e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Ο Νικόλας και ο Ανδρέας

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Παλιοί Μπανατιώτες, της εποχής που ο μακαρίτης ο παπάκης μου, ήταν παιδί ακόμα, δεδομένου ότι αν ζούσε σήμερα θα ήταν πάνω από 100 χρονών, αντιλαμβάνεστε για ποια εποχή μιλάμε. Από αυτόν άκουσα πολλές φορές την ιστορία τους. Μας τη διηγιόταν και τα μάτια του τρέχανε δάκρυα από τα γέλια. Κι εμείς τον τσιγκράαμε να μας την πει πάλι και πάλι.
Γραφικοί χαρακτήρες και οι δυο. Με τις ιδιομορφίες και παραξενιές τους, τις μάντσιες τους και τις παστόκες τους, μα πάνω από όλα, έναν φοβερό ανταγωνισμό που υπήρχε ανάμεσα τους. Ό,τι έκανε ο ένας, όχι μόνο το προσπαθούσε και ο άλλος, αλλά με στόχο να τον ξεπεράσει. Κάποτε ο Νικόλας που στεκόταν κάπως καλύτερα οικονομικά, αγόρασε ποδήλατο! Πολυτέλεια μεγάλη για την εποχή εκείνη. Τσακώθηκε με τη γυναίκα του, φώναζαν οι δικοί του πως δεν έχει μυαλό κουκούτσι να δώσει τόσα λεφτά για ένα άχρηστο πράγμα, όταν η φαμελιά του είχε τόσες ανάγκες, αυτός όμως καμάρωνε σαν το γύφτικο σκεπάρνι από τη χαρά του!
Ο Ανδρέας, να σκάσει από το κακό του, όμως, αυτή η σκασίλα, δεν κράτησε πολύ. Πλησίαζε ο Αύγουστος, καλή η σοδειά της σταφίδας εκείνη τη χρονιά και ο καιρός πρίμος. Η φαμελιά του περίμενε πώς και πώς να πουληθεί η σταφίδα, όχι μόνο να ξεχρεώσουν την Τράπεζα που είχαν δανειστεί για να περάσουν το χειμώνα, αλλά να περισσέψει και κάτι «να βουλώσουν καμιά τρούπα», εννοώντας, να καλύψουν βασικές ανάγκες. Όμως, άλλες οι βουλές της φαμελιάς και άλλες οι βουλές του Ανδρέα. Δεν άντεχε να περνάει κορδωτός και καμαρωτός μπροστά του ο Νικόλας και να τόνε σκάει με το ποδήλατο. Έτσι, με την είσπραξη, πήγε κατευθείαν και αγόρασε το πιο ακριβό ποδήλατο... Το στόλισε, τού έβαλε σημαιούλες, κάμποσα κουδούνια και, μπήκε... θριαμβευτικά στο χωριό χτυπώντας δαιμονισμένα τα κουδούνια και κάνοντας φιγούρες! Σούσουρο στο χωριό, τον πήραν από πίσω τα παιδιά, βγήκαν από το μαγαζί οι θαμώνες να θαυμάσουν το καινούριο απόκτημα του Ανδρέα... Απελπισία και οργή κυρίεψε τη γυναίκα του, που απειλούσε θεούς και δαίμονες, αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Λίγες μέρες μετά, ο Νικόλας ερχόταν από τη Χώρα και ο Ανδρέας πήγαινε. Κοντά στον Άγιο Θόδωρο, από τις πολλές φιγούρες και κόνξες που έκαναν αμφότεροι, τρακάρουν μετωπικά, παθαίνουν διάσειση εγκεφάλου από τα τραύματα, σπάνε πόδια, χέρια και μεταφέρονται επειγόντως στην Πάτρα.
Λίγες μέρες μετά, έτσι όπως τους είχαν μπαντάρει τα κεφάλια και καλά-καλά δεν έβλεπαν από το πρήξιμο του προσώπου και τους επιδέσμους, σηκώνεται από το κρεβάτι ο Νικόλας και πάει κούτσα-κούτσα να μιλήσει στους συν-ασθενείς του, χωρίς να ξέρει ποιοι βρίσκονται στο θάλαμο. Για κακή του τύχη, πλησιάζει και τον Ανδρέα, χωρίς να τον βλέπει, τον ρωτάει τι έπαθε και γιατί είναι εκεί κι όταν ακούει τη... γνώριμη φωνή και τις κατάρες και βρισιές του Ανδρέα (που ούτε κι εκείνος έβλεπε καθαρά, για να δει σε ποιόν μιλούσε) για έναν... ηλίθιο, βλάκα, κοκορόμυαλο, κλπ, που για να κάνει μπομφανίες με το ποδήλατο στο χωριό τους επήγε να τον σκοτώσει, αρπάζονται στις μπουνιές και τις κλοτσιές έτσι στα τυφλά, όσο τους επέτρεπαν τα σπασμένα κόκαλα, ξεσηκώνουν το Νοσοκομείο με τις φωνές τους, ξανά ανοίγουν τα ήδη σπασμένα κεφάλια τους, σπάνε οι γύψοι και περνούν άλλες δυο βδομάδες στο Νοσοκομείο...
Έπεσαν όμως μεσολαβητές εκεί μέσα, τούς τα φτιάξανε και γύρισαν σακατεμένοι και με γύψους αλλά μονοιασμένοι πλέον στο Μπανάτο, όπου όχι μόνο είχαν να αντιμετωπίσουν τα γέλια και την ειρωνεία των συγχωριανών τους, αλλά κυρίως την οργή και το μένος των συμβίων τους... για το οποίο, δεν θα σας μιλήσω εγώ, το αφήνω στην φαντασία σας!

Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Ο Εσπερινός και η Λιτανεία της Αγάπης

















Η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών έλαβε τέλος με την υπέρλογη πραγματικότητα της Ανάστασης του Κυρίου. Όπως μέχρι τώρα έχουμε καθ' ημέραν παρουσιάσει από το ιντερνετικό μας αυτό Περιοδικό, στην Ενορία μας όλα τελέσθηκαν κατά τάξιν και δόθηκε η ευκαιρία σε όλους μας, οικείους και φιλοξενούμενους, να βιώσουμε αναστάσιμες εμπειρίες!
Σήμερα το απόγευμα έγινε ο επίσημος Εσπερινός της Αγάπης και ακολούθως η (κατά παλαιά τοπική παράδοση) Λιτάνευση των περίπυστων Εικόνων της Ανάστασης και της Παναγούλας στους δρόμους της κωμόπολής μας, μέσα σ' ένα περιβάλλον ευωδιαστό από τις εαρινές μυρωδίες των πολλών λουλουδιών και της Ανάστασης.
Από τη λατρευτική αυτή ευκαιρία προέρχονται οι παραπάνω φωτογραφίες και το μικρό βίντεο.

Η μία και μοναδική ευκαιρία

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

«Και τι ζητάω; Τι ζητάω;
Μια ευκαιρία, στον Παράδεισο να πάω»
(Μαχαιρίτσας – Σαββόπουλος)

Η εναγώνια αυτή εκζήτηση του παραπάνω τραγουδιού αποτυπώνει μια βαθύτερη και ουσιωδέστερη νοσταλγία της ψυχής: Τη μνήμη της πρώτης, κύριας, χαμένης, αλλ’ όχι λησμονημένης πατρίδας όλων μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο οποίος μετά την προπατορική αστοχία συνεχίζει απ’ τη μια να ρέπει ακατάπαυστα στην πτώση κι απ’ την άλλη να θυμάται τις αρχαίες ωραίες εποχές της ουράνιας μακαριότητας, τώρα, σε μιαν αδιευκρίνιστη κατάσταση «εντός, εκτός κι επί τα αυτά», εκζητά τη διέξοδο της «μιας ευκαιρίας», η οποία όμως, εδώ και είκοσι αιώνες τώρα του έχει δοθεί και διαρκεί αέναα για τον έχοντα όμως κατάλληλη όραση προς τούτο. Πρόκειται για το πολυτιμότερο δώρο του Ουρανού προς τα εγκόσμια πράγματα, διότι ακριβώς αυτά τα γήινα κι επουσιώδη, τα εφήμερα και δευτερεύοντα, τα περικοσμεί με νόημα κι ενδιαφέρον, ουρανίζοντάς τα.

Μιλάμε σαφέστατα για την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Ανερχόμενος Εκείνος από τη χαώδη πραγματικότητα του Άδη στην επιφάνεια της καθημερινής μας ζωής (φυτοζωής), συνεγείρει τη λεκιασμένη μέχρι πρότινος ανθρώπινη φύση κι από τότε ακριβώς συνανιστά κάθε ταλαίπωρο άνθρωπο, που το ζητά.
Να, λοιπόν, η ευκαιρία! Μας προσφέρεται ως η τελευταία πια και διασώζουσα περίπτωση χάριτος, ώστε να συμβεί το προσωπικό του καθενός μας πέρασμα (=Πάσχα) από την τραγωδία της εντάφιας αυτοεξορίας στη χαραυγή της Χαράς και της Ελπίδας του κόσμου, που ευαγγελίζεται η Ανάσταση του Χριστού. «Διότι», όπως επισημαίνει ο θεοδίδακτος π. Ιουστίνος Πόποβιτς, «χωρίς την ανάστασιν τίποτε πιο παράλογον από τον κόσμον αυτόν· ούτε μεγαλυτέρα απελπισία από την ζωήν αυτήν, δίχως αθανασίαν». Και αλλού, ο ίδιος επισημαίνει: «Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις θάνατον· ο Θεός όμως δια της Αναστάσεώς Του "καταδικάζει" τους ανθρώπους εις αθανασίαν (…). Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον Θεόν, όσο όταν Τον εσταύρωσαν και ποτέ δεν έδειξεν ο Θεός τόσην αγάπην προς τους ανθρώπους, όσην όταν ανέστη»
(«Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», σ. 44 και 40 αντίστοιχα).

Ό,τι πια ζητάμε, ό,τι όλο νοσταλγία επιθυμούμε, παραχωρείται στο εξής απλόχερα και δωρεάν μέσω της μιας και μοναδικής ευκαιρίας της Ανάστασης, κατά την οποίαν σύμπας ο παλαιός κόσμος μεταμορφώνεται σε νέο. Και αυτή η έκταση και συγκλονιστική όντως νεότητα οιωνίζεται μιαν ερχόμενη Ανάσταση, εκείνην των εσχάτων χρόνων, την οποίαν θαυμάσια οραματίσθηκε ο «εν Πάτμω» Ιωάννης: «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Απ 21,5), διότι ακριβώς «τα πρώτα απήλθον» (ό.π. 21,4).
Η στυφή γεύση από τη βίωση των αρχαίων και η εμμονή μας (ως μη ώφειλε) στην ανθυγιεινή αυτή κατάσταση της παρακοής προσθέτουν τον βαθύ αναστεναγμό της νοσταλγίας, την αγωνία μιας τόσο μακρινής εγγύτητας. Κατά πόσον όμως πειθόμαστε, οι «ανόητοι και βραδείς τη καρδία» (Λκ 24,25), ότι γι' αυτή την ασθένεια της φύσης μας έχει ήδη δεδομένο το γιατρικό; «Φάρμακον αθανασίας» και «αντίδοτον του μη αποθανείν» (κατά τον Αγ. Ιγνάτιο τον Θεοφόρο) προσφέρεται δια της Αναστάσεως το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου Ιησού. Εκείνο είναι, που εντέλει αρδεύει την άνυδρη και διψασμένη μας ύπαρξη, παρηγορεί τ’ απαραμύθητα, ισορροπεί τα κλυδωνιζόμενα, τακτοποιεί τ’ απροσάρμοστα, προσθέτει ζωή απ’ τη Ζωή, που Εκείνος ΕΙΝΑΙ, δια του Θανάτου Του. Στις καθημερινές μας σχέσεις θεωρούμε αθέμιτο (και δίκαια) το να επιβιώνουμε εις βάρος της ζωής κάποιου άλλου. Στη σχέση μας όμως με τον Αναστημένο Ιησού τα πράγματα λειτουργούν αντίστροφα: Ο Θάνατός Του όντως έγινε ζωή μας. Το Αίμα Του μπορεί τώρα, να κυκλοφορεί κυριαρχικό και ζωοπάροχο στο αίμα μας. Το Σώμα Του μπορεί πια, να σπονδυλώνει το δικό μας ατροφικό σαρκίο. Γι’ αυτό και ζούμε ακόμη. Γι’ αυτό ισχύουμε στο εξής, δυνάμενοι ν’ ανασταινόμαστε κάθε φορά, που ασφυκτιούμε στους κάθε είδους τάφους, εντός των οποίων έχομε συνήθως αυτοεγκλωβισθεί.

Τις έκτακτες αυτές προοπτικές, την δυναμική αυτή διαφάνεια της Λαμπρής επισημαίνει, άλλωστε, ο σταυροαναστάσιμος λόγος του Οδυσσέα Ελύτη σε κάθε ποιητική ευκαιρία:

«Καθαρή διάφανη μέρα (…).
Σου ‘ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου (…)»
(«Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου», σ. 49).
Και αλλού:
«Αν είναι να πεθάνεις
πέθανε
αλλά
κοίτα να γίνεις
ο πρώτος πετεινός μέσα στον Άδη»
(«Σηματολόγιον», σ. 95)

Αν, λοιπόν, ακόμη αναμένουμε τη «μία ευκαιρία», που θεωρούμε ότι μας λείπει, ας ενστερνισθούμε τον εύφωνο λόγο του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου:
«Χριστός εκ νεκρών, συνεγείρεσθε· Χριστός εις εαυτόν, επανέρχεσθε· Χριστός εκ τάφων, ελευθερώθητε των δεσμών της αμαρτίας. Πύλαι άδου ανοίγονται και θάνατος καταλύεται (…)». –

Λάμψεις από το ανέσπερο φως της Ανάστασης



Α' Ωδή
Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα. Εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.


Θ' Ωδή
Ο Άγγελος εβόα τη κεχαριτωμένη, Αγνή Παρθένε Χαίρε και πάλιν ερώ χαίρε, ο σος Υιός ανέστη Τριήμερος εκ τάφου.
Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νυν και αγάλλου Σιών, συ δε αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τη εγέρσει του τόκου σου.

Παρασκευή 25 Απριλίου 2008

Το πένθος της κτίσης


Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

«Τι υμάς ελύπησα; ή εν τίνι παρώργισα; προ εμού, τις υμάς ερρύσατο εκ θλίψεως; και νυν τι μοι ανταποδίδοτε; πονηρά αντί αγαθών· αντί στύλου πυρός, σταυρώ με προσηλώσατε· αντί νεφέλης, τάφον μοι ωρύξατε· αντί του μάννα, χολήν μοι προσηνέγκατε· αντί του ύδατος, όξος με εποτίσατε».
Αυτό είναι το πικρό παράπονο, που θα μπορούσε ν’ απευθύνει ο Ιησούς από το ύψος του Σταυρού Του προς όλους εμάς, κατ’ αυτήν την όλο ένταση αισθημάτων, οδύνη καρδίας και βαθύ συγκλονισμό, πανίερη στιγμή. Και θα μπορούσε να προσθέσει ακόμη πολλά, φέρνοντας οπωσδήποτε τον καθένα μας ενώπιον των ευθυνών, μα και των ενοχών του: «Τους τυφλούς σου εφώτισα, τους λεπρούς σου εκαθάρισα, άνδρα όντα επί κλίνης ηνωρθωσάμην».

Ιδού, λοιπόν, πού οδηγείται τώρα πια ο Ουράνιος προς τον Άνθρωπο Έρως: Καρφώνεται στον Σταυρό σαν τον πιο επικίνδυνο εγκληματία, γνωρίζοντας τον πιο ατιμωτικό για την εποχή εκείνη θάνατο. Ιδού, ταυτόχρονα, πού οδηγεί η απανθρωπιά του ανθρώπου, η παράνοια του αποστατημένου πλάσματος: Δεν διακρίνει την «πάλιν και πολλάκις» εκπεφρασμένη και αδιάκοπη προς αυτόν πατρική ευεργεσία του Θεού – Δημιουργού. Δεν πτοείται από το συντελούμενο λάθος, την απρεπή και πρωτοφανή δικαστική πλάνη. Δεν υποψιάζεται από την τριγύρω αγωνία της φύσης, το μετά το «Τετέλεσται» πένθος της κτίσης…

Και συνεχίζει ο σήμερα Εσταυρωμένος Ιησούς να «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών (…) και εις σημείον αντιλεγόμενον» (Λκ 2,34), να τανύζεται και πάλι σε πολλούς και ποικίλους νεώτερους Σταυρούς, επί είκοσι τώρα αιώνες… Η ασθένεια της ανθρώπινης αχαριστίας στην πλήρη της άνθιση μέχρι και σήμερα, διότι δεν παύουν – αλίμονο – να Τον αμφισβητούν είτε ως Θεάνθρωπο διάφοροι νεόκοποι χριστομάχοι, είτε ως ανανεωτή της κάθε μιας ανθρώπινης ψυχής πλείστοι όσοι από μας τους κατ’ όνομα Χριστιανούς κι εδώ κυρίως εστιάζεται η όλη αναστατική – αποστολική προσπάθεια της Εκκλησίας διαιώνια. Διότι, αφ’ ενός μεν, οι κάθε λογής και απόχρωσης άμεσοι χριστομάχοι «ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός» (ο Ιησούς, άλλωστε, από τη μεγαλοπρέπεια της ανεξικακίας Του παραγράφει το μέγα τους αυτό ατόπημα με το «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λκ 23,34), αφ’ ετέρου δε, είναι απόλυτα αναγκαίο πια, εδώ και τώρα, να εγκαταλείψει την καταχθόνια εμπειρία η καθεμιά εσταυρωμένη ύπαρξη, κατά την ώρα τη μεγαλειώδη της επερχόμενης Ανάστασης. Ν’ αντιμετωπισθεί, με άλλα λόγια, η λανθάνουσα του καθενός μας χριστομαχία, η οποία εκφράζεται συνήθως (και στην «αθωότερη» έκδοσή της) ως πνευματική ραθυμία. Η εμμονή σε μια τέτοια ασθενή νοοτροπία, μια τέτοια έκπτωση από την αυθεντικότητα της ανθρώπινης φύσης –βέβαιο προθάλαμο παντός κακού– οδηγεί και πάλι τον Ιησού στην δοκιμασία του Πραιτωρίου, Τον χλευάζει ανεπίτρεπτα, Τον ραπίζει αλύπητα, Τον σπρώχνει αδιάντροπα στον Κρανίου Τόπο, Τού επιτείνει τον πόνο από τα καρφιά της αχαριστίας μας. Γι’ αυτό ακριβώς και ο υμνογράφος της Μεγάλης Δευτέρας, υποδεχόμενος με υψηλή ποίηση τον Νυμφίο της Εκκλησίας, επεσήμαινε: «(...) μακάριος ο δούλος, όν ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν, όν ευρήσει ραθυμούντα».

Παράλληλα, ο παραπονεμένος λόγος Εκείνου, ενώπιον του χαλκευμένου Κριτηρίου, αποτελεί (ή θα έπρεπε ν’ αποτελεί) εγερτήριο σάλπισμα αλλά και τύψη (απαρχή, δηλαδή, μετάνοιας) για τον όποιο επίδοξο ή νεοφανή σταυρωτή, ίσως – ίσως για τον καθένα μας: «Ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού, ει δε καλώς, τι με δέρεις;» (Ιω 18,23).
Η πιο έντιμη, ευπρεπής, μα και άκρως ριζοσπαστική στάση όλων μας πάντως, μπροστά στην Εσταυρωμένη Αγάπη κατ’ αυτές τις οριακές ώρες της θεϊκής συγκατάβασης, είναι να επανέλθουμε στον εαυτό μας επιτέλους, επανευρίσκοντας το νόημα της Ζωής, το οποίο θ’ αλατίσει τον αβίωτο βίο μας. Που σημαίνει, ότι άμεσα ο καθένας χρειάζεται να ευαισθητοποιηθεί κατ’ αρχήν από το πονεμένο εκείνο «Διψώ» ή το σπαρακτικό «Τετέλεσται» του Μεγάλου Αθώου και να προβεί, δίχως καθυστερήσεις και υπεκφυγές, σε γόνιμη αυτομεμψία και στην απόταξη της πνευματικής μαλθακότητας και ραθυμίας, έχοντας πάντα κατά νου τη σοφότατη νουθεσία του ιερού Αυγουστίνου:

«Από τους δύο ληστές ο ένας σώθηκε. Μην απελπίζεσθε! Από τους δύο ληστές ο ένας χάθηκε. Μην επαναπαύεσθε»!

Αποκαθηλώνοντάς Τον...

Δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη...

Ότε εκ του τάφου σε νεκρόν ο Αριμαθαίας καθείλε, την των απάντων ζωήν, σμύρνη και σινδόνι σε, Χριστέ, εκήδευσε...

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Μεγάλες στιγμές Μεγάλης Πέμπτης

Ω νεκρέ γυμνέ, και Θεού ζώντος, Λόγε.
Ζων ει Θεός συ, και νεκρωθείς εν ξύλω.

Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου...



Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς...


Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...

Ίνα τι εφρύαξαν έθνη...

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Προσεγγίζοντας την υψηλή ποίηση Κασσιανής της Μοναχής


Η ΚΑΣΣΙΑΝΗ
[σε ποιητική απόδοση Κωστή Παλαμά]

Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά,
πολλά, θολά, βαριά τα κρίματά μου.
Μα, ω Κύριε, πώς η θεότης Σου μιλά
μέσ΄ στην καρδιά μου!

Κύριε, προτού Σε κρύψ΄ η εντάφια γη
από τη δροσαυγή λουλούδια πήρα
κι απ΄ της λατρείας την τρίσβαθη πηγή
Σου φέρνω μύρα.

Οίστρος με σέρνει ακολασίας… Νυχτιά,
σκοτάδι αφέγγαρο, άναστρο με ζώνει,
το σκοτάδι της αμαρτίας φωτιά
με καίει, με λιώνει.

Εσύ που από τα πέλαα τα νερά
τα υψώνεις νέφη, πάρε τα, Έρωτά μου,
κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά
τα δάκρυά μου.

Γύρε σ΄ εμέ. Η ψυχή πώς πονεί!
Δέξου με Εσύ που δέχτηκες και γείραν
άφραστα ως εδώ κάτου οι ουρανοί.
και σάρκα επήραν.

Στ΄ άχραντά Σου τα πόδια, βασιλιά
μου Εσύ θα πέσω και θα στα φιλήσω,
και με της κεφαλής μου τα μαλλιά
θα στα σφουγγίσω.

Τ΄ άκουσεν η Εύα μέσ΄ στο αποσπερνό
της παράδεισος φως ν΄ αντιχτυπάνε,
κι αλαφιασμένη κρύφτηκε…Πονώ,
σώσε, έλεος κάνε.

Ψυχοσώστ΄, οι αμαρτίες μου λαός,
Τα αξεδιάλυτα ποιος θα ξεδιαλύση;
Αμέτρητό Σου το έλεος, ο Θεός!
'Αβυσσο η κρίση.

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Απαρχές των Παθών



Λιτάνευση του Νυμφίου της Εκκλησίας απόψε, στο κέντρο της μικρής μας εκκλησιαστικής ομήγυρης. Οι περισσότεροι παρέμειναν στα πρωινά "Ωσαννά", αρκούμενοι -ατυχώς- μόνο σ' αυτά... Λίγοι, ελάχιστοι σκέφτηκαν, ότι θα έπρεπε να Τον υποδεχτούμε "εν τω μέσω της νυκτός", ενθυμούμενοι μάλιστα, ότι όλα όσα πρόκειται να συμβούν, ως "σχέδιο της θείας οικονομίας", αποβλέπουν εντέλει στην δική μας εξαγορά...

"και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα..."

Καθώς εισοδεύουμε στις Μεγάλες Ημέρες...

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Φωτογραφία: Ηλιογράφος


«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα»

Σε λίγες ώρες φτάνουμε στην τελική ευθεία ενός μακρότατου κι επώδυνου μαραθωνίου. Μπαίνουμε στις Μεγάλες Ημέρες των Παθών. Η εβδομάδα που μάς έρχεται θα είναι μια περίοδος συνταρακτικών γεγονότων. Ημέρες πολλών δακρύων, αγωνίας και οδυρμών, επειδή «ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται εις χείρας ανθρώπων και αποκτενούσιν αυτόν».
Τι τραγικότατη ειρωνεία... Ο ίδιος ο Θεός κάνει μια πρωτοφανή και ανεπανάληπτη κίνηση Αγάπης προς τον άνθρωπο: Προσφέρεται. Καθίσταται ο ίδιος σφάγιο, εξαγοράζοντάς μας έτσι από την κατάρα.
Αλλά ο άνθρωπος, χάριν του οποίου συμβαίνει η συγκλονιστική κάθοδος αυτή του Ουρανού στη Γη, αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος θα Τον συλλάβει, θα Τον δικάσει, θα Τον καταδικάσει, θα Τον χλευάσει, θα τον φτύσει, θα Τον μαστιγώσει, θα τον φορτώσει με το ξύλο του Σταυρού και θα Τον καρφώσει εκεί πάνω χωρίς ίχνος οίκτου.
Μεγαλύτερη δικαστική πλάνη δεν γνώρισαν οι αιώνες άλλη, απ’ αυτήν του Ιησού… Στυγνότερο έγκλημα δεν έγινε άλλο… Ο άνθρωπος, τυφλωμένος από τον άκρατο εγωισμό του, ο οποίος μάλιστα τον είχε απομακρύνει από τον Θεό Δημιουργό του, παραδομένος στα πάθη και στην αποστασία, δεν διάκρινε, ότι επάνω στον Σταυρό είχε καρφώσει, όχι οποιονδήποτε άνθρωπο καταδικασμένον, αλλά την ίδια την πηγή της Ζωής, την αυτοΑγάπη, την Ελευθερία.

Η Μεγάλη Εβδομάδα μάς παρέχει την δυνατότητα ν’ απαρνηθούμε το βεβαρημένο παρελθόν μας, το οποίο μας κληροδοτήθηκε από τους δήμιους του Χριστού. Μας παρέχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ν’ αποδείξουμε, ότι δεν είμαστε εμείς ο Ιούδας, που θα Τον φιλήσουμε, παραδίδοντάς Τον στον θάνατο, ότι δεν είμαστε εμείς οι Σταυρωτές εκείνοι, που θα Τού μπήξουμε τα καρφιά στο άχραντο Σώμα…
Οι μέρες αυτές έχουν σκοπό να δώσουν ερεθίσματα επανεπικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό, ώστε να κάνουμε επιτέλους κι εμεις μιαν άλλη κίνηση αντίρροπη από εκείνη του Χριστού: Τη σωτήρια κίνηση, που θα μας φέρει σε καταλλαγή μαζί Του. Το βήμα της επιστροφής.
Αυτές οι μέρες είναι μέρες βαθύτατου πένθους για τους Χριστιανούς… Πραγματικά… Πενθούμε. Όχι βέβαια για το ότι πάσχει ο Χριστός. Εκείνος εντός ολίγου, «τριήμερος», θ’ αναστηθεί. Άρα, δεν έχει ανάγκη θρήνων και κοπετών. Πενθούμε και μαυροφορούμε για την δική μας παρακοή, την προσωπική τού καθενός μας έκπτωση, τις δικές μας ενοχές. Συναισθανόμαστε, ότι εμείς Τον έχουμε σταυρώσει. Αγωνιούμε, μήπως κατά την ώρα τη μεγαλειώδη εκείνη της Ανάστασης, εμείς παραμείνουμε ακόμη νεκροί στον τάφο.
Η καθεμιά από τις Μεγάλες Ημέρες που έρχονται, απευθύνει μηνύματα και προκλητικές προσκλήσεις στον καθένα μας. Μας καλούν να γίνουμε συνοδοιπόροι του Χριστού στο Πάθος. Εκείνοι που θα Τον υπερασπίσουμε στο κριτήριο, εκείνοι που θα συμπορευτούμε πλάι Του στον τραχύ ανήφορο του Γολγοθά, σφουγγίζοντάς Του τον ιδρώτα, το αίμα και τον πόνο, εκείνοι που θα Τον ξεκουράσουμε, φορτωνόμενοι έστω και για λίγο το ξύλο του Σταυρού και πάνω εκεί θα συσταυρώσουμε και θα νεκρώσουμε τις κακίες μας όλες και γενικώς τον παλαιό, αρρωστημένο μας εαυτό.
Καλούμαστε όλοι να σταυρωθούμε μαζί Του, για ν’ αναστηθούμε μαζί, γευόμενοι μετά δικαιωματικά τη γλυκύτητα του θριάμβου. Καλούμαστε όλοι να ζήσουμε το Σταυροαναστάσιμο Πάσχα, καθώς λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα, το πέρασμα του ανθρώπου από τη φρικαλέα εμπειρία των Παθών και του Ενταφιασμού στην κοσμοχαρμόσυνη πραγματικότητα της Ανάστασης.

Ευωδιαστές στιγμές Βαγιώνε 2008 από το Μπανάτο









Όμορφες οι στιγμές σήμερα στην Εκκλησία μας! Η μεγάλη εορτή των Βαΐων γιορτάστηκε κατά τάξιν στον ναό της Φανερωμένης, με τη συμμετοχή απρόσμενα πυκνού εκκλησιάσματος.

Ο πλούσιος διάκοσμος με διάφορες παραδοσιακές συνθέσεις βαγιώνε έκαμε ευχάριστη εντύπωση σε όλους, ενώ μοιράστηκαν οι λεγόμενες "βαγιοφόρες" (βλ. φωτό 1η και 3η). Ωραία η στιγμή, κατά την οποίαν οι συγχωριανοί, με το άκουσμα του ευαγγελικού χωρίου "...έλαβον τα βαΐα των φοινίκων...", ξεκρεμούν από παντού τις κατασκευές των βαγιών (βλ. σχετικό μικρό βίντεο), δημιουργώντας μάλιστα έναν μικρό, αθώο διαγκωνισμό, για το ποιος θα προφτάσει και τι θα πάρει!

Ο Εφημέριος ομίλησε με θέμα "Καθώς εισοδεύουμε στις Μεγάλες Ημέρες". Το κείμενο της ομιλίας αυτής ακολουθεί σ' επόμενη ανάρτησή μας.

Και του χρόνου! Καλή Λαμπρή!!!

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Διακοσμήσεις Βαγιώνε




Οι παραπάνω φωτογραφίες προέρχονται από τις παραδοσιακές διακοσμήσεις του ναού μας, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλους τους ναούς και τα μοναστήρια του νησιού μας, ενόψη της αυριανής μεγάλης εορτής των Βαΐων. Τα κλαδιά των φοινίκων είναι στην ημερήσια διάταξη και στολίζουν υπέροχα εικόνες, καντήλια, πολυελαίους, συνθεμένα σε διάφορα σχήματα: Αλυσίδες, αλογάκια, σταυρούς, "βαγιοφόρες" κλπ.
Όλα ετούτα έως τη στιγμή της ανάγνωσης του Ευαγγελίου της Θ. Λειτουργίας. Τη στιγμή κατά την οποίαν ο λειτουργός ιερέας αναγιγνώσκει τη φράση "... έλαβον τα βαΐα των φοινίκων", οι εκκλησιαζόμενοι τραβούν τις διακοσμήσεις από τριγύρω τους (όποιος προφτάσει!...), παίρνοντάς τις στο σπίτι για ευλογία της χρονιάς.
Αξίζει εδώ να πληροφορήσουμε τους Φίλους αναγνώστες μας, ότι το ζακυνθινό Μεγαλοβδόμαδο αρχίζει ουσιαστικά το Σάββατο του Λαζάρου, όταν στις 11 το πρωί οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούν πανηγυρικά και κρεμιέται το "βαγί" σε όλα τα καμπαναρία της πόλης και των χωριών του νησιού μας.
Το βαγί στη Ζάκυνθο (όπως καταλάβατε ήδη από τις φωτογραφίες μας) δεν είναι η γνωστή δάφνη που μοιράζεται στην υπόλοιπη Ελλάδα αυτή την ημέρα, αλλά τα φρέσκα κιτρινωπά φύλλα του φοίνικα, που μ' αυτά πλέκονται οι σταυροί, οι "βαγιοφόρες", οι ήλιοι, τ' αλογάκια, που, όπως αναφέραμε παραπάνω, στολίζουν τις εκκλησιές μας.
Αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής των Βαΐων, οι Επίτροποι ή οι "Νόντσολοι" (:Νεωκόροι), μοιράζουν κατά παράδοσιν σ' όλα τα σπίτια το βαγί ως ευλογία του Ναού τους και οι πιστοί το τοποθετούν στα εικονοστάσιά τους. Το συγκεκριμένο έθιμο τείνει να εκλείψει στις μέρες μας, λόγω της άμβλυνσης της ενοριακής συνείδησης, αλλά και λόγω της περιρρέουσας πολυπολιτισμικότητας, η οποία έχει ως συνέπεια, σε πλείστα όσα σπίτια των ενοριών μας, να μην πληροφορείται πλέον η Ενορία ποιοί και για πόσο κατοικούν.
Μετά το τέλος της Λειτουργίας, οι ναοί ντύνονται πένθιμα. Το βράδυ της ίδιας μέρας τελείται η κατανυκτική Ακολουθία του Νυμφίου.

Ένα λάπτοπ για το "Νυχθημερόν"

Σήμερα είχαμε τη χαρά να λάβουμε από τον Ενορίτη μας κ. Κωνσταντίνο Μπάκα, ο οποίος κατοικεί και εργάζεται με την Οικογένειά του στην Αθήνα, έναν φορητό ηλεκτρονικό υπολογιστή, για τις πολλαπλές και αυξημένες ανάγκες του ηλεκτρονικού πολυπεριοδικού της Ενορίας μας "Νυχθημερόν", αλλά και της διαδικτυακής Βιβλιοθήκης μας "παραΘέματα λόγου", ιστοχώροι που -ως γνωστόν- πασχίζουν νυχθημερόν, αφενός μεν να ενημερώνουν τους απανταχού Μπανατιώτες και τους φίλους μας επί των λατρευτικών, κοινωνικών και καθημερινών θεμάτων του χωριού μας, αφετέρου δε να καταρτίζει ή και να μορφώνει ορθόδοξα και αυθεντικά όσους το επιθυμούν επί θεολογικών και πνευματικών εν γένει ζητημάτων.

Σύσσωμο το Εκκλησιαστικό μας Συμβούλιο ευχαριστεί τον Δωρητή κ. Μπάκα για την ευγένειά του και προσεύχεται για την καλή υγεία και πνευματική ακμαιότητα, τόσο του ίδιου, όσο και των οικείων και συνεργατών του, αλλά και υπέρ αναπαύσεως της αγνής ψυχής της πρόωρα κεκοιμημένης αδελφής του Ευστρατίας.

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Για το "σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης"



Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για το λεγόμενο "σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης", το οποίο ετοιμάζεται να θεσμοθετηθεί και στην πατρίδα μας.

Ακολουθεί η σύντομη δήλωση του Εφημερίου μας, σε σχετική έρευνα της καθημερινής Εφημερίδας ΗΜΕΡΑ ΤΣΗ ΖΑΚΥΘΟΣ [Πέμπτη, 10 Απριλίου 2008, σ. 7]:

Στην πολυπολιτισμική κοινωνία που ζούμε, ο καθείς έχει το δικαίωμα της
επιλογής στάσης ζωής και συμπεριφοράς.
Βέβαια, η Εκκλησία έχει τους δικούς της Κανόνες.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας και της Λαμπρής στο Μπανάτο


* Παρασκευή, 18 Απριλίου 2008, ώρα 8.30 το πρωί: Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία για τους μαθητές του Γυμνασίου, του Δημοτικού και του Νηπιαγωγείου του Μπανάτου. Ναός της Παναγούλας.
* Κυριακή των Βαΐων, 20 Απριλίου 2008, ώρα 8 το πρωί: Όρθρος και Θεία Λειτουργία. Ναός της Φανερωμένης.
* Κυριακή των Βαΐων, 20 Απριλίου 2008, ώρα 7.30 το βράδυ: Ο Πρώτος Νυμφίος (Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας). Ναός της Παναγούλας.
* Μεγάλη Δευτέρα, 21 Απριλίου 2008, ώρα 7.30 το βράδυ: Ο Δεύτερος Νυμφίος (Όρθρος της Μεγάλης Τρίτης). Ναός της Παναγούλας.
* Μεγάλη Τρίτη, 22 Απριλίου 2008, ώρα 7.30 το βράδυ: Ο Τρίτος Νυμφίος (Όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης). Ναός της Φανερωμένης.
* Μεγάλη Τετάρτη, 23 Απριλίου 2008, ώρα 4.30 το απόγευμα: Το Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Ναός της Φανερωμένης.
* Μεγάλη Τετάρτη, 23 Απριλίου 2008, ώρα 7.30 το βράδυ: Το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου. Ναός της Φανερωμένης.
* Μεγάλη Πέμπτη, 24 Απριλίου 2008, ώρα 8.15 το πρωί: Ο Εσπερινός καί η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Ναός της Φανερωμένης.
* Μεγάλη Πέμπτη, 24 Απριλίου 2008, ώρα 7.30 το βράδυ: Τα Δώδεκα Ευαγγέλια (Όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής). Ναός της Φανερωμένης.
* Μεγάλη Παρασκευή, 25 Απριλίου 2008, ώρα 8.30 το πρωί: Οι Μεγάλες Βασιλικές Ώρες και στη συνέχεια ο Εσπερινός του Μεγάλου Σαββάτου με την Τελετή της Αποκαθηλώσεως. Ναός της Παναγούλας.
* Μεγάλη Παρασκευή, 25 Απριλίου 2008, ώρα 9 το βράδυ: Ο Επιτάφιος Θρήνος (Όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου) καί η Λιτανεία του Επιταφίου στο χωριό. Ναός της Παναγούλας.
* Μεγάλο Σάββατο, 26 Απριλίου 2008, ώρα 00.05 (πρώτα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα): Ο Εσπερινός καί η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, κατά την οποία θα τελεσθεί η Πρώτη Ανάσταση (Gloria ή «Κομμάτι»), σύμφωνα με το πατροπαράδοτο έθιμο. Ναός της Παναγούλας.
* Μέγα Σάββατο, 26 Απριλίου 2008, ώρα 11.15 πριν τα μεσάνυχτα: Η Τελετή της Αναστάσεως. Ναός της Παναγούλας.
* Κυριακή του Πάσχα, 27 Απριλίου 2008, ώρα 00.15 (λίγο μετά τα μεσάνυχτα): Αμέσως μετά την Ανάσταση, ο Αναστάσιμος Όρθρος καί η Θεία Λειτουργία της Λαμπρής. Ναός της Παναγούλας.
* Κυριακή του Πάσχα, 27 Απριλίου 2008, ώρα 6.30 το απόγευμα: Ο Εσπερινός της Αγάπης καί Λιτανεία των Εικόνων της Αναστάσεως καί της Παναγούλας στο χωριό. Ναός της Παναγούλας.
* Δευτέρα του Πάσχα, 28 Απριλίου 2008, ώρα 8.30 το πρωί: Η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Ναός της Φανερωμένης.
* Πέμπτη του Πάσχα, 1 Μαΐου 2008, ώρα 8.30 το πρωί: Η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, με Αρτοκλασία. Παρεκκλήσιο της Ευαγγελιστρίας, Οικογενείας Αβούρη στα Μαριναίϊκα. Θα ακολουθήσει μικρή δεξίωση από τους ιδιοκτήτες στον αύλειο χώρο του ναΐσκου.
* Σάββατο, 10 Μαΐου 2008, ημέρα κατά την οποία η τοπική μας Εκκλησία εορτάζει την Πάροδο του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Νικολάου από τη Ζάκυνθο προς Μπάρι της Ιταλίας, ώρα 8.30 το πρωί: Η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, με Αρτοκλασία. Παρεκκλήσιο Αγίου Νικολάου, Οικογενείας Καποδίστρια, απέναντι από τον «Πλάτανο».

Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ (1746-10.4.1821) και η σχέση του με τη Ζάκυνθο


Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Για τη μαρτυρική μορφή και τη θυσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ έχουν γραφεί πλείστα όσα από πολλούς και διάφορους ιστοριογράφους, κάποτε μάλιστα και αντικρουόμενες απόψεις. Ο Πρωθιεράρχης του Γένους των ημερών της εθνικής παλιγγενεσίας, ο οποίος ως άλλος «πασχάλιος αμνός» απαγχονίσθηκε ανήμερα του Πάσχα το 1821, υπήρξε πολλές φορές στο στόχαστρο αυστηρής κριτικής, όσον αφορά στη στάση και την δράση του κατά τις δυσχερείς εκείνες ημέρες της οθωμανικής κυριαρχίας.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Το Καντούνι τση Γουρούνας

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Ήταν εκείνα τα δύσκολα χρόνια, χρόνια κατοχής, σκλαβιάς, πείνας, φόβου.
Με την κήρυξη του πολέμου, μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του νόνου μου του Κωνσταντή, στο Μπανάτο, όπου βρισκόταν στο Καντούνι τση Γουρούνας.
Όταν ζούσαν ακόμα οι «παλιοί», που μπορεί να ήξεραν από πού προέκυψε το όνομα του, δεν αναρωτήθηκα ποτέ, επομένως, δεν σκέφτηκα και να ρωτήσω, απλά δεχόμουνα ότι έτσι το έλεγαν. Αργότερα όταν γεννήθηκε η περιέργεια και θέλησα να μάθω, ρώτησα όσους είχαν απομείνει, κανένας δεν μπορούσε να θυμηθεί. Εκτός, κι αν υπάρχει κάποιος/α που θα μπορούσε να με διαφωτίσει έστω και τώρα, πολύ θα το ήθελα.
Απέναντι, οι Ιταλοί είχαν επιτάξει το δίπατο σπίτι κι είχαν στήσει την Καραμπινιαρία τους. Έκτοτε, λιγόστεψε πολύ η κίνηση και κανείς δεν περνούσε από μπροστά, πήγαιναν όλοι από την πίσω μερία, εκεί που ήταν η πηγάδα, που τροφοδοτούσε με νερό όλη τη γειτονιά, τώρα πια, δεν έχει απομείνει παρά μόνο το φιλιατρό να θυμίζει ότι υπάρχει «ξεροπήγαδο» εκεί για προφύλαξη των περαστικών.
Είχαν επιτάξει και το φούρνο του χωριού, υποχρεώνοντας γυναίκες κι άνδρες να ζυμώνουν, για να καλύπτουν τις ανάγκες, όχι των κατοίκων βέβαια, αλλά των κατακτητών. Ανάμεσα στις ζυμώστρες και δυο θείες μου αγαπημένες. Δεν έφτανε η δική τους πείνα, ήμασταν κι εμείς τα μικρά που χωνόμαστε στα πόδια τους προσπαθώντας να βρούμε κάτι να φάμε. Φυσικά εγώ δεν θυμάμαι το περιστατικό, (μολονότι θυμάμαι την πείνα που ένιωθα), αλλά μου το έλεγαν αργότερα όταν μεγάλωσα. Κρυβόμουνα, λέει, γύρω στα βελέσια της θείας μου, σηκωνόμουν στις μύτες των ποδιών για να φτάνω τη σκάφη κι έβαζα κρυφά το μικρό μου χεράκι να πάρω και να γλείψω λίγο ζυμάρι...
Ευαίσθητη και γλυκιά η θεία μου η Διονυσία, σε βαθιά γηρατειά τώρα, μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία, για κείνα τα δύσκολα χρόνια, εκείνο το λίγο ζυμάρι που έπαιρνα κρυφά από τη σκάφη που ζύμωνε για τον κατακτητή και κάθε φορά που βρισκόμαστε δεν παρέλειπε να μου το θυμίζει... ιδιαίτερα κάθε φορά που άκουγε τη παπαδιά να παραπονιέται, πως ήμουν πολύ «τσιλίβα» και δεν ήξερε τι να με κάνει...

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Δ΄ Χαιρετισμοί στο Μπανάτο με την Κερκυραϊκή Εκκλησιαστική Χορωδία των Ενοριών Πέλεκα και Αγίου Ελευθερίου πόλεως Κερκύρας




Με πολύ μεγάλη χαρά δεχτήκαμε χθες το βράδυ στο νησί και στην Ενορία μας την Κερκυραϊκή Τετράφωνη Εκκλησιαστική Χορωδία των Ενοριών Πέλεκα και Αγίου Ελευθερίoυ πόλεως της Κέρκυρας, με επικεφαλής τους Πρωτοπρεσβυτέρους Δημήτριο Κοσκινά και Χαράλαμπο Παντελιό. Οι Ιερείς και η Χορωδία, υπό την άψογη διεύθυνση του κ. Ιωάννη Καρύδη και υπό του ήχους του εκκλησιαστικού οργάνου που μελωδικότατα τούς συνόδευε, έλαβαν ενεργό μέρος στους Δ΄ Χαιρετισμούς, που έγιναν στον περικαλλή Ναό της Παναγούλας μας.




Στο τέλος, ο Εφημέριός μας π. Παναγιώτης προσφώνησε με θερμά λόγια τους φιλοξενούμενους, αντιφώνησε ο π. Δημήτριος και αντηλλάγησαν αναμνηστικά δώρα.

Μετά το τέλος των Χαιρετισμών ακολούθησε επίσημο δείπνο στην ταβέρνα του Καλιπά, το οποίο προσέφερε το Εκκλησιαστικό μας Συμβούλιο. Κατά την διάρκεια του δείπνου ο παριστάμενος Δήμαρχος Αρκαδίων κ. Στέλιος Μποζίκης χαιρέτησε με θερμά λόγια τους Κερκυραίους φίλους μας.

Ακολουθούν παρακάτω ορισμένα χαρακτηριστικά βιντεάκια από ερασιτεχνική λήψη, για να έχουν γνώση και μετοχή οι απανταχού Φίλοι μας:













Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Δ΄ Στάση των Χαιρετισμών απόψε


ΤΕΤΑΡΤΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Ενώπιόν της
προσδοκώ τις λέξεις μου
εκ του μη όντος
να τις κάμω ποίημα
αθανατίζοντάς τες

και τότε νάτες
συνωδίες των φίλων
δεκαοχτούρες
σηκώνουν το καπάκι
της παραμέσα μνήμης.

Στο βάθος νερά
εορτών απόκερα
θραύσματα τζαμιού.
Των λυπηρών η θέα
δεν είναι για χόρταση.

Δεν απελπίζω.
Κρατάω αναμμένα
τα σώματα πορείας.
Η κρυφή σου Αράχνη
έχει κι αυτή ψυχούλα
.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Πέρασμα από το Άγιον Όρος


Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Προσεγγίζοντας τον Γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη (1924-1994)


Κορυφαία και άκρως παρηγορητική η ταπεινή φυσιογνωμία του Μοναχού Παϊσίου του Αγιορείτου (25.7.1924-12.7.1994), κατά κόσμον Αρσενίου Εζνεπίδη από τα Φάρασα της Καππαδοκίας.

Πλείστα όσα θαυμάσια και συνταρακτικά περιστατικά αναθυμούνται όσοι κατά καιρούς τον επισκέφτηκαν στο καλυβάκι του στην Παναγούδα, τον συναναστράφηκαν, τον συμβουλεύτηκαν ή απλώς ξαπόστασαν κάτω απ' τον "ίσκιο" του κολοσσιαίου πνευματικού του παραστήματος, εξαιτίας του αφόρητου καύσωνα των παθών και των λαθών τους, ωφελούμενοι "πολυμερώς και πολυτρόπως".

Πάμπολλα θα ημπορούσε να πει και να γράψει κανείς για την προσωπικότητα και την αφοσίωση του Γέροντα στον Ιησού και στον Άθωνα. Ήδη υφίσταται πλουσιότατη βιβλιογραφία. Εδώ περιοριζόμαστε να επισημάνουμε, ότι σύμφωνα με τον διαπρεπή σύγχρονο Μοναχό Μωυσή τον Αγιορείτη, ο π. Παΐσιος "υπήρξε έμπειρος, υπομονετικός κι επίμονος ιατρός ψυχών και οδηγός ενός πυκνού πλήθους ανθρώπων με μεγάλες ανάγκες. Ο ιλαρός του λόγος, το παράδειγμά του, οι συμβουλές του σε άγγιζαν, σου μετέδιδαν ειρήνη, τη χάρη της ευλογίας, τη δρόσο του πνεύματος".

Αξίζει -θεωρούμε- να τον προσεγγίσουμε κι εμείς, έστω και για λίγο, μέσω ενός μικρού βίντεο, το οποίο αλιεύουμε από το ΥouTube, χάριν των πολυπληθών φίλων του ιστοτόπου μας.