e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Η Χορωδία του Πατριαρχείου Μόσχας στη Ζάκυνθο / Хор Данилова монастыря


Μετά χαράς ανακοινώνουμε ότι η Ιερά Μητρόπολη Ζακύνθου προετοιμάζει για το ερχόμενο Σαββατοκύριακο μια σπουδαία ευκαιρία μουσικής μέθεξης: Φιλοξενεί την Πατριαρχική Χορωδία της Μονής Αγίου Δανιήλ (Ντανίλοφ) της Μόσχας (Хор Данилова монастыря), με Καλλιτεχνικό Διευθυντή τον Γεώργιο Σαφόνοφ, η οποία θα παρουσιασθεί στο φιλόμουσο κοινό της Ζακύνθου ως εξής:

* Το Σάββατο, 2 Οκτωβρίου 2010, ώρα 7.30 το βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αρκαδίων, στο Σαρακηνάδο, θα δοθεί μεγάλη Συναυλία, αποδίδοντας ύμνους κατά το ρωσικό ύφος και χαρακτηριστικά λαϊκά τραγούδια της Ρωσίας.

* Την επομένη το πρωί (Κυριακή, 3 Οκτωβρίου 2010), στο Καθολικό της Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου, θα ψάλει κατά το Αρχιερατικό Συλλείτουργο, στο οποίο θα προστή ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος, με την πρωτοβουλία του οποίου η καλλίφωνη Χορωδία θα βρεθεί στο νησί μας. Θα συμμετάσχουν οι Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Χριστιανουπόλεως κ. Προκόπιος και Φωτικής κ. Διονύσιος.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Ιωάννου του Θεολόγου Εικόνισμα


Καθώς σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει τη Μετάσταση του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννου του Θεολόγου, εμείς πρωτοπαρουσιάζουμε ένα νέο Εικόνισμα του "ηγαπημένου Μαθητή", το οποίο πήρε τη θέση του αυτές τις ημέρες στο διάζωμα των Αποστόλων στο νέο Παρεκκλήσιό μας των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Νικολάου του Μπανάτου. Αποτελεί δωρεά / δέηση Δημητρίου και Χριστίνας Κάρδαρη, Αλεξάνδρας και Παγώνας Ταγκούλη και ιστορήθηκε δια χειρός του Ζακυνθίου αγιογράφου Νικολάου Μπιάζη-Σεντή.

Ένας ιερέας εκ Βανάτου Ζακύνθου, ο π. Ιωάννης Δρογγίτης, σήμερα στην Παναγούλα


Στη σημερινή Ευχαριστιακή Σύναξή μας στον περίοπτο Ναό της Παναγούλας (26.9.2010), είχαμε τη χαρά να λειτουργήσει μαζί με τον Εφημέριό μας ένας ευλαβέστατος ιερέας, ο οποίος έλκει την καταγωγή από το Μπανάτο Ζακύνθου και από πατέρα και από μητέρα. Πρόκειται για τον π. Ιωάννη Δρογγίτη, Εφημέριο του ιερού Παρεκκλησίου του Αγίου Δημητρίου στην Πλάκα.

Ο π. Παναγιώτης καλωσόρισε ως ιερωμένον πλέον τον π. Ιωάννη στο πατρογονικό χωριό μας, ευχόμενος να χαίρεται την ιεροσύνη του, με την έννοια αφενός μεν της άντλησης Χαράς από τον Ουρανό, αφετέρου δε της διοχέτευσης αυτής της Χαράς (που είναι ο Χριστός) στον λαό του Θεού, τον κάλεσε μάλιστα ν' απευθύνει λόγο αγαθό στο εκκλησίασμα. Εκείνος, ορμώμενος από τον Μαθητή της Αγάπης, τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, του οποίου εορτάζουμε σήμερα τη Μετάσταση, μίλησε περί της αναγκαιότητας άσκησης στην Αγάπη και την Υπομονή, εάν επιθυμούμε υγιείς διανθρώπινες σχέσεις.






Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Εσπερινός της Μυρτιδιώτισσας στον Μητροπολιτικό Ναό Ζακύνθου


















Το αποψινό φωτορεπορτάζ του έκτακτου συνεργάτη μας Νίκου Τ. προέρχεται από τον επίσημο Εσπερινό με Αρτοκλασία, που εψάλη πριν λίγο προς τιμήν της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, της Οποίας το ιερό εκτύπωμα αποτελεί την εφέστια Εικόνα του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου των Ξένων Ζακύνθου.

Για όλα είχαν άψογα φροντίσει ο ευγενέστατος Εφημέριος Πρωτοπρεσβύτερος Παναγιώτης Σπουργίτης και ο Διάκονος Κωνσταντίνος Κόκλας με τους καλούς συνεργάτες τους, ενώ συμμετείχε ικανό εκκλησίασμα, τιμώντας την Παναγία Μητέρα, με την ευκαιρία της εύρεσης της ομώνυμης Εικόνας Της στο νησί των Κυθήρων.

Προσκεκλημένος ήταν ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεώς μας π. Παναγιώτης Καποδίστριας, ο οποίος, κηρύσσοντας τον Θείο Λόγο, αναφέρθηκε στην βαθιά αγάπη, που τρέφει ο λαός μας προς την Θεομήτορα. "Αποτελεί" είπε "την πρεσβεία ημών των αδύνατων και απαρηγόρητων στη Χώρα του Ουρανού. Δι' Αυτής τα ανθρώπινα ζητούμενα φθάνουν ευμενώς στον Θρόνο της Θείας Μεγαλειότητας και ο Χορηγός της Ζωής παρέχει ό,τι συμφέρει την ψυχή μας και την πνευματική υγεία μας. Η Παναγία υπήρξε άνθρωπος, ένας από εμάς, αλλά, με το να εγκοσμιώσει τον Ουρανό, έχουμε πλέον αποκτήσει κι εμείς οι γήινοι το εξαιρετικό δικαίωμα, να γινόμαστε ουράνιοι ή μάλλον να ξαναποκτούμε την υιϊκή θέση μας, τη απωλεσμένη με την αρχαία εκείνη Πτώση".

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ: "Νεκτάριος, ο απόστολος των Μαλαγκάσι"

Επιμέλεια παρουσίασης: π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Πριν αρκετό καιρό είχαμε την τιμή να λάβουμε, εδώ στο ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ, από τον ίδιο τον Σεβ. Μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ ένα μικρό, νέο βιβλίο του, με τίτλο "Νεκτάριος, ο απόστολος των Μαλαγκάσι", έκδ. Επτάλοφος, Αθήνα 2010, με 72 σελίδες. Τον ευχαριστούμε πολύ για τη σκέψη.

Το βιβλίο αφορά στην προσωπικότητα και την πρόωρη και τραγική εκδημία ενός σύγχρονου ιεραποστόλου, του μακαριστού Επισκόπου Μαδαγασκάρης κυρού Νεκταρίου Α΄ (1952-2004), ο οποίος χάθηκε, μαζί με την πατριαρχική αντιπροσωπεία στο Σινούκ προς Άγιον Όρος, στις 11 Σεπτεμβρίου 2004.

Ο Σεβ. κ. Ιωσήφ γνωριζόταν και συνδεόταν παλαιόθεν με τον Μεταστάντα Επίσκοπο, γι' αυτό και ο απροσδόκητος χαμός του τον πλημμύρισε πόνο, ο οποίος έχει εκφρασθεί πολύτροπα σε κάθε σελίδα τού ανά χείρας πονήματος. Αλλά η αξία του αναθηματικού αυτού βιβλίου δεν έγκειται μόνο σε αυτό. Εδράζεται στην αδιαμφισβήτητη αξία του ίδιου του Νεκταρίου, ο οποίος αποτελούσε για τη στρατευομένη Εκκλησία (τώρα πλέον και για τη θριαμβεύουσα) κόσμημα και καύχημα πολύτιμο, διακρινόμενος καθ' όλη τη σύντομη ζωή του για τη σεμνότητα, την ανυστεροβουλία, την ηπιότητα, την ευπροσηγορία, την αποφασιστικότητα, την αυταπάρνηση και ό,τι άλλο προσόν είναι ανάγκη να περικοσμεί τον κάθε Επίσκοπο της Εκκλησίας και δη σε ιεραποστολική περιοχή, όπου οι μικρές σπίθες Χριστιανισμού καλούνται να καταστούν πυρκαγιές θεολογίας / θεογνωσίας δια του ζέοντος παραδείγματος εκείνων, στα χέρια των οποίων εμπιστεύτηκε η Εκκλησία το έργο του ευαγγελισμού των εθνών.

Για καλύτερη πρόσβαση στο βιβλίο, αλλά και ουσιαστικότερη γνωριμία με τον Μακαριστό Νεκτάριο, παραθέτουμε ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιο, στο οποίο ο Σεβ. Προικοννήσου, με γλώσσα γλυκεία και αγαπητική, σκιαγραφεί τον βίο και την πολιτεία του "Αποστόλου των Μαλαγκάσι", όπως χαρακτηριστικά τον ονομάζει:

Το όνομά του νέκταρ γλυκύ: Ν ε κ τ ά ρ ι ο ς. Γ ε ώ ρ γ ι ο ς στο άγιο βάπτισμα. Γεωργήθηκε καλά από την Δωδεκανησιακή ευσέβεια των γονέων του, του Στέργιου και της Παναγιώτας Κ ε λ λ ή. Και με τη φροντίδα των πνευματικών του πατέρων: του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Ιεζεκιήλ Τσουκαλά, του Ιερομόναχου Γερβασίου Καμπουράκη και του Αγιορείτου Γέροντος Σπυρίδωνος Ξένου, που τώρα τον υποδέχονται στην άλλη όχθη.

Από μικρός έσκαψε κι ο ίδιος φιλότιμα τον μέσα του άνθρωπο. Τον ξεβοτάνισε, τον καλλιέργησε, τον έκαμε χωράφι παχύ, πλούσιο, αποδοτικό. Όσο εγκατέλειψε το σώμα του -ένα σαρκίο αραχνώδες, ασθενικό, ταλαίπωρο, τόσο στόλισε την ψυχή του: Με ανθρωπιά. Με ταπείνωση. Με σεμνότητα. Με σχολαστική παρθενική καθαρότητα. Με αγάπη – διπλή αγάπη: για το Θεό και για τήν εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο.

Τον γνώρισα στην Αθήνα. Ένα ξανθό μακρυμάλλικο αγόρι με δυο έξυπνα μάτια που δεν τα σήκωνε να σε κυττάξη κατά πρόσωπο. Συνεσταλμένος. Ντυμένος φτωχικά, παλιομοδίτικα, όπως φτωχικά και παλιομοδίτικα ήταν και τα ελληνικά του. Τόχε σκάσει από την Αδελαΐδα, κρυφά από τους γονείς του. Εγκατέλειψε την Τράπεζα όπου εργαζόταν (κοινό μας στοιχείο) κ’ ήρθε για να σπουδάση Θεολογία και να γίνει παπάς. Η ξαφνική και μυστική αυτή φυγή του επρόκειτο να στοιχίση ακριβά στην υγεία των γονιών του. Βρήκε καταφύγιο στην αγάπη και την πατρική μέριμνα του τότε Μητροπολίτη Πισιδίας Ιεζεκιήλ, του μέχρι πριν λίγο Αρχιεπίσκοπου Αυστραλίας. Εκεί, στο γνωστό, ταπεινό, φιλόξενο, καλογηρικό διαμέρισμά του στο Βύρωνα. Άρχισε να βελτιώνη τα ελληνικά του και να ζεσταίνεται στη λειτουργική ζωή στο Σιμωνοπετρίτικο Μετόχι της Αναλήψεως λίγο παραπάνω. Αργότερα εκάρη από τον αοίδιμο Ιεζεκιήλ Μοναχός στη Μονή Ξενοφώντος, παραμονή της γιορτής του προστάτη του Αγίου Γεωργίου (1978) κι έτσι συνδέθηκε με το Άγιον Όρος. Έκτος από την Ξενοφώντος ανέπτυξε δεσμούς και με τη Νέα Σκήτη και τον πολυσέβαστο παπά-Σπυρίδωνα Ξένο, τον Πνευματικό. Μετά φόρεσε το διακονικό οράριο, χειροτονημένος από τα άγια χέρια και πάλι του Γέροντός του Αρχιεπισκόπου Ιεζεκιήλ. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Άρχισε τότε που εγώ αποφοιτούσα. Μας ήρθε με τα ράσα του. Του έβαλα μετάνοια και του φίλησα το χέρι -λαϊκός ακόμη εγώ. Το θυμήθηκε χρόνια κατόπιν, όταν με υποδέχθηκε ως Επίσκοπο Νέας Ζηλανδίας στην Αδελαΐδα κι έβαλε εκείνος μετάνοια, μέσα σε απερίγραπτη και των δυο μας συγκίνησι…

Χώρισαν οι δρόμοι μας για πολλά χρόνια. Εγώ Λευκάδα, Ιθάκη και Κρήτη. Εκείνος Αθήνα, κοντά στο Γέροντά του, και λίγο Κω, κι αργότερα, μετά βασάνων στην Αυστραλία. Είχε κατέβει για το γάμο του αδελφού του. Διάκονος. Δεν του επέτρεψαν να λάβει μέρος στο Μυστήριο. Ήταν «ξένος». Ήταν «αντάρτης». Ήταν «λεπρός». Ήταν «αποσυνάγωγος»! Το κατάπιε και, χριστιανικώτατα, το ξέχασε. Δεν μνησικάκησε. Κι όταν τον είχαν ανάγκη και του ζήτησαν νάρθη να διακονήση στους Αντίποδες, ήρθε. Δεν θυμήθηκε την ατίμωσι. Εργάστηκε στο Γκόλτ Κόουστ της Κουηνσλάνδης ταπεινά, ιεραποστολικά, καρποφόρα. Κατέβηκε στη Νότια Αυστραλία όταν τον χρειάστηκαν. Βουτήχτηκε στη γραφειοκρατία των Γραφείων τής Αρχιεπισκοπής, κάτω από προϊσταμένους απαιτητικούς. Δούλεψε με φιλότιμο. Το εκκλησάκι του Αϊ-Παντελεήμονα, η Ενορία του Γκλενέλγκ ήταν οι πρώτες επάλξεις του και οι πρώτοι καρποί του έργου του. Έστησε απογευματινό Ελληνικό Σχολείο, όπως και στο Κρόϋντον Πάρκ, όπου μετατέθηκε κατόπιν. Ανακαίνισε, επεξέτεινε το Ναό του Αγίου Νεκταρίου -τον έκαμε αγνώριστο. Αγόρασε το παρακείμενο σπίτι και το οικόπεδο, όπου κατόπιν χτίστηκε το Γηροκομείο της Αρχιεπισκοπής. Μάζεψε γύρω του τη νεολαία, που τον λάτρεψε. Και τη «γερολαία», όπως τον πείραζα, που κρεμόντουσαν από τα χείλη και το πετραχήλι του, γιατί είδαν στο πρόσωπο του όχι έναν επαγγελματικό ιερωμένο, μα έναν Παπά=πατέρα, αδελφό, φίλο, οδηγό ολοφώτεινο. Εξέδωσε τον Orthodox Messenger, το μόνο αγγλόφωνο Ορθόδοξο περιοδικό για νέους στην Αυστραλία. Αλλά και τον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ στα ελληνικά, για όλους τους ενορίτες. Στο Κολλέγιο του Αγίου Γεωργίου Θέμπαρτον, της Ενορίας των παιδικών του χρόνων, έδωσε το παρόν, με πολλή αγάπη. Έτρεξε, στήριξε, μάζεψε, περιμάζεψε, παρηγόρησε, χάρισε πίστι και χαρά. Φουριόζος πάντα, πάντα πνιγμένος και γεμάτος φροντίδες, ξεχνούσε και να φάει συχνά, ενώ με τα τρεξίματά του είχε βάλει σε μπελάδες τους τροχονόμους, που κάποτε έφτασαν σχεδόν να του πάρουν την άδεια οδηγήσεως. Τον αστειευόμουν: -Ούτε γράμμα δεν στέλνω με σένα!.. Για να τα προλάβη όλα. Για να τους βοηθήση όλους!… Συμπλήρωσε ταυτόχρονα και τις σπουδές του. Απέκτησε νέους ακαδημαϊκούς τίτλους, που ποτέ δεν τους φανέρωσε. Τα ξέρει το Πανεπιστήμιο Flinders… Από τα χέρια του πέρασαν πάρα πολλά χρήματα. Ήταν φτωχός κι έμεινε ως το τέλος φτωχός, πιστός στην «έντιμον πενίαν» του. Μπήκε φτωχός στην Ιεροσύνη και εξήλθε από τούτη τη ζωή πένης!..

Ήρθαν φουρτούνες. Παρεξηγήσεις. Μικρότητες από ’κει που δεν το περίμενε. Δεν ήταν άνθρωπος των συγκρούσεων. Μίλησε, ζήτησε σεμνά το δίκιο του. Υπέμεινε όσο μπόρεσε. Κι όταν τα πράγματα στα μάτια του φάνηκαν αδιόρθωτα, ζήτησε να φύγει για την Ιεραποστολή στη Μαδαγασκάρη. Τον εμπόδισα ζωηρά. Ας μη μου στήση ο Θεός αυτή την αμαρτία. Τον εμπόδισα από αγάπη, αλλά και γιατί η Αυστραλία πίστευα ότι τον είχε πραγματικά ανάγκη. Δεν με άκουσε. Άλλο ήταν -όπως αποδείχτηκε περίτρανα εκ των υστέρων- το σχέδιο του Θεού. Παραμέρισα. Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις, διδαχθήκαμε. Έτσι τον κέρδισε η Μαδαγασκάρη. Εκεί βρήκε τον εαυτό του. Στα μεγαλοπρεπή ερείπια της πάλαι ποτέ Ελληνικής Κοινότητος Ανταναναρίβης. Στα μαυράκια του, τα ορφανά του. Μαζί με τους φτωχότερους των φτωχών, το «φακίρ φουκαρά» του Τρίτου Κόσμου. Μέσα στην πείνα, τη χολέρα, την ελονοσία, τη δυσεντερία, τις επιδημίες, τους πυρετούς, το καθημερινό φάσμα του θανάτου. Με μισό παπούτσι πάντα ο ίδιος. Νηστικός, αναμαλλιασμένος, ατημέλητος, διέτρεξε αμέτρητες φορές την αχανή Μαδαγασκάρη από το ένα άκρο ως το άλλο. Αγχώδης, «νευρόσπαστο» κάποτε, λιγόψυχος μερικές φορές, μα όχι για τον εαυτό του. Για το έργο του. Για τους φτωχούς του. Για τα ορφανά του. Θεμελίωσε πάνω από 65 Ενορίες. Χιλιάδες κατήχησε κι βάφτισε. Χωριά ολόκληρα με 200, 300, 500 κατοίκους, αμιγώς Ορθόδοξα! Έστησε Ιερατικό Σεμινάριο κι ετοίμασε τους Ιερείς του. Χειροτόνησε Ιερείς, ψηφισμένους από το σύνολο των Ενοριτών της Ενορίας, στην οποία θα διακονούσαν. Τους απέστειλε να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της Πονεμένης Ορθοδοξίας. Τους εξασφάλισε στοιχειώδη μισθό από τα μετόπισθεν της Ελλάδος και της Αυστραλίας. Έχτισε Εκκλησίες και σχολειά εκεί που άλλοτε ήταν αδιανόητο. Άνοιξε πηγάδια και ξεδίψασε χωριά ολόκληρα. Μάζεψε γύρω του εκατοντάδες ορφανά. Τάντυσε, τα πόδησε, τα τάισε, τάστειλε στο σχολειό. Θυμήθηκε τους φυλακισμένους. Πολλές φορές γεύτηκαν την αγάπη της Εκκλησίας -και το φαγητό της- μάλιστα σε μεγάλες μέρες. Όλοι ανεξαιρέτως. Δημιούργησε κλινική με όλα τα χρειαζούμενα, μέχρι και οδοντιατρείο, μέχρι και μοντέρνο ασθενοφόρο που του χάρισε η Citroen εκτιμώντας το έργο του. Έντυσε, υπόδησε, έθρεψε, «εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησιν, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα». Η Μαδαγασκάρη ακούστηκε παντού. Στο πρόσωπό του το ελληνικό όνομα δοξάστηκε στον αγρό της Ιεραποστολής. Οι Χριστιανοί της Αυστραλίας, ξαφνιασμένοι από τις αποφάσεις του και το έργο του, άρχισαν να ψάχνωνται. Ξύπνησαν συνειδήσεις, κεντρίστηκε το φιλότιμο, άνοιξαν οι καρδιές και τα πορτοφόλια. Τόνοι ολόκληροι τροφίμων, φαρμάκων, ιατρικονοσηλευτικού υλικού, εκκλησιαστικών και σχολικών ειδών, διοχετεύτηκαν από Αδελαΐδα, Σύδνεϋ, Μελβούρνη, Πέρθη, αλλά κι από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στην Ανταναναρίβη. Και μαζί, αρκετό χρήμα. Το κομπόδεμα του συνταξιούχου, το υστέρημα του φτωχού, το φιλότιμο του εργάτη, το χαρτζιλίκι του φοιτητή, η αγάπη του ιερωμένου. Κ’ οι λογαριασμοί του πάντα πεντακάθαροι. Εννοούσε να δίνει λογαριασμό και για το τελευταίο δολάριο που περνούσε από τα χέρια του.

Ήρθε ώρα άγια κι ανέβηκε στο Θρόνο του Ευαγγελιστού Μάρκου ο μαρτυρικός Πέτρος ο Ζ΄, ο Κύπριος. Παλαιός συμφοιτητής και φίλος, ζηλωτής και καλός Ποιμένας, έμπειρος Ιεραπόστολος ο ίδιος, με ξεχωριστό ενδιαφέρον και πολλή αγωνία για την Ιεραποστολή. Άνθρωπος με αγάπη και πόνο για την Αφρική και τους Λαούς της, προσγειωμένος, φωτισμένος, ακούραστος, οραματιστής, στολίδι της σύγχρονης Εκκλησίας. Θυμήθηκε τον ταπεινό Νεκτάριο. Τον αγαπούσε εξ αρχής. Είδε το έργο του και την αυταπάρνησή του. Τα εκτίμησε. Ένας καλός φιλικός λόγος συνηγορίας άρκεσε για να πάρει την ιστορική απόφαση. Η Μαδαγασκάρη, μαζί με τα νησιά του Μαυρίκιου έγινε χωριστή Επισκοπή του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πρώτος Επίσκοπος της αναδείχθηκε ο Νεκτάριος Κελλής, ο Ρόδιος, ο Ελληνοαυστραλός, ο Φτωχούλης του Θεού, ο ταπεινός εργάτης του Ευαγγελίου Του. Πρώτος Επίσκοπος Μαδαγασκάρης. Ν Ε Κ Τ Α Ρ Ι Ο Σ  ο  Α΄. Πρώτος στο έργο, πρώτος στη διακονία, πρώτος στη μαρτυρία Ιησού Χριστού, πρώτος στη θυσία, πρώτος σε όλα.

Αν τον θυμόντουσαν για κανένα ράσο ή ζωστικό ή καμιά αρχιερατική στολή, θα είχε να φορέση. Αν όχι, τα ιερορραφεία δεν τον γνώρισαν ποτέ. Ούτε τα καταστήματα με τα περίτεχνα «αξεσουάρ» της αρχιερατικής εμφανίσεως. Ούτε κατά πού πέφτουν δεν είχε ιδέα! Η αγωνία του: Βιβλία στη Γαλλική για τους νεοφώτιστους, ιερά σκεύη για τους καινούργιους ναούς, φάρμακα για τους αρρώστους του, ρούχα και φαγητό για τα ορφανά του! Να βρεθεί κάποιος καλός συνεργάτης, γνώστης της Γαλλικής, ιερωμένος ή γιατρός, με ζήλο και διάθεση προσφοράς, να ενισχύση το ιεραποστολικό κλιμάκιο, να αναλάβη ένα μέρος του έργου, να υπάρχη στο μέλλον προοπτική για καλή συνέχεια. Τίποτε άλλο!

Διακοπές δεν ήξερε. Όταν λάβαινε την ετήσια άδειά του την αξιοποιούσε πραγματοποιώντας «ιεράν ζητείαν» ανά την Αυστραλία και κάποτε ανά την Ελλάδα. Αθόρυβα χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς βεντετισμούς. Μια απλή Θεία Λειτουργία, χωρίς «χοροστασία», δυο λόγια από την καρδιά, μια προβολή κάποιας βιντεοταινίας, κι αυτό ήταν όλο. Δεν ντύθηκε ποτέ τα αρχιερατικά του, ψαλλομένου του «Άνωθεν οι Προφήται». Δεν έσπευσε σε πανηγύρια και τραπεζώματα. Δεν πλησίασε τους ισχυρούς της γης. Κυκλοφορούσε χωρίς εγκόλπιο. Ταπεινό καλογεράκι, που λες και ντρεπόταν που ήταν υποχρεωμένο να κυκλοφορεί μέσα στον κόσμο. Αν ζητούσες να τον παρουσιάσεις κάπου, να τον προβάλεις, «ξύνιζε» το πρόσωπο κ’ ήταν έτοιμος να εξαφανιστή. Το μόνο που δεν αντιδρούσε ήταν να δη τους γιατρούς του, να κοιτάξη λίγο στην Αυστραλία την υγεία του, για να μην ορφανέψουν πρόωρα για δεύτερη φορά τα ορφανά του, πράγμα που τελικά δεν κατάφερε να το αποφύγη. Αλλά κι εδώ δεν χασομερούσε. Ήταν στην Αθήνα. Παρουσίασε πρόβλημα στην καρδιά. Φίλοι εξασφάλισαν εισαγωγή στο «Ωνάσειο». Μεγάλο όνομα της καρδιοχειρουργικής τον ανέλαβε. Μα μόλις του είπε ότι έπρεπε να μείνη λίγες μέρες στο Νοσοκομείο για σοβαρές εξετάσεις, πέταξε τις πυτζάμες, φόρεσε το φτωχόρασό του κι εξαφανίστηκε. «Έχω πολλές δουλειές στη Μαδαγασκάρη, που περιμένουν!… Δεν μπορώ να μένω στα Νοσοκομεία κοιτάζοντας τον εαυτό μου!…» Τραβούσαν τα μαλλιά τους οι γιατροί, μα ο Νεκτάριος σκεφτόταν τα παιδιά του, που τα μάτια τους, «ως οφθαλμοί δούλων εις χείρας των κυρίων αυτών, ως οφθαλμοί παιδίσκης εις χείρας της κυρίας αυτής, ούτως οι οφθαλμοί» τους προς τον ίδιο, και δι’ αυτού «προς Κύριον τον Θεόν ημών».

Ήρθε ο φοβερός Σεπτέμβριος του 2004. Το Άγιον Όρος προσκάλεσε τον Πατριάρχη Πέτρο να πραγματοποιήση επίσημη επίσκεψη. Να εγκαινιάση ναό του Αγίου Νεκταρίου στη Μονή Αγίου Παύλου, να λειτουργήση στη Μονή Γρηγορίου, που τροφοδοτεί με Ιεραποστόλους το Πατριαρχείο κι ενισχύει πολυποίκιλα το έργο του, και να γιορτάση τη μεγάλη πανήγυρι της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου στο τρανό Μοναστήρι του Βατοπαιδίου, όπου ηγουμενεύει ο συμφοιτητής και φίλος του Εφραίμ, ο Κύπριος. Θυμήθηκε τον σεμνό Επίσκοπο Νεκτάριο ο Πατριάρχης· θέλησε να τον τιμήση και του ζήτησε να πάη μαζί του. Έκαμε υπακοή και ξεκίνησε, στη σκιά του Πατριάρχη του, να πραγματοποιήση το πρώτο επισκοπικό προσκύνημά του στο Άγιον Όρος. Δεν πάτησαν όμως τα πόδια τους στο αγιασμένο βουνό. Πάτωσαν κ’ οι δυό τους στην αγιορείτικη θάλασσα. Το χώμα είχε αγιαστή από πολλούς Αγίους. Έπρεπε ν’ αγιαστή και το πέλαγο. Και αγιάστηκε από τον Πατριάρχη Πέτρο τον Ζ΄, τον μεγάλο Ιεραπόστολο της Αφρικής, τον πρώτο στην κυριολεξία Ιεραπόστολο Πατριάρχη. Και από τον ταπεινό Επίσκοπο Νεκτάριο, τον Ιεραπόστολο και Πατέρα της Μαδαγασκάρης. Κι από τους συν αυτοίς βεβαίως, των οποίων τον έπαινο θα τον εξαγγείλη η Εκκλησία. Μα πιο πολύ ίσως απ’ όλους από τον Μαδαγασκάρης, το λείψανο του οποίου, ως την ώρα που χαράσσονται τούτες οι γραμμές, η θάλασσα δεν ευδόκησε να το αποδώση, κι αυτό κάνει ακόμα πιο αβάσταχτο τον πόνο μας και τον καημό μας!…

Πώς να σου φτιάξουμε κόλλυβο, Νεκτάριε, αδελφέ αγαπημένε; Πώς να σε μνημονεύσουμε στους κεκοιμημένους; Πώς να σκεφτούμε τα ορφανά σου, δυό φορές πια ορφανά; Πώς να λογιάσουμε τους Ιερείς σου στην πιο φρικτή τους απόγνωση; Πώς να στοχαστούμε τη Μαδαγασκάρη χωρίς την παρουσία σου; Πονάμε για το χωρισμό σου, ενώ ξέρουμε πού βρίσκεσαι. Μπορεί το αγιασμένο παρθενικό σου σκήνος να μη βγήκε ακόμη από τα αιώνια νερά, νάναι ακόμη αγιαστικό της αγιορείτικης θάλασσας και πάντων των εν αυτή, μα η ωραία σου ψυχή έχει κιόλας τη θέση της ανάμεσα στους Αγγέλους και στους Πατέρες, στους καλούς Ποιμένες της Εκκλησίας, στους Αποστόλους και στους Μάρτυρες του Αρνιού. Σε βλέπω εκεί, να προσπαθής να κρυφτής, κρατημένος σαν παιδάκι από το σάκκο του μαρτυρικού Πατριάρχη σου, του Πατριάρχη που σού μετέδωσε την Αρχιερωσύνη. Του Πατριάρχη που συνώδεψες στο φοβερό ταξείδι. Του Πατριάρχη που συνώδεψες στην αιωνιότητα! Και βλέπω τον Χριστό να σε ψάχνη, να σε ζητά ονομαστικά, και να σε στεφανώνη με το ζόρι ο Δικαιοκρίτης και Μισθαποδότης!

Η Μαδαγασκάρη, το Πατριαρχείο του Ευαγγελιστού Μάρκου, η Εκκλησία του Αγίου Νεκτάριου, του προστάτου σου, ο κόσμος της Ιεραποστολής, και μαζί η Αυστραλία, η Ρόδος, τ’ Άγιον Όρος, η Ελλάδα, όσοι σε ζήσαμε από κοντά και σε καταλάβαμε, όσοι έλαχε νάχουμε μια καρδιά συντονισμένη στους παλμούς της δικής σου, θρηνούμε και κλαίμε και πονούμε κ’ υποφέρουμε για το χωρισμό σου. Μαζί με τους σεβάσμιους γονείς σου και τον αδελφό σου. Και πιο πολύ που δεν μας αξίωσες να σου δώσουμε τον τελευταίο ασπασμό. Να φιλήσουμε το καθαρό σου χέρι και να λάβουμε την άγια ευχή σου. Μα και χαιρόμαστε ταυτόχρονα μυστικά, γιατί, «τελειωθείς εν ολίγω, επλήρωσες χρόνους μακρούς. Αρεστή γαρ ην τω Κυρίω η ψυχή σου». Κι εκεί που βρίσκεσαι «μετά πάντων των τω Θεώ ευαρεστησάντων», έχεις λόγο και παρρησία.

Μη με ξεφωνίσης, Παιδί μου και Αδελφέ και Φίλε και Συλλειτουργέ μου και Πατέρα μου, που κάθισα και διέπραξα ετούτο το γραφτό. Μη με παρεξηγήση η σεμνότητά σου και η κρυφή σου αρετή. Τώρα πια σε νοιώθουμε ταχυδρόμο των προσευχών και των δεήσεών μας, των δακρύων και των εκ βάθους στεναγμών μας. Κάμε, ακόμα μια φορά, υπακοή στον παλαιό φίλο και επί κάμποσα χρόνια Επίσκοπό σου, ξέχασε όσες πίκρες σε ποτίσαμε -πάντα αμνησίκακος ήσουν- και πάρε τούτο το γραφτό, σαν γράμμα, σαν προσευχή, όπως θέλεις, και προώθησέ το εις τον προς Ον όρον -τον Αρχηγό της Ιερωσύνης μας και Τελειωτή του αγώνος μας. Εκείνος θα καταλάβη… Δυο σπυριά μοσχολίβανο στη μνήμη σου, για τη δική Του δόξα, είναι. Αμήν.-

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Αναφορά στο βιβλίο "Δωρεάν δότε" του π. Ιωάννη Τσαφταρίδη / Archimandrite Ioannis Tsaftaridis: "Freely give unto all"

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Κατά το πρόσφατο ταξίδι μου στη Νότιο Αφρική (Ιούνιο 2010) είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στην παρουσίαση ενός αξιολογότατου πονήματος του αγαπητού συναδελφού και πολύτιμου φίλου Αρχιμανδρίτη Ιωάννη Τσαφταρίδη του Ζακυνθίου, το οποίο κυκλοφορήθηκε εκείνες τις ημέρες, γραμμένο εξ ολοκλήρου στα αγγλικά, με τίτλο το αγιογραφικό λόγιο "Δωρεάν δότε": "Freely give unto all", Johannesburg 2009 και με 218 σελίδες, ενώ το εξώφυλλο κοσμείται από σχέδιο του καλού ζωγράφου-αγιογράφου Διονύση Πάλμα (επίσης Ζακυνθίου), ο οποίος είχε την όλη εικαστική επιμέλεια της έκδοσης. Σημειωτέον ότι στον τόμο, πριν από την διαπραγμάτευση του θέματος,  προτάσσονται θερμά Μηνύματα αφενός μεν του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ.κ. Θεοδώρου Β΄, του Σεβ. Μητροπολίτου Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας κ. Σεραφείμ και έπονται κατατοπιστικοί Πρόλογοι αφενός του Καθηγητή Πανεπιστημίου Δρ  Σοφοκλή Γ. Δημητρακόπουλου και αφετέρου του ίδιου του συγγραφέα.

Ο παμφίλτατός μας π. Ιωάννης, στο πλαίσιο της ποιμαντικής μέριμνάς του για τον ορθόδοξο καταρτισμό των εν Ιωαννουπόλει Χριστιανών μας (όπου από ετών διακονεί) και δη των ενοριτών του στην περιοχή του Germiston, περισυνέλεξε τα κατά καιρούς επικαιρικά περί Πίστεως, Μυστηρίων και Εκκλησιαστικής Ζωής κείμενά του και τα συγκέντρωσε στον ανά χείρας τόμο, ώστε να μπορούν, ευσύνοπτα και κατανοητά, κατά το δυνατόν εκλαϊκευμένα και κυρίως προσιτά στο ευρύ κοινό, να καταστούν κτήμα ενός εκάστου, ο οποίος ενδεχομένως και να πρωτοακούει περί του Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας ως Σώματός Του.

Πρόκειται για μιαν αξιοπρόσεκτη εργασία, η οποία παρήχθη, όχι τόσον ως απόρροια θεολογίας του σπουδαστηρίου, αλλά ως συνέπεια της αγρύπνιας κι εγρήγορσης του συγγραφέα στην έπαλξη του ιεραποστολικού Χρέους, επιθυμώντας να προσεγγίσει φιλικά την ψυχή των μη γνωριζόντων ακόμη την ορθόδοξη περί Θεού πεποίθηση.


Για καλύτερη γνωριμία με το βιβλίο παραθέτουμε τους δύο Προλόγους στα ελληνικά:


ΠΡΟΛΟΓΟΣ Δρ ΣΟΦΟΚΛΗ Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Με ιδιαίτερη χαρά προλογίζω το βιβλίο αυτό του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτη π. Ιωάννη Τσαφταρίδη, πτυχιούχου Mάστερς του Πανεπιστημίου του Γιοχάνεσμπουργκ, που αναφέρεται στα Ιερά Μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας και που θα κυκλοφορήσει στην Αγγλική γλώσσα για τις ανάγκες του Ορθοδόξου πληρώματος της ενορίας του στο Γιοχάνεσπουργκ και όχι μόνο.
Είχα τη χαρά να έχω επί σειράν ετών ιεροσπουδαστή στην Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών τον π. Ιωάννη και είμαι σε θέση να επισημάνω με ειλικρίνεια τη βαθυτάτη πίστη του στον Χριστό, το Ορθόδοξο ήθος του, την παιδεία του και τη χωρίς όρια αγάπη του προς τον άνθρωπο. Ανέκαθεν εύχαρις, ζεστός, έξυπνος, εφευρετικός, δημιουργικός, καλώς νοούμενα κοινωνικός, αγαπητός σε όλους.
Από ιεροσπουδαστής ήδη δραστηριοποιούνταν στον τομέα της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο τόσο στην Ελληνική πρωτεύουσα, όσο και στη γενέτειρά του τη Ζάκυνθο, την οποία υπεραγαπά. Είμαι σε θέση να γνωρίζω καλά ότι πολλοί άνθρωποι ενδεείς, άνθρωποι της ασθένειας και του πόνου, πολλοί εξαρτημένοι από διάφορες ουσίες κ.λ.π., οφείλουν πολλά στον π. Ιωάννη.
Αλλά χαίρομαι και διότι εξ ιδίας αντιλήψεως γνωρίζει ότι και στην Αφρική, όπου και αν υπηρέτησε ή υπηρετεί, συνεχίζει με νεανικό ενθουσιασμό, με αφοσίωση, με «ιερή μανία» θα έλεγα, το πολυμερές αυτό έργο της συμπαράστασηε προς τους έχοντες ανάγκη «αδελφούς του Κυρίου», τους οποίους, δυστυχώς, οι πολλοί αγνοούν ή αποστρέφονται.
Αλλά πέρα από το κοινωνικό αυτό έργο, ο π. Ιωάννης Τσαφταρίδης ασκεί και σπουδαιότατο λειτουργικό και πνευματικό έργο, όχι μονάχα μέσα από την τακτική και υποδειγματική τέλεση των Ιερών Ακολουθιών και τις από άμβωνος, καθ’ ό έχει χρέος, ομιλίες, αλλά και έξω από τον ναό, «ευκαίρως ακαίρως» κατά τον Άγιο Παύλο, του Απόστολου των Εθνών, διοργανώνοντας συζητήσεις με νέους, δημιουργώντας ευκαιρίες ευρύτερης πνευματικής καλλιέργειας με την αναβίβαση επί σκηνής κατάλληλων θεατρικών παραστάσεων, με μουσικοφιλολογικές εκδηλώσεις, με διδασκαλία από ειδικούς Ελληνικών χορών και δημοτικών τραγουδιών, με συμμετοχή του σε συνέδρια κ.λ.π. Ενδιαφέρεται γενικά και πασχίζει τόσο για την τόνωση του εθνικού συναισθήματος των Ελλήνων, για την καλλιέργεια των αλλοεθνών πιστών, για την καλλιέργεια και ανάπτυξη του θρησκευτικού συναισθήματος.
Στον τελευταίο τομέα εντάσσεται και το ανά χείρας βιβλίο του, που απευθύνεται όχι μόνο στους Έλληνες της δεύτερης και τρίτης γενιάς (που κατά το πλείστον δεν γνωρίζουν πολύ καλά τα Ελληνικά), αλλά και προς το γενικότερο αγγλομαθές ποίμνιο και σε πολλούς ετεροδόξους και αλλοθρήσκους, που προσέρχονται ή επιθυμούν να προσέλθουν στην Ορθοδοξία. Το βιβλίο αυτό με τρόπο σύντομο, σαφή και επαγωγικό, διδάσκει τί πρέπει να ξέρουν οι Χριστιανοί μας γύρω από τα σωστικά Μυστήρια της Εκκλησίας και τί πρέπει συνειδητά να κατανοήσουν όσοι θέλουν να γίνουν σωστά μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας και να γευθούν τίς τόσες πνευματικές χάρες και απολαύσεις που αυτή προσφέρει.
Θερμά, λοιπόν, τα συγχαρητήρια και τα ευχαριστήρια στον π. Ιωάννη Τσαφταρίδη και ο Άγιος Θεός ας τον ενισχύει στο έργο του.


ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η λέξη Εκκλησία προέρχεται από τις λέξεις εκ+καλώ (καλώ σε συγκέντρωση). Στην αρχαία Αθήνα συγκεντρώνονταν στην εκκλησία του δήμου όλοι οι ελεύθεροι πολίτες. Στην Χριστιανική εποχή είναι η συγκέντρωση των πιστών για την τέλεση των ιερών ακολουθιών.
Η Ορθόδοξη εκκλησία μας λοιπόν είναι μια Σύναξη, μια νέα κοινωνία που ορίζεται από την Μυστηριακή της Λατρεία. Όπως μας παραδίδει η μακραίωνη παράδοση της Εκκλησίας από τα χρόνια των Αποστόλων, η λατρεία με αφετηρία, κέντρο και τέλος τη Θεία Ευχαριστία τελεσιουργείται στα πλαίσια της Σύναξης όλου του λαού του Θεού, ως λειτουργία και συνιερουργία.
Ο λαός του Θεού μετέχει στα τελούμενα και λεγόμενα στις Ιερές Ακολουθίες, φανερώνοντας έτσι τούτη τη Λειτουργία του Σώματος σε όλες τις διαστάσεις και σ' όλο τους το βάθος. Και η Εκκλησία από τη στιγμή της εντάξεως στο Σώμα της καθενός νέου πιστού, ιερουργεί όχι μόνο στις αλήθειες της πίστεως, αλλά και στις αλήθειες που μέσω των συμβόλων και των τελετουργικών πράξεων ξεδιπλώνονται κατά τη τέλεση των Ιερών Ακολουθιών, ώστε όχι μόνον να γνωρίζει απλώς το νόημα και το περιεχόμενό τους, αλλά να μετέχει και να βιώνει εσωτερικά, με όλο του τον εαυτό, όλα όσα λέγονται και τελεσιουργούνται. Έτσι οι πιστοί, μετέχοντας και βιώνοντας τα Μυστήρια, καθίστανται πλέον μέλη ενεργά του Σώματος της Εκκλησίας, που είναι το Σώμα του Ζώντος Χριστού.
Κατέχουν ουσιαστικά την ιδιότητα του μέλους του Σώματος με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που η ιδιότητα αυτή συνεπάγεται. Έτσι οι πιστοί μέσα στη λατρεία μορφώνονται και ωριμάζουν εν Χριστώ και συγκροτούν ως «λίθοι λελατομημένοι» την οικοδομή της Εκκλησίας.
Τούτη η αρχαιότατη παράδοση της Εκκλησίας που θέλει τους πιστούς όχι απλούς θεατές αλλά ενεργά μέλη της Εκκλησίας μέσα στη λατρεία της, σήμερα έχει τραγικά ατονήσει. Οι πιστοί όταν προσέρχονται στις Ακολουθίες, προσέρχονται κυρίως ως σιωπηλοί θεατές ορισμένων δραματικών παραστάσεων, θεατές των δρώμενων μέσα στις Ακολουθίες, που τελούνται πλέον από μερικούς εξειδικευμένους σ' αυτό, κληρικούς, ψαλτάδες, κλπ. Ποιοί άραγε γνωρίζουν την αρχαιότατη παράδοση της Εκκλησίας που επιζητεί και απαιτεί την ενεργό παρουσία και μέθεξη των τελουμένων;
Είναι κοινώς αποδεκτό πως τούτη την απόσταση από την παλαιότερη γνήσια πράξη ενισχύει εντονότατα η άγνοια των τελουμένων και του περιεχομένου τους. Οι πιστοί μπορεί να γνωρίζουν τα τελούμενα, να γνωρίζουν την τάξη των Ιερών Ακολουθιών, αλλά τη θεωρούν ως κάτι που έτσι απλώς έχει καθιερωθεί και συνηθίζεται, θεωρούν τις τελετουργικές πράξεις ως στοιχεία που συγκροτούν μια αλληλουχία σκηνών ενός έργου με κάποια ίσως εσωτερική σύνδεση. Αγνοούν όμως αυτό που πραγματικά συμβαίνει μέσα σ' όλα αυτά και τα συνδέει. Αρκεί που το γνωρίζουν οι ειδικοί, οι τελετουργοί! Άν κι αυτοί το γνωρίζουν.
Τα κείμενα που ακολουθούν έρχονται να συμβάλλουν στην επανασύνδεση όλου του πληρώματος της Εκκλησίας (λαϊκών και κληρικών) με τη γνήσια ιερουργική και μεθεκτική λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας μας. Πρόκειται για μια ελάχιστη συμβολή στην μυσταγωγική πράξη της Εκκλησίας μας, με την ευκαιρία των 70 χρόνων από την ίδρυση της Ελληνικής Κοινότητος του Αγίου Ιωάννη Τζέρμιστον.
Γράφτηκαν στην Αγγλική για να μπορέσουν οι νέοι και οι νέες της παροικίας μας της τρίτης και τέταρτης γενιάς εδώ στη Νότιο Αφρική, να εισέλθουν στο «απόθετον κάλλος» στην «κεκρυμμένη αλήθεια» των τελουμένων στις Ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας μας και να βιώσουν τις αλήθειες της πίστεως που φανερώνονται μέσα από αυτές, αλλά και για μερικούς άλλους που βρίσκουν πρόσχημα «μα δεν καταλαβαίνω» θα αποτελέσει εφαλτήριο στις συνάξεις μας στον κύκλο μελέτης Αγίας Γραφής.
Στον περιορισμένο χώρο που διατίθεται δεν είναι δυνατόν να παρουσιασθούν με πληρότητα όλα τα λειτουργικά θέματα. Έτσι έγινε επιλογή των θεμάτων με κριτήριο (όχι αλάνθαστο) την συχνότητα τελέσεώς τους και την σημασία τους. Είναι επίσης προφανές ότι δεν μπορεί να υπάρξει και μια πλήρης ερμηνευτική και Θεολογική προσέγγιση τους. Γι' αυτό άλλωστε η αναλυτική ερμηνευτική απόδοση των Ακολουθιών, περιορίζεται σε ορισμένες από αυτές: στη Θεία Ευχαριστία, στο Βάπτισμα και στο Χρίσμα, Στο Γάμο, στον Εσπερινό και στον Όρθρο. Στις υπόλοιπες Ακολουθίες η προσέγγιση είναι περισσότερο γενική, ενσυνείδητα σύντομη και ενδεικτική.
Ο χαρακτήρας των κειμένων δεν τα δικαιώνει ή τα καταξιώνει ως κείμενα μιας πλήρους εργασίας Συστηματικής, Ερμηνευτικής και Λειτουργικής Θεολογίας. Αποτυπώνουν όμως την πράξη και παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας και την πείνα και την δίψα του λαού του Θεού εδώ στην ξενητιά για πληρέστερη συμμετοχή στο λατρευτικό αγώνισμα της πολυπόθητης συνάντησής του με το Χριστό και την απόλαυση και χαρά της Βασιλείας Του που μας χάρισε με το Σταυρό και την Ανάσταση του ως την «πάντων χαράν».

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Π. Β. Πάσχος χειραγωγός μας στη σοφία των μεγάλων Ασκητών


Με τον σαφέστατα πνευματικό τίτλο Προσευχή και Υπακοή. Μικρό Γεροντικό Ζ' και 112 μεστές περιεχομένου σελίδες,  εκδόθηκε στις αρχές του φετινού χρόνου το 13ο βιβλίο της σειράς Υμναγιολογικά Κείμενα και Μελέτες από τις εύρωστες Εκδόσεις Αρμός, το οποίο υπογράφει ο ελλογιμότατος Καθηγητής μου στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και γλυκύφθογγος ποιητής κ. Παντελής Β. Πάσχος. Είχα μάλιστα την τιμή να μού το αποστείλει με την γνώριμη καλλιγραφημένη και θερμή αφιέρωση! Αξίζει να μνησθεί ότι, ως έκδοση το ανά χείρας πόνημα, είναι αφιερωμένο στην ιερή μνήμη του μακαριστού Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου της Λογγοβάρδας.

Το καλαίσθητο τούτο τομίδιο είναι πεποικιλμένο με εκφραστικές βυζαντινές εικόνες και αξιοπρόσεκτα κοσμήματα του Πρωτοπρεσβυτέρου Χριστοδούλου Φεργαδιώτη, ενώ διαρθώνεται σε τέσσερα κεφάλαια από το Μεγάλο Γεροντικό, μεταφρασμένα στη νεοελληνική γλώσσα μας από τον Π. Β. Πάσχο, τη σεβαστική γλώσσα, την οποία μεταχειρίζεται ως μητρική του ο καλός Καθηγητής μας.
Τα κεφάλαια είναι τα εξής: Α) Περί της συνεχούς νήψεως, Β) Για την αδιάλειπτη και καθαρά προσευχή, Γ) Ότι πρέπει να φιλοξενούμε και να ελεούμε χαρωπά, και Δ) Περί υπακοής.

Καθώς το συνιστούμε ανεπιφύλακτα στους φίλους του ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ, χρειάζεται να υπογραμμίσουμε ότι ο αναγνώστης όντως ωφελείται αναγιγνώσκοντας και αυτό το πόνημα. Συμμετέχει στον τρόπο των Γερόντων και κατανύσσεται ο νούς του, καθώς εισοδεύει σε καταστάσεις, σε πρώτη ανάγνωση απλοϊκές, αλλά διαπιστώνοντας συν τω χρόνω ότι πρόκειται για μεγαλειώδεις μεθόδους ενατένισης του εγκοσμιωμένου θείου!

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε, να έχει δύναμη ο πολυσέβαστος Καθηγητής μας, ώστε επί πολλά πολλά ευλογημένα έτη να μάς χειραγωγεί δια των τιμίων γραφών του στην αγάπη της Αλήθειας και στην αλήθεια της Αγάπης, ήτοι στη συνάφεια του συγκαταβάντος Ουρανού!

π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Οικολογικά στίγματα ντροπής στον Τόπο και στον Τρόπο μας

Φωτοαποτυπώνει και γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Τα σημερινά στιγμιότυπα, που παρουσιάζουμε από το πολυπεριοδικό μας, δεν είναι σαν τα συνηθισμένα. Δεν προβάλλονται η ωραιότητα, οι φωταψίες και τα χρώματα, το μεγαλείο και το ευτυχές, που τέρπουν έτσι κι αλλιώς τις εντός κι εκτός αισθήσεις...

Όμως, εάν επιθυμούμε να υπηρετούμε την Αλήθεια, πρέπει να (ανα)δείξουμε και την μειονεκτική πλευρά μας, τη σκοτεινή όψη τής πολιτισμικής / κοινωνικής φυσιογνωμίας μας, διότι έτσι και μόνον έτσι υπάρχει (;) ελπίδα να επανέλθουμε στον εαυτό μας, εξαλείφοντας σύν τω χρόνω τα στίγματα της ντροπής. 






Λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, τα σκουπίδια μάς έχουν πνίξει... Έχουμε ήδη συρθεί στο μη περαιτέρω... Χθες, περί το δειλινό, πήρα τον αγροτικό (και κατά τα άλλα γραφικότατο) δρόμο της Φτερίνας, εντός Μπανάτου και, σε μήκος δύο μόλις χιλιομέτρων, αποτύπωσα τις θλιβερές πραγματικότητες, που ως αντιαισθητικές φωτογραφίες δημοσιεύονται σήμερα εδώ.

Δεν πρόκειται απλώς για τα συνηθισμένα σκουπίδια, τα οποία αποθέτουμε σε κάδους κι ενδεχομένως καθυστέρησαν οι του Συνδέσμου Καθαριότητας να τα απομακρύνουν, αλλά είναι ό,τι κανείς φαντασθεί, πεταμένα αβασάνιστα παντού στα χαντάκια μας: Εκατοντάδες σακούλες, μπουκάλια μπύρας και συσκευασίες αναψυκτικών, χαλιά, στρώματα, λεκάνες, βαρέλια, άδειοι τενεκέδες λαδιού (ποιος άδειασε από τις συσκευασίες εμπορίου και τι προσμίξεις έκαμε -άραγε- με όλο αυτό το αραβοσιτέλαιο;;;), μπάζα από γκρεμισμένα σπίτια, μπανιέρες, τουαλέτες, άχρηστα έπιπλα διάσπαρτα...






Μα είναι δυνατόν;;; Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ειδικοί τόποι συλλογής άχρηστων ογκωδών αντικειμένων, πολλώ δε μάλλον υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης, οι οποίοι λειτουργούν άριστα. Όμως η εγκληματική εγωπάθεια και ο παράφρων ωχαδελφισμός ορισμένων συμπολιτών μας, αλλά και η μίμηση της βλάσφημης συμπεριφοράς των εντοπίων έναντι του φυσικού περιβάλλοντος από τους παρεπιδημούντες αλλοδαπούς, μάς έχουν οδηγήσει σε αυτό το χάλι...






Και ύστερα τολμάμε να παραπονούμαστε για τα περασμένα μεγαλεία του νησιού μας, για την διαρκώς ογκούμενη μιζέρια της καθημερινότητάς μας, για την παρουσία τόσων και τόσων τρωκτικών ή κουνουπιών στην περιοχή μας, για τις πολυειδείς ασθένειες και τα δεινά που επισσωρεύονται στην υγεία μας και, κατ' επέκτασιν, για τον πλανήτη που αργοπεθαίνει...






Εάν φέρεται τόσο σαδιστικά ο καθένας από εμάς στο περιβάλλον, όπου ζει, αναπνέει, δραστηριοποιείται και μάλιστα ανατρέφει τα παιδιά του, μάταια πάσχουμε για την επούλωση των πληγών, που αφήνει πίσω του κάθε ώρα και στιγμή το λεγόμενο Οικολογικό Πρόβλημα.
Εάν δεν διορθωθεί ο ένας, ο επί μέρους, ο κατά μόνας, δεν πρόκειται ποτέ να διορθωθεί το Σύνολο.
Εάν ο κάθε άνθρωπος είναι απάνθρωπος στον εαυτό του και το περιβάλλον του, ουδέποτε θα φτιαχθεί ο Κόσμος...
Ο Κόσμος, άλλωστε, παραδόθηκε στον διαχειριστή άνθρωπο με απόλυτη ευκοσμία και καλός λίαν, ο άνθρωπος όμως (φερόμενος ως ληστής ή και ως βιαστής) τον έχει οδηγήσει σε πλήρη Ακοσμία και μάλιστα -ο υποκριτής- κλαίει ενίοτε με δάκρυα κροκοδείλια, καθώς νοιώθει τον επιθανάτιο ρόγχο της Γης να εξαντλείται...

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Το πρώτο μάθημα του Τμήματος εκμάθησης Η/Υ της Ενορίας του Μπανάτου








Άρχισαν απόψε το βράδυ τα μαθήματα  για τους έξι (6) επιλεγέντες σπουδαστές του Τμήματος εκμάθησης Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, το οποίο προήλθε ως χορηγία προς την Ενορία μας του Πιστοποιημένου Εκπαιδευτικού και Εξεταστικού Κέντρου της ECDL BRS COMPUTERS STUDIES, που υποδειγματικά λειτουργεί τα τελευταία χρόνια στο Μπανάτο.

Θυμίζουμε στους αναγνώστες μας ότι η προσφορά του ανωτέρω Κέντρου προς την Ενορία πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 500 χρόνων ιστορικής διαδρομής του ναού της Παναγούλας Μπανάτου (1510-2010) και αφορά στην δωρεάν εκπαίδευση 40 ωρών  Η/Υ στα Windows, Word, Excel και Internet.

Ο παριστάμενος π. Παναγιώτης, χαιρετίζοντας και ευλογώντας την πρώτη συνάντηση των σπουδαστών, ευχαρίστησε για την πρωτοβουλία / χορηγία του Κέντρου τον υπεύθυνο κ. Τίμο Στραβοπόδη και την κ. Άντα Ρούμπου. Ο κ. Στραβοπόδης από πλευράς του τόνισε ότι τέτοιες συνεργασίες ωφελούν κατά κύριο λόγο τους Ενορίτες μας, προϊδέασε μάλιστα ότι θα συνεχιστούν και με άλλη μορφή.

Προλαμβάνοντας τον Καρκίνο του Μαστού


Μέχρι και το σούρουπο απόψε συνεχιζόταν στον Δήμο μας η πραγματοποίηση δωρεάν Μαστογραφίας, σε όποια γυναίκα της περιοχής μας επιθυμούσε να κάμει την πολύ σημαντική αυτή γυναικολογική εξέταση. 

Η εν λόγω κοινωνική προσφορά γίνεται με τη συνεργασία του Δήμου Αρκαδίων και της Avon Cosmetics Greece. Η Κινητή Μονάδα Μαστογράφου βρίσκεται έξω από το κτίριο του Δήμου μας, εδώ στο Μπανάτο, από προχθές 14 έως και αύριο 17 Σεπτεμβρίου. Όσες Κυρίες έχετε καθυστερήσει, σπεύσατε να επικοινωνήσετε, κλείνοντας ραντεβού στο τηλέφωνο 2695061475.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Στο εκκλησάκι του Σταυρωμένου πόλεως Ζακύνθου












Οι ανωτέρω φωτογραφίες του συνεργάτη μας Νίκου Κεφαλληνού προέρχονται από τον χθεσινό εορτασμό της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στο γραφικότατο, ιστορικό, πλην όμως ασφυκτικά περίκλειστο μέσα σε βλακώδη κτίρια, εκκλησάκι του Εσταυρωμένου, στην περιοχή της Ενορίας Αγίας Τριάδος στη Χώρα του Zante μας.

Εκεί, κάτω από τις πλάκες του κυρίως ναού -σημειωτέον- βρίσκεται ο τάφος του Ηπειρώτη ιερομονάχου Άνθιμου Αργυρόπουλου, ο οποίος, στα χρόνια της Εθνεγερσίας, όρκιζε εν Ζακύνθω τα νέα μέλη της Φιλικής Εταιρείας, μεταξύ των οποίων τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη

Χθες το απόβραδο ψάλθηκαν εκεί -κατά την τοπική παράδοση- η Παράκληση και οι Χαιρετισμοί του Σταυρού, προϊσταμένου του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Φωτικής κ. Διονυσίου, ο οποίος μάλιστα απηύθυνε στο εκκλησίασμα λόγους με σταυροαναστάσιμη προοπτική.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Υψώνοντας τον Τίμιο Σταυρό στην Παναγούλα Βανάτου εν Ζακύνθω


Σε κλίμα πνευματικής ανάτασης εορτάσαμε σήμερα στο Μπανάτο την ανάμνηση της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ο ναός της Παναγούλας ευωδίαζε από τους βασιλικούς, τους οποίους προσέφεραν οι Ενορίτες μας, περικοσμώντας με αυτά το πανσεβάσμιο Ξύλο του Σταυρού, που δέσποζε στο κέντρο του ναού.

Στην ομιλία του ο Εφημέριός μας αναφέρθηκε στη θέση, την οποία κατέχει στην πίστη μας ο Σταυρός του Κυρίου Ιησού. "Αποτελεί" είπε "το δροσογόνο δέντρο της όασης εντός της καυτής ερήμου της σύγχρονης ζωής, τη σκάλα της επανανόδου μας στον Ουρανό, το αρμόδιο κλειδί του Παραδείσου. Το κάθετο ξύλο του συμβολίζει τη θεία συγκατάβαση στη γη, ενώ το οριζόντιο την ανάγκη ενότητας των ανθρώπων μεταξύ τους. Στο σημείο, στο οποίο διασταυρώνονται τα δύο αυτά ξύλα, συνέβη το συγκλονιστικότερο γεγονός Αγάπης, δηλαδή η θυσία του ίδιου του Θεού, χάριν των ανθρώπων. Χρέος μας η άσκηση στη σταυροαναστάσιμη Αγάπη: Αγάπη προς τον Θεό, αλλά και Αγάπη προς τον συνάνθρωπο".