Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα»
Σε λίγες ώρες φτάνουμε στην τελική ευθεία ενός μακρότατου κι επώδυνου μαραθωνίου. Μπαίνουμε στις Μεγάλες Ημέρες των Παθών. Η εβδομάδα που μάς έρχεται θα είναι μια περίοδος συνταρακτικών γεγονότων. Ημέρες πολλών δακρύων, αγωνίας και οδυρμών, επειδή «ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται εις χείρας ανθρώπων και αποκτενούσιν αυτόν».
Τι τραγικότατη ειρωνεία... Ο ίδιος ο Θεός κάνει μια πρωτοφανή και ανεπανάληπτη κίνηση Αγάπης προς τον άνθρωπο: Προσφέρεται. Καθίσταται ο ίδιος σφάγιο, εξαγοράζοντάς μας έτσι από την κατάρα.
Αλλά ο άνθρωπος, χάριν του οποίου συμβαίνει η συγκλονιστική κάθοδος αυτή του Ουρανού στη Γη, αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος θα Τον συλλάβει, θα Τον δικάσει, θα Τον καταδικάσει, θα Τον χλευάσει, θα τον φτύσει, θα Τον μαστιγώσει, θα τον φορτώσει με το ξύλο του Σταυρού και θα Τον καρφώσει εκεί πάνω χωρίς ίχνος οίκτου.
Μεγαλύτερη δικαστική πλάνη δεν γνώρισαν οι αιώνες άλλη, απ’ αυτήν του Ιησού… Στυγνότερο έγκλημα δεν έγινε άλλο… Ο άνθρωπος, τυφλωμένος από τον άκρατο εγωισμό του, ο οποίος μάλιστα τον είχε απομακρύνει από τον Θεό Δημιουργό του, παραδομένος στα πάθη και στην αποστασία, δεν διάκρινε, ότι επάνω στον Σταυρό είχε καρφώσει, όχι οποιονδήποτε άνθρωπο καταδικασμένον, αλλά την ίδια την πηγή της Ζωής, την αυτοΑγάπη, την Ελευθερία.
Η Μεγάλη Εβδομάδα μάς παρέχει την δυνατότητα ν’ απαρνηθούμε το βεβαρημένο παρελθόν μας, το οποίο μας κληροδοτήθηκε από τους δήμιους του Χριστού. Μας παρέχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ν’ αποδείξουμε, ότι δεν είμαστε εμείς ο Ιούδας, που θα Τον φιλήσουμε, παραδίδοντάς Τον στον θάνατο, ότι δεν είμαστε εμείς οι Σταυρωτές εκείνοι, που θα Τού μπήξουμε τα καρφιά στο άχραντο Σώμα…
Οι μέρες αυτές έχουν σκοπό να δώσουν ερεθίσματα επανεπικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό, ώστε να κάνουμε επιτέλους κι εμεις μιαν άλλη κίνηση αντίρροπη από εκείνη του Χριστού: Τη σωτήρια κίνηση, που θα μας φέρει σε καταλλαγή μαζί Του. Το βήμα της επιστροφής.
Αυτές οι μέρες είναι μέρες βαθύτατου πένθους για τους Χριστιανούς… Πραγματικά… Πενθούμε. Όχι βέβαια για το ότι πάσχει ο Χριστός. Εκείνος εντός ολίγου, «τριήμερος», θ’ αναστηθεί. Άρα, δεν έχει ανάγκη θρήνων και κοπετών. Πενθούμε και μαυροφορούμε για την δική μας παρακοή, την προσωπική τού καθενός μας έκπτωση, τις δικές μας ενοχές. Συναισθανόμαστε, ότι εμείς Τον έχουμε σταυρώσει. Αγωνιούμε, μήπως κατά την ώρα τη μεγαλειώδη εκείνη της Ανάστασης, εμείς παραμείνουμε ακόμη νεκροί στον τάφο.
Η καθεμιά από τις Μεγάλες Ημέρες που έρχονται, απευθύνει μηνύματα και προκλητικές προσκλήσεις στον καθένα μας. Μας καλούν να γίνουμε συνοδοιπόροι του Χριστού στο Πάθος. Εκείνοι που θα Τον υπερασπίσουμε στο κριτήριο, εκείνοι που θα συμπορευτούμε πλάι Του στον τραχύ ανήφορο του Γολγοθά, σφουγγίζοντάς Του τον ιδρώτα, το αίμα και τον πόνο, εκείνοι που θα Τον ξεκουράσουμε, φορτωνόμενοι έστω και για λίγο το ξύλο του Σταυρού και πάνω εκεί θα συσταυρώσουμε και θα νεκρώσουμε τις κακίες μας όλες και γενικώς τον παλαιό, αρρωστημένο μας εαυτό.
Καλούμαστε όλοι να σταυρωθούμε μαζί Του, για ν’ αναστηθούμε μαζί, γευόμενοι μετά δικαιωματικά τη γλυκύτητα του θριάμβου. Καλούμαστε όλοι να ζήσουμε το Σταυροαναστάσιμο Πάσχα, καθώς λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα, το πέρασμα του ανθρώπου από τη φρικαλέα εμπειρία των Παθών και του Ενταφιασμού στην κοσμοχαρμόσυνη πραγματικότητα της Ανάστασης.
