e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τρίτη 29 Μαΐου 2007

Φιλοξενούμε ημερίδα του Τ.Ε.Ι. στο προαύλιο της Παναγούλας

Πολύ ευχαρίστως παραχωρήθηκε από το Εκκλησιαστικό μας Συμβούλιο ο όμορφος προαύλιος χώρος της Παναγούλας στο Τ.Ε.Ι. Ιονίων Νήσων (Παράρτημα Ζακύνθου), ώστε εδώ να πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 1 Ιουνίου 2007 και ώρα 8.30 το βράδυ, επιστημονική Ημερίδα με θέμα "Βιολογική Γεωργία".

Σύμφωνα με το Πρόγραμμα, ομιλητές θα είναι
α. Δρ Παύλος Μπουχάγιερ, Γεωπόνος με ειδίκευση στη Βιολογική Γεωργία, με θέμα: "Προστασία του Περιβάλλοντος και Αύξηση του Γεωργικού Εισοδήματος",

β. Γ. Κεφαλληνός, Γεωπόνος ΕΑΣΖ, με θέμα:"Προϋποθέσεις και κριτήρια ένταξης Βιοκαλλιεργητών σε καθεστώς ενισχύσεων" και

γ. Π. Δικόπουλος, Πρόεδρος Συλλόγου Βιοκαλλιεργητών, με θέμα: "Δραστηριότητες του Συλλόγου Βιοκαλλιεργητών Ζακύνθου".

Κυριακή 27 Μαΐου 2007

Μια λαογραφική έκδοση της "Νεανικής Συντροφιάς Μπανάτου"

«ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΡΑΝΙΣΜΑΤΑ (Ι. Παροιμίες – Κατάρες – Γαμήλια Δίστιχα της Ζακύνθου)»

Στην εργασία αυτή, που αποτελεί μια ενδιαφέρουσα έκδοση της «Νεανικής Συντροφιάς Βανάτου» του 2005, συγκεντρώνονται παροιμίες, κατάρες και τραγούδια του γάμου, τα οποία στις αρχές του 1980 είχε συλλέξει ο ίδιος ο Εφημέριός μας π. Παναγιώτης και παλαιότερα είχε πρωτοδημοσιεύσει σε ζακυνθινά περιοδικά. Εδώ πια τα βρίσκει ο ενδιαφερόμενος μαζεμένα, μαζί με παλιές ανέκδοτες φωτογραφίες από ζακυνθινούς γάμους και κεντήματα των μέσων του προηγούμενου αιώνα. Το βιβλίο ξεκινά με μια ποιητική αφιέρωση στους «Προεστούς» -όπως χαρακτηριστικά γράφει- της Παράδοσης, από δε το προλογικό του «Κατατοπιστικό Σημείωμα» αντιγράφουμε παρακάτω κάποιες καίριες σκέψεις του για το παρόν και το μέλλον της μεγάλης και πικρής υπόθεσης μιας διαφορετικής Ζακύνθου, σπρωγμένης ήδη στο περιθώριο της Ιστορίας, που πάντως είναι ανάγκη ν’ αναζητηθεί και -όσο γίνεται- να διασωθεί:

«Η παρούσα εργασία, όπως –πιστεύουμε- καί κάθε παρόμοια, ευσύνοπτη ή εκτενέστερη, αυτή την “άλλη” παραθεωρημένη Ζάκυνθο ψάχνει εναγώνια πάλι και πάλι… Εκείνες τις γοητευτικές ψηφίδες της διεκδικεί να διασώσει απ’ το δυσθεώρητο βάθος του Χρόνου, τόσο αδιέξοδα πάντως… Τους ωραίους μα δυσδιάκριτους εκείνους ανθρώπους και τις μύριες όσες εκφάνσεις του καθημερινού τους βίου πασχίζει ν’ ανασύρει απ’ τα χαλάσματα της Μνημοσύνης… Πολύ συχνά πια καθίσταται αδύνατο κάτι τέτοιο… Βλέπετε, η πνευματική ραστώνη της σύγχρονης (ψευδο)ζωής, το θορυβώδες άγχος για μια κατά συνθήκην επιβίωση και την κατά κόσμον επιτυχία ή αυτοεπιβεβαίωση, η άγευστη, άνευρη και ανέραστη καθημερινότητα των Συνελλήνων και δη των Νεοζακυνθίων έχουν ήδη στειρώσει την κάθε μας ευαισθησία, κατασπαράσσοντας μάλιστα ως την εξαφάνιση τις όποιες μικρές ή δειλές απόπειρες βελτίωσης, έτσι όπως εξουθενώθηκε ο σπόρος εν μέσω ζιζανίων στη γνωστή καινοδιαθηκική παραβολή. Ασφαλώς δεν θεωρούμε ότι, υπό τα σύγχρονα δεδομένα, υπάρχει πλέον περιθώριο αναστροφής. Ο κόσμος στον κόσμο του κι εμείς στον δικό μας… Επιμένουμε, όχι επειδή ελπίζουμε, αλλά για να μπορούμε ν’ αναπνέουμε. Δίχως να παριστάνουμε τους ήρωες του είδους –μακριά από μας μια τέτοια σκέψη!-, όταν καταφεύγουμε στην “προπατορική” σοφία και στη γόνιμη συναναστροφή με τα πολιτισμικά σπαράγματα του Παρελθόντος, μοιάζουμε κάπως με τους ανυπεράσπιστους εκείνους αμάχους εν καιρώ πολέμου, οι οποίοι, στην ώρα του υψηλού κινδύνου και των βομβαρδισμών, ορμούν όπως-όπως στα καταφύγια, φορούν τις μάσκες τους, μήπως κι έτσι γλιτώσουν τους θανατηφόρους ρύπους της καταστροφής…».
Ντιάνα Χαϊκάλη

Η γιορτή της Πεντηκοστής 2007 στην Παναγούλα Μπανάτου









Γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας η μέρα της Πεντηκοστής για τους Χριστιανούς. Κατ' αυτήν τό τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, δηλ. το Άγιο Πνεύμα, επισκέπτεται τον κόσμο, χαριτώνοντας τη ζωή και τα έργα των ανθρώπων.

Στην Ενορία του Μπανάτου η λειτουργική σύναξη έγινε φέτος στον περικαλλή ναό της Παναγούλας, που ήταν μάλιστα καταστόλιστος με γαρύφαλα κι ευωδιαστές μερτούλες .

Μετά τη Θ. Λειτουργία ακολούθησε ο επίσημος Εσπερινός της Γονυκλισίας και τέλος μοιράστηκαν στους πιστούς τα καθιερωμένα "ματζέτα". Κλείνοντας τις τελετές ο Εφημέριος απηύθυνε ευχετήριους λόγους με κεντρικό θέμα "Το Άγιο Πνεύμα, φορέας καλοσύνης και αυθεντικότητας".

Και του χρόνου!!!

Παρασκευή 25 Μαΐου 2007

Συμμετοχή στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο Ορθόδοξης Νεολαίας



Με πρόταση του Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Χρυσοστόμου στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος ορίστηκε η Δέσποινα Καποδίστρια, (πτ. Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, που έχει μάλιστα διατελέσει επί πενταετία υπεύθυνη της Νεανικής Συντροφιάς και της Δανειστικής μας Βιβλιοθήκης), να εκπροσωπήσει την ελλαδική Εκκλησία, μαζί με άλλους εννιά νέους από άλλες Μητροπόλεις, στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο Ορθοδόξου Νεολαίας. 

Το σημαντικό αυτό Συνέδριο διοργανώνεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπό την αιγίδα του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου Α΄, στην Κωνσταντινούπολη από 11 μέχρι 16 Ιουλίου 2007, με θέμα "Μέλη της Εκκλησίας - Πολίτες του Κόσμου".

Αξίζει να σημειωθεί, ότι το Α΄ Συνέδριο είχε διοργανωθεί στην Πόλη επίσης, στο πλαίσιο του Ιωβηλαίου έτους 2000, απ' όπου και η παραπάνω φωτογραφία. 



Κορυφαία προσωπικότητα της Ζακύνθου για την τελευταία 50ετία


Κατά την προσωπική μας θέαση της όλης μετασεισμικής πεντηκονταετίας, κορυφαίο πρόσωπο για το νησί μας είναι ο σημερινός Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος Β΄, για τους εξής εν συνόψει λόγους:


1. Αναπτύσσει πλούσια κοινωνική και φιλανθρωπική δραστηριότητα, η οποία ομολογείται από τους πάντες.

2. Eπιμελείται προσωπικά την αποκατάσταση των κτιριακών υποδομών και την επάνδρωση όλων των Μοναστηριών του νησιού, αξιοποιώντας ταυτόχρονα προς το συμφέρον της τοπικής κοινωνίας τη μοναστηριακή περιουσία, την οποία παλαιότερα εκαρπούντο οι επιτήδειοι. Τούτο αναπόφευκτα προκαλεί κάποιες αντιδράσεις από τους θιγόμενους, αλλά ο Μητροπολίτης αντικρούει την κάθε εναντιότητα με παρρησία και γενναιότητα.

3. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση Μονάδας Τεχνητού Νεφρού, νέου Νοσοκομείου και Σχολής Τ.Ε.Ι. Για τα δυο τελευταία παραχωρήθηκαν οικόπεδα από τη Μονή Αγ. Διονυσίου, ώστε το Κράτος ν' ανεγείρει τ' απαραίτητα κτίρια. Στο μεταξύ παραχωρήθηκε το Κέντρο Νεότητας της Μητρόπολης, όπου έγινε προσωρινή στέγαση του Τ.Ε.Ι.

4. Με την πρωτοβουλία και αυτεπιστασία του περατώθηκε η νέα Πτέρυγα της Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου, όπου στεγάζονται άνετος Ξενώνας, Μουσείο-Σκευοφυλάκιο και υπερσύγχρονο Εργαστήριο Συντήρησης Εικόνων. Το οικοδόμημα, συνολικής έκτασης 3.200 τ.μ., εγκαινιάστηκε στις 12 Νοεμβρίου 2000 από τον μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο Ζ΄, επικεφαλής εκπροσώπων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Βλ. σχετικά εδώ.

5. Το 1996 ορίστηκε από την Πολιτεία Πρόεδρος του Δ.Σ. του Ο.Δ.Α.Ζ., μια ιδιαίτερα ευαίσθητη και υπεύθυνη θέση, την οποία κράτησε μέχρι το Μάρτιο του 2003, οπότε παραιτήθηκε, διαμαρτυρόμενος για τις κωλυσιεργίες που υπέστη στο έργο του υπέρ των αναξιοπαθούντων του νησιού.

6. Είναι ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Πρόληψης Ναρκωτικών και λοιπών Εξαρτησιογόνων Ουσιών Ζακύνθου «Η Στοργή» και από το 2002 μέχρι το 2005 Πρόεδρος του Δ.Σ.

7. Μόλις ανέλαβε τ’ αρχιερατικά του καθήκοντα ίδρυσε το «Ευαγές Ταμείον Υποτροφιών Μητροπολίτου Χρυσοστόμου Α΄ (1934-1957)», το οποίο χορηγεί υποτροφίες σε άπορους φοιτητές , ενισχυόμενο από τα προσωπικά του έσοδα, ενώ κατόρθωσε να ενεργοποιηθούν προς όφελος της σπουδάζουσας νεολαίας του νησιού τα υπνώττοντα μέχρι των ημερών του Κληροδοτήματα Παρπαρία, Μιγκή, μαζί με το νεότερο του Μητροπολίτη Παύλου Σοφού.

8. Επιθυμώντας να τονώσει την πνευματικότητα της Επισκοπής του, καθιέρωσε το 1996 την τιμή του Ζακυνθινού Νεομάρτυρα Θεοφίλου σε όλους τους Ναούς του νησιού με μικρές πανηγύρεις στη μνήμη του, προβάλλοντάς τον έτσι ως Προστάτη της τοπικής Νεολαίας. Για την ενίσχυση μάλιστα της αυριανής γενιάς, κάθε χρόνο προσφέρει αντίτυπα της Καινής Διαθήκης σε όλους τους νέους μαθητές του Γυμνασίου. Προς τούτο η Μητρόπολη προέβη το 2000 σε δική της έκδοση του ιερού Κειμένου, σε συνεργασία με την «Ελληνική Βιβλική Εταιρία», βάσει της εγκεκριμένης από την επίσημη Εκκλησία νεότερης μετάφρασης.

9. Όσον αφορά στον ευαίσθητο και απαιτητικό τομέα του Πολιτισμού, διοργάνωσε ή προετοιμάζει διεθνή συνέδρια και συμπόσια υψηλού κύρους και συναντήσεις περιωπής, αξιολογότατες επιστημονικές εκδόσεις και ό,τι άλλο συνεισφέρει καθοριστικά στην ανάδειξη και αξιοποίηση του αθέατου πλούτου της αλλοτινής πνευματικής Ζακύνθου, υπό την προοπτική πάντοτε του Μέλλοντος.

10. Ως ενεργό μέλος της Ιεραρχίας της Ελλαδικής Εκκλησίας αρθρώνει λόγο ειλικρίνειας κι ευθύτητας, που πολλές φορές «τσακίζει κόκαλα», πάνω σε ζωτικά προβλήματα της σύγχρονης λαβυρινθώδους πραγματικότητας, αποβλέποντας κυρίως σε μια ουσιαστική ανάπτυξη και καλλιέργεια ξεκάθαρης (δηλαδή ορθόδοξης) εκκλησιολογικής συνείδησης, έξω και μακριά από τις αγκυλώσεις ευσεβισμού και τυπολατρίας, που ταλάνισαν την Ελλαδική Εκκλησία κατά την διάρκεια του 20ού αιώνα. Πρόκειται -κατά την εκτίμησή μας- για έναν ανδρείο λόγο αγωνιστικής πνοής, μα ταυτόχρονα πολύ μοναχικό στη μεγάφωνη πολυκοσμία των σύγχρονων ιδεών, κάτι που έχει συχνότατα σα συνέπεια να καθίσταται «σημείον αντιλεγόμενον», επισύροντας μάλιστα ύπουλα βέλη και πλοκές διαφόρων κακεντρεχών και αθεολόγητων εγκεφάλων. Η αγωνιστική του όμως παρουσία στο ιστορικό γίγνεσθαι της εν γένει Εκκλησίας –όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως- θα εκτιμηθεί πολύ μετά απ’ αυτόν.

11. Κορυφαία στιγμή της Αρχιερατείας του υπήρξε αναμφίβολα η επίσημη επίσκεψη στη Ζάκυνθο και στα Στροφάδια του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου Α΄ από 22ας έως 25ης Αυγούστου 2003 [βλ. σχετικά εδώ]. Δια των υπευθυνότερων χειλέων της όλης Ορθοδοξίας εκφράσθηκαν εκείνες τις μέρες οι ακόλουθες εκτιμήσεις για τον Ποιμενάρχη της Ζακύνθου:

«Συμπληρούνται εφέτος εικοσιεπτά έτη Αρχιερωσύνης εκ των οποίων δέκα εν τη Ιερά Μητροπόλει Ζακύνθου, Ιερώτατε Αδελφέ, ενώ από της μοναχικής σας αφιερώσεως μέχρι σήμερον τα έτη ανέρχονται εις τεσσαράκοντα τέσσαρα. Οι αριθμοί ούτοι σηματοδοτούν μίαν μακράν πορείαν αφιερώσεως και διακονίας εν τη Εκκλησία. Σινά, Ζάκυνθος, Μονή Πεντέλης και πάλιν Ζάκυνθος. Πορεία μακρά, επίπονος αλλά και καρποφόρος. Ιδία ενταύθα, εν τη ιδιαιτέρα σας πατρίδι, ως ποιμενάρχου των συμπολιτών αδελφών και τέκνων σας εν Κυρίω. “Ποπολάρος Δεσπότης”, όπως αρέσκεσθε να υπενθυμίζετε, δηλαδή επίσκοπος των πενήτων του Χριστού, προς τους οποίως πρωτίστως οφείλομεν να φανερούμεν την αγάπην του Θεού, ηγαπήθητε και τιμάσθε παρ’ αυτού. Διαφυλάττετε τας τοπικάς παραδόσεις και τα έθιμα, ασκείτε την φιλανθρωπίαν και τας υποθήκας του εορτάζοντος Αγίου Διονυσίου. Ταύτα πάντα επιβάλλουν να συγχαρώμεν την υμετέραν Ιερότητα και να ευχηθώμεν “περισσεύειν μάλλον” και εν τοις εφεξής, εις έτη δε πλείστα και υγιεινά, επ’ αγαθώ της Εκκλησίας και του ευλογημένου λαού σας».
π. Π.Κ.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2007

Μεγαλοβδομαδιάτικη και Λαμπρινή Φωτοθήκη 2007



















Οι φίλοι επισκέπτες της ιστοσελίδας μας μπορούν να δουν εδώ ορισμένα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τις ώρες άκρας κατάνυξης και πνευματικής ανάτασης, που ζήσαμε στην Ενορία μας, κατά τη διάρκεια των συγκινητικών Ακολουθιών της Μεγάλης Βδομάδας και της ημέρας της Λαμπρής του 2007 στο Μπανάτο, στους ενοριακούς μας ναούς (Παναγούλα, Φανερωμένη) και στο παρεκκλήσιο της Βαγγελίστρας στον γραφικό συνοικισμό των Μαριναίικων.

Μνημοσύνη φίλου ακριβού

[Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν από τον θάνατο ενός αγαπητού μας συντοπίτη, του Γιώργη Καρυδάκη από το Σώχωρο του Σαρακινάδου.
Πώς πέρασαν κιόλας τρία χρόνια και βάλε… Η Λησμοσύνη όμως δεν κατάφερε -όπως συνήθως κάνει- να τον βάλει στην άκρη. Σε ώρες έκτακτες, σε στιγμές ανάδελφες καί σε ημέρες προβληματισμού ανοίγουμε το κρυφό κουτάκι της ψυχής μας και τότε, σαν άνεμος ευεργετικός, παρεμβαίνει στις σκέψεις μας ο Γιώργης με την Καλοσύνη, την Ευπρέπεια, την Κατανόηση, την ορθή του Κρίση. Έτσι, σαν ένα κεράκι ή λίγο μοσχολίβανο στο δίχρονο μνημόσυνό του, δημοσιεύουμε παρακάτω τον Επικήδειο, που ο Εφημέριός μας εκφώνησε την ημέρα της κηδείας του στον Ναό του Αγίου Νικολάου Σαρακινάδου, στις 4 Φεβρουαρίου του 2004].



ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΣΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΥΔΑΚΗ
(1925-2004)

«Αλήθεια πώς επέρασε της νιότης σου η χαρά
και πότε μαραθήκανε της άνοιξής σου τ’ άνθη [...]»
Γ. Κ.
Ακόμη ένας πολυαγαπητός μας Φίλος βρίσκεται άπνους μπροστά μας και ήδη μεθίσταται «από των λυπηροτέρων επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα».Ο Γιώργος ο Καρυδάκης εισοδεύει στη Χώρα των Πολλών, κατακτά το χώρο πού του αναλογεί στην Αιωνιότητα και στην κοινοτική μας Μνημοσύνη. Διότι, αναμφίβολα υπήρξε καθ’ όλη τη μακρά ζωή του Άνθρωπος ειλικρίνειας, ευγένειας, ανεξικακίας. Άνθρωπος λεπταίσθητης συμπεριφοράς και πηγαίας ταπεινοφροσύνης, επειδή ακριβώς είχε διατρέξει πάλι και πάλι το επώδυνο εκείνο πηγαινέλα της εσώτατης (κι ανέκφραστης κάποτε) υπαρξιακής οδοιπορίας προς το Τέλειο, αποτυπωμένης έτσι κι αλλιώς στα αγνά πιστεύω και στην απλόχωρη καρδιά του, όπου, με τρόπο αξιοθαύμαστο και υποδειγματικό, χωρούσαν οι πάντες: Φίλοι, γνωστοί, ομοϊδεάτες ή όχι, άνθρωποι παντός καιρού, οι οποίοι επιζητούσαν σε κάθε περίπτωση την ευεργετική παρέα του, την ανυστερόβουλη γνώμη του, την οικοδομητική του σοφία.

Όντως, αγαπητοί!!! Ο Καρυδάκης υπήρξε ο Σοφός της ευρύτερης περιοχής μας καθ’ όλο το (όχι ακίνδυνο) δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Ως Γραμματέας μάλιστα του χωριού του συναναστρεφόταν κόσμο πολύ κάθε μέρα, με φιλικότατη πάντοτε διάθεση και καταδεκτικότητα, πνεύμα προσφοράς, φιλοξενίας και ανιδιοτέλειας. Ποτέ από καθέδρα δυνάμεως. Ποτέ του εκμεταλλευόμενος την αδυναμία ή την απλοϊκότητα τού συγχωριανού και συνομιλητή του. Σε τούτο τον βοήθησε τα μέγιστα η βαθιά και πλατιά του εγκυκλοπαιδική μόρφωση, διανθισμένη με πλούσιες καλλιτεχνικές ενασχολήσεις. Αυτοδίδακτος και φιλομαθέστατος, πάντα μ’ ένα βιβλίο στο χέρι και με πτήσεις υψηλές στο νου, κατόρθωσε ν’ αφομοιώσει σημαντικότατα κεφάλαια της παγκόσμιας Γνώσης, αλλά και της Αγωνίας υπέρ του Δικαίου, του Ωραίου, του Αυθεντικού. Από αυτά, λοιπόν, τα κοιτάσματα μπορούσε στο εξής ο καθένας να εξορύξει θησαυρούς Ποιότητας, Καλοσύνης και Αρετής. Όλα ετούτα τα προτερήματα μεταφυτεύτηκαν συν τω χρόνω επιδέξια στα μέλη της καλής του Οικογένειας, στην κυρα Μαρούλα και στα Παιδιά, άξιους βλαστούς της ολοκληρωμένης προσωπικότητας εκείνου.

«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», συνιστά ο ποιητικός λόγος. Και ο Γιώργος ο Καρυδάκης σήμερα, καθώς υπόκειται στην προσωπική του έξοδο από τα γήινα και θλιβερά, κάνει ταυτόχρονα «άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά» του. Διότι, η αγαθή του Μνήμη -είναι σίγουρο- δεν πρόκειται να καταλήξει στο χείλος του τάφου ή λίγο μετά. Τέτοιοι Άνθρωποι (με άλφα κεφαλαίο) δεν γεννιούνται κάθε μέρα. Θα συνεχίσει
να διδάσκει Ευθύτητα με τον κανόνα της σιωπής του,
να παρηγορεί με την διαρκώς παρούσα Απουσία του,
να γαληνεύει τα θορυβώδη της σύγχρονης ανεστιότητας με την εξόχως μεγαλόπρεπη απλότητά του,
να φρονηματίζει, εξάλλου, προς την ασφαλή οδό «υποθέσεων ψυχικών», που θάλεγε κι ο Σολωμός.

Σε ανάλογες περιπτώσεις αποχωρισμού προσφιλών μας προσώπων, οι ομιλητές μεγαλύνουν -συνήθως- τη φυσιογνωμία του μεταστάντος. Στην περίπτωση όμως του Καρυδάκη συμβαίνει το αντίθετο ακριβώς. Όλα τα υπερθετικά τού αρμόζουν. Εμείς εν συντομία και συνόψει λίγα μόνο φτωχικά φιόρα λόγου επιχειρήσαμε απ’ αυτή την ιερή θέση ν’ αποθέσουμε στη σορό του, διερμηνεύοντας -πιστεύουμε- τα αισθήματα της ομήγυρης, μαζί με κάποιους στίχους δικούς του, διότι ο Γιώργος υπήρξε (συν τοις άλλοις) ευαίσθητος και καλός Ποιητής, δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι:


«Εις τ’ ουρανού τα ύψη όταν θα φτάσεις,
στα διάπλατα και μακρινά η ψυχή σου,
τάχα, το βλέμμα σου θα στρέψεις να κοιτάξεις
εκειούς που επέρασες μαζί τους τη ζωή σου;

Α ναι! Εκεί ψηλά θα μας προσμένεις
μέχρι να 'ρθει ο καιρός ν’ αφήσουμε στο χώμα
ό,τι αποκτήσαμε με κόπο στη ζωή μας:
Αυτό το έρημο ταλαίπωρό μας σώμα».

Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

Συμμετοχή της "Νεανικής Συντροφιάς Μπανάτου" στις "Γέφυρες Πολιτισμού 2006"


Στις "Γέφυρες Πολιτισμού 2006" , που διοργάνωσε η Καλλιτεχνική Επιτροπή Εκδηλώσεων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο από τις 8 μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου 2006, έλαβαν μέρος και δυο δικοί μας νέοι -ενεργά μέχρι πρότινος μέλη της ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ ΜΠΑΝΑΤΟΥ- οι οποίοι μάλιστα έλαβαν μέρος στο σχετικό Συνέδριο, με θέμα ¨ΕΝΟΡΙΑ, ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΗ¨, ιδιαίτερα επίκαιρο κι ενδιαφέρον στις μέρες μας.

Νά σημειωθεί επίσης, ότι στις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις έλαβε μέρος και η Παραδοσιακή Χορωδία της Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου, υπό τη διεύθυνση του Σάββα Βοζαΐτη, αριστερού ψάλτη του Αγίου Διονυσίου.

Τρίτη 22 Μαΐου 2007

Ενοριακά Χρονικά Ιωβηλαίου Έτους 2000

Ό,τι σημαντικό συνέβη μέσα στο 2000 στο Μπανάτο από άποψη εκκλησιαστική, έχει καταγραφεί στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, η οποία τότε μάς φιλοξενούσε συχνά πυκνά.


ΜΙΚΡΑ ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΙΩΒΗΛΑΙΟΥ ΕΤΟΥΣ

Μπανάτο Ζακύνθου 2000
Εφημέριος: πρωτοπρ. π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ



  • 'Ιανουάριος 2000. Συμμετοχή τοῦ Ἐφημερίου μέ ἑπτά ἀνέκδοτα ποιήματά του, ὑπό τόν κοινό τίτλο: "ΣΤΟ ΤΣΟΦΛΙ ΜΕΣΑ", στόν συλλογικό, ἐπετειακό καί συλλεκτικό Τόμο "2000 χρόνια μετά... Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;" τῶν Ἐκδόσεων " Ἀκρίτας ".
  • 6 Ἰανουαρίου 2000. Μετά τήν Ἑορτή τῶν Θεοφανείων, παρουσίαση στό ἐκκλησίασμα τοῦ ξυλογλύπτου διακόσμου τοῦ βορείου τοίχου τῆς Παναγούλας (διά χειρῶν Ἀδελφῶν Τσουκαλᾶ) μέ τίς προσθῆκες τῶν νέων ἁγιογραφικῶν πινάκων (διά χειρός Ν. Μπιάζη-Σεντῆ). Εἰδική τιμητική ἀναφορά στούς δωρητές α) μακαριστό Ἀρχιμανδρίτη Διονύσιο Κοντονῆ, "Μεγάλο Εὐεργέτη" τῆς Ἐνορίας, β) Παναγιώτη Δημ. Στραβοπόδη, γ) Διονύσιο καί 'Ιωάννα Στραβοπόδη, δ) 'Ισαβέλλα χήρα Διον. Κοντονῆ, ε) Δέσποινα σύζ. Νικ. Καποδίστρια καί στ) Λαμπρινή σύζ. Κων. Στραβοπόδη.
  • 21 Μαϊου 2000. Συμπλήρωση 20 ἐτῶν ἀπό τά Ἐγκαίνια τοῦ νέου Ναοῦ τῆς Παναγούλας καί 490 ἐτῶν ἱστορίας του. Μετά τήν πανηγυρική Θεία Λειτουργία ἀκολούθησε Μνημόσυνο τῶν πάλαι ποτέ Ἐφημερίων, Ἱεροψαλτῶν, 'Επιτρόπων καί Εὐεργετῶν τῆς Ἐνορίας. Μίλησαν α) ὁ Ἐφημέριος μέ θέμα: " Τό ψαλμικό Ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου κατέφαγέ με στήν περίπτωση τῆς Παναγούλας Μπανάτου " καί β) ὁ κ. Νικόλαος Κοντονῆς πτ. ἱερέως Χαραλάμπους, συνταξιοῦχος σήμερα ἐκπαιδευτικός, μέ θέμα: " Ἱστορική ἀναδρομή στήν ἀνοικοδόμηση τῆς νέας Παναγούλας ". Κατά τήν ἴδια λειτουργική Σύναξη ἐξαγγέλθηκε ὁ ἐπίσημος ἑορτασμός τῶν πεντακοσίων (500) χρόνων ἱστορίας τοῦ Ναοῦ, σύν Θεῷ, τό 2010.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ἦχος α! Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
γκαινίων ἡμέραν μνημονεύοντες σήμερον,
τοῦ σεπτοῦ ναοῦ τῆς Πανάγνου ἑορτίως ὑμνήσωμεν,
τόν ἄριστον Δεσπότην καί Παντουργόν,
Τριάδος τόν σύνθρονον Χριστόν·
οὗ τό ἔλεος μέγιστον ἐφ' ἡμᾶς
δωρεῖται τοῖς κραυγάζουσιν·
Σκέπε τήν σήν πολίχνην 'Αγαθέ,
φρούρει τήν 'Εκκλησίαν σου,
φύλαττε ἅπαντας ἡμᾶς ἀπό πάσης θλίψεως.


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Δεῦτε νῦν προσπέσωμεν οἱ πιστοί,
θυσιαστηρίῳ ὧ παρίστανται οὐρανοί,
γενέθλιον ἡμέραν γεραίροντες ὑμνοῦμεν
τόν ἄριστον οἰκήτορα καί Θεόν ἡμῶν.

[Ποίημα π. Π. Ν. Κ., 1990 ]


  • 2 Ἰουλίου 2000. Ὑπαίθρια Παράκληση πρός τήν Παναγία στό Προσκυνητάρι σήμερα τοῦ παλαίφατου Ναοῦ τῆς Παναγίας "Βλαχέραινας", μέ τήν συμμετοχή πλήθους ἐνοριτῶν καί προσκυνητῶν ἀπό τήν εὐρύτερη περιοχή. Ὁμιλία τοῦ Ἐφημερίου, μέ θέμα: "Γιά τήν ἀνάκτηση τῆς αὐθεντικῆς ἁγιοπνευματικῆς μας ταυτότητας". Στόν κατάφυτο αἴθριο χῶρο Ἀρτοκλασία καί στήν συνέχεια μικρή δεξίωση, προσφορά τῆς Οἰκογένειας τῆς κ. Στέλλας Στραβοπόδη, ὑπεύθυνης γιά τήν εὐπρέπεια τοῦ ναϋδρίου.
  • 13 Αὐγούστου 2000. Στό Ναό τῆς Παναγούλας, τέλεση ὅλης τῆς Θείας Λειτουργίας κατά τό ζακυνθινό μουσικό ἰδίωμα, ὑπό τήν διεύθυνση τοῦ Πρωτοψάλτου μας κ. Παναγιώτου Δημ. Στραβοπόδη. Ἡ συγκεκριμένη ἀπόδοση τοῦ τοπικοῦ μέλους ἔγινε, γιά ν' ἀποτυπωθεῖ μαγνητοφωνικά ἀπό τόν κ. Εὐστάθιο Μακρῆ, ἀπεσταλμένο τοῦ "Κέντρου Ἐρεύνης τῆς Ἑλληνικῆς Λαογραφίας τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν" καί γιά τόν ἐμπλουτισμό τοῦ Ἀρχείου τοῦ Κέντρου αὐτοῦ. Ακολούθησε μικρή δεξίωση.
  • 14-15 Αὐγούστου 2000. Ἡ ἑορτή τῆς Μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου στό Ναό τῆς Κοιμήσεως (Παναγούλα). 'Αφ' ἑσπέρας ὁ Ἑσπερινός καί ἡ Τάξη τῆς λιτανεύσεως τῆς Ἐπιταφίου Θεοτόκου μέσα στό Ναό. Μετά τήν ἐναπόθεσή Της στό ἀνθοστόλιστο Κουβούκλιο, ἐψάλησαν τά Ἐγκώμια πρός Αὐτήν. Κατά τήν ἐπίσημη Θεία Λειτουργία τῆς 15ης ἔγινε ἀπό τόν Ἐφημέριο ἐκτενής τιμητική ἀναφορά στή νέα δωρεά τῆς Οἰκογενείας Παναγιώτου Δημ. Στραβοπόδη, τή νέα δηλαδή Εἰκόνα (τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου, διαστ. 2,5Χ2,5 μ., διά χειρός Ν. Μπιάζη-Σεντῆ), ἡ ὁποία ἤδη ἐκόσμησε τό νότιο τοῖχο τοῦ Ναοῦ.
  • 9-10 Σεπτεμβρίου 2000. Τό πατροπαράδοτο Πανηγύρι τῆς Παναγούλας, ὑπό τό κάλεσμα πλήθους πυροτεχνημάτων καί τοῦ "ταμπουρλανιάκαρου". Ἀφ' ἑσπέρας ὁ Ἀσματικός Ἑσπερινός, τό πρωί Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία καί τό βράδυ Λιτάνευση τῆς Σεπτῆς Εἰκόνας τῆς Παναγούλας, μέ τήν χοροστασία πάντοτε τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζακύνθου κ.κ. Χρυσοστόμου. Ἔψαλε ἡ δεκαπενταμελής καλλίφωνη Χορωδία τοῦ κ. Διονυσίου Πόθου. Συμμετεῖχαν οἱ Φιλαρμονικές τῶν Δήμων Ζακυνθίων καί Ἀρκαδίων. Ἀθρόα προσέλευση προσκυνητῶν ἀπ' ὅλο τό νησί, ἐπίσημο δεῖπνο τῶν προσκεκλημένων στό κοσμικό Κέντρο " Μπαλκόνι τῆς Ζακύνθου ", χορός καί διασκέδαση στό πλάτωμα τοῦ Ναοῦ, ἕως τίς πρῶτες πρωινές ὧρες.
  • 14 Σεπτεμβρίου 2000. Μέ τήν εὐκαιρία τῆς Ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ ἐψάλησαν ὁ Μικρός Παρακλητικός Κανόνας καί οἱ 24 Οἶκοι (Χαιρετισμοί) πρός τό Τίμιο Ξύλο στό Ναό τῆς Φανερωμένης. Ἀκολούθησε Λιτάνευση τοῦ Σταυροῦ μέσα στό Ναό, εὐλογία τῶν πιστῶν καί Ὁμιλία τοῦ Ἐφημερίου μέ θέμα: "Τό ἀκριβό καί ἀκριβές νόημα τοῦ Σταυροῦ καί οἱ νέοι Σταυροφόροι".
  • 19 Νοεμβρίου 2000. Σύναξη τῶν λογοτεχνῶν καί λοιπῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων τῆς Ζακύνθου στό Ναό τῆς Παναγούλας, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης δέκα ἐτῶν (1990-2000) ἀπό τήν ἐκδημία τοῦ ἐμβριθοῦς ἱστορικοῦ καί σημαντικοῦ λογοτέχνη ΝΤΙΝΟΥ ΚΟΝΟΜΟΥ (1918-1990). Μετά τή Θεία Λειτουργία Δεκαετές Μνημόσυνο γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ὡραίας ψυχῆς του. Ὁμίλησε γιά τήν ζωή καί τό πολυδιάστατο ἔργο του ὁ κ. Σπύρος Ἀλ. Καββαδίας, Διδάκτορας Φιλολογίας, με θέμα: " 'Αναφορά τιμῆς καί μνήμης στόν Ντίνο Κονόμο ". Ὁ Ἐφημέριος ἀπήγγειλε εἰδικά γιά τήν περίσταση ποίημά του.
  • 21 Νοεμβρίου 2000. Β' Σύναξη τοῦ πνευματικοῦ κόσμου τῆς Ζακύνθου. Μετά τό Πανηγυρικό Ἱερατικό Συλλείτουργο τῶν Εἰσοδίων τῆς "Κυρίας τῶν Ἀγγέλων" στόν ἑορτάζοντα Ναό τῆς Φανερωμένης, τελέσθηκε Μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ Ἁγιογράφου καί Δασκάλου ΧΡΗΣΤΟΥ ΡΟΥΣΕΑ (1896-1978), ὁ ὁποῖος ἔχει ἱστορήσει ἁγιογραφικά ὁλόκληρο τόν ἐν λόγῳ Ναό. Ὁμίλησε ὁ Ἐφημέριος μέ θέμα: " Ἡ φιλοκαλία τῶν εἰκόνων τοῦ Χρήστου Ρουσέα ". Ἀκολούθησε δεξίωση.
  • 25 Φεβρουαρίου 2001. Ἐγκαινιασμός τῆς νέας τοιχογραφίας τῶν Τριῶν Ἁγίων τῆς Ἑπτανήσου (Διονυσίου, Σπυρίδωνος καί Γερασίμου), διά χειρός Νικολάου Μπιάζη-Σεντῆ, στό Ἱερό Βῆμα τοῦ Ναοῦ τῆς Φανερωμένης, εἰς μνήμην τοῦ μακαριστοῦ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Π. ΔΡΟΓΓΙΤΗ, ἐκλεκτοῦ γόνου τῆς Ἐνορίας, πρώην Προέδρου τῆς πάλαι ποτέ Κοινότητας Βανάτου κι ἐγκρίτου λογίου τῆς πνευματικῆς Ζακύνθου. Τέλεση Ἐτησίου Μνημοσύνου του καί ἀναφορά στήν προσωπικότητά του ἀπό τόν κ. Διονύση Σέρρα, Λογοτέχνη καί Ἐκδότη τοῦ Περιοδικοῦ Ἑπτανησιακά Φύλλα, μέ θέμα: " Ἀντίδοση τιμῆς στόν Δ. Π. Δρογγίτη".

Σάββατο 12 Μαΐου 2007

ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΔΙΠΤΥΧΟ. Ένα θεολογικό πέρασμα από τη Μεγάλη Παρασκευή στην ημέρα της Λαμπρής

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Α. 
ΧΑΡΜΟΛΥΠΗΣ Ο ΑΙΤΙΟΣ 

«Ιδού ο νυμφίος… Βλέπε ουν ψυχή μου…» «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» «…τοις ήλοις προσπήγνυται και την πλευράν κεντάται… τας σιαγόνας ραπίζεται ο λυτρωτής του κόσμου και υπό των ιδίων δούλων εμπαίζεται ο πλάστης των απάντων». 
(Από την Υμνολογία της Μ. Εβδομάδας)

Στο κατώτατο σημείο της η ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά, τη Μεγάλη Παρασκευή. Απάνθρωπος ο άνθρωπος. Ταλαιπωρεί ο ίδιος κατ’ αρχήν και καταδικάζει μετά στην εσχάτη των ποινών τον ίδιο τον Πλαστουργό και Κύριό του. Η αγνωμοσύνη σε θρίαμβο. 

Ο διάβολος, ο αρχαίος εχθρός του ανθρώπινου γένους, θεωρεί, ότι ήδη έχει κατά κράτος νικήσει δια του επαίσχυντου σταυρικού θανάτου τον απ’ αρχής ενάντιό του, τον ίδιο τον Θεό δηλαδή. Αλλ’ αστόχησε. Ξεγελάστηκε. Παγιδεύτηκε. Διότι, εκεί που νόμισε, ότι θ’ αποκτούσε την επικυριαρχία των Όντων, επειδή μόλις κατάφερε να θανατώσει τον Ιησού, στην πραγματικότητα καταργούσε τον δόλιο και σκοτεινό εαυτό του, οδηγείτο σε τελειωτικό χτύπημα επί της διαβολικής κι εν πάση περιπτώσει περιθωριακής ύπαρξής του. Η εσταυρωμένη Αγάπη δεν εκπίπτει, δεν πεθαίνει τόσο εύκολα, ή μάλλον δεν καταβάλλεται ποτέ. Στο ανώτατο σημείο, λοιπόν, η θεϊκή συγκατάβαση, η ζωηφόρος θεία προσφορά. Στην πώληση ως δούλου του κατ’ εξοχήν Κυρίου παραβάλλεται η δωρεάν παραχώρηση ουράνιων χαρίτων. Στην αποστασία, η θαλπωρή της πατρικής αγκάλης. Στις κατ’ εξακολούθησιν ύβρεις και στα βασανιστήρια, καταιγισμός ευλογίας. Αυτή η «αντεκδίκηση», θα τολμούσαμε να πούμε, της Εσταυρωμένης Αγάπης!!!

Στρέφουμε τα σωματικά και τα ψυχικά μας μάτια σε «τούτον τον ξένον», ο οποίος είναι ο μοναδικός Οικείος μας, η μόνη μας Ελπίδα. Έτσι που Τον βλέπουμε πονεμένο κι εκ βαθέων όλοι μας συμπονούμε ή κατανυγόμαστε, αγανακτώντας μάλιστα για τ’ ολέθριο αυτό αποτέλεσμα της χειρότερης δικαστικής πλάνης όλων των αιώνων, είναι ανάγκη να θυμόμαστε και ν’ αναλογιζόμαστε τα εξής πρωταρχικά της σωτηρίας μας, αλφαβητάρι της θείας Οικονομίας: Ο Θεός πεθαίνει, για να ζήσουμε εμείς. Εκείνος μειώνεται, αδειάζει κατά κόσμον, μένοντας αδιάστατος, για ν’ αυξηθούμε εμείς κατά Θεόν, πεπληρωμένοι Χάριτος. Ο Ίδιος ολοένα πτωχεύει, για να παραχωρήσει σ’ εμάς, τους αλλόφρονες, θησαυρούς εξ Ουρανού. Άπνους Εκείνος εμπνέει εντέλει στην ατελέσφορη καθημερινότητά μας το απαραίτητο για την πνευματική μας επιβίωση οξυγόνο της θεογνωσίας. 

Η παρουσία του Εσταυρωμένου στο μέσο της ομήγυρής μας καθίσταται, όχι μόνον ευεργετική, αλλά σωτήρια εντέλει, γι’ αυτό και η σύναξη του λαού στους ναούς μας σήμερα ενέχει το στοιχείο και την κρυφή διάθεση για χαρά και πανηγύρι. Πίσω απ΄ το πένθος της κάθε ψυχής ετοιμάζεται ήδη ν’ ανθίσει Χαρά λόγω της Χάριτος. Είναι η κατάσταση εκείνη της «Χαρμολύπης», για την οποία κάνει λόγο η Εκκλησιαστική Παράδοση. Ανεκλάλητο δηλαδή μοιρολόι πλάι στη Μάνα της Οδύνης για το «γλυκύ έαρ», που σε λίγες ώρες θ’ ανοιξιάσει κυριαρχικά και αναστάσιμα. Κατά συνέπειαν, τα δάκρυα δεν Τού πρέπουν. Όσα βρεγμένα μάτια, δεν αρμόζει ν’ αφορούν σ’ Εκείνον, αλλά στην ανθρώπινη έκπτωση, στην δική μας αναξιότητα, στην προσωπική μας αχαριστία. Τον προδίδουμε, Τον εμπαίζουμε, Τον καθηλώνουμε στο ξύλο… Άραγε, συναισθανόμαστε, τουλάχιστον, την ευθύνη; Ερυθριούμε, τουλάχιστον; 

Αυτό επιθυμεί σήμερα ο Εσταυρωμένος. Να πραγματοποιήσουμε απαξάπαντες το σωτήριο εκείνο βήμα που θα μας ενώσει μαζί Του. Ν’ ανέλθουμε τη σκάλα του Σταυρού μαζί Του, ώστε σε λίγες ώρες να συναναστηθούμε απελεύθεροι και ανακαινισμένοι πια, δια της αναστάσιμα ραγδαίας Χάριτος. «Χαρμολύπη», λοιπόν!... Όχι χαρά που λείπει, αλλά λυπητερή χαρά –χαρούμενη λύπη. Ο Αίτιος ενώπιόν μας! Ο Ίδιος, πύλη ελέους, ο Ίδιος Χάρη και Χαρά. Έξω η λύπη!!!

Β. 

ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΜΝΗΜΑ ΚΑΙ Ο ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΛΙΘΟΣ

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον». 
(Από τον Αναστάσιμο Κανόνα)

Το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης είναι πια πραγματικότητα. Το πένθος παρήλθε και η χαρά ήρθε στο φως. Η λάμψη του άδειου Μνήματος, η αναστάσιμη λάμψη, σκορπίζει παντού την ουράνια Χάρη και Χαρά. Το Μνήμα χώρεσε τον Ουρανό, για να μπορούμε σήμερα όλοι εμείς οι «εν τοις μνήμασι» να γίνουμε (ή μάλλον, να ξαναγίνουμε) ουράνιοι, να κοινωνούμε δηλαδή χαρίτων αναστάσιμων. Με την Κάθοδο του Ιησού στον Τάφο νεκρώθηκε ο θάνατος, καθαιρέθηκε ο Άδης (ο τρόπος και ο τόπος δηλαδή του αιωνίου μηδενός) κι άρχισε να μετρά για την ανθρωπότητα μια «άλλη βιοτή», αυτή της Αιωνιότητας. 

Με την Ανάστασή Του ο «πρωτότοκος των νεκρών» συνεγείρει τον κάθε άνθρωπο κάθε εποχής και τόπου, χορηγώντας του την δυνατότητα μιας διαρκούς Άνοιξης. Μετά τη χειμέρια νάρκη λόγω των παθών και των λαθών, μετά τη σταυρική οδύνη της ύπαρξης, ο κυριάρχης ήλιος της Λαμπρής Κυριακής ζωογονεί τις κοιμισμένες ψυχές, ωθώντας τις σ' εγρήγορση προς «απάντησιν του νυμφίου» της Εκκλησίας. Ας εννοήσουμε τους εναγώνιους λόγους του Ίδιου προς τους κοιμισμένους μαθητές στον κήπο της Γεθσημανή, τη νύχτα της σύλληψης: «Ούτως ουκ ισχύσατε μίαν ώραν γρηγορήσαι μετ’ εμού; γρηγορείτε και προσεύχεσθε (…). Καθεύδετε το λοιπόν και αναπαύεσθε (…) εγείρεσθε άγωμεν» (Μτ 26,40.41α.45β). Και να τώρα, το θριαμβικό προσκλητήριο: «Ει τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα (…). Εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών (…). Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσε γαρ ημάς του Σωτήρος ο θάνατος» (Κατηχητικός Λόγος αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου)!!!

Το θαύμα επιτελείται!!! Το αναμενόμενο συντελείται!!! Το προσδοκώμενο αποκτάται!!! Η Ιστορία νοηματοδοτείται!!! Ο κόσμος αναδημιουργείται!!! Ο «μικρόκοσμος» άνθρωπος μετέχει χαρισματικά, όχι πια στις εμπειρίες των λυπηρών, αλλά στο μεγαλείο μιας διαρκούς αναστάσιμης πραγματικότητας!!! Η βίωση του υπεριστορικού ετούτου δωρήματος συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της πίστης μας. Χωρίς την Ανάσταση, όλοι εμείς οι στοιχιζόμενοι πλάι στον Χριστό θα εκπίπταμε σε «τραγικούς απατημένους απατεώνες», όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο Καθηγητής Παν. Ανδριόπουλος (1934-1990). Κατά την παραδοχή του Απόστολου Παύλου «Ει Χριστός ουκ εγείγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών» (Α΄ Κορ. 15,14), συνεπώς όλοι εμείς «ευρισκόμεθα και ψευδομάρτυρες του Θεού» (ό.π., 15,15). Και ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, έχοντας εμπεδώσει την εκκλησιαστική αυτή πεποίθηση εξομολογείται: «Ομολογώ ειλικρινώς, ότι εγώ ουδέποτε θα επίστευον εις τον Χριστόν, εάν δεν είχεν αναστή και δεν είχε νικήσει τον θάνατον, τον μεγαλύτερον εχθρόν μας» («Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», σ. 44). 

Το μυστήριο της Ανάστασης, παρότι συνέβη σε τόπο και χρόνο συγκεκριμένο, εμείς ως Εκκλησία το εορτάζουμε, όχι όμως σα γεγονός πρωτόγνωρο κι ανεπανάληπτο στο διάβα των ιστορικών χρόνων, αλλά κυρίως και κατ’ εξοχήν ως καθημερινή αιτία και απόρροια της πίστης μας. Δε μας ενδιαφέρει τόσο να βάλουμε την (πεπερασμένη έτσι κι αλλιώς) λογική μας «επί τον τύπον και ήλων», διότι έχουμε νιώσει την οδύνη των καρφιών από τα πάθη βαθιά στην ψυχή μας και γνωρίζουμε, ότι με την αλλοίωση, που προκύπτει δια της Μετανοίας, μετατοπίζεται αναστάσιμα ο μέσα μας λίθος. Δε χρειαζόμαστε να εξετάσουμε εργαστηριακά τα εναπομείναντα στο Μνήμα σεντόνια της Ταφής, διότι διατηρούμε την αίσθηση, ότι ένας Θεός αποδεικνυόμενος αδειάζει από τη θεότητά του, γίνεται αντικείμενο και πράγμα κοσμικό (K. Jaspers).

«Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε», λοιπόν. «Ο επί ξύλου σταυρωθείς και εκ νεκρών αναστάς», ο παντοτινά παρών καί μόνος πλοηγός της Ιστορίας ευδόκησε και πάλι ν’ αξιωθούμε της μετοχής στ’ «άδηλα και τα κρύφια της σοφίας» Του (Ψαλμ. 50,8), να συνεργούμε στο άκρως φιλάνθρωπο σχέδιο της θείας Οικονομίας, διακηρύσσοντας «πάλιν και πολλάκις» την κορυφαία εκείνη εμπειρία των πρώτων μαθητών Του: «Εωράκαμεν τον Κύριον» (Ιω 20,25). Ο προβληματισμός, που όμως παραμένει και απαιτεί απάντηση είναι, το κατά πόσον έχουμε νωρίτερα βεβαιωθεί «ότι αποκεκύλισται ο λίθος» -ο μέσα μας λίθος- «ην γάρ μέγας σφόδρα» (Μκ 16,4). Ο λόγος πάντως του Αγγέλου της Ανάστασης είναι ιδιαίτερα προκλητικός για όλους εμάς: «Δεύτε ίδετε τον τόπον όπου έκειτο ο Κύριος» (Μτ 28,6β).-