήθηκε για τελευταία φορά στη γιορτή των Αγίων Πέτρου και Παύλου του 1953. Σαρανταπέντε μέρες μετά υπέστη τις καταστροφικές συνέπειες των μεγάλων σεισμών, που ισοπέδωσαν το νησί μας. Έκτοτε περιέπεσε στη λήθη της καθημερινότητας, ώσπου, πριν από μερικά χρόνια, η επιμονή της κ. Αβούρη ανάστησε το ναΰδριο και με τη συνδρομή συγγενών και φίλων μπορούμε πλέον (από το 2006) να ξαναχτυπάμε την καμπάνα του.

Επειδή η γιορτή του Ευαγγελισμού δεν ήταν η προσφορότερη, για να πανηγυρίζει το εκκλησάκι, αποφασίστηκε να τελείται θεία Λειτουργία κάθε χρόνο κατά την Διακαινήσιμο Εβδομάδα και συγκεκριμένα την Πέμπτη του Πάσχα.

Σήμερα, λοιπόν, που συνέπεσε να γιορτάζουμε την Πρωτομαγιά, την Άνοιξη και κυρίως την Ανάσταση του Θεανθρώπου, έγινε το σεμνό πανηγυράκι της Βαγγελίστρας μέσα σε κλίμα αγάπης και πνευματικής αγαλλίασης. Κατά τη θ. Λειτουργία έγινε Αρτοκλασία, για τη σημασία της Ανάστασης στη ζωή μας μίλησε ο Θεολόγος κ. Διονύσιος Ζαφειρόπουλος και τέλος ο Εφημέριός μας π. Παναγιώτης χαιρέτησε τo πολυπληθές εκκλησίασμα με θερμούς αναστάσιμους λόγους.

Ακολούθησε πλούσια δεξίωση από την κτήτορα Οικογένεια στην "αίθουσα του θρόνου της Άνοιξης", όπως χαρακτηριστικά είπε ο π. Παναγιώτης, δηλαδή μέσα στα ελαιοστάσια, στα κυπαρίσια και στην υπέροχη λουλουδιασμένη ατμόσφαιρα του τριγύρω πανέμορφου τοπίου, όπου όλοι είχαν την ευκαιρία ν' ανταλλάξουν ευχές και να φιρίρουν τα κόκκινα λαμπριάτικα αυγά.

[Ρεπορτάζ, φωτογραφίες, βίντεο: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας]