e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Η Τρόμπα του Μπανάτου


Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Πάει πολύς καιρός τώρα που όλο και σκεφτόμουνα να σας μιλήσω για άλλο ένα σύμβολο, ξεχασμένο πια, του Μπανάτου: Την Τρόμπα.
Bρίσκεται σε ένα καντούνι, κοντά στον κεντρικό δρόμο, περίπου στη μέση του χωριού.
Χτίστηκε γύρω στα 1939, παραμονές πολέμου και για πολλές δεκαετίες τροφοδοτούσε όλο το χωριό με το γάργαρο, πεντακάθαρο νερό της.
Προφανώς, υπήρχε αναβρυτικό, βαθύ πηγάδι στο σημείο εκείνο. Φτιάξανε μια μεγάλη τσιμεντένια βάση, σα μικρή πλατεία πάνω από το πηγάδι, κι επάνω της μπήκε η αντλία όπου έβγαζε, σχετικώς, άνετα το νερό, οπωσδήποτε πιο άνετα από ότι με το σχοινί και με το σίγλο. Είχε γύρω και μια μικρή γούρνα για να πέφτει το περισσευούμενο νερό.
Ήταν σημείο συνάντησης και συνάθροισης, συνήθως τα βραδάκια όπου οι περισσότερες νοικοκυρές πήγαιναν να γεμίσουν σίγλους και βίκες.
Εκεί, έπιαναν την κουβέντα μέχρι να αντλήσουν όλες νερό κι ήταν, ίσως, η μόνη ώρα που διέθεταν στον εαυτό τους, για τη δική τους ψυχαγωγία και χαλάρωση, αφού εκεί έσμιγαν με χωριανές και φίλες και μιλούσαν για τα νέα της ημέρας και του χωριού.
Εκεί ξεκίνησαν πολλά προξενιά και ειδύλλια, εκεί, δήθεν τυχαία, περνούσαν κι οι νεαροί με τα ποδήλατα, ιδιαίτερα αν ήξεραν πως η κόρη των ονείρων τους πήγαινε για νερό κι αντάλλασσαν κρυφές ματιές.
Μα, εκεί γίνονταν και καβγάδες πολλές φορές, ιδιαίτερα αν ήταν πολλοί για να γεμίσουν και ο χρόνος περιορισμένος ή ακόμα αν προϋπήρχαν αντιπάθειες και διχόνοιες και η σειρά που θα γέμιζαν, δεν ήταν παρά η αφορμή. Αλλού βρίσκονταν τα αίτια.

Θυμάμαι, παιδί κι αργότερα πιο μεγάλη, σαν πήγαινα στο Μπανάτο, ήταν απαράβατος κανόνας να πάω κάμποσες φορές στην Τρόμπα να φέρω νερό για τη νόνα και το νόνο ή τις θείες μου. Πηγαίναμε με τα ξαδέλφια μαζί, πότε τραγουδώντας πότε μιλώντας για τα μικρά μας, αθώα μυστικά μια κι είμαστε μόνα μας, χωρίς το φόβο να μας ακούσουν οι μεγάλοι.
Ακόμα, ήταν μια δικαιολογία για βόλτα, αφού δεν μας επιτρεπόταν να «γυρίζουμε στους δρόμους».
Μα κι όταν πέρασαν τα χρόνια και βρέθηκα μακριά από τον αγαπημένο τόπο, σε κάθε μου επιστροφή, προσκύνημα πάντα και στην Τρόμπα...
Στην πρόσφατη, σύντομη, επίσκεψή μου, βρήκα, μάλλον δημιούργησα, την ευκαιρία να περάσω κι από κει.
Σκέτη ερημιά και εγκατάλειψη... τ' αγκάθια και τ' αγριόχορτα φτάνουν μέχρι τα γόνατα... ερειπωμένα και γκρεμισμένα όλα.

Στους μοντέρνους καιρούς μας, δεν έχει θέση πια η Τρόμπα... Το νερό που ξεδίψασε και δρόσισε για τόσες δεκαετίες όλο το χωριό, ακατάλληλο και άχρηστο πλέον...
Αναρωτιέμαι κάποιες φορές, πώς εμείς όλοι για τόσες δεκαετίες πίναμε πηγαδίσιο νερό και το ίδιο αυτό νερό, όχι μόνο δεν πίνεται σήμερα, αλλά ούτε για μαγείρεμα δεν χρησιμοποιείται γιατί είναι επικίνδυνο... Τι να άλλαξε άραγε;