e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Ειδήσεις από το νέο Παρεκκλήσιο της Ενορίας μας


Μετά χαράς ενημερώνουμε τους ανά τον κόσμο αναγνώστες κι ενορίτες μας ότι αυτές τις μέρες αποκτήθηκε η Εικόνα των Αγίων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ, η οποία ως εφέστιο εικόνισμα θα κοσμεί στο εξής το νέο μας Παρεκκλήσιο των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Νικολάου. Ιστορήθηκε από τον Ζακύνθιο αγιογράφο Νικόλαο Μπιάζη-Σεντή σε αναγεννησιακό στιλ (συνάδοντας κατά πάντα στη συνήθεια του νησιού μας), την δε ξυλόγλυπτη κορνίζα εποίησαν οι επίσης Ζακύνθιοι μάστορες του είδους Αδελφοί Τσουκαλά, Διονύσιος και Γεώργιος, σε ζακυνθινό μπαρόκ. Είναι δέηση των κτητόρων και δωρητών του ναού Παναγιώτου και Αντωνίας Στραβοπόδη, εις μνήμην του υιού τους Μιχαήλ.


Περί το Πάσχα, εξάλλου, ολοκληρώθηκαν οι εργασίες στο Κελί (κατ'  άλλους "πανηγυρόσπιτο"), το οποίο οικοδομήθηκε δίπλα ακριβώς στο εν λόγω Παρεκκλήσιό μας. Μικρό, αλλά χρηστικό, πρόκειται να καλύπτει τις λειτουργικές ή αποθηκευτικές ανάγκες του ναού, ενώ διαθέτει και χώρο υγιεινής.

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Τα φλυτζανάκια μας τα καλά

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά


Ήταν λίγες μέρες μετά το στερνό αντίο στη μεγάλη αγαπημένη, τη μία και μοναδική, τη Μάνα. Πλησίαζαν οι μέρες που έπρεπε να πάρω το δρόμο του γυρισμού για τη Μελβούρνη. Αποφάσισα ένα τελευταίο ταξίδι στο αγαπημένο νησί από την Αθήνα που έμενα με τα αδέλφια μου. Ήταν μια εσώτερη ανάγκη να ανάψω για μια φορά ακόμα το καντήλι των γονιών, ποιος ξέρει πότε θα αξιωνόμουν πάλι, να σκύψω ευλαβικά και να προσκυνήσω τον τάφο τους... να ζητήσω την ευχή τους και μετά να φύγω για εκεί που με καλούσε το καθήκον.

Τα χρονικά περιθώρια αλλά και οι συνθήκες επέβαλαν το ταξίδι αυτό να γίνει αυθημερόν, έτσι, πήρα το αεροπλάνο. Πήρα μιαν αγκαλιά λουλούδια από τη Χώρα, ένα ταξί και από το αεροδρόμιο πήγα κατευθείαν εκεί... Κάθισα κάτω στο μικρό πεζούλι, νιόσκαφτο το μνήμα και το χώμα νωπό σκεπασμένο από τα μαραμένα, πια, στεφάνια και σταυρούς, προστάτευαν τη Μάνα από τ΄ αγιάζι και τις ανοιξιάτικες δροσοστάλες. Πιάσαμε κουβέντα... Πολλά τούς είπα... Κι εκείνοι υπομονετικοί με άκουσαν με στοργή... Η αύρα και η αγάπη τους που ένιωθα με όλες τις αισθήσεις, γαλήνευαν την ψυχή μου... Έχασα την αίσθηση του χρόνου... Δεν ξέρω πόσες ώρες τα λέγαμε... Μα, όταν βρίσκεσαι με αγαπημένους, ξεχνιέσαι..., δεν κοιτάς την ώρα, ιδιαίτερα όταν γνωρίζεις πως σε λίγο φεύγεις για πολύ μακριά...

Κάποτε, αφού έριξα γύρω τα φρέσκα φιόρα και άναψα το καντήλι, έσκυψα και προσκύνησα ευλαβικά το χώμα που σκέπαζε τον Πατέρα και τη Μάνα... Πήρα την ευχή τους και με βαριά καρδιά πήρα το δρόμο του γυρισμού, μα όχι για το αεροδρόμιο όπως, από ανησυχία για μένα που θα ήμουν μόνη αυτές τις δύσκολες στιγμές, μου ζήτησαν τ΄ αδέλφια μου... Φεύγοντας από την Αθήνα, φρόντισα και πήρα μαζί μου το κλειδί του σπιτιού της Μάνας στο χωριό το αγαπημένο, το Μπανάτο... Ήθελα πριν φύγω να περάσω για μια ακόμα φορά από εκεί, να ζήσω για λίγες έστω στιγμές στο χώρο της Μάνας, ν΄ αγγίξω αυτά που για χρόνια άγγιζε, να πατήσω στο χώμα που για χρόνια πατούσε εκείνη και ο Πατέρας, ν΄ ακούσω το χώρο ν΄ αντιλαλεί από τη φωνή της, το γάργαρο γέλιο της, να γεμίσει ξανά ο χώρος με την αγαπημένη της παρουσία...

Έρημο το Καντούνι τση Γουρούνας, ψυχή δεν απάντησα στο δρόμο ούτε εκεί γύρω... Απρίλης μήνας, οι εκτός Ζακύνθου ντόπιοι, δεν είχαν αρχίσει ακόμα να έρχονται για τις διακοπές για να ανοίξουν τα σπίτια και να γεμίσει ο τόπος με παρουσίες και ζωντάνια και οι ελάχιστοι μόνιμοι της γειτονιάς ήταν στις δουλειές τους, δεν κάθονταν στις αυλές όπως το καλοκαίρι που οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί...

Ένιωσα κάπως άβολα, Έβαλα το κλειδί να ανοίξω κι εκείνο έτριξε παράξενα, τόσο που μου προκάλεσε ρίγος... Μπήκα μέσα διστακτικά, σκοτεινιά και παγωνιά... Ερημιά παντού... Γύρισα για λίγο στους μικρούς του χώρους, άκουγα τον αντίλαλο από τα βήματα μου... Σαν να αγριεύτηκα... Ένιωθα άσχημα... Δεν ήταν εκεί η Μάνα... Όσο κι αν προσπάθησα να την «φέρω» νοερά εκεί κοντά μου, αδύνατο... Η Μάνα είχε φύγει... Δεν ήταν πια αυτό το σπιτικό της, ήταν εκεί που την αποχαιρέτισα πριν από λίγο... Ξένος ο χώρος πια εδώ, με απόδιωχνε... Δεν τολμούσα ούτε να κοιτάξω γύρω...

Μα, όπως έκανα να σηκωθώ, εκεί μπροστά μου είδα να με κοιτάζουν νοσταλγικά και με αγάπη... "τα φλυτζανάκια μας τα καλά"! Πώς και δεν τα πρόσεξα πριν... Ξανακάθισα κάτω μαγεμένη από την ομορφιά τους, έμεινα να τα κοιτάζω σαν υπνωτισμένη και το ταξίδι στο μακρινό χθες ξεκίνησε.

Μικρά, κομψά και πολύ φινετσάτα... Ήταν το καμάρι των γονιών μου, από γνήσια πορσελάνη και χρυσοκέντητα... Ποιος ξέρει με πόσες οικονομίες και στερήσεις τα απόκτησαν... Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι τα φλυτζανάκια μας τα καλά να στολίζουν τον μπουφέ στο σαλόνι, πρώτη θέση και 12 τον αριθμό παρακαλώ!!!

Τώρα που γράφω, πήγα στον δικό μου μπουφέ, τα έχω κι εγώ πρώτη θέση, πήρα προσεκτικά ένα στο χέρι μαζί με το πιατάκι και... προσπαθώ να βρω τα κατάλληλα λόγια να το περιγράψω. Τα κοιτάζω με πολλή αγάπη... λίγο δύσκολο όμως, φοβάμαι πως θα τα αδικήσω πολύ αν επιχειρήσω σας μιλήσω για αυτά... Έτσι, αφήνω τη φαντασία σας να τα «δει».

Τα φλυτζανάκια μας τα καλά, γνώρισαν δόξες και μεγαλεία... Η παπαδιά σε αυτά σερβίριζε τον καφέ στους επίσημους μα και στους... μη-επίσημους, που τιμούσαν το σπίτι του παπά κι έρχονταν πάντα για καφέ είτε μετά τις ακολουθίες, είτε περαστικοί από εκεί... Ορθάνοιχτο πάντα το σπίτι του παπά για όλους και τα φλυτζανάκια μας τα καλά, όπως με... δέος τα αποκαλούσαμε, ιδιαίτερα εγώ και τ΄ αδέλφια μου, πάντα στην υπηρεσία της παπαδιάς. Ήταν πολύ περήφανη γι' αυτά και χαιρόταν πάντα, όταν οι καλεσμένοι της σχολίαζαν πόσο όμορφα και σπάνια ήταν... Εμάς τα παιδιά, όμως, δεν μας άφησε ποτέ να τα αγγίξουμε, ούτε καν για να τα πλύνουμε...Ίσως για αυτό να υπάρχουν ακόμα. Χωρίς υπερβολές, πρέπει τώρα να είναι το λιγότερο 70 χρονών τα φλυτζανάκια μας τα καλά... Αγέραστα και πανέμορφα, σαν την πρώτη μέρα...

Εκεί όπως τα κοίταζα, παρέλασαν από μπροστά μου όλοι οι παλιοί σεβάσμιοι Αρχιερείς, Ιερείς, Δήμαρχοι, Νομάρχες, Καθηγητές, απλοί άνθρωποι, φίλοι καλοί, συγγενείς... Όλοι αγαπημένοι... Όλοι είχαν πιει καφέ από τα χέρια της παπαδιάς στα φλυτζανάκια μας τα καλά...

Κάποια στιγμή πετάχτηκα τρομαγμένη... Κάποιος καλούσε τ΄ όνομα μου... Η Μάνα, σκέφτηκα, μα με συνέφερε η ματιά που έριξα γύρω και η συνειδητοποίηση του χώρου, χρόνου, τόπου... Ήταν η καλή και αγαπητή φίλη, γειτόνισσα και κουμπάρα από απέναντι... Όπως μου είπε, με είδε που μπήκα μέσα σκυφτή, μα σεβάστηκε τη στιγμή και ήθελε να με αφήσει μόνη για λίγο, μα το παράκανα, λέει, και ανησύχησε...

Κάθισε δίπλα μου για λίγο, της μίλησα για τα φλυτζανάκια μας τα καλά... "Γιατί δεν τα παίρνεις μαζί σου;", μού λέει. Γύρισα και την κοίταξα απορημένη, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό τέτοια σκέψη... "Μεγάλο το ταξίδι", της λέω, "πώς να τα πάρω; Κι αν μου σπάσουν; Η μάνα τα πρόσεχε σαν τα μάτια της... Τι θα της πω, αν σπάσει έστω και ένα και...ξεταιριάσουν και δεν είναι πια ντουζίνα;;;" Πήρα τηλέφωνο τον αδελφό στην Αθήνα να ζητήσω τη γνώμη του, "μη φοβάσαι", μου λέει, "θα τα συσκευάσουμε έτσι ώστε να μην πάθουν τίποτα... θα φτάσουν σώα και αβλαβή, θα δεις".

Πάνε 17 χρόνια από τότε... Όντως έφτασαν σώα και αβλαβή! Στολίζουν τον μπουφέ μου. Οι επισκέπτες μου τα κοιτάζουν με θαυμασμό και με ρωτούν πού τα βρήκα. Φυσικά και δεν τους σερβίρω τον καφέ εκεί. Τους λέω, "είναι από το πατρικό μου, είναι τα φλυτζανάκια μας τα καλά"!
[Φωτό, δάνειο από το ιστολόγιο second sight]

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Graffities στο Γυμνάσιο Βανάτου










Ποιος είπε ότι το Graffiti δεν συνιστά Τέχνη; Τέχνη είναι και με το παραπάνω! Αλλά συνάμα στεντόρεια κραυγή έκφρασης, διαμαρτυρία εν πολλοίς!
Γνωρίζετε ότι το πολυπεριοδικό μας ασχολείται απ'  αρχής με την αποτύπωση και συλλογή τέτοιων σπουδαίων στιγμών έκφρασης. Ήδη στον Ίσκιο του Ήσκιου υπάρχει σχετική ενότητα με τον τίτλο Τοιχο-γραφίες, την οποία μπορείτε να ξαναδείτε κάνοντας κλικ εδώ.

Σήμερα επισκεπτόμαστε το Γυμνάσιο της περιοχής μας, αυτό του Βανάτου, ο δε φωτοφακός μας αποτυπώνει τις στιγμές Τέχνης από τους τοίχους του. Θαυμάστε τις σχετικές φωτογραφίες παραπάνω! Εδώ πρόκειται για ελεγχόμενη έκφραση, κάτι που -όπως πληροφορούμαστε- προβλέπεται ως δυνατότητα για τα εκπαιδευτήρια, ούτως ώστε, μες από τη λειτουργία των χρωμάτων, να παίρνουν ζωή και χάρη οι μεγάλες και άχαρες επιφάνειες των σχολικών τοίχων. 

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Μια ευχαριστήρια - συγχαρητήρια Επιστολή

Ευχαριστήρια και συγχαρητήρια Επιστολή απέστειλε αυτές τις ημέρες ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, ως Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, στον π. Παναγιώτη Καποδίστρια για την ενεργό συμμετοχή του στο Συνέδριο για τις Προσκυνηματικές Περιηγήσεις του περασμένου Νοεμβρίου στη Ζάκυνθο, τόσον ως Μέλους της Οργανωτικής Επιτροπής, όσον και ως Εισηγητή. Η επίσημη αυτή Επιστολή έχει ως εξής:

Αριθμ. Πρωτ. 424 /  Διεκπ. 629
Αθήνησι 23η Μαρτίου 2010

Προς
τον Αιδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτερον
κ. Παναγιώτην Καποδίστριαν
Γενικόν Αρχιερατικόν Επίτροπον
της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου.
(Δια της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου).

Αιδεσιμολογιώτατε,
Συνοδική Αποφάσει, ληφθείση εν τη Συνεδρία της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της 9ης μηνός Μαρτίου ε.έ., γνωρίζομεν υμίν, ότι η Ιερά Σύνοδος, εν τη ρηθείση Συνεδρία Αυτής, διεξελθούσα την υπ'  αριθμ. πρωτ. 69/16.1.2010 Έκθεσιν του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου, Προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής του πραγματοποιηθέντος Α΄ Διημέρου Πανελληνίου Συνεδρίου Προσκυνηματικών Περιηγήσεων, δια την Ιεράν Αρχιεπισκοπήν Αθηνών και τας Ιεράς Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, εις Ζάκυνθον από 14ης έως 15ης μηνός Νοεμβρίου 2009 με θέμα: "Προσκυνηματικές Περιηγήσεις (Ιστορία -  Παράδοση -  Νεώτερες Εξελίξεις και Προβληματισμοί). Τα Επτάνησα ως Πανορθόδοξοι Προσκυνηματικοί Προορισμοί", ήχθη πάνυ ασμένως εις την Απόφασιν, όπως εκφράση προς υμάς ευχαριστηρίους και συγχαρητηρίους προσρήσεις, δι' όσα προσηνέγκετε επί τω τέλει της καλυτέρας υλοποιήσεως του ως άνω Συνεδρίου, τούτο μεν υπό της ιδιότητος του μέλους της Οργανωτικής Επιτροπής αυτού, τούτο δε δια της περισπουδάστου Εισηγήσεως υμών με τίτλον: "Τα Επτάνησα ως Πανορθόδοξοι Προσκυνηματικοί προορισμού -  Ζάκυνθος, ιστορία - παραδόσεις".
Επί δε τούτοις, επικαλούμενοι εφ' υμάς πάσαν την ευλογίαν και αγαθοδωρίαν, διατελούμεν μετ' ευχών πατρικών.

+ο Αθηνών Ιερώνυμος, Πρόεδρος [υπογραφή]

Ο Αρχιγραμματεύς
+Αρχιμ. Κύριλλος Μισιακούλης [υπογραφή]

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ:
Συνοδικόν Γραφείον Προσκυνηματικών Περιηγήσεων. Παρ' ημίν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η αναφερόμενη ανωτέρω Εισήγηση του π. Π.Κ. δημοσιεύτηκε πρόσφατα εντύπως στο Περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ (το επίσημο Δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος), τόμος 97, τεύχος 2, Φεβρουάριος 2010, σελίδες 108-114. Ολόκληρο το εν λόγω τεύχος (και την Εισήγηση π. Π.Κ.) μπορείτε ν' αναγνώσετε σε pdf, μ'  ένα κλικ εδώ.
Εμείς πάντως την είχαμε δημοσιεύσει στο πολυπεριοδικό μας άμα τη ανακοινώσει της και μπορείτε να την δείτε εδώ.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Ένας σημαντικός επιστήμονας ανάμεσά μας, ο Δρ Δημήτρης Μαγριπλής


Είχαμε τη εξαιρετική χαρά να φιλοξενήσουμε αυτές τις μέρες στο νησί και μάλιστα στην Ενορία μας έναν εξαίρετο επιστήμονα και λογοτέχνη με την καλή του οικογένεια, τον Δρ Δημήτρη Μαγριπλή.

Σημειωτέον ότι ο κ. Μαγριπλής από έτους σχεδόν τυγχάνει κι ένθερμος συνεργάτης αυτού εδώ του διαδικτυακού πολυπεριοδικού μας: Στον μεν Ίσκιο του Ήσκιου κρατά τη στήλη "Κριτικές αναγνώσεις" (δείτε εδώ), στα δε παραΘέματα λόγου παρουσιάζει νεότερα και παλιότερα διηγήματά του (δείτε εδώ).
Αξίζει εξάλλου ν' αναφερθεί ότι έλαβε μέρος στον Χαριστήριο Τόμο "Φιόρα Τιμής για τον Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο Β΄Συνετό" με μια πρωτότυπη επιστημονική εργασία του, που βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, με θέμα "Θρησκευτικός φανατισμός και τοπικές κοινωνίες στην Ελληνικό χώρο", την οποία μπορείτε ν' αναγνώσετε εδώ.


Who is Who

Ο Δημήτριος Γ. Μαγριπλής γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Κοινωνική Θεολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1999 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Θέμα της διδακτορικής διατριβής του είναι: "Πολιτική και θρησκεία στην κοινωνία του Βυζαντίου - Μια απόπειρα κοινωνιολογικής ανάλυσης του κινήματος των Ζηλωτών (1342-1349 μ.Χ.)".
Μετά από μια μακρά θητεία σε διάφορα πόστα του κοινωνικού βίου (π.χ. Πρόεδρος της Επιτροπής Διοίκησης του Κέντρου Αποθεραπείας Φυσικής και Κοινωνικής Αποκατάστασης Μεσσηνίας - Κ.Α.Φ.Κ.Α. Φιλιατρών), διδάσκει τώρα στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και στο ΤΕΙ Καλαμάτας.
Άρθρα του και σχόλια έχουν δημοσιευθεί σε πολλά και διάφορα επιστημονικά περιοδικά και τον ημερήσιο τύπο, όπως στα: Κοινωνική Εργασία - Επιθεώρηση Κοινωνικών Επιστημών, Βυζαντινός Δόμος, Νέα Εστία, Θρησκειολογία, Τετράδια Ψυχιατρικής, Συνάντηση, Σύναξη, Κοινωνιόγραμμα, κ.ά.
Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με το ψευδώνυμο Φώτης Αδάμης και τη συλλογή διηγημάτων "Μαθήματα Κηπουρικής" από τις εκδόσεις Σοκόλη-Κουλεδάκη το 2007. Υπό έκδοσιν είναι ένα βιβλίο με νεότερα διηγήματά του μετον τίτλο "Κρυφές ενοχές" και μια ποιητική συλλογή του.

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Αναστάσιμη εορτή στο γραφικό εξωκκλήσι της Βαγγελίστρας στα Μαριναίϊκα Μπανάτου

  Σήμερα το πρωί 


































Όπως έχει καθιερωθεί κατά την τελευταία πενταετία, λειτουργήθηκε σήμερα Πέμπτη της Διακαινησίμου, το εκκλησάκι της Βαγγελίστρα της Οικογένειας Αβούρη στον συνοικισμό Μαριναίϊκα Μπανάτου, ενός γραφικού ιερού χώρου μες στα λιόφυτα και τα κυπαρίσσια, του οποίου την ευθύνη έχει η ευγενέστατη κ. Έλλη Αβούρη.
Αρκετοί φιλέορτοι προσήλθαν από την πόλη και την ευρύτερη περιοχή, συνδυάζοντας το προσκύνημα με μιαν υπέροχη βόλτα στο ανοιξιάτικο τοπίο του χωριού μας.
Στο τέλος της αναστάσιμης θείας Λειτουργίας, στην οποία με τον Εφημέριό μας συλλειτούργησε ο Οικονόμος Νικόλαος Αβούρης, αναγνώστηκε η ευχή για τα πασχαλινά αυγά και ακολούθησε πλούσιο πρόγευμα στις απλωσιές της φύσης, γύρω από το εξωκκλήσι.
Στην ομιλία του ο π. Παναγιώτης υπερτόνισε την αναγκαιότητα της βιωματικής /  μυστηριακής συμμετοχής μας στην Ανάσταση του Θεανθρώπου ως προϋπόθεσης για Ελπίδα του σύγχρονου απελπισμένου και πολύπαθου κόσμου μας. "Η αποδοχή ενός Χριστού Εσταυρωμένου μόνον" είπε "οδηγεί σε κενότητα και αδιέξοδο, ενώ η πεποίθηση στον Αναστημένο καταργεί την ημερομηνία λήξης της ανθρώπινης επιβίωσης κι αιωνίζει τα γήινα πράγματα"!

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Δυο δημοσιεύματα για το Πάσχα στο Μπανάτο



Δυο χθεσινά δημοσιεύματα στην καθημερινή εφημερίδα Ημέρα τση Ζάκυθος [Τρίτη, 6.4.2010, φ. 3740] αποδίδουν (όσο μπορούν ν' αποδώσουν) το κατανυκτικό και συνάμα επίσημο κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας και των Αναστάσιμων Τελετών, που εβιώσαμε στους Ενοριακούς Ναούς του Μπανάτου.

Ευχαριστούμε τους συντελεστές της Εφημερίδας για τις παρουσιάσεις και μάλιστα τον Διευθυντή Σύνταξης κ. Βασίλειο Μούτσιο, τον οποίον διακρίναμε ανάμεσα στους εκκλησιαζόμενους των ημερών.

Σημείωση: Οι ανωτέρω φωτογραφίες των σελίδων μεγεθύνονται.

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Η αναστάσιμη Λειτουργία της Νιας Δευτέρας στη Φανερωμένη




Η αναστάσιμη Λειτουργία της Δευτέρας της Διακαινησίμου τελέσθηκε σήμερα κατά παράδοσιν στον ναό της Φανερωμένης Μπανάτου. Παλαιότερα επραγματοποιείτο και λιτανεία της Παναγίας ανά το χωριό. Συν τω χρόνω όμως ατόνισε το όμορφο αυτό έθιμο, επειδή, μετά τα φαγοπότια της χθεσινής Κυριακής του Πάσχα, ελάχιστοι πλέον εκκλησιάζονταν και την επομένη.

Κάμποσοι όμως ενορίτες (θιασώτες κυρίων των πατρικών παραδόσεών μας) προσήλθαν σήμερα στον ναό, αναθυμούμενοι μάλιστα τα "περασμένα μεγαλεία" της ημέρας, με τις γιορτές και τη λιτανεία τση Κυράς Πεφανερωμένης!... Με προτροπή μάλιστα του Εφημερίου, μετέλαβαν οι πλείστοι των Αχράντων Μυστηρίων, επισφραγίζοντας έτσι την άληκτη Χαρά και Χάρη της Ανάστασης!

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Φωτοστιγμές από τον Αναστάσιμο Εσπερινό της Αγάπης

 Απόψε το δειλινό στην Παναγούλα Μπανάτου 
 Οπτικοακουστικά: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας 











































Έρως ο Αναστημένος

Λαμπρινές σκέψεις του π. Παναγιώτη Καποδίστρια


Πόσο μπορεί ν’ αγαπήσει ο άνθρωπος τον συνάνθρωπο ή ο εραστής την ερωμένη ψυχή; Μέχρι ποίου σημείου δύναται να δοθεί ο ένας στον άλλον, δίχως μάλιστα να υφίσταται ανάμεσά τους η ασφαλιστική δικλείδα της αμοιβαιότητας; Φίλοι, εραστές ήρθαν, εβίωσαν τα ζέοντα της σχέσης τους, αλληλοπροδόθηκαν άλλοι, ενίοτε αλληλοσπαράχτηκαν…

Υπάρχει όμως ένας Έρως, ο θείος, ο οποίος μπορεί μονάχα να ψηλαφηθεί ως απόηχος της δυναμικής πραγματικότητάς του, όχι κατ’ ουσίαν∙ ως ενέργεια ευεργετική που την συναισθάνεσαι δίχως να δύνασαι και να την περιγράψεις.

Και αυτός ο Έρως οράται εν χρόνω, προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, ανακατεύεται με τα γήινα πράγματα, εμπεδώνει την ανθρώπινη γλώσσα. Το θείον εγκοσμιώθηκε τόσον, έως θανάτου. Η Αγάπη αυτή δεν απαίτησε αμοιβαιότητα για να ισχύσει, ο Έρως υπέκρυπτε τόσο μεγάλες δυνάμεις δοτικότητας, ώστε υπερνίκησε το φράγμα του θανάτου και πλέον «αποκεκύλισται ο λίθος εκ της θύρας του μνημείου», έστω και αν υπήρξε «μέγας σφόδρα».

Ο Νυμφίος έχει ήδη προσφέρει στην ερωμένη του ανθρώπινη φύση την αναστάσιμη πρωΐα και τις ευωδίες του «γλυκέος έαρος», του οποίου το κάλλος εντέλει δεν έδυσε ποτέ πραγματικά. Στο σκότος και την αρρώστια των διαρκών πτώσεων και των μεταπτώσεών της παρέχεται ακατάπαυστα το φωσφόρο Αίμα του Αναστημένου, ώστε δι’ αυτού να νεουργείται κάθε ενδεχόμενη εκδοχή της παλαιότητάς της.

Η ανθρώπινη φύση, παρά την αρχαιόθεν ροπή στις φυγές και υπεκφυγές, γνωρίζει το συμφέρον της. Και μάλιστα, ως βουλιμική της δωρεάν Αγάπης του Εραστή της, απαιτεί Ανάσταση, δίχως συχνότατα να την δικαιούται. Είπαμε νωρίτερα: Η Αγάπη, την οποίαν ψαύουμε, δεν ζητά αμοιβαιότητα.

Η ψυχή επιποθεί λοιπόν την Ανάσταση. Δεν μπορεί να παραδεχθεί το «μη μου άπτου» που τής ειπώθηκε, ούτε καν το «μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύοντες», αλλά εκζητά τη θέαση και την ψαύση του Αναστημένου, απ’ όπου θα λάβει «πνοήν ζωής»! Εξ αυτού και μια σύγχρονη ποιήτρια (η Κική Δημουλά), με την μακρινή εγγύτητα στο θείον που την διακρίνει, εκφράζοντας υπέροχα την διασώζουσα «αυθάδεια» του σύγχρονου ανθρώπου έναντι του Κυρίου της Δόξας, λέει:

«ή σε αγγίζω Ιησού
ή Ανασταίνεσαι διαπαντός από κοντά μου».

Η Τελετή της Ανάστασης και η Λειτουργία της Λαμπρής Κυριακής

 Σήμερα, στην Εκκλησία και το Πλάτωμα της Φανερωμένης Μπανάτου