e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2019

Πίσω από το παράθυρο του Πατριάρχη (ντοκιμαντέρ)


ΤΑΣΟΣ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Το παράθυρο είναι υποφωτισμένο στον πρώτο όροφο του παλιού κτιρίου κάπου στο κέντρο της παλιάς πόλης των Ιεροσολύμων. Το πρόσωπο της μορφής που προβάλλει δεν φαίνεται. Κάτω από το παράθυρο, στο πλακόστρωτο, η Ισραηλινή σκηνοθέτις Δανάη Ελόν, με το μικρόφωνο στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο, προσπαθεί να μιλήσει στο τηλέφωνο με τον άνθρωπο στο παράθυρο, που είναι προφανώς έγκλειστος (ουδείς μπορεί να μπει και εκείνος δεν μπορεί να βγει). Οι εικόνες των δύο συνομιλητών αναμειγνύονται με εικόνες από το κέντρο ελέγχου της ισραηλινής αστυνομίας που με εκατοντάδες κάμερες καταγράφει κάθε κίνηση στην παλιά πόλη. Η Ελόν θέλει να μάθει περισσότερα πράγματα για τον ηλικιωμένο άνθρωπο πίσω από το σιδηρόφρακτο παράθυρο και αυτό θα την οδηγήσει σε μια πολύχρονη έρευνα που κατέληξε στην ταινία «Το παράθυρο του Πατριάρχη», ντοκιμαντέρ που ανατρέπει όλα όσα γνωρίζουμε για τον Ειρηναίο και το λεγόμενο σκάνδαλο των ακινήτων το οποίο οδήγησε στην εκθρόνισή του το 2005.
«Πιστεύω», λέει στην «Κ», «ότι το φιλμ δείχνει αυτό που πραγματικά συνέβη. Η τελευταία φράση είναι “ξεκίνησα για να ανακαλύψω την αλήθεια για έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που ήταν κλειδωμένος στο δωμάτιό του… Τι ήθελε να πει ο Πατριάρχης Ειρηναίος όταν κατηγόρησε τον Πατριάρχη Θεόφιλο (σ.σ.: τον διάδοχό του) ότι τα έδωσε όλα; Μιλούσε για τα ξενοδοχεία στην πύλη της Γιάφας; Ηταν άλλα, πιο πολύτιμα ακίνητα, για τα οποία υπέγραψε συμβόλαια; Μόνο ο χρόνος θα μας πει την αλήθεια για το τι συνέβη πίσω από τις κλειστές πόρτες σε διαπραγματεύσεις ανδρών με εξουσία…».
Δείτε το ντοκιμαντέρ κάνοντας κλικ ΕΔΩ!

Η πρόταση Χαριουπόλεως και των συν αυτώ δεν συγκέντρωσε τα 2/3 για προσχώρηση στο Πατριαρχείο Μόσχας


Σε τεταμένη ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε η γενική συνέλευση της Ρωσικής Αρχιεπισκοπής σήμερα 7 Σεπτεμβρίου στο ναό της Αγίας Μαρίνας στο Παρίσι,υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη.

104 αντιπρόσωποι της έκτακτης Γενικής Συνέλευσης της Ρωσικής Αρχιεπισκοπής (πρώην Εξαρχίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως) ψήφισαν υπέρ της προσχώρησης κάτω από το ωμοφόριο του Πατριαρχείου Μόσχας. Ενάντια στην πρόταση αυτή, που έγινε από τον πρώην Επικεφαλής της Εξαρχίας,Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη Χαριουπόλεως, ψήφισαν 75 αντιπρόσωποι. Η ψηφοφορία ήταν μυστική με τη χρήση ψηφοδελτίων.

Η πρόταση για την είσοδο της ρωσικής Αρχιεπισκοπής στο Πατριαρχείο Μόσχας δεν συγκέντρωσε τα αναγκαία δύο τρίτα των ψήφων των μελών της Γενικής Συνέλευσης. Ωστόσο, πηγές που σχετίζονται με το Πατριαρχείο της Μόσχας ισχυρίζονται ότι μια απλή πλειοψηφία αρκεί για να πάρει μια απόφαση.

Αμέσως μετά την ψηφοφορία, ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης δήλωσε ότι αποδέχεται τις αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ανακοίνωσε την αποχώρησή του.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή που Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης κάλεσε τους συμμετέχοντες να υπακούσουν στις αποφάσεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, κάτι που πολλοί από τους παριστάμενους εξέλαβαν ως άρνηση της δικής του πρότασης να ενταχθούν στο Μόσχας, πήρε και πάλι θέση στο Προεδρείο και συνέχισε πάλι το έργο του υπέρ της Ρωσικής Εκκλησίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης έμεινε έκπληκτος όταν ενημερώθηκε από κάποιον αντιπρόσωπο ότι στην αίθουσα υπήρχε ένας δικαστικός επιμελητής - και ένας Γάλλος κυβερνητικός αξιωματούχος που καταγράφει προσεκτικά όλες τις παραβιάσεις του καταστατικού χάρτη της Αρχιεπισκοπής. Αυτό σημαίνει ότι εάν κατά τη διάρκεια των εργασιών της συνέλευσης έχουν διαπραχθεί παραβιάσεις του καταστατικού χάρτη, οποιαδήποτε απόφαση εκ μέρους της συνέλευσης θα είναι άκυρη και θα ασκηθεί προσφυγή ενώπιον του δικαστηρίου.

Πηγή: Orthodox Patriarchates | facebook

Φωτοστιγμές της απόπειρας Χαριουπόλεως να συμπαρασύρει ευρωπαϊκές Ενορίες του Φαναρίου στη Μόσχα




Σήμερα, στο Παρίσι, απέτυχε μια ιταμή συνωμοσία εναντίον του Φαναρίου. Ο προ ημερών απολυθείς από το κλίμα του Οικουμενικού Θρόνου Αρχιεπίσκοπος Χαριουπόλεως Ιωάννης, πολλά ευεργετηθείς από τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη και βέλη αγνωμοσύνης επιστρέψας στη Μητέρα Εκκλησία και Μάνα του ίδιου, σε συνεννόηση πολύμηνη με το Πατριαρχείο Μόσχας, απέτυχε να συγκεντρώσει τα 2/3 των Ενοριών της ρωσικής παράδοσης στη Δυτική Ευρώπη και να υπαχθούν στη εν Ρωσία Εκκλησία.

Βεβαίως, η όλη διαδικασία έπασχε εκ των προτέρων, διότι ο ίδιος ο απολυθείς Ιεράρχης δεν είχε το δικαίωμα να προστεί μιας τέτοιας διαδικασίας. Ασφαλώς έχουν γίνει και άλλα παράνομα τερτίπια, τα οποία θα ελεγχθούν από το γαλλικό κράτος, ευαίσθητο σε θέματα τήρησης της νομιμότητας μεταξύ των θρησκευτικών ομάδων. 

Εμείς εδώ δημοσιεύουμε δυο ενδεικτικές φωτο-αποτυπώσεις από τις αποστατικές - πραξικοπηματικές ενέργειες και διεργασίες του Αγνώμονος Ιεράρχη Ιωάννη, θυμίζοντάς του ότι "την προδοσίαν πολλοί ηγάπησαν, τον προδότην ουδείς"!!!...

π. Π. Κ.




Η αγκαλοφορούμενη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Αυτοί οι οποίοι, μέσα στην Εκκλησία, για να αισθανθούν κάπως καλύτερα, ανεβοκατεβάζουν τους πάντες «αιρετικούς» κάθε λεπτό, είναι οι ίδιοι που ωρύονται ότι η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας αποτελείται από «σχισματικούς»! «Αιρετικοί», «σχισματικοί» παντού γύρω τους! 
Κι αυτοί, «άσπιλοι και αμόλυντοι» -σαν τους φαρισαίους– δεν εισέρχονται στο πραιτώριο «ίνα μη μιανθώσι» (sic)! Ευτυχώς, όμως, στο «πραιτώριο» εισέρχεται ως συγκυρηναίος η Εσταυρωμένη Μητέρα Εκκλησία, η οποία δεν βλέπει παντού «αιρετικούς» και «σχισματικούς», αλλά εικόνες του ζώντος Θεού και προσπαθεί πάντα και για το ένα απολωλός. Δεν της φτάνουν τα 99!... Πρέπει και το ένα να βρεθεί και γι’ αυτό θύει τον μόσχον τον σιτευτόν. 
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την Αυτοκεφαλία στην Ουκρανία θέλησε να επουλώσει ένα τραύμα. Αλλ’ «ο μεγάλος αδελφός», ο κραταιός και δυνατός, δεν μπορεί να υποφέρει ότι «ο αδελφός του ανέστη» κι έτσι κήρυξε και τον Πατέρα, με τας ανοικτάς πατρικάς αγκάλας, «σχισματικό»! 
Αλλ’ η Μήτηρ Εκκλησία ουδέποτε εκήρυξε την θυγατέρα της «σχισματική», παρά τους εμπαιγμούς και τους κολαφισμούς. Μνημονεύει νυχθημερόν «Κυρίλλου Μόσχας», την ώρα που η Εκκλησία της Ρωσίας ποτίζει με όξος την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. 
Για να μπορούν να κραδαίνουν το «σχισματικοί» για τους Ουκρανούς της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, όλοι οι πολέμιοι επιστρατεύουν το ζήτημα των χειροτονιών των «σχισματικών». «Δεν έχουν ιερωσύνη, είναι αχειροτόνητοι, γιατί χειροτονήθηκαν από αφορισμένους, από καθηρημένους» κ.ο.κ., κραυγάζουν ηδονιζόμενοι! Και ξανακρώζουν συνεχώς, με …αστεία αυτοπεποίθηση, πως «το Φανάρι νομιμοποίησε τους αχειροτόνητους σχισματικούς και δεν θα το δεχθούμε ποτέ αυτό»! 
Εν πρώτοις, θα το δεχθούν – αν όχι όλοι, η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς – γιατί η ιστορία της Εκκλησίας δεν γράφεται με κατάρες, αλλά με ευλογίες. 
Αίφνης, θυμάμαι κάτι από την μελέτη – διατριβή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου για το περίφημο Παλαιοημερολογητικό Ζήτημα στην Ελλάδα. Εκεί συναντούμε τα εξής αποκαλυπτικά:
«Η Εκκλησία, τη Οικονομία χρωμένη και την ενότητα εν τω σώματι αυτής διώκουσα, ανεγνώρισε το κύρος χειροτονιών τελεσθεισών και υπό αιρετικών εισέτι και σχισματικών, και εδέξατο άνευ αναχειροτονήσεως τους τοιαύτας λαβόντας αντικανονικάς χειροτονίας. 

Η Α' Οικουμενική Σύνοδος εδέχθη λ.χ. άνευ αναχειροτονήσεως τους τε Μελιτιανούς και τους Καθαρούς ως και τους Μιξοφυσίτας και Θεοπασχίτας. Οι Μεσσαλιανοί κληρικοί, αρνούμενοι την πλάνην, εγίγνοντο δεκτοί υπό της Γ' Οικουμενικής Συνόδου άνευ αναχειροτονήσεως. Οι πλείστοι των μετασχόντων της ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου Επισκόπων, καίπερ κεχειροτονημένοι υπό Μονοθελητών, εγένοντο άνευ ετέρου δεκτοί ως σύνεδροι. Η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος εδέξατο εις τους οικείους βαθμούς τους αποκηρύξαντας την αίρεσιν της εικονομαχίας. Η εν Καρθαγένη εδέχθη άνευ ωσαύτως αναχειροτονήσεως τους Δονατιστάς υπό τον όρον της αποκηρύξεως υπ' αυτών της αιρετικής των δοξασίας. Ο Μ. Βασίλειος ανεγνώρισε τους Ζώινον και Σατουρνίνον επιστρέψαντας εκ των Εγκρατιτών τη Εκκλησία. Τουτ' αυτό έπραξεν ο Μ. Αθανάσιος διά τους αρειανούς. Ο αυτός τον Επίσκοπον Σιδήριον, χειροτονηθέντα υφ' ενός επισκόπου, εδέχθη άνευ αναχειροτονήσεως, προαγαγών τούτον εις Μητροπολίτην Πτολεμαΐδος. Οι υπό του μονοφυσίτου Πατριάρχου Αλεξανδρείας Πέτρου του Γ' του Μογγού χειροτονηθέντες επίσκοποι, αποκηρύξαντες τον Ευτυχιανισμόν, εγένοντο δεκτοί μετά του βαθμού των. Και ο Μ. Αθανάσιος αυτός καθαιρεθείς υπό Συνόδου εν Αντιοχεία τω 340 αποκατέστη επί Κώνσταντος άνευ αναχειροτονήσεως. Κατά τον ιερόν Φώτιον ουδείς των υπό Παύλου του Σαμοσατέως χειροτονηθέντων ανεχειροτονήθη. Ο δε Αντιοχείας Μελέτιος, χειροτονηθείς υπό αιρετικών, εγένετο δεκτός άνευ αναχειροτονήσεως. Κατά τον γ' αιώνα ο Ρώμης Κορνήλιος εδέχθη τον εκ του Ναυατιανού σχίσματος προσελθόντα τη Εκκλησία πρεσβύτερον Μάξιμον άνευ αναχειροτονήσεως. 
Κατά τους νεωτέρους χρόνους δι' αποφάσεων Πατριαρχικών και Συνοδικών εν Κων/λει ήρθησαν αι συνέπειαι καθαιρέσεων, ως του Κων/λεως Ιακώβου, Άνδρου Βενιαμίν, Αλεξανδρείας Σαμουήλ. Εν έτει 1840 εξ άλλου η Εκκλησία της Ρωσίας απεδέχθη άνευ αναχειροτονίας τους εις αυτήν επανελθόντας ουνίτας επισκόπους, εν έτει δε 1860 η Κων/λις απεδέχθη ως εγκύρους τας χειροτονίας δύο Μελχιτών ιερομονάχων καθώς και την χειροτονίαν ΡΚαθολικού Διακόνου, δεχθείσα τούτον διά λιβέλλου και κρίσεως δι' αγίου Μύρου. Συναφώς μνημονευτέαι ενταύθα και αι εξής επίσημοι πράξεις επικοινωνίας μεθ' ετεροδόξων: α) Εν έτει 1863 η Ι. Σύνοδος της σερβικής Εκκλησίας ενέκρινεν όπως δοθή η θεία Ευχαριστία εις αγγλικανόν κληρικόν, β) εν έτει 1879 η Ι. Σύνοδος Κων/λεως απεφάσισεν την εν ανάγκη μυστηριακήν επικοινωνίαν μετά των Αρμενίων, γ) εν έτει 1893 το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων επέτρεψεν εις Σύρους Ορθοδόξους όπως λαμβάνωσι την θείαν Ευχαριστίαν παρ' αγγλικανών κληρικών δ) εν έτει 1919 οι ηγέται των εν Αμερική Ορθοδ. Εκκλησιών μετέσχον εις ακολουθίας αγγλικανών ε) εν έτει 1920 το Πατριαρχείον Κων/λεως επέτρεψεν εις τον Επισκοπελιανόν Επίσκοπον Δάρλιγκτον όπως, τελουμένης θ. Λειτουργίας εις τον Π. Πατριαρ. Ναόν, διανείμη το αντίδωρον φέρων μανδύαν και ωμοφόριον. Ειδικώτερον εν τη Εκκλησία της Ελλάδος ουδέποτε υπήρξε περίπτωσις αναχειροτονήσεως κληρικών. Ούτως εγένοντο δεκτοί άνευ αναχειροτονήσεως οι υπό της Ι. Συνόδου καθαιρεθέντες Ζαρνάτας Γαβριήλ, Ανδρουβίστης Προκόπιος, Ακαρνανίας Ιερόθεος. Ομοίως και οι Λαρίσης Αμβρόσιος, Αθηνών Θεόκλητος, Λαρίσης Αρσένιος, ως και ο Μελέτιος ο Μεταξάκης. Σημειωτέον ωσαύτως ότι η Εκκλησία της Ελλάδος συνεφώνησεν εις την αναγνώρισιν των υπό καθηρημένων βουλγάρων αρχιερέων γενομένων χειροτονιών διαρκούντος του βουλγαρικού σχίσματος. Επί δε περιπτώσεων χορηγήσεως αδείας γάμου εις καθαιρεθέντας, εκ μοναχών κληρικούς, η πράξις της ημετέρας Εκκλησίας ικανώς εκυμάνθη μεταξύ θετικής και αρνητικής θέσεως, αναλόγως των περιπτώσεων.» 
Υπάρχει, δηλ., και η Εκκλησία της Οικονομίας και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. 
Έτσι, το Οικουμενικό Πατριαρχείο χορηγώντας το Αυτοκέφαλο στην Εκκλησίας της Ουκρανίας, δεν θέλησε να ακολουθήσει την Εκκλησία της Ρωσίας, η οποία με την στάση της καταδίκαζε το όλο ζήτημα σε θανάσιμη στασιμότητα, επιδιώκοντας, ουσιαστικά, την παράταση της εκκρεμότητας και την διαιώνισή της, στο όνομα όχι μιας κανονικότητας, όπως διατείνεται, αλλά στο όνομα μιας απολυταρχικότητας για την οποία διακρίνεται. 
Οι εν Ελλάδι θιασώται της Ρωσικής Εκκλησίας και συνάμα σφοδροί πολέμιοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεν θέλουν (;) να κατανοήσουν ότι το ζήτημα της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας δεν είναι, πρωτίστως, «κανονικό», αλλά ζήτημα ελευθερίας. 
Η Ρωσική Εκκλησία σήμερα –δυστυχώς– αποπνέει μοναρχία, απολυταρχία, κυριαρχία, αναρχία και διασπείρει υστερία, διχοστασία και αποστασία. Όσοι δεν το βλέπουν αυτό, κατηγορούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη ότι θέλει να γίνει «πάπας (sic) της Ανατολής»! 
Όμως, ο Πατριάρχης –ευτυχώς!– είναι παπάς! 
Ακόμα… γυρίζει τα ξωκλήσια της Ίμβρου με τον παπα – Αστέριο και τα λειτουργάει. Και μόνο γι’ αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι «πάπας», με την έννοια της εξουσιαστικότητας που θέλουν να του προσδώσουν οι διάφοροι… 
Ας λειτουργήσουν πρώτα, όλοι αυτοί, στα ξωκλήσια της πολύπαθης Ίμβρου, μπας και νιώσουν τι σημαίνει μαρτύριο, καταλλαγή και οικονομία και μετά βλέπουμε...

Δελτίο ειδήσεων εκ Φαναρίου, 7ης Σεπτεμβρίου 2019


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Ἐκκλησιαστικαί Εἰδήσεις 

Τό Σάββατον, 7ην Σεπτεμβρίου, ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐχειροθέτησεν ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Παρεκκλησίῳ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου εἰς τό ὀφφίκιον τοῦ Ἄρχοντος Ἐκδίκου τόν Ἐντιμολ. κ. Ἀναστάσιον Κιούλπαπαν, Ἐπιχειρηματίαν, ἕλκοντα τήν καταγωγήν του ἐκ Σμύρνης, ἀνταλλαγεισῶν ἐπί τούτῳ ὁμιλιῶν. 

*   *   *

Τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας, ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου,  ἐχοροστάτησεν ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ, κατά τόν Μ. Ἑσπερινόν τοῦ Σαββάτου. 

*   *   *

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐδέξατο εἰς ἀκρόασιν:
  • -Τόν Ἐντιμολ. Ἄρχοντα Ὀρφανοτρόφον κ. Γεράσιμον Φωκᾶν, Πρόεδρον τῆς ἐν Ἀθήναις Ἀδελφότητος Ὀφφικιαλίων «Παναγία ἡ Παμμακάριστος», καί τόν Ἐντιμολ. κ. Ἀναστάσιον Κιούλπαπαν, Ἄρχοντα Ἔκδικον, μετά τῶν οἰκογενῶν αὐτοῦ, ἐπί τῇ βαπτίσει τῆς ἐγγονῆς αὐτοῦ, ἐξ Ἀθηνῶν. 
  • Τόν Ἐντιμολ. Ἄρχοντα Πρωτονοτάριον κ. Ἀντώνιον Τάκην, Ἐπιχειρηματίαν, τέως Πρέσβυν τοῦ Παναμᾶ ἐν Ἀθήναις.
  • Τόν Ἐντιμ. κ. Γεώργιον Γαϊτάνην, Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Πόλει, μετά τῶν οἰκογενῶν αὐτοῦ, ἐπί τῇ βαπτίσει τῆς θυγατρός αὐτοῦ Ἐριέττας. 
  • Τόν Ἐλλογ. κ. Ἐλευθέριον Τσιρίδην, Καθητητήν τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ Ἐλλογ. κ. Εὐαγγελίας, Ψυχιάτρου, καί τῶν τέκνων αὐτῶν Χριστοθέας, Αἰμιλίου καί Ἰωάννας, καί τήν Εὐγεν. κ. Ἀρτέμιδα Ρομπογιαννάκη, Δικηγόρον.
  • Τόν Ἐλλογ. κ. Kemal Yalçın, Συγγραφέα, ἐπιδώσαντα Αὐτῷ τήν ἑλληνικήν μετάφρασιν τοῦ πονήματός του, ὑπό τόν τίτλον «Emanet Çeyiz» (Μιά προίκα ἀμανάτι). 
  • Τόν Ἐντιμ. κ. Παντελεήμονα Ἀσλανίδην, Στέλεχος τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐξ Ἀθηνῶν. 
  • Τόν Ἐντιμ. κ. Bedri Çakan, στέλεχος τοῦ Κόμματος CHP, ἐκ Siirt.
  • Τούς Ἐντιμ. κ.κ. Paolo Emilio Landi καί Luigi D. Sandri, Δημοσιογράφους, ἐξ Ἰταλίας, πρός οὕς παρεχώρησε συνέντευξιν.  

*   *   *

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐξεπροσωπήθη:
  • Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου, κατά τά ἐγκαίνια τῆς «84ης Διεθνοῦς Ἐκθέσεως Θεσσαλονίκης – HELEXPO A.E.», ἐν ταῖς ἐγκαταστάσεσι τοῦ Συνεδριακοῦ Κέντρου «Ἰ. Βελλίδης», τό Σάββατον, 7ην Σεπτεμβρίου.  
  • Ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Διακόνου κ. Παϊσίου, Διευθυντοῦ τοῦ Ἰδιαιτέρου Πατριαρχικοῦ Γραφείου, κατά τήν βάπτισιν τοῦ τέκνου τοῦ ζεύγους Ἀντωνίου Κυρίτση καί Ἐλισάβετ Κιούλπαπα, τελεσθεῖσαν ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ, αὐθημερόν.
  • Ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Δευτερεύοντος κ. Νήφωνος, κατά τούς γάμους τοῦ ζεύγους Νικολάου Κεντέρογλου καί Σωτηρίας Κυριακίδου, τελεσθέντας ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ, αὐθημερόν. 
  • Ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Διακόνου κ. Γρηγορίου, Ὑπογραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, κατά: α) τήν βάπτισιν τοῦ τέκνου τοῦ ζεύγους Γεωργίου Γαϊτάνη, Προξένου τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Πόλει, καί Αἰκατερίνης Γκαμπέτα, τελεσθεῖσαν ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ, αὐθημερόν, καί β) τούς γάμους τούς ζεύγους Ἰωάννου Γιλμάζ καί Λυδίας Τσομπάν, τελεσθέντας ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ τῆς Ἁγίας Τριάδος Ταξείμ, αὐθημερόν. 
  • Ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Καισαρίου Χρόνη, κατά τήν κηδείαν τῆς ἀειμνήστου Μαρίας-Σταματίας Ψαροπούλου, τελεσθεῖσαν ἐκ τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ταταούλων, αὐθημερόν. 

ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΜΙΑΣ ΚΡΙΣΗΣ. Οφέλη της ουκρανικής υπόθεσης


Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΝΤΗΣ

Σήμερα, 7 Σεπτεμβρίου 2019, συμπληρώνεται χρόνος από την ιστορική απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τον καθορισμό των αρχιεπισκόπου Παμφίλου κ. Δανιήλ και επισκόπου Edmonton κ. Ιλαρίωνα ως εξάρχων του στο Κίεβο με αποστολή να συμβάλουν στην προετοιμασία της χορήγησης αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας. Μία εβδομάδα αργότερα η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας θα ξεκινούσε τη λήψη αποφάσεων που οδήγησαν στη διακοπή κοινωνίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ήδη όμως στις 8 Σεπτεμβρίου του 2018, πριν τις επίσημες αποφάσεις του Πατριαρχείου Μόσχας, οι εκπρόσωποί του που συμμετείχαν στο συνέδριο ορθόδοξης πνευματικότητας της μοναστικής κοινότητας του Bose έλαβαν εντολή να μη συμμετάσχουν στη διορθόδοξη λειτουργία που ήταν προγραμματισμένο να τελεστεί. Η λειτουργική αυτή σύναξη επισκιάστηκε μάλιστα και από την αψυχολόγητη αντίδραση θερμόαιμου ιεράρχη του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ο οποίος, μπροστά σε ένα έκπληκτο εκκλησίασμα, επέκρινε την Πρωτόθρονη Εκκλησία. Η συμπεριφορά του θορυβώδους κληρικού προϊδέαζε απλώς για τη στάση ιερωμένων ελληνόφωνων Εκκλησιών τους μήνες που θα ακολουθούσαν. 

Η επέτειος αυτή είναι αφορμή για μια τηλεγραφική απαρίθμηση κάποιων μόνο θετικών στοιχείων που αναδείχθηκαν μέσα στην κρίση αυτή. Η αναφορά στα κέρδη που πιστεύω ότι αποκόμισε η Ορθοδοξία από την ουκρανική υπόθεση δεν είναι εξαντλητική, ούτε συνεπάγεται χαρά για τη σημερινή κατάσταση, αντιθέτως. Πιστεύω όμως ότι η ένταση στις διορθόδοξες σχέσεις που πυροδοτήθηκε από τη χορήγηση αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας λειτουργεί απομυθευτικά και καθαρτικά, συμβάλλει στην ευκρίνεια του βλέμματός μας. 

  • Αναδεικνύει η κρίση τα δίκτυα των οικονομικών και πολιτικών εξαρτήσεων, των δελεασμών και των εκβιασμών που καθορίζουν τη στάση ιεραρχών ή και ολόκληρων συνόδων και τεκμηριώνει την ευρύτερη απαξίωση στην οποία έχουν αυτοί και αυτές οδηγηθεί. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πως καθ᾽ όλα, οικονομικά και πολιτικά, εξαρτημένες Εκκλησίες πιστεύουν ότι δύνανται να συναποφασίζουν με το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την αυτοκεφαλία, δηλαδή τη διοικητική ανεξαρτησία και αυτοτέλεια της μεγάλης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Σε ένα καθαρά πραγματιστικό επίπεδο τίθεται το ερώτημα ποιες Εκκλησίες είναι όντως αυτοκέφαλες, δηλαδή ανεξάρτητες, όταν άλλες Εκκλησίες τους πληρώνουν ακόμη και το ηλεκτρικό ρεύμα (που λέει ο λόγος ή, ενίοτε, όχι μόνον ο λόγος).
  • Φανερώνει την εκκλησιολογική και κανονική ένδεια θεολόγων που ξεκίνησαν πολλά υποσχόμενοι, οι οποίοι όμως επιλέγουν τον αυτοεγκλωβισμό σε αναιμικά, ασπόνδυλα ιδεολογήματα και πολιτικές θεωρίες και / ή διακρίνονται από έναν ελιτισμό που δεν διευκολύνει τη σκέψη τους να γονιμοποιήσει την εκκλησιακή πραγματικότητα. Με άλλα λόγια: Είναι άλλο η ευθύνη απέναντι στην ιστορία και άλλο το «να το παίζεις κουλτούρα και ιστορία».
  • Επιβεβαιώνει ότι όσοι υπερομνύουν στο όνομα της Ορθοδοξίας είναι και οι πλέον ύπουλοι εχθροί του μηνύματός της. Σύμπασα η καθώς παρασυναγωγή συμπεριφερόμενη ομάδα των αντιοικουμενιστών, των πολεμίων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου και του Φαναρίου έσπευσε να δώσει γη και ύδωρ στις δυνάμεις που πολεμούν την ανεξάρτητη Εκκλησία της Ουκρανίας, όπως, άλλωστε, αναμενόταν. Στους χώρους τους γίνεται συχνότατα λόγος για την αξία του πατριωτισμού και για την υπηρεσία στα ιερά και τα όσια της Ελλάδας. Καλό θα ήταν, αν όντως σκέφτονται έτσι, να αναρωτηθούν με ειλικρίνεια αν η στάση τους, στάση που ουσιαστικά επιθυμεί τη φαλκίδευση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τη συνέχιση των κάθε λογής εξαρτήσεων των λοιπών ελληνόφωνων Εκκλησιών, είναι εθνικά ωφέλιμη.
  • Δείχνει το ρόλο των μέσων επικοινωνίας στη δημιουργία εντυπώσεων αναντίστοιχων με την πραγματικότητα. Στην Ελλάδα υπερπροβάλλονται, προφανώς όχι με το αζημίωτο, οι θέσεις και του πλέον ασήμαντου εχθρού της ουκρανικής αυτοκεφαλίας, όταν ταυτοχρόνως τηρείται σιγή ιχθύος για τα ουσιαστικά τεκταινόμενα στη νέα Εκκλησία των τόσων εκατομμυρίων πιστών, για τη ζωή και τη θεολογία της, τη σκέψη και τη λατρεία της. Ειδήσεις από τη νέα Εκκλησία δεν είναι μόνο τα υπερτονισμένα καμώματα του υπερενενηντάχρονου Φιλάρετου, αυτά όμως είναι που πρωτίστως συζητώνται και όχι η θεολογική και πνευματική προσφορά, οι καημοί και ο πόνος της νέας Εκκλησίας. Ουσιαστικό εκκλησιαστικό κέρδος της δεξίωσης τόσων πρώην σχισματικών στην κανονικότητα είναι η άρση της καταδίκης στην αορασία που επέβαλε εκ των πραγμάτων η διάσπαση της ενότητας. Με την αποκατάσταση της κοινωνίας έχουμε τη δυνατότητα να δούμε αδελφούς και αδελφές, ολόκληρα εκατομμύρια, που παλιότερα πλήρως αγνοούσαμε. 
  • Αποκαλύπτει τον προβληματικό ρόλο μη ορθόδοξων φίλων ή «φίλων» της Ορθοδοξίας, ειδικών ή «ειδικών» σε αυτή, οι οποίοι ως δήθεν ουδέτεροι παρατηρητές ανακατεύονται στα εσωτερικά της και υποδεικνύουν λύσεις που κανείς δεν τους ζήτησε, αντικείμενοι στο ήθος του οικουμενικού διαλόγου, το οποίο επιβάλλει σεβασμό και κατά κανόνα διακριτική σιγή όταν μία Εκκλησία αντιμετωπίζει προβλήματα. Η κρίση όμως αυτή έδειξε και την ισχυρή δικτύωση αυτών των ανθρώπων στις σλαβικές χώρες, την ώρα που ελάχιστες είναι οι πρωτοβουλίες των ελληνόφωνων Εκκλησιών και των θεολόγων τους για ουσιαστικές επαφές με έναν κόσμο ο οποίος συμβάλλει αποφασιστικά στη διαμόρφωση της διεθνούς εικόνας της Ορθοδοξίας και ο οποίος συχνά ρωτάει με ενδιαφέρον για μια άλλη οπτική. Όπως δείχνει η απουσία από τα διεθνή τεκταινόμενα, μέγα μέρος της ελληνόφωνης θεολογίας διακρίνεται για εσωστρέφεια, καχυποψία, ιδεολογικές αγκυλώσεις και αδυναμία ουσιαστικής επαφής με τη διεθνή συζήτηση. Ευτυχώς, εντός και εκτός Πανεπιστημίων υπάρχουν εξαιρετικές εξαιρέσεις.
  • Εκθέτει όσους επέλεξαν την ιδιοτελή σιγή μέχρι να κατακαθίσει η σκόνη, εκφραζόμενοι μόλις τους τελευταίους μήνες, τώρα που διαφαίνεται ότι τελικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είναι καταδικασμένο στην απαξίωση, παρά βγαίνει κερδισμένο από την υπόθεση της αυτοκεφαλίας: Δημιούργησε τετελεσμένα τα οποία σταδιακά γίνονται αποδεκτά (βλ. συλλειτουργίες αρχιερέων διάφορων Εκκλησιών με ιεράρχες της Εκκλησίας της Ουκρανίας, διεργασίες σε αυτοκέφαλες Εκκλησίες για τη δεξίωση της νέας αυτοκέφαλης Εκκλησίας), ενώ κανείς δεν κατόρθωσε να αμφισβητήσει ριζικά και με εμπράγματες για την πανορθόδοξη οικογένεια συνέπειες το πρωτείο του. Σχετικά εγχειρήματα έπεσαν στο κενό, ενώ φάνηκε ότι και ισχυρότατοι επικριτές του με ανακούφιση είδαν την άσκηση του πρωτείου του εκεί που τους ωφέλησε (βλ. τις αντιδράσεις στο γράμμα του Οικουμενικού Πατριάρχη στο αίτημα της αυτοκεφαλίας από το Μαυροβούνιο). Πού ήταν όμως στα δύσκολα εκείνοι που τώρα ψάλλουν ύμνους στο Φανάρι;
  • Επικυρώνει διαρκώς την ορθότητα του ρητού πως «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος». Πολλοί έσπευδαν στις περιστάσεις, στις θλίψεις και τις ανάγκες τους στο Φανάρι και ωφελήθηκαν από αυτό, για να προδώσουν σήμερα την εμπιστοσύνη του, κουνώντας του μάλιστα και το δάχτυλο. 
  • Ξεμπροστιάζει τη διγλωσσία και την υποκρισία ιεραρχών που συναντώνται προθύμως με ετερόδοξους κληρικούς, ουδέποτε θίγοντας θέμα για το κύρος των χειροτονιών τους. Μήπως, όποτε εύχαρεις συναντούν τον πάπα, πιστεύουν ότι βλέπουν απλώς τον μη έχοντα τη χάρη του αγίου Πνεύματος απλό πολίτη κ. Bergoglio; Ή, αν το πιστεύουν, μήπως του το λένε; Από την άλλη αρνούνται σε μία ολόκληρη Εκκλησία ομοδόξων αυτή τούτη την εκκλησιακή της υπόσταση. Πώς είναι δυνατόν Προκαθήμενος που έχει διαπρέψει σε διάφορες θέσεις του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και ο οποίος επί δεκαετίες διακόνησε θαυμάσια την Ορθοδοξία στην οικουμενική κίνηση μαρτυρώντας για την ανοικτότητά της, να εκφράζει στο ζήτημα των χειροτονιών της ουκρανικής Εκκλησίας μία άκαμπτη, εξκλουσιβιστική εκκλησιολογία, ουσιαστικά αμάρτυρη στην πατερική παράδοση και ξένη προς την πνευματολογία και τη θεολογία της χάριτος της Ορθοδοξίας; Η ιαβέρεια εμμονή στην ακρίβεια δείχνει ότι ελάχιστη έγνοια έχουν κάποιοι για τον καημό εκατομμυρίων χριστιανών που επί δεκαετίες ήσαν αποκομμένοι από την κανονική Ορθοδοξία. Επικαλούνται ελαττώματά τους, τα οποία όμως υφίστανται και στις καθολικά αναγνωρισμένες αυτοκέφαλες Εκκλησίες (π.χ. εθνικισμός), για να δικαιολογήσουν την ακαμψία τους, παραθεωρώντας ότι, μη εφαρμόζοντας την πατερική αρχή της οικονομίας, καταδικάζει κανείς ακόμη πιο έντονα αυτούς τους ανθρώπους στην απομόνωση και στην επίταση της παθολογίας του σχίσματος. Μήπως θα έπρεπε να σκύψουν περισσότερο στον μέγα Βασίλειο και στα όσα γράφει για το σχίσμα; Μήπως θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν εντονότερα το βάθος και την πρόκληση της κυριακής εντολής της ενότητας; «Τίς ἄνθρωπος ἐξ ὑμῶν ἔχων ἑκατὸν πρόβατα, καὶ ἀπολέσας ἓν ἐξ αὐτῶν, οὐ καταλείπει τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ πορεύεται ἐπὶ τὸ ἀπολωλὸς ἕως οὗ εὕρῃ αὐτό; καὶ εὑρὼν ἐπιτίθησιν ἐπὶ τοὺς ὤμους αὐτοῦ χαίρων, καὶ ἐλθὼν εἰς τὸν οἶκον συγκαλεῖ τοὺς φίλους καὶ τοὺς γείτονας λέγων αὐτοῖς· συγχάρητέ μοι ὅτι εὗρον τὸ πρόβατόν μου τὸ ἀπολωλός. Λέγω ὑμῖν ὅτι οὕτω χαρὰ ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι ἢ ἐπὶ ἐνενήκοντα ἐννέα δικαίοις, οἵτινες οὐ χρείαν ἔχουσι μετανοίας.» (Λουκ. 15: 4-7): Αλήθεια, πότε τα διάβασαν τελευταία φορά τα λόγια τούτα του Χριστού;
  • Ανυψώνει στη συνείδηση όσων έχουν συνείδηση το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον τολμηρό Προκαθήμενό του, που στα ογδόντα σχεδόν χρόνια του προχώρησε σε μία αναγκαία πράξη, για την οποία πέρασε ήδη στην ιστορία. Για την πράξη του αυτή οι επόμενες γενιές θα τον ευγνωμονούν, γελώντας με τα καμώματα των ολίγιστων που, κατά τα άλλα, θα τα καταπιεί η λήθη του χρόνου. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο προσβάλλεται από παντού, κατόρθωσε όμως να περάσει τη μεγάλη καταιγίδα αλώβητο, πράγμα διόλου παράδοξο για όποιον γνωρίζει την ιστορία του. Πρόσφατα ασχολήθηκα με το θέμα των «Τουρκορθόδοξων», το οποίο συγκλόνισε το Φανάρι τη δεκαετία του 1920 και κατόπιν. Μπροστά στα όσα έζησε τότε, τα όσα συμβαίνουν σήμερα είναι αστεία. Αλλά και η υπόθεση των περισσότερων άλλων αυτοκεφαλιών ούτε εύκολη, ούτε δίχως προβλήματα υπήρξε. Στο τέλος όμως νίκησε η σύνεση, η κοινή λογική, η Εκκλησία.
***
Ουσιαστικά, και η υπόθεση της ουκρανικής αυτοκεφαλίας κρίθηκε και κερδήθηκε, όπως υποστηρίχθηκε και παραπάνω. Το τίμημα, αλλά και το κέρδος, ήταν όχι η δημιουργία νέων προβλημάτων, αλλά η κατάδειξη υπαρχόντων, τα οποία επιμελώς κρύβονταν κάτω από το χαλί. Όποιος θέλει να διδαχθεί, διδάσκεται από τα όσα σήμερα συμβαίνουν και τα οποία θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να αποδειχθούν ωφέλιμα για την Ορθοδοξία και το μέλλον της.

Άγγελμα εκδημίας και κηδείας Ιωάννου Χαριατίδου, Άρχοντος πρώην Λαμπαδαρίου Μεγάλης Εκκλησίας



ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
ΜΕΓΑΛΗ  ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΙΑ


ΚΗΔΕΙΑ

Ἡ Μεγάλη Ἀρχιδιακονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀγγέλλει τήν εἰς Κύριον ἐκδημίαν τοῦ ἀειμνήστου

ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΠΡῼΗΝ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΑΡΙΑΤΙΔΟΥ

Ἡ νεκρώσιμος αὐτοῦ ἀκολουθία θά ψαλῇ τήν Τρίτην, 10ην Σεπτεμβρίου, καί ὥραν 16:00, ἐκ τοῦ Π. Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, ὁ δέ ἐνταφιασμός γενήσεται ἐν τῷ Κοιμητηρίῳ τοῦ Σισλῆ.


Αγάπη μέχρι θανάτου Σταυρού

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 
της Κυριακής προ Υψώσεως 
8 Σεπτεμβρίου 2019 
(Ιωαν. γ΄ 13-17 )

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

[Η Σταύρωση δια χειρός Dali]

Το καθετί γύρω μας μαρτυρά την ευσπλαχνία και την αγάπη του Θεού για το ανθρώπινο γένος. Αγάπη, η οποία εκδηλώνεται με μυριάδες τρόπους, αγκαλιάζοντας όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και καλύπτοντας όλες τις συνθήκες και όλα τα γεγονότα. Απόδειξη δε της αγάπης αυτής είναι η πλούσια χορηγία των πνευματικών και υλικών αγαθών προς εμάς, με κορωνίδα βεβαίως την θυσία του μονογενούς Υιού Του, με σκοπό την λύτρωσή μας.
     Ωστόσο, ακόμη και η επίγεια ζωή του Κυρίου μας, η γεμάτη φτώχεια και στερήσεις, υπήρξε υπόδειγμα ταπεινοφροσύνης. Γεννήθηκε στη φάτνη των αλόγων ως ο πλέον φτωχός ανάμεσα στους ανθρώπους, δοκιμάστηκε ως κατατρεγμένος πρόσφυγας για να γλιτώσει από τη σφαγή, κατοίκησε και μεγάλωσε στην ασεβή Ναζαρέτ και εξάσκησε το ταπεινό επάγγελμα του ξυλουργού, ζώντας λιτά και απέριττα. Και μετά, όταν ξεκίνησε την δημόσια δράση και παρουσία Του, ουδέποτε απέκτησε χρήματα, αλλά ζούσε από τις εισφορές άλλων, πένητας και ταλαιπωρημένος. Έπλυνε ο Ίδιος τα πόδια των μαθητών Του πριν το πάθος, συκοφαντήθηκε, λοιδορήθηκε, δάρθηκε και, τέλος, φορώντας τον ακάνθινο στέφανο σταυρώθηκε. Όμως και επί του Σταυρού παρέμεινε ταπεινός και σιωπηλός, φορτωμένος με τις αμαρτίες ολόκληρου του ανθρώπινου γένους και την αιώνια φθορά του προπατορικού αμαρτήματος, γινόμενος ο νέος Μωυσής. Και όλα αυτά τα έπραξε, παρότι γνώριζε ότι εμείς θα εξακολουθήσουμε αλαζονικά ν’ αμαρτάνουμε, γινόμενοι, πολλές φορές, με τις πράξεις μας, εχθροί Θεού.
     Οι Ιουδαίοι περίμεναν τον Μεσσία ως εθνικό λυτρωτή, αυστηρό κριτή και ελευθερωτή του λαού του. Όμως, ο Κύριος δεν ήλθε για να καταδικάσει, αλλά για να σώσει τον κόσμο.  Η επί γης παρουσία Του σκοπό είχε να μάς διδάξει το θέλημα του Θεού. Μετά όμως τη συντέλεια του κόσμου, θα καθίσει στον υπέρλαμπρο θρόνο της δόξης Του, για να κρίνει «ζώντας και νεκρούς», όπως άλλωστε υποσχέθηκε ρητά στους μαθητές Του. Μέχρι τότε, ο Κύριος στέκεται δίπλα από την πόρτα της ψυχής μας και κρούει για να Του ανοίξουμε και να Τον τοποθετήσουμε μέσα σ’ αυτήν. Αν δεν το πράξουμε αυτό, όντας σκληροί και αμετανόητοι, τότε δεν θα υπάρξει για εμάς καμιά δικαιολογία. Από τη γέεννα του πυρός ούτε η διασημότητα μήτε ο πλούτος θα μας σώσουν. Ο Κύριος, σαν δίκαιος κριτής, δεν θα παιδαγωγήσει απλώς περί του κακού, όπως οι κοσμικοί δικαστές, αλλά θα επιβραβεύσει και το καλό.
     Ας ευχηθούμε, λοιπόν, να είμαστε ανάμεσα στα πρόβατα του Θεού και όχι ανάμεσα στα ερίφια που θα υποστούν τις συνέπειες της αποστασίας. Γένοιτο!