e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

H Μουριά (που μ' έμαθε να γράφω με μελάνι)


Γραμμένο από τον Δάσκαλο Νικ. Χ. Κοντονή


Στο Δημοτικό Σχολείο της εποχής μου, όταν φθάναμε στην Δ΄ Τάξη, έπρεπε να γράφουμε με μελάνι. Ήμουν λοιπόν μαθητής της Δ΄ Τάξης το σχολικό έτος 1947-48. Λίγο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δύστυχα χρόνια, μαύρα κι αγέλαστα. Φτώχια και πείνα. Πού να βρεθούν τα χρήματα,για μελάνι…

Έλα όμως που η αντιγραφή (ένα μικρό κομμάτι από τι μάθημα της Ανάγνωσης) έπρεπε να είναι γραμμένη στο σχετικό τετράδιο, συνήθως δωδεκάφυλλο με μελάνι... Με τη δασκάλα μας, τα χρόνια εκείνα, δεν παίζαμε. Η εντολή της ήταν Νόμος, που έπρεπε να εκτελεστεί. Από πριν τελειώσω την Γ’ τάξη, σκεφτόμουν πώς θ’ αποκτήσω μια ξύλινη πέννα, που στην άκρη της βάζανε ένα πενάκι ή Χ ή της χήνας (έτσι λέγονταν γιατί στο επάνω μέρος τους είχαν ή το γράμμα Χ ή μια χήνα χαραγμένη,που αυτό ήταν καλλίτερο για την καλλιγραφία) κι ένα μικρό μπουκάλι με μελάνι.

Την πέννα τη βρήκα σχετικά εύκολα σ’ ένα συρτάρι του Πατέρα μου, μαζί μ’ ένα μελανοδοχείο της εποχής εκείνης, σχήματος κύβου, με σχετικά ευρύχωρο στόμιο, για να μπαινοβγάζω την πέννα, όταν θα τη βουτούσα στο μελάνι, για να γράψω την αντιγραφή μου.Το κακό όμως ήταν ότι μελάνι δεν υπήρχε. Τη λύση στο πρόβλημά μου την έδωσε μια μεγάλη στο ύψος και ηλικία μουριά, που υπήρχε στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού.

Αυτή η μουριά έκανε μαύρες μούρες. Παιδάκι τότε εγώ ανέβαινα τα καλοκαίρια έκοβα μούρες, έτρωγα όσες ήθελα και μετά έφτιαχνα, με κάποιο μεγάλο φύλλο χωνάκι, το γέμιζα και το χάριζα στη Μάνα μου ή στην αδελφή μου την Κούλα, που πολύ αγαπούσα. Οι μούρες αυτές όμως έβαφαν πάρα πολύ, εάν ο χυμός τους ερχόταν σ’ επαφή με τα δάκτυλα ή και με τα ρούχα. Όσο κι αν πρόσεχα, πάντα ή λίγο ή πολύ θα λερωνόμουν. Αυτή η παρατήρηση με οδήγησε στη σκέψη, απ’ αυτές τις μούρες να φτιάξω το πρώτο μου μελάνι. Αφού μάζεψα, όσες νόμιζα ότι μου αρκούν,τις έστυψα με το χέρι μου σ’ ένα κουβαδάκι και μετά με το σουρωτηράκι του χαμομηλιού πήρα τον καθαρό χυμό τους.Τον έβαλα στο μελανοδοχείο κι έκαμα την πρώτη μου δοκιμή στο γράψιμο. Ήθελα να είμαι έτοιμος την ώρα που θ’ άνοιγαν τα Σχολεία κι εγώ θα ήμουν πλέον μαθητής της Δ΄ Τάξης.

Δύο πράγματα δεν ξέχασα ποτέ: Την χαρά μου, που απόχτησα μελάνι και ‘κείνο τ’ όμορφο χρώμα του, που μ’ άρεσε πολύ.
Ίσως επειδή ήταν και δικής μου κατασκευής.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

"Χρόνια πολλά", αντί "Χριστός Ανέστη"...

Βρισκόμαστε ήδη στο κέντρο της πασχαλινής περιόδου. Μεσοπεντηκοστή σήμερα! Το "Χριστός Ανέστη" ισχύει ακόμη. Θα χρειαζόταν να είναι διαρκώς στα χείλη μας ως χαιρετισμός, ως "Καλημέρα" ή "Καληνύχτα" μας. Ή μάλλον θα έπρεπε να ήταν καθημερινή μας πρακτική ουσιαστικής βιοτής.
Όμως, καθώς μακραίνουμε από την Κυριακή του Πάσχα, ήδη αντικαταστάθηκε μ' ένα σκέτο "Χρόνια πολλά" (τα λέμε άραγε κι αυτά;), ενώ πολλοί απορούν κι εξίστανται, εάν τους απευθύνουμε τον αναστάσιμο χαιρετισμό: "Ακόμα το Χριστός Ανέστη;;;"



Επειδή πάντως εμείς επιθυμούμε να επιμένουμε αναστάσιμα, Σάς έχουμε τ' όμορφο αυτό λαμπριάτικο ψάλμα, δια χειλέων του π. Νικοδήμου Καβαρνού, εξαίρετου Πρωτοψάλτη (τον οποίον παρουσιάσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση), από την πρόσφατη επίσκεψή του στον ναό της Παναγούλας μας!

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Το στεφάνι στην "Κολόνα" του Άη Νικόλα


Κατά τη γιορτή του Αγίου Νικολάου του Περαστού (10 Μαΐου) δεν πανηγυρίζουν μονάχα οι ζακυνθινοί ναοί, οι επ' ονόματι του αγαπημένου αυτού Αγίου, αλλά και οι φερώνυμες "Κολόνες" (κοινώς, προσκυνητάρια). Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στο Μπανάτο. Η "Κολόνα", στη θέση Λουρίδα, όπου πάλαι ποτέ υπήρχε άλλος ναός του Άη Νικόλα, είχε και αυτή την τιμητική της: Φοράει ανοιξιάτικο - εορταστικό στεφάνι, κατά τη συνήθεια των περιοίκων, ως προσευχή για ό,τι της ψυχής ζητούμενο!

Τούτο αναθυμάται αυτές τις μέρες και ο λογοτέχνης Διονύσης Φλεμοτόμος στο βδομαδιάτικο χρονογράφημά του: "[...] Αλλά όποιος περάσει από τον δρόμο που οδηγεί από το Βανάτο στη Χώρα, θα δει, εκεί λίγο πριν την νέα Σχολική Μονάδα της περιοχής, στο δεξί του χέρι, πως ακόμα και το μικρό προσκυνητάρι, που είναι στημένο στην άκρη της ασφάλτου, ανάμνηση παλιότερης και μη ανακαινισμένης εκκλησίας, με την εικόνα μέσα του του Αγίου, έχει αυτήν την ημέρα ένα γιορταστικό στεφάνι. [...]" ("Ο καλοκαιρινός Άη Νικόλας", Εφημερίδα Ημέρα τση Ζάκυνθος, 8.5.2009).


Περισσότερα κι ενδιαφέροντα στοιχεία για την Κολόνα αυτή και το ιστορικό της, δείτε εδώ.

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Η μαγιάτικη γιορτή του Αγίου Νικολάου του Περαστού στο Μπανάτο



















Η Ζάκυνθος εορτάζει με επισημότητα σήμερα το ιστορικό γεγονός της Παρόδου του Λειψάνου του Αγίου Νικολάου από τα μέρη της, όταν το 1087 μεταφέρθηκε από τα Μύρα της Λυκίας στο Μπάρι της Ιταλίας.

Τούτη η ιστορική μνήμη συνάζει τους Ζακυνθινούς σε όλες τις εκκλησιές, που τιμώνται επ' ονόματι του αγαπημένου Αγίου "της γης και του πελάου", είτε πρόκειται για ενοριακούς ναούς, είτε για ταπεινά εξωκλήσια.


Στο Μπανάτο γιορτάσαμε το γεγονός στο εκκλησάκι του Άη Νικόλα των Καρκαναίων στον συνοικισμό του Αβρυακού. Εκεί μαζεύτηκαν πάμπολλοι φιλέορτοι από την πόλη, την τριγύρω περιοχή και από άλλα χωριά (Μπελούσι, Καλλιπάδο, Πλάνο, Ρωμύρι, Μαχαιράδο), οι οποίοι ευλαβούνται τον Άγιο των Μυρέων.
Το περιβάλλον ήταν παράφορα ανοιξιάτικο, τ' αμπέλια γύρω ορθάνοιχτα στο φως του Μαΐου και στο λιβάνι της Ανάστασης!
Έγινε Αρτοκλασία, κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων κάμποσοι εκκλησιαζόμενοι, ο δε Εφημέριός μας επισήμανε στην ομιλία του τη σημασία των πατρικών μας παραδόσεων, σε συνδυασμό με τη βίωση της Ανάστασης του Θεανθρώπου ως καθημερινής πρακτικής.

Ακολούθησε πρωινό κέρασμα στο φιλόξενο σπίτι των καλοσυνάτων ιδιοκτητών.


[Οπτικοακουστικό υλικό με τη ματιά του Πορφύρη]

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Η Δασκάλα μου

Γραμμένο από τον Δάσκαλο Νικ. Χ. Κοντονή

Τα δύστυχα και φτωχά εκείνα χρόνια το Δημοτικό Σχολείο του Μπανάτου δεχόταν τα παιδιά του Μπανάτου, του Σαρακηνάδου, της Κουκουναρίας και του Χουρχουλιδιού. Το κτίριο του σχολείου ήταν ένα μακρόστενο οίκημα με κύρια είσοδο στον κεντρικό δρόμο του χωριού. Τα πολύ παλιά χρόνια ήταν το οίκημα, όπου έμεναν οι καλόγριες της Παναγούλας, μέχρι το 1510, οπότε η Παναγούλα έγινε ενοριακός ναός. Ήταν ακριβώς εκεί που τώρα είναι το καμπαναρίο κι έπιανε όλη τη γωνία των δρόμων Μπανάτου και Πόλης.

Όταν λοιπόν έμπαινες στο Σχολείο, βρισκόσουν στο χωλ, μπροστά σου ήταν το γραφείο και νότια και βόρεια του χωλ και του γραφείου ήταν οι δυο αίθουσες διδασκαλίας, από τις οποίες συνήθως λειτουργούσε μόνο η νότια (απέναντι από το Τρίγωνο). Σ’ αυτή την αίθουσα μαθαίναμε τα πρώτα γράμματα 90-130 μαθητές των έξι (6) τάξεων και όλοι μας είχαμε μια Δασκάλα, την Τασία Κοντορράση, σύζυγο του Σκοπιώτη Κοντονή, Γραμματέα της Κοινότητας Μπανάτου.

Αυτή η ηρωίδα Δασκάλα έμαθε γράμματα σε χιλιάδες μαθητές, που πέρασαν απ’ τα χέρια της. Πάντα στην ώρα της, στη θέση της, πάντα να είναι έτοιμη να προσφέρει τη βοήθειά της στους μαθητές της. Θυμάμαι, ερχόταν από τον Κάμπο, που ήταν το σπίτι της και πάρα πολλές φορές το χειμώνα ο δρόμος από του Τσιλιάνη - Κολόμπου - Τρίγωνο - Σχολείο ήταν χειλισμένος. Ποτάμι έτρεχαν τα νερά της βροχής. Η Δασκάλα μας έβγαζε τα παπούτσια της, τα ’παιρνε στο χέρι και ερχόταν ξυπόλητη μέσα στα νερά, για να φτάσει στο σχολείο μας, χωρίς ποτέ να παραπονεθεί ούτε για τους πολλούς μαθητές που είχε, αλλά ούτε και για τις απάνθρωπες συνθήκες μέσα στις οποίες δίδασκε και η διδασκαλία της ήταν φως και ελπίδα στα σκοτάδια της ψυχής και της γνώσης, για όλους εμάς τους μαθητές της.

Πώς να ξεχάσει κανείς μια τέτοια Δασκάλα, που έδωσε όλη της τη ζωή για να μας μάθει τους μαθητές της γράμματα και να μας κάνει, όσο μπορούσε καλύτερους ανθρώπους.

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Σύναξη Ιερού Κλήρου Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας

του Οικον. Αναστασίου Σαλαπάτα

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας, σε συνεργασία με τον Ιερατικό Σύνδεσμο «Άγιος Αθανάσιος», οργάνωσε το διήμερο 27η - 28η Απριλίου 2009 την ετήσια Σύναξη του Ιερού Κλήρου. Η Σύναξη πραγματοποιήθηκε στην πόλη Birmingham της Κεντρικής Αγγλίας, και φιλοξενήθηκε από τις δύο τοπικές Κοινότητες, του Καθεδρικού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου και του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος και Αποστόλου Λουκά.
Το πλούσιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα συμπεριλάμβανε Ιερές Ακολουθίες, ομιλίες, ψυχαγωγικές περιηγήσεις και προσκυνηματικές επισκέψεις. Το γενικό θέμα της Σύναξης ήταν:
«Το Οικουμενικό Πατριαρχείο».

Κατ’ αρχάς αναγνώσθηκε από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Κυανέων κ. Χρυσόστομο ο χαιρετισμός της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, στον οποίο ο Παναγιώτατος μεταξύ άλλων τόνισε και τα εξής: «...Απαραίτητοι είναι αι ιερατικαί Συνάξεις της τοπικής Εκκλησίας έκτακτοι ή τακτικαί, καθ’ ότι εν αυταίς εκτίθενται τα προβλήματα, αι εμπειρίαι, χαράσσεται πορεία πλεύσεως και πάντες επιστρέφουσιν εις την ιδίαν αυτών ποίμνην έχοντες περισσοτέρας δυνάμεις, ισχυροτέραν θέλησιν και οραματισμούς δια καρποφόρον εργασίαν. Αι Συνάξεις αύται καθίστανται θεμελιώδους σημασίας δια τας τοπικάς Εκκλησίας τας εν τη ξένη όταν έχωσι θέμα εκκλησιολογικόν ως η υμετέρα ετησία ιερατική Σύναξις, η έχουσα εφέτος ως θέμα “Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον”, ήτοι την Μητέρα ημών Εκκλησίαν».

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας κ. Γρηγόριος απηύθυνε προς την Σύναξη την εισαγωγική του ομιλία, κατά την οποία ευχαρίστησε τις φιλοξενούσες Κοινότητες, σύστησε τους νέους κληρικούς της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, ανέλυσε τη σημασία των Συνάξεων του Ιερού Κλήρου, τόνισε την αξία της προσεκτικής διαχείρισης των οικονομικών ζητημάτων των Κοινοτήτων, ιδιαίτερα στις παρούσες δύσκολες -οικονομικά- συνθήκες, παρουσίασε τον κύριο ομιλητή της Σύναξης, καθώς και τους λοιπούς ομιλητές, ζήτησε από τους κληρικούς να δείχνουν πάντα ιδιαίτερη προσοχή και ενδιαφέρον για τα νεαρά μέλη των Ενοριών και για τους νέους επιστήμονες στο πλαίσιο της ποιμαντικής τους διακονίας και τέλος παρεκάλεσε όλους να προσευχηθούν για ταχεία και δίκαιη λύση του Κυπριακού προβλήματος.

Ακολούθησε η κύρια ομιλία της Σύναξης από τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Πασχάλη Κιτρομηλίδη, ο οποίος ομίλησε με βαθειά επιστημοσύνη και γλαφυρότητα για το θέμα: «Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως: Η ιστορική κληρονομιά και η προοπτική του μέλλοντος».
Ο κ. Κιτρομηλίδης παρουσίασε πολλά ιστορικά στοιχεία για την πρωτόθρονη Εκκλησία της Βασιλεύουσας και προσέφερε εμπειρίες και σκέψεις του από την πολύχρονη ενασχόλησή του με το θέμα αυτό. Η ομιλία δημιούργησε μεγάλο ενδιαφέρον στο ακροατήριο και μετά το τέλος της έγινε μεγάλη συζήτηση για τα θέματα που σχετίζονται με την ιστορία και τη ζωή του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Η συζήτηση δε, συνεχίσθηκε και την δεύτερη ημέρα της Σύναξης.
Κατόπιν ακολούθησαν οι υπόλοιπες σημαντικές εισηγήσεις, που δόθηκαν από έμπειρους ομιλητές - κληρικούς. Αυτές είχαν ως εξής:

* Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Τροπαίου κ. Αθανάσιος, «Τα 50-χρονα της Διακονίας του Αρχιεπισκόπου στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας, 1959-2009»
* Πρωτοπρ. Γεώργιος Ζαφειράκος,
«Προστασία Οικογένειας, Διαζύγια κ.λ.π.»
* Οικον. Κωνσταντίνος Γαλιβαλδινός,
«Ταμείο Ασφαλίσεως και Συντάξεως Κλήρου»
* Αρχιμ. Βασίλειος Παπαβασιλείου, «Ομολογιακό Σχολείο “Άγιος Κυπριανός”»
* Οικον. Stephen Maxfield,
«H Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο Ηνωμένο Βασίλειο»
* Οικον. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας, «Η Διακονία του Ορθόδοξου Κλήρου στη σύγχρονη κοινωνία».

Αξίζει να σημειωθεί ότι στις Ιερές Ακολουθίες των δύο ημερών της Σύναξης κήρυξαν τον θείο λόγο οι εξής κληρικοί: Αρχιμ. Ραφαήλ Σιδέρης και Οικον. Ιωάννης Nankivell.

Στο επίσημο δείπνο που προσφέρθηκε την Δευτέρα 27η Απριλίου το βράδυ, στο κτίριο της Κυπριακής Εστίας του Birmingham, προς τιμήν του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου, των Θεοφιλεστάτων Επισκόπων και των λοιπών κληρικών, παρευρίσκονταν και χαιρέτησαν τους Συνέδρους διάφοροι θρησκευτικοί και πολιτικοί παράγοντες της τοπικής κοινωνίας, όπως ο Αγγλικανός Επίσκοπος του Birmingham και ο Αντιδήμαρχος της πόλης.
Εκτός των Ιερέων παρακολούθησαν την Σύναξη και μερικές Πρεσβυτέρες και Διακόνισσες, συνοδεύοντας τους κληρικούς συζύγους τους.
Η ετήσια αυτή Σύναξη του Ιερού Κλήρου της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Όλοι οι Σύνεδροι ευαρεστήθηκαν και ωφελήθηκαν τα μέγιστα από την Σύναξη αυτή και ιδιαίτερα από την ανανέωση των αδελφικών δεσμών φιλίας και αγάπης, που διακρίνουν πάντα τους κληρικούς της Εκκλησίας μας. Ανανέωσαν το ραντεβού τους δε για την επόμενη χρονιά που θα συγκληθεί και πάλι η Σύναξη των Ιερέων.

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Τρία παιδικά βιβλία από τους Διονύσιο και Αίγλη-Αικατερίνη Ποταμίτου




Ένα ευτραφές πακέτο με τρία βιβλία μάς απέστειλαν οι φίλοι των Εκδόσεων Ποταμίτου: α) "Το προσευχητάρι μου" (κυκλοφορείται σε β΄ έκδοση), β) "Αγία Αικατερίνη, Μεγαλομάρτυς και Πολιούχος Σινά" και γ) "Άγιος Χριστοφόρος".

Πρόκειται για το φιλικό μας ζεύγος Διονύσιο και Αίγλη-Αικατερίνη Ποταμίτου. Ο Διονύσιος γράφει κι έχει την όλη ευθύνη των Εκδόσεων που ίδρυσαν προ διετίας, ενώ η Αίγλη-Αικατερίνη εικονογραφεί με ιδιαίτατη ευαισθησία σκηνές από τους βίους των ιερών Προσωπικοτήτων, με τις οποίες ασχολούνται. Και όλ' αυτά στο περιθώριο της ανατροφής των τεσσάρων ευλογημένων παιδιών τους και της ανύστακτης μέριμνάς τους για πνευματική ζωή στη σύγχρονη αφιονισμένη Αθήνα.

Το έργο -δόξα τω Θεώ- συντελείται ουσιαστικό και υποδειγματικό, στ' όνομα της διάδοσης του Κυριακού Λόγου και των Αγίων μας, οι οποίοι κατέστησαν με τον βίο και την πολιτεία τους "στόματα του Λόγου"!

Τι καλύτερο διακόνημα ή εργόχειρο γι' ανθρώπους που ζουν στον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα επιθυμούν την άσκηση! Λόγος και Εικόνα σε απόλυτη αφοσίωση στ' αγιοτικά! Αλλά όχι μόνον έτσι. Η όλη προσπάθεια αφορά και απευθύνεται στα παιδιά, "των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών" (Ματθ. 19,14).
Ευχής και προσευχής έργον είναι αυτός ο κόπος του ζεύγους Ποταμίτου να βρει ανταπόκριση, τα δε παιδιά μας ν' αποκτήσουν τέτοια βιβλία Ουσίας κι Ευπρέπειας!

Όσοι αναγνώστες του Νυχθημερόν επιθυμούν επικοινωνία, ας κρατήσουν τα στοιχεία:
Εκδόσεις Ποταμίτου, Αγ. Βασιλείου 54, 173 43 Άγιος Δημήτριος.
Τηλέφωνο και Fax: 2109750950. E-mail: info@potamitis.com

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Στάμνα, κοινώς βίκα, η θαυματουργή

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Κοιτάζοντας, πρόσφατα, το σωρό από τις στάμνες, βίκες τις λέγαμε παλιά στη Ζάκυνθο, στην ιστοσελίδα Στον Ίσκιο του Ίσκιου, από τους πρόσφατους γιορτασμούς της Ανάστασης, ήλθε στο νου μου ένα παλιό περιστατικό, συνέβη πριν από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του -53, όχι στο Μπανάτο αυτή τη φορά, αλλά στη Μπόχαλη που εφημέρευε ο αείμνηστος παπάκης μου. Δεν πρέπει να ήμουν πάνω από 5-6 χρονών τότε.

Μέναμε στο κελί, έτσι λεγόταν η κατοικία του παπά, κτίσμα συνεχόμενο με την εκκλησία και με ψηλά μουράγια στα πλαϊνά, που επέτρεπε να επικοινωνεί το κελί με την εκκλησία και το καμπαναριό, χωρίς να χρειάζεται να βγούμε έξω. Το πλάτωμα μπροστά από την εκκλησία της Χρυσοπηγής, ήταν πιο φαρδύ τότε, αργότερα, από τις κατολισθήσεις, στένεψε πολύ.

Οι Μποχαλιώτες είχαν συνήθεια, το μεν μεσημέρι οι άνδρες να παίρνουν μια κουρελού για στρωσίδι και να έρχονται να κοιμούνται στη βορινή πλευρά, πίσω από το Ιερό, όπου στο δυνατό ροχαλητό και στα αέρια που εξαπολύαν τους κρατούσε ...σιγόντο το τραγούδι από τα τζιτζίκια και τους δρόσιζε η σκιά και το αεράκι από τα πεύκα, το δε βράδυ να μαζεύονται γυναίκες κι άνδρες μπροστά στα σκαλοπάτια της εκκλησίας και στα μουράγια και στη κυριολεξία να διανυκτερεύουν εκεί, τραγουδώντας, παίζοντας κιθάρες, κουβεντιάζοντας φωναχτά σε γλώσσα όχι και τόσο ευπρεπή και λέγοντας ανέκδοτα τις περισσότερες φορές ακατάλληλα όχι μόνο για το χώρο, μπροστά από εκκλησία, αλλά και για εμάς που είμαστε μικρά παιδιά και προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε χωρίς να το πετυχαίνουμε από τα δυνατά γέλια και τις φωνές τους που κρατούσαν μέχρι τα ξημερώματα.

Μάταια προσπάθησε πλείστες όσες φορές ο παπά Σπύρος να τους εξηγήσει, πως δεν ήταν σωστό, ούτε πίσω από το Ιερό να μαζεύονται κάθε μεσημέρι και να χαλάν τον κόσμο με τις φωνές τους, μήτε τις νύχτες στην πόρτα της εκκλησίας μέχρι τα ξημερώματα με φωνασκίες, βωμολοχίες και άλλα, όφειλαν να σεβαστούν το χώρο, αλλά και το γεγονός ότι ακριβώς δίπλα βρισκόταν η οικογένεια του παπά, που δεν μπορούσαν να βρουν ησυχία ούτε νύχτα ούτε μέρα καθώς και άλλοι γείτονες. Δυστυχώς, όλες οι παρακλήσεις και νουθεσίες του, έπεφταν στο κενό. Ντρέπονταν για λίγο και σταματούσαν για μια-δυο μέρες και μετά πάλι τα ίδια.

Ένα βράδυ, αγανακτισμένος ο παπάς, αν θυμάμαι καλά είμαστε άρρωστες κι εγώ και η αδελφή μου με υψηλό πυρετό, ανέβηκε αθόρυβα στο Καμπαναριό γύρω στα μεσάνυχτα με μια μεγάλη βίκα στο χέρι και χωρίς τον παραμικρό θόρυβο, άφησε να πέσει «εξ ουρανών» η βίκα ακριβώς μπροστά στα πόδια όλων αυτών που αδιαφορούσαν για το ότι ακριβώς δίπλα κοιμόταν οικογένεια και ήταν δυο μικρά παιδιά άρρωστα. Τρομοκρατήθηκαν όλοι και προσπαθούσαν να βρουν από πού προήλθε. Σκοτάδι και ησυχία επικρατούσε στο σπίτι του παπά και γύρω... τρόμαξαν στ’ αλήθεια, τα μάζεψαν και τόβαλαν στα πόδια τρέχοντας.
Την άλλη μέρα, έδιναν κι έπαιρναν τα σχόλια για το πού βρέθηκε η βίκα, αφού ο παπάς που ρωτήθηκε αν άκουσε τίποτα, ασφαλώς δεν είχε ακούσει, είχε μέσα δυο παιδιά άρρωστα, δεν φτάνει η φασαρία και χαλασμός που κάνουν κάθε βράδυ και δεν έβρισκε ησυχία η οικογένεια του, τι θέλουν τώρα;
Μυστήριο μέγα κάλυπτε την όλη υπόθεση, μέχρι που μια γριά που καθόταν εκεί κοντά και είχε και κείνη αγανακτήσει από τη συμπεριφορά τους, αποφάνθηκε πως ασφαλώς αυτά είναι θεϊκά πράματα και μάλλον θαύμα έκαμε η Παναγία η Χρυσοπηγή που είχαν το θράσος μπροστά σχεδόν από την εικόνα Της να φέρνονται έτσι κάθε νύχτα μη σεβόμενοι τίποτα... Διαδόθηκε από στόμα σε στόμα το ...θαύμα, οι περισσότεροι ήλθαν στον παπά ζητώντας του να διαβάσει δέηση για να τους συγχωρήσει η Χρυσοπηγή, υποσχόμενοι ποτέ άλλο να μην φερθούν με τόση αβλάβεια και ασέβεια.

Έκτοτε βρήκε τη γαλήνη και την ησυχία ο ιερός χώρος, αλλά επίσης, η οικογένεια του παπά και αυτοί που έμεναν εκεί κοντά.
Την ησυχία της νύχτας δεν διέκοπταν πλέον οι αγριοφωνάρες και οι βωμολοχίες παρά μόνο τα τριζόνια και κάνας ξενύχτης που ανέβαινε περικοπά, από τα πεύκα ερχόμενος από τη χώρα και που σιγοτραγουδούσε ίσως για να ξορκίζει τα μυστήρια της νύχτας.