e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Ο γλυκύτατος Δάσκαλος ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΒΟΥΡΗΣ

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Για κάμποσα χρόνια τώρα, τα ΜΜΕ έχουν καθιερώσει το: Σαν Σήμερα, όπου αναφέρονται στα σημαντικότερα γεγονότα, που έλαβαν χώρα ανά τον πλανήτη αυτή την ημερομηνία, πριν αρκετές εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια, καθώς και στη γέννηση ή θάνατο ατόμων τα οποία διέπρεψαν στο στίβο της ζωής σε πολλούς τομείς, διακρίθηκαν και σε αρκετές περιπτώσεις, άλλαξαν τον ρου της ίδιας της ιστορίας.

Δεν χωρά αμφιβολία, ότι αν οι περισσότεροι από εμάς ρωτηθούμε για ορισμένα από αυτά τα άτομα όπου τα επιτεύγματα τους ήταν τέτοια, ώστε να γίνεται μνεία γι' αυτούς ακόμα και σήμερα, ίσως, να μην μπορέσουμε να θυμηθούμε, όπως, π.χ., ποιοι κέρδισαν το Νόμπελ Λογοτεχνίας ή Επιστημών όχι πριν από δέκα χρόνια, αλλά έστω και πριν από 2 χρόνια, ή άλλα πολύ σημαντικά πρόσωπα.


Μολαταύτα, είμαι σίγουρη, ότι στη μνήμη και στην καρδιά των περισσότερων από εμάς, έμειναν ανεξίτηλα τα ονόματα ανθρώπων, οι οποίοι σημάδεψαν τη δική μας τη ζωή και που όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, τους σκεφτόμαστε πάντα με αγάπη. Οπωσδήποτε, δεν αναφέρομαι σε αγαπημένα μέλη της οικογένειας μας, αλλά σε δασκάλους, γείτονες, φίλους που πέρασαν από τη ζωή μας.

Ένας τέτοιος δάσκαλος για μένα, υπήρξε ο Μπανατιώτης κύριος Μαρίνος Αβούρης υπερ-ενενηκοντούτης σήμερα, Φιλόλογος κι αργότερα, αν δεν κάνω λάθος, Λυκειάρχης του Λυκείου Ζακύνθου. Ευδόκησα να τον έχω καθηγητή, τω καιρώ εκείνω, εις το Γυμνάσιο Ζακύνθου.

Άνθρωπος με μεγάλη καλλιέργεια, πέραν της φιλολογίας, πολυγραφότατος, και προ παντός, καλός δάσκαλος. Ήπιος, ήρεμος, δίκαιος, αγαπητός και σεβαστός μεταξύ συναδέλφων του αλλά και εμάς της... μαθητιώσας νεολαίας, που κυριολεκτικά τον λατρεύαμε. Μιλάμε για εποχές που έμπαινε ο καθηγητής στην τάξη κι εμείς, στην πλειοψηφία μας, τρέμαμε, και δεν υπερβάλλω, αφού οι περισσότεροι, ήταν βλοσυροί, σκυθρωποί, αγέλαστοι, με μια κακώς εννοούμενη αυστηρότητα όπου μάς αντιμετώπιζαν σαν κατώτερα πλάσματα, στα οποία δεν επιτρεπόταν να εκφέρουν γνώμη και προ παντός, να κάνουν την... αποκοτιά να μην νομίζουν ότι όσα λένε οι κύριοι καθηγητές, δεν είναι... θέσφατα!


Ο γλυκύτατος Κος Αβούρης, μάς αντιμετώπιζε με μια πρωτόγνωρη για κείνα τα χρόνια καλοσύνη. Δεν τον θυμάμαι ποτέ να είχε υψώσει τη φωνή ή να μάς μίλησε υποτιμητικά και προσβλητικά όπως έκαναν κάποιοι άλλοι, ιδιαίτερα στα αγόρια, που λόγω φύσης, ήταν ολίγον τι πιο τολμηρά από εμάς τα κορίτσια και πολλές φορές δεν έδειχναν να τους φοβούνται όσο βλοσυροί κι αν ήταν.
Είναι γεγονός, ότι όσο ωριμάζουμε τόσο πιο άνετα νιώθουμε να μιλήσουμε για κάποια πράγματα. Έτσι κι εγώ, σε απόσταση αναπνοής πλέον από την έβδομη δεκαετία της ζωής μου, μπορώ να μοιραστώ μαζί σας ότι τα περισσότερα, αν όχι όλα, από τα δεκαπεντάχρονα κοριτσόπουλα, που περιστοίχιζαν τον Κο Αβούρη, είμαστε... ερωτευμένα μαζί του... το μόνο πρόβλημα ήταν ότι εκείνος ήταν ερωτευμένος με την θεολόγο μας, η οποία τότε διορίστηκε στο Γυμνάσιο Ζακύνθου αντικαθιστώντας τον Κον Μπούκη, (που είχαμε ερωτευτεί πριν από τον Κο Αβούρη), την πολύ γλυκιά Κα Τασία Νέγκα, αγαπημένη σύντροφο της ζωής του μέχρι σήμερα.

Σε κάποιο από τα ταξίδια μου στο αγαπημένο νησί, αξιώθηκα να επισκεφτώ τον Κον Αβούρη και την Κα Νέγκα, που λόγω εποχής έμεναν στα Μαριναίικα και να τους συναντήσω για πρώτη φορά μετά από κάμποσες δεκαετίες.

Ήταν μια συγκινησιακά φορτισμένη συνάντηση και για τους τρεις μας... Ένιωσα την ανάγκη να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω, σαν αγαπημένο πατέρα, μα το μόνο που κατάφερα να κάνω, παρά τις έντονες αντιρρήσεις του, ήταν να του φιλήσω με άπειρο σεβασμό και αγάπη το χέρι, το ίδιο και με την Κα Νέγκα... Όταν χωριστήκαμε όμως, με αγκάλιασαν κι οι δυο με περισσή στοργή κι αγάπη... κι ένιωσα να γίνομαι πάλι μικρή κι ευάλωτη...


Τους πήγα τα δύο βιβλία που είχα εκδώσει μέχρι τότε, τα πρόσφερα με σεβασμό και δέος... Τα δέχτηκαν με πολλή αγάπη... Αργότερα που τα διάβασαν, μου έγραψαν πολύ θετικά σχόλια, εκφράζοντας περηφάνια που υπήρξα μαθήτρια τους, τι τιμή για μένα! Έκτοτε, κρατήσαμε επικοινωνία γραπτή και τηλεφωνική. Όταν ήταν να εκδοθεί η δεύτερη διηγηματική μου συλλογή, ο αγαπητός μου καθηγητής, μου έστειλε ένα πολύ τρυφερό μήνυμα που διαβάστηκε στην παρουσίαση και συγκίνησε όλους τους παρευρισκόμενους, αναφέρθηκα κι εγώ σε αυτόν στις ευχαριστίες μου τόσο γραπτά στο βιβλίο, όσο και προφορικά την ημέρα της παρουσίασης.


Δυστυχώς, λόγω έκτακτων συνθηκών, δεν είχα τη χαρά και την ευκαιρία να τον επισκεφτώ στο πρόσφατο ταξίδι μου.


Όμως, στην καρδιά και στη σκέψη μου, μένουν πάντα, ιδιαίτερα ο καλός μου, ο αγαπητός και σεβαστός μου φιλόλογος.

Ο Θεός να τους έχει καλά, να τους δίνει υγεία και δύναμη.
Και, κύριε καθηγητά, αν παρεμπιπτόντως διαβάσετε ποτέ αυτές τις γραμμές να θυμόσαστε ότι όλοι εμείς οι παλιοί σας μαθητές και μαθήτριες σάς θαυμάζαμε, σάς σεβόμαστε και σάς αγαπούσαμε, μόνο που... δεν σάς φοβηθήκαμε ποτέ και πρέπει να νιώθετε υπερήφανος για αυτό!!!

Με την αγάπη μου σε όλους τους αναγνώστες
δ.μ.τ.
[Σημείωση του ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ: Η φωτό τραβήχτηκε από τον π. Παναγιώτη Καποδίστρια στα Γραφεία της Ι. Μητρόπολης Ζακύνθου, στις 23.12.2008.]