e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Λόγια καρδιάς στον Δάσκαλο Νικόλαο Χ. Κοντονή κατά την κηδεία του


 [από τον μαθητή του π. Παναγιώτη Καποδίστρια
Ναός Αγίου Νικολάου τού Μόλου / Ζάκυνθος, 12/12/12]

Σεβασμιότατε Μητροπολίτα Ζακύνθου κ. Διονύσιε, 
Θεοφιλέστατε Επίσκοπε Μοζαμβίκης κ. Ιωάννη,
Πενθηφόρα ομήγυρη,
Κατ’ αυτό το χειμωνιάτικο απόγευμα τής Δωδεκάτης Δωδεκάτου τού Δώδεκα, συνοδεύουμε στο κατώφλι τής Αιωνιότητας τον Δάσκαλό μας Νικόλαο Κοντονή, γιο τού μακαριστού Χαραλάμπους ιερέως Κοντονή -γνωστού ως παπά Κουμπούρα- και της μαμής Μαγδαληνής, χαρακτηριστικών και σημαινουσών προσωπικοτήτων τής παλιάς Ζακύνθου και μάλιστα του Μπανάτου.

Μαζί με τους οικείους του στεναχωρούμαστε και θλιβόμαστε όλοι μας για την εκδημία του, όμως δεν καταθλιβόμαστε. Όχι μόνον ως έχοντες ελπίδα αναστάσεως -κατά την χριστιανική πεποίθησή μας-, αλλά επειδή ο μεταστάς, στο διάστημα της μακράς υπηρεσίας του ως εκπαιδευτικού, μεταλαμπάδευσε τον εύρωστο σπόρο τής πραγματικής Γνώσης στις ψυχές πολλών εκατοντάδων ζακυνθινόπουλων, ούτως ώστε οι μαθητές του, κατέχοντας ήδη Επίγνωση των δεδομένων τής σύγχρονης ζωής και πασχίζοντας να εξοβελίσουν την όποια Απόγνωση, ζυμώνουν σήμερα (ο καθείς με τις δικές του δυνατότητες) το φύραμα της ζακυνθινής κοινωνίας, η οποία -λόγω πολλών και διαφόρων αιτίων, που δεν είναι της ώρας να παρουσιασθούν- πατά στο μέλλον της με σκιασμένο ή και αμαυρωμένο το παρελθόν και το παρόν της.

Ο εκπαιδευτικός Κοντονής, ο γλυκύτατα αυστηρός Δάσκαλός μας, σε καιρούς «γύψινης» κατήφειας για τον τόπο, πάσχιζε να μορφώσει εντός μας την ιδεατή Ελλάδα των κορυφαίων Ζακυνθίων Ποιητών, την Ανεξαρτησία συναισθημάτων ακριβών, την Δημοκρατία των μικρών καθημερινών πραγμάτων, να καθάρει -εξάλλου- εντός μας τον άνθρωπο τής Γνησιότητας και της Παρρησίας, εκείνον που (με όποιο κόστος) δεν  σκύβει ποτέ το κεφάλι, όταν θίγεται η αξιοπρέπειά του, όποιος και αν είναι ο κυριάρχης τής στιγμής. Έχοντας μάλιστα γεννηθεί και ανδρωθεί μέσα σε μια λεβέντικη, ιερατική και υπερπολύτεκνη οικογένεια, μάς δίδαξε, με τον λόγο και το παράδειγμά του, την αναγκαιότητα τής οικοδόμησης παραδοσιακών στύλων, ώστε επάνω σε αυτούς να στηριχθούν οι κοινωνίες μας, ενόψει συνταρακτικών ανακατατάξεων, οι οποίες -αλίμονο- δεν άργησαν να συμβούν.

Ως Μπανατιώτες, τον θυμούμαστε να εισηγείται την εκ βάθρων ανέγερση τού νεότερου ναού της Παναγούλας μας και, μαζί με άλλους φιλοπρόοδους θιασώτες των πατρικών παραδόσεών μας, να αποτελεί την Ψυχή της Επιτροπής Ανοικοδόμησης. Δάκρυζε και ριγούσε ο Δάσκαλος κάθε φορά που εισερχόταν στον ήδη περατωμένο ναό, που τόσο αγάπησε! Κατ’ αυτή μάλιστα την ιερή στιγμή τής νεκρώσιμης Ακολουθίας για την μετάβασή του «από των λυπηροτέρων επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα», καίει κανδήλα προσευχητική μπροστά στην περίπυστη Εικόνα τής Κυράς τής Παναγούλας, της προστάτιδάς του.

Πολυσέβαστε Δάσκαλέ μας,
Κάθε φορά που προσπαθούσες να μού ασπασθείς το χέρι, έσπευδα να φιλήσω το δικό σου, εκ προσώπου -θεωρούσα- όλων των μαθητών σου και ως μικρότατο δείγμα οφειλόμενης τιμής για τα Δώρα της Καλότητάς Σου. Τώρα, όλοι εμείς εδώ Σε ασπαζόμαστε δίχως πνοή… Αλλ’ όχι! Η Πνοή της Ψυχής Σου δεν απωλέσθηκε! Ήδη ζωογονεί όλους μας και ως επιδέξιο σπίρτο σχίζει παρηγορητικά και φωτιστικά τον σκοτεινό Χειμώνα τού κακού μας του Καιρού!
Ευχαριστούμε και θα σε μνημονεύουμε!