e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Όμορφα Χρόνια

Γράφει από τη Μελβούρνη η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Πριν από κάμποσες εβδομάδες, η καλή φίλη και συνεργάτις αυτού εδώ του e-περιοδικού Μαρία Σιδηροκαστρίτη-Κοντονή, που με τις εξερευνήσεις της εμπλουτίζει τις όμορφες σελίδες του Ίσκιου και μας κάνει γνώστες άγνωστων και ξεχασμένων, αλλά πανέμορφων τόπων και χώρων του νησιού μας, μου έστειλε σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες την ιστορία του Ελληνικού Σχολείου χρονολογούμενες πολλά χρόνια πίσω! Τις προώθησα σε αρκετούς γνωστούς και φίλους, κάποιοι της δικής μου περίπου ηλικίας, μου έγραψαν πως έψαχναν μέσα να βρουν τον εαυτό τους, τόσο πολύ ταυτίστηκαν με αυτές!

Έναυσμα για αναδρομή στο πολύ μακρινό χθες... Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, Καλοκαίρι θα μυρίσει! Γνωστό και χιλιοειπωμένο, έτσι για παρηγοριά στη βαρυχειμωνιά.

Όμως, τα χρόνια που ο αείμνηστος παπάκης μου πήγαινε Σχολείο -αν ζούσε σήμερα, θα ήταν 105 ετών, οπότε υπολογίσετε για ποια εποχή μιλάμε- οι μανάδες ιδιαίτερα, το έλεγαν και για άλλο λόγο στα παιδιά τους που όντας πολύ τυχερά ή πολύ αποφασιστικά, φοιτούσαν σε Σχολείο μια και η παιδεία δεν ήταν υποχρεωτική τότε.

Ο παπάκης μου, μέχρι που πέθανε, μάς μιλούσε για εκείνα τα πολύ δύσκολα χρόνια, περισσότερο όταν τ' αδέλφια μου κι εγώ παραπονιόμαστε καμιά φορά για την αυστηρότητα του και την επιμονή του να μάθουμε γράμματα! Μολονότι είχαμε όλη την καλή διάθεση να τον ειρωνευτούμε πως τα είχαμε χιλιακούσει αυτά και δεν ήταν ανάγκη να τα επαναλαμβάνει, ούτε που τολμούσαμε να διανοηθούμε πως θα κάναμε κάτι τέτοιο, άλλες εποχές βλέπεις.

«Τα χρόνια δύσκολα, πόλεμοι, πείνα, φτώχια. Είμαστε μεγάλη φαμελιά και το ψωμί λίγο. Ο πατέρας μου αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια να μας κρατήσει ζωντανούς, να μην γυρίζουμε γυμνά και ξυπόλυτα, να μην πεθάνουμε από την πείνα. Δούλευε ασταμάτητα στα χωράφια κι έπαιρνε κι εμάς τα σερνικά να τον βοηθάμε στις έξω-δουλειές που δεν τέλειωναν ποτέ...

Ήμουν ένα ψηλόλιγνο αγόρι, δεν μου άρεσε η αγροτική ζωή, διψούσα για μάθηση, για γράμματα... ήθελα καλύτερη ζωή. Παπαδοπαίδι στην εκκλησία του χωριού μας, δεν έλειπα καμία Κυριακή ή γιορτή. Είχα μάθει τα περισσότερα τροπάρια και ύμνους απέξω και σιγομουρμούριζα όταν έψαλαν οι ψαλτάδες κι ο παπάς.

Με το ζόρι μ΄ άφησε ο πατέρας να τελειώσω το Δημοτικό. Έπιανε και μου έσκιζε ό,τι φυλλάδα δεν πρόλαβα να κρύψω... Κρυβόμουν το πρωί μέχρι να κουραστεί να με ψάχνει και να φύγει, ώστε να μπορέσω να πάω Σχολείο. Συμπαραστάτης μου η μάνα μου, μα τι να σου κάνει κι αυτή, που είχε τόσα στόματα να θρέψει και τ΄ αμπέλια κι οι ελιές ήθελαν χέρια... Όταν τέλειωσα το Δημοτικό, ήλθε ο δάσκαλος να παρακαλέσει τον πατέρα μου να με στείλει “πάρα πέρα”, -Κρίμα Νιόνιο να το αδικήσεις το παιδί. Ο Σπύρος είναι έξυπνος, τα παίρνει τα γράμματα και θα προκόψει, άφησέ τον να προχωρήσει και δεν θα το μετανιώσεις... Ανένδοτος ο πατέρας μου. Ήμουν βλέπεις κι ο μεγαλύτερος και δεν ήθελε να δώσω... κακό παράδειγμα στα μικρότερα αδέλφια μου, γιατί μετά τι θα γινόταν; Ποιος θα δούλευε, πώς θα ζούσαμε, αν όλοι θέλαμε να γίνουμε γραμματιζούμενοι;

Ήλθε ο Σεπτέμβρης. Ο τρύγος δεν είχε τελειώσει ακόμα. Πήγαινα και τον βόηθαγα για να τον μαλακώσω, να τον καλοπιάσω μπας κι αλλάξει γνώμη, μα χαμένος κόπος... Μα κι εγώ ήμουν αποφασισμένος. Θα μάθαινα γράμματα ο κόσμος να χαλάσει... Όταν του εξομολογήθηκα πως ήθελα να γίνω παπάς, βούρκωσαν τα μάτια του, λύγισε, συγκινήθηκε που άκουσε πως ήθελα να πάρω το δρόμο του Θεού και μούδωσε την ευχή του. Έτσι, μπόρεσα να συνεχίσω, μα το Μεγάλο Σχολείο ήταν στη Χώρα, σχεδόν μια ώρα δρόμο από την Κουκουναρία. Με τρομερές οικονομίες ο πατέρας μού αγόρασε ένα ζευγάρι παπούτσια, φιλότιμος εγώ, τα ΄δενα μαζί από τα κορδόνια και τάβαζα στον ώμο. Κοντά να φτάσω στη χώρα τα φορούσα, γιατί ντρεπόμουν να γυρνάω ξυπόλυτος μέσα στον κόσμο. Στον γυρισμό, μόλις έβγαινα από τη χώρα, τάκοβα πάλι στους ώμους... Κράτησαν για πολύ καιρό... Με τέτοιες θυσίες και στερήσεις κατόρθωσα να μάθω γράμματα... Κι εσείς σήμερα με όλα τα καλά και...

Με άπειρη συγκίνηση και περηφάνια, λίγα χρόνια μετά, παρακολούθησε ο πατέρας τη χειροτονία μου πρώτα σε διάκονο, μετά σε ιερέα. Έσκυψε να φιλήσει το χέρι του ιερωμένου... Ντράπηκα και δεν τον άφησα... Γονάτισα μπροστά του και με δάκρυα στα μάτια τού φίλησα και τα δυο του χέρια με ευγνωμοσύνη... Πέθανε ξαφνικά όταν η μαμά σας ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί μας, το πρώτο, κορίτσι, πήρε το όνομα της Μάνας μου, Αδαμαντία. Είπαμε πως αυτό που θα γεννηθεί λίγους μήνες μετά που χάσαμε τον πατέρα, ό,τι παιδί κι αν είναι θα βγάλουμε το όνομα του μακαρίτη, έτσι εσένα, σε βαφτίσαμε Διονυσία...»

Δεν γνώρισα το Νόνο μου το Νιόνιο. Γεννήθηκα λίγους μήνες μετά και πήρα το όνομά του, μα η μνήμη του έμεινε στην καρδιά. Πάνε τριάντα ένα χρόνια από τότε που έφυγε ο Σπύρος, ο αγαπημένος μου παπάκης...

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει... Έτσι παρηγορούσε η Νόνα μου η Αδαμαντία το παιδί της το Σπύρο, τον Πίπη της, όπως τον έλεγε χαϊδευτικά, πως σε λίγο θα πιάσει καλοκαίρι και δεν θα παγώνουν τα γυμνά του πόδια από το κρύο και τη βροχή που από φιλότιμο κι ευγνωμοσύνη προς το γονιό του, δεν φορούσε τα παπούτσια που με τόσους κόπους του αγόρασε σε μια προσπάθεια να κρατήσουν πολύ μα πολύ καιρό!

Καλά να είσαστε όλοι,
Με την αγάπη μου πάντα,
δ.μ.τ.

Ένα διαφημιστικό για τις "Καμένες Πεταλούδες"


Ο καλός συναδελφός και συνεργάτης μας Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Καβαρνός, ο οποίος -όπως γνωρίζετε- δραστηριοποιείται ως σκηνοθέτης, καθηγητής μουσικής και πρωτοψάλτης, μάς έκαμε ένα απρόσμενο δώρο. Δημιούργησε ένα όμορφο διαφημιστικό για τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων μου, που με τον γενικό τίτλο "Καμένες Πεταλούδες" κυκλοφορεί!

Στο Κανάλι μας Κυκλοδίωκτος, στο YouTube, το ανεβάσαμε ήδη και το παρουσιάζουμε ευθύς παρακάτω, ευχαριστώντας ειλικρινά τον π. Νικόδημο για τον μόχθο, τον οποίον φιλάδελφα κατέβαλε!!!
π. Π. Κ.