e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Το Τέμπλο του νέου Παρεκκλησίου μας και λοιπές εργασίες







Όπως διαπιστώνουν οι αναγνώστες μας, που παρακολουθούν φωτογραφικά όλον αυτό τον καιρό την ανέγερση του Παρεκκλησίου των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Νικολάου Μπανάτου, οι εργασίες συνεχίζονται εντατικά.

Εκτός από τις εξωτερικές δουλειές στο ίδιο το κτίριο, αλλά και την διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου, αξίζει να σταθούμε στην τοποθέτηση του ξυλόγλυπτου Τέμπλου και της Ιερής Πρόθεσης, τα οποία φιλοτέχνησαν αυτό τον καιρό οι Ζακυνθινοί έμπειροι ξυλογλύπτες Αδελφοί Τσουκαλά - Διονύσιος και Γεώργιος, μ' εξαιρετική επιτυχία.


Ανανέωση ανάρτησης, 31.10.09, μεσημέρι:


Σήμερα μπήκε το διάζωμα του Δωδεκάορτου:


Το ξυλόγλυπτο της Πρόθεσης:


Δοκιμάστηκαν επίσης οι ατέλειωτες ακόμα Δεσποτικές Εικόνες:



Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Προετοιμάζοντας τα Εγκαίνια του νέου Δημαρχείου Αρκαδίων στο Μπανάτο

Μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου πρόκειται να είναι έτοιμο το επιβλητικό κι ευρύχωρο νέο Δημαρχείο στο Μπανάτο, όπου συν τω χρόνω θα μεταφερθούν όλες οι υπηρεσίες του Δήμου.

Πυρετωδώς συνεχίζουν τα συνεργεία τις εργασίες τους, ώστε να έχουν όλα ολοκληρωθεί πριν την Κυριακή, 15 Νοεμβρίου, οπότε -σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ- θα πραγματοποιηθούν με κάθε επισημότητα τα Εγκαίνια του όμορφου αυτού Μεγάρου από τον Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσόστομο, με την παρουσία του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου, του Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου και πλήθους άλλων επισήμων, οι οποίοι θα βρίσκονται εκείνη την ημέρα στη Ζάκυνθο και στον Δήμο μας.

28η Οκτωβρίου στο Μπανάτο

Φωτορεπορτάζ: Νίκος Αρβανιτάκης





























Με κάθε δυνατή επισημότητα γιορτάστηκε σήμερα το πρωί και στο Μπανάτο, έδρα του Δήμου Αρκαδίων, η Επέτειος του ΟΧΙ των Ελλήνων κατά των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών του 1940.

Στον ναό της Παναγούλας έγινε η καθιερωμένη Δοξολογία, στην οποίαν παρέστησαν οι τοπικές Αρχές, τα Σχολεία της περιοχής, τον δε πανηγυρικό εκφώνησε εμπνευσμένα ο εκπαιδευτικός του Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου 1ου Κάμπου κ. Νίκος Φαραός.


Ακολούθησε η κατάθεση στεφανιών στο Ηρώο των Πεσόντων στο κέντρο του Μπανάτου από τον Δήμαρχο Αρκαδίων κ. Στέλιο Μποζίκη, τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Μαμφρέδα, τον εκπρόσωπο του Λ.Α.Ο.Σ. κ. Ανέστη Κοκκάκη και μαθητές των Σχολείων.


Στο τέλος ο Δήμαρχος δεξιώθηκε όλους στο Δημαρχείο.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Συντήρηση του Καμπαναρίου της Φανερωμένης Μπανάτου



Όπως προ πολλού είχαμε όλοι οι Μπανατιώτες διαπιστώσει, το πυργοειδές Καμπαναρίο της Φανερωμένης μας χρειαζόταν μιαν αισθητική ανανέωση. Ο χρόνος και οι καιροί το είχαν φθείρει.
Πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια το είχαμε ξαναβάψει και πριν από δέκα ακριβώς χρόνια είχαμε παρέμβει υποστηρικτικά, ώστε να συντηρηθούν και στερεωθούν οι κολόνες στα μπαλκόνια που μάλιστα συγκρατούν τις καμπάνες, οι οποίες είχαν "φουσκώσει", εξαιτίας των αλλεπάλληλων σεισμών και της καταλυτικής υγρασίας του ζακυνθινού Κάμπου.
Στο έργο βοηθά κατά πολύ ο Δήμος Αρκαδίων, με το να μάς παραχωρήσει τον γερανό του, ώστε ν' αποφύγουμε τις σκαλωσιές.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Οδεύουμε προς την ολοκλήρωση!



Πυρετωδώς συνεχίζονται οι εργασίες για την ολοκλήρωση του Παρεκκλησίου των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Νικολάου.
Οι σημερινές παραπάνω φωτογραφίες δείχουν, ότι ήδη διαμορφώνεται ο εξωτερικός προαύλιος χώρος, ενώ στήθηκε η Αγία Τράπεζα, βάφτηκε η κόγχη του Ιερού Βήματος και τρίφτηκαν τα μάρμαρα του δαπέδου.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Η μακέτα της εικαστικής παρέμβασης στα ξυλόγλυπτα της Παναγούλας Μπανάτου

Σε προηγούμενη ανάρτησή μας είχαμε αναφερθεί στα Νεότερα έργα ξυλογλυπτικής στον ναό της Παναγούλας, τον κεντρικό ναό του Μπανάτου και Μητροπολιτικό του Δήμου Αρκαδίων Ζακύνθου.

Τούτα όμως τα υπέροχα νέα έργα τέχνης στους τοίχους του ναού μας, για να ολοκληρωθούν ως καλλιτεχνική παρουσία, συνεχίζοντας ταυτόχρονα και μια παράδοση αιώνων στο επτανησιακό μπαρόκ, είναι ανάγκη να κοσμηθούν ζωγραφικά (και χρυσωτικά, όπου χρειάζεται) από ειδικόν εικαστικό, κατόπιν εμπεριστατωμένης μελέτης, ούτως ώστε να παραχθεί ένα σοβαρό έργο τέχνης και όχι ένα ακόμη κητσάτο σύνθεμα, όπως συνήθως συμβαίνει σήμερα ανά τους ελλαδικούς ναούς.

Προς τούτο το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο Μπανάτου απευθύνθηκε στον Ζακύνθιο εικαστικό κ. Διονύση Πάλμα, ο οποίος μάλιστα το Καλοκαίρι του 2008 ιστόρησε και τρεις αγιογραφικούς πίνακες στον ίδιο ναό, που μπορείτε να θαυμάσετε εδώ.

Ο Διονύσης Πάλμας ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα, αλλ' αποτελεί κεφάλαιο για τη Ζάκυνθο και τις Καλές Τέχνες, δεδομένου ότι διακρίνεται ως καλός ζωγράφος, πορτρετίστας, αγιογράφος και δη κρητικής ή αναγεννησιακής τεχνοτροπίας, γλύπτης, σκηνογράφος, αλλά και δοκιμασμένος οροφογράφος. Δουλειά του συναντά ο φιλότεχνος σ' εκκλησίες των Αθηνών, στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, στη Νότιο Αφρική, στη Σύρο, στη Ζάκυνθο, σε πολλές ιδιωτικές συλλογές και αλλού.

Σήμερα, με πολλή χαρά πρωτοπαρουσιάζουμε τη μακέτα του ευαίσθητου έργου της εικαστικής παρέμβασης στον ξυλόγλυπτο διάκοσμο της Παναγούλας (βλ. φωτό παραπάνω), την οποία φιλοτέχνησε ο κ. Πάλμας. Σύμφωνα με τα ειθισμένα, θα υποβληθεί στο Μητροπολιτικό Συμβούλιο για έγκριση και αμέσως μετά ξεκινάμε το μεγάλο αυτό έργο!!!

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Ορθώνεται η Αγία Τράπεζα στο ναΰδριο των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Νικολάου




 
Μια μεγάλη (από θεολογικής άποψης) στιγμή στη ζωή της Ενορίας μας: Σήμερα άρχισε να ορθώνεται η Αγία Τράπεζα του Παρεκκλησίου των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Νικολάου, που, ως γνωστόν, ανεγείρεται στο Μπανάτο!

Η Αγία Τράπεζα, μετά την Τελετή των Εγκαινίων, αποτελεί τον Κυριακό Τάφο, το ιερότερο σημείο του ναού, απ' το οποίο εκπορεύεται ο Άρτος της Ζωής προς βρώσιν των πιστών και το Φως της Ανάστασης!

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Ελεύθεροι Πολίτες!

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Κείνα τα χρόνια τα παλιά, στη Ζάκυνθο υπήρχε ένα μόνο Γυμνάσιο, Μικτό και οκτατάξιο, αφού οι δυο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, θεωρούνταν ως Πρώτη και Δευτέρα Γυμνασίου. Αργότερα, βέβαια, ονομάστηκε εξατάξιο και πιο αργότερα ακόμα, τριτάξιο αφού οι τρεις τελευταίες τάξεις μετονομάστηκαν σε Λύκειο.

Μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953, στεγάστηκε σε σιδερένια Τολς στο Συνοικισμό του Ξιφίτα για τρία περίπου χρόνια, αν δεν με απατά η μνήμη, γιατί θυμάμαι ότι στις τελευταίες τάξεις φοίτησα στο καινούριο κτίριο στη Χώρα, κάτω από την Μπόχαλη. Αν δεν κάνω λάθος, εκεί τώρα στεγάζεται το 1ο Γυμνάσιο και το 1ο Λύκειο.
Γυμνασιάρχης μας ήταν ο πολύ αυστηρός και όχι και τόσο δημοφιλής, ιδιαίτερα με τα αγόρια που τον στόλιζαν με διάφορα παρατσούκλια, κ. Αντίοχος.
Μα, το ίδιο αυστηροί αλλά στην πλειοψηφία τους δημοφιλείς, εκτός μιας-δυο εξαιρέσεων, ήταν και οι καθηγητές μας, μερικοί από αυτούς, ο πολύ αγαπητός φιλόλογος κ. Αβούρης, ο κ. Σπίνος, ο κ. Γούναρης, η Δις Χρυσικοπούλου,η Δις Σταυροπούλου, η Δις Ζαρκάδη, η κα Αβούρη, η κα Αντίοχου, ο κ. Μελισσηνός και πολλοί άλλοι. (Τότε ο τίτλος «κυρία» αποδιδόταν μόνο στις έγγαμες γυναίκες).
Όταν επισκέφθηκε το Γυμνάσιο εξ Αθηνών ο Γενικός Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης, μετά από... εξονυχιστικό έλεγχο, στην αναφορά του έγραψε πως το Γυμνάσιο Ζακύνθου ήταν το αυστηρότερο των Βαλκανίων!
Και να καμάρι οι καθηγητές μας και να παράπονα εμείς στους γονείς μας, ιδιαίτερα όσων οι βαθμοί δεν ικανοποιούσαν τις προσδοκίες των γονιών ότι τάχα δεν φταίμε εμείς αλλά η... αυστηρότητα. (Πού τολμούσαμε τότε να παραπονεθούμε στους καθηγητές).

Ας μου επιτραπεί να ανοίξω μια μικρή παρένθεση εδώ. Δεν ξέρω τι επικρατεί στις σχέσεις μαθητών – καθηγητών σήμερα στην Ελλάδα, αλλά εμείς ουδέποτε τολμήσαμε να καλέσουμε τους καθηγητές μας με το μικρό τους όνομα ή να τους απευθύνουμε το λόγο στον ενικό. Κι εκείνοι μάς φώναζαν πάντα με το επίθετο, ποτέ με το μικρό μας όνομα, αμφιβάλλω κι αν το γνώριζαν οι περισσότεροι. Δεν θα ξεχάσω, όμως, ότι σε ένα μου ταξίδι στη Ζάκυνθο, το 1980, παντρεμένη, μητέρα δυο παιδιών και 40 χρονών γυναίκα, συνάντησα στο ΚΤΕΛ, την δίδα Σταυροπούλου, καθηγήτρια μου των Γαλλικών, αλληλοχαρήκαμε που ειδωθήκαμε, μόνο που εκείνη με αποκάλεσε Μούσουρα λες κι ήμουν μαθητριούλα κι εγώ Δις Σταυροπούλου!
Τα εγγόνια μου τώρα απευθύνονται στους δασκάλους τους με το μικρό τους όνομα, χωρίς το κυρία ή κύριε κι αυτοί τα αποκαλούν πάντα με το μικρό τους όνομα. Τολμώ να πω, ότι η σχέση τους είναι πιο στενή και ζεστή και δεν διέπεται από φόβο.

Πίσω λοιπόν στο Τότε. Γεγονός ότι ήταν πολύ, μα πολύ φειδωλοί στη βαθμολογία τους όλοι οι εκπαιδευτικοί, ήταν κάτι σαν κοινό μυστικό, ότι η βαθμολογία τους ξεκινούσε από το μηδέν και, ανάλογα με την επίδοση, ανέβαινε προς τα πάνω πολύ-πολύ αργά, τόσο, που σπάνια ξεπερνούσε το 15, 16 με άριστα το 20.
Η αυστηρότητα δεν αφορούσε μόνο τη βαθμολογία, αλλά και τη συμπεριφορά κι εμφάνιση μας εντός και εκτός Σχολείου, αρχής γενομένης, από το πηλήκιο για τα αγόρια, και τη μαύρη σχολική ποδιά με το άσπρο γιακαδάκι και το σήμα: ΓΖ, Γυμνάσιο Ζακύνθου, στην αριστερή μεριά στο στήθος για τα κορίτσια. Η ποδιά, έφτανε μέχρι κάτω από τη μέση της γάμπας. Τα αγόρια πάλι δεν χώνευαν με τίποτα το υποχρεωτικό πηλήκιο που τους ίσιωνε τα μαλλιά και χαλούσε την... καπέτα! Το χειρότερο ίσως ήταν, ότι ακόμα και μετά τις σχολικές ώρες, ήμασταν υποχρεωμένες να φοράμε την ποδιά και τα αγόρια το πηλήκιο και να συμπεριφερόμαστε λες και τα μάτια των καθηγητών ήταν προσκολλημένα επάνω μας και μάς παρακολουθούσαν.

Προσωπικά, είχα κι άλλες δεσμεύσεις σαν παπαδοκόρη. Ουαί κι αλίμονο αν συναντούσα παπά στο δρόμο και δεν του φιλούσα το χέρι ακόμα κι αν τον συναντούσα 2-3 φορές μέσα σε μιαν ώρα. Πριν ακόμα φτάσω στη Μπόχαλη το είχε μάθει ο παπάκης μου και οι επιπλήξεις έπεφταν βροχή. Δεδομένου ότι υπήρχαν πολλοί παπάδες τότε όχι μόνο οι χωραΐτες αλλά κι από τα χωριά που κατέβαιναν για δουλειές τους, η πιθανότητα να συναντήσω λιγότερους από 5-10 κάθε μέρα, ήταν πολύ μικρή κι άντε εγώ υποκλίσεις και χειροφιλήματα κάθε τρεις και δέκα... Στο βρόντο οι διαμαρτυρίες μου..., ήμουν κόρη ιερέως κι έπρεπε να συμπεριφέρομαι ανάλογα, να είμαι τύπος και υπογραμμός εν παντί καιρώ...

Αλησμόνητη έχει μείνει η τελευταία μέρα της σχολικής μας ζωής, όπου στον αποχαιρετιστήριο λόγο του ο Γυμνασιάρχης δεν μας ονόμασε πλέον μαθητές και μαθήτριες, αλλά, πολίτες!
Περιττό να σάς πω, ότι δεν πρόλαβε καλά να γυρίσει την πλάτη κι έγινε χαμός από τους πανηγυρισμούς, όπου τα αγόρια έβαλαν φωτιά εκεί στη μέση κι έκαψαν τα πηλήκια, μερικά δε κορίτσια, ξήλωσαν το άσπρο γιακαδάκι και το σήμα από την ποδιά. Κατακλύσαμε τους γύρω δρόμους με γέλια, φωνές, χορούς και τραγούδια, όχι Σχολικά βέβαια αλλά τα σουξέ της εποχής!
Όλη η πίεση και καταπίεση τόσων χρόνων, όλος ο φόβος μήπως παρεκκλίνουμε των αυστηρών κανόνων και πειθαρχίας, όλη η αγωνία των εφ΄ όλης της ύλης διαγωνισμών στους οποίους υποβαλλόταν, τότε, η ογδόη τάξη τον Ιούνιο, εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας, (ή τουλάχιστον έτσι πιστέψαμε στην αφέλεια μας). Ακόμα και τα τελικά αποτελέσματα των διαγωνισμών λες και δεν μετρούσαν εκείνη τη στιγμή.
Η μαγική λέξη: Πολίτες, από το στόμα του πανύψηλα ιστάμενου Γυμνασιάρχη, λειτούργησε σαν εισιτήριο ελευθερίας!
Ήμασταν ε λ ε ύ θ ε ρ ο ι, δεν ήμασταν πια μαθητές που όχι μόνο καθηγητές και δάσκαλοι, αλλά ακόμα και γείτονες και φίλοι των γονιών μας είχαν το δικαίωμα να μάς... επαναφέρουν στην τάξη, αν κατά τη γνώμη τους παρεκκλίναμε της ορθής οδού!
Αυτό το αθώο γλέντι στους δρόμους, κράτησε για κάμποσες ώρες... Όλοι, πεζή, οδηγοί οχημάτων και κάτοικοι από τα γύρω σπίτια, όχι μόνο δεν ενοχλήθηκαν από τη φασαρία αλλά απεναντίας πολλοί ήλθαν και γιόρταζαν μαζί μας και άλλοι μάς κοίταζαν με κατανόηση και κάποια δόση... αμφιλεγόμενης χαράς... Ίσως γιατί εκείνοι γνώριζαν ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα..., τώρα πια που δεν είμαστε πλέον «μαθητιώσα νεολαία», αλλά, ελεύθεροι Πολίτες!
Ήταν πολύ νωρίς, όμως, για εμάς να το καταλάβουμε αυτό...
Ήμασταν σαν τα τζιτζίκια... Τόχαμε ρίξει στο τραγούδι, αγνοώντας πως ο χειμώνας παραμόνευε...

Με την αγάπη μου πάντα σε όλους,
δ.μ.τ.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Συγχαρητήρια επιστολή του Μητροπολίτη Ζακύνθου προς τον νέο Πρωθυπουργό

Συγχαρητήρια επιστολή απέστειλε σήμερα ο Μητροπολίτης Ζακύνθου προς τον νέο Πρωθυπουργό της Ελλάδας κ. Γιώργο Παπανδρέου, η οποία έχει ως εξής:

Εξοχώτατον
κ. Γεώργιον Α. Παπανδρέου
Πρωθυπουργόν της Ελλάδος
Εις Αθήνας

Εξοχώτατε κ. Πρωθυπουργέ,

Δια της παρούσης σπεύδω να Σάς συγχαρώ ολοκαρδίως για την ανάληψη των ευθυνοφόρων καθηκόντων Σας στο τιμόνι της πατρίδας μας.

Ευελπιστούμε, ότι ο κατά Σολωμόν "πάντοτ' ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος" Λαός μας, επί των ημερών Σας, θ' ανακτήσει το Χαμόγελό του.

Μετ' ευχών, πλείστης τιμής και αγάπης
+ο Ζακύνθου Χρυσόστομος

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Τα νεότερα από το νέο Παρεκκλήσιο του Μπανάτου






Αυτές τις μέρες, όπως διαπιστώνετε κι εσείς από τις παραπάνω φωτογραφίες, το υπό ανέγερσιν Παρεκκλήσιο των Αγίων Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Νικολάου Μπανάτου εξοπλίστηκε και ασφαλίστηκε, επενδυόμενο με τις θύρες και παράθυρά του.
Οδεύουμε λοιπόν προς την ολοκλήρωση του σημαντικού αυτού έργου, ενώ οι συνενορίτες μας χαίρονται περνώντας μέρα-νύχτα από εκεί, παρακολουθώντας μιαν επιπλέον ιερή στέγη του χωριού μας ν' αρτιώνεται!


Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Ένα βιβλίο περί Κατήχησης από τον π. Ιωαννίκιο Ζαμπέλη

Ο αγαπητός μας Διάκονος π. Ιωαννίκιος Ζαμπέλης, λόγιος νέος κληρικός της Λευκάδας, απέστειλε στο ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ το νέο του πόνημα, έκδοση του Κέντρου Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως Λευκάδος και Ιθάκης (Λευκάδα 2009, σελίδες 200), υπό τον τίτλο "Κατηχητικός λόγος και εκκλησιαστικό βίωμα" και με Πρόλογο του Σεβ. Μητροπολίτη του κ. Θεοφίλου.

Όλοι γνωρίζουμε, ότι ο θεσμός της Κατήχησης διάγει δύσκολους καιρούς στην καθόλου Εκκλησία, παρά τα επιφαινόμενα στις μεγάλες ενορίες των πόλεων. Η γεωγραφία των σύγχρονων ενοριών, η πολυπολιτισμικότητα που διακρίνει πλέον τις ελλαδικές γειτονιές, οι μωσαϊκές ιδέες-πληροφορίες που καταφθάνουν ραγδαία κυρίως από το Διαδίκτυο inter portas, τα κατά καιρούς ανακοινούμενα και μάλιστα διογκούμενα σκάνδαλα της διοικούσας Εκκλησίας, οι κατακλυσμιαίες απαιτήσεις των σύγχρονων σχολείων (και φροντιστηρίων), δρουν οπωσδήποτε αποτρεπτικά ή και ανατρεπτικά ως προς την κατηχητική διείσδυση της ποιμαίνουσας Εκκλησίας μέλη της και κυρίως στη νέα γενιά. Συχνά, εξάλλου, και ο λόγος της Εκκλησίας θυμίζει τον πολιτικό λόγο. Εννοώ, ότι εκφέρεται "προκάτ" κι εντέλει αποδεικνύεται οπαδικός και στρατευμένος.

Προς την ανανέωση του Κατηχητικού θεσμού πασχίζει το ανά χείρας βιβλίο του π. Ιωαννικίου. Πατάει στα παραδεδομένα, σε δοκιμασμένες πρακτικές και αξιοποιεί νέες ιδέες εισηγούμενος λύσεις έκφρασης του εκκλησιαστικού λόγου προς τους νέους ανθρώπους, ώστε η προσπάθεια της Εκκλησίας για την πληροφόρηση περί του εαυτού της, ήτοι του ιδρυτή της Κυρίου Ιησού, να είναι και εκκλησιαστικός και πρωτοποριακός και βιωματικός και νεωτερικός. Όχι εύκολος πράγματι στόχος και πολυαπαιτητικός σε μόχθο πνευματικό. Μακάρι η νεανική ικμάδα του π. Ιωαννικίου να συνεισφέρει θετικά στον όλο προβληματισμό και να δείξει δρόμο και φως.
π. Π.Κ.

Αναδεικνύοντας τους Εκλεκτούς...



Είναι η μέρα των Εκλογών! Και στο χωριό μας, κατά τα ειωθότα, ασκούμε από τα χαράματα το δημοκρατικό μας δικαίωμα, όπως φανερώνουν οι παραπάνω φωτογραφίες από τα εκλογικά κέντρα του Μπανάτου! [Παρένθεση: Σημερινές είναι οι φωτογραφίες, μην σάς απατά η παλιά χρονολογία στο παραβάν! Έχει... ξεμείνει από τότε.]
Κρατάμε λοιπόν την τύχη μας στα χέρια μας (οποία ικανοποίηση και κατάκτηση!!!) και αποφασίζουμε για τα επόμενα χρόνια: ή του ύψους ή του βάθους... Η πείρα πάντως διδάσκει, ότι αποφασίζουμε συνήθως εναντίον μας. Έχουμε τους άρχοντες που μάς ταιριάζουν κι εκ των υστέρων παραπονούμαστε...
Μακάρι, αυτή τη φορά ν' αριστεύσουμε, οι δε Εκλεκτοί να εργασθούν επιτέλους όπως χρειάζεται για το δημόσιο και ιδιωτικό συμφέρον του τόπου και λαού μας! Γένοιτο!

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Παράθυρα στο Μπανάτο (β΄)






Τα Παράθυρα έχουν Μνήμη!... Και την αφήνουν να ξεχειλίσει, όσο και αν παλιώνουν... Μερικά τέτοια παράθυρα από το χωριό μας προτείνουμε απόψε. Μες από αυτά, μικρές-μεγάλες καθημερινές ιστορίες μπαινοβγαίνουν, όπως ακριβώς ο Άνεμος. Άλλα κρύβονται από δέντρα, παραδομένα πάντως όλα στην αμετάκλητη διάλεκτο της Σιωπής...