e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Στιγμές από τον εόρτιο Εσπερινό της Βλαχέραινας στον ομώνυμο Ναό του Μπανάτου

Απόβραδο Τετάρτης, 1ης Ιουλίου 2015, στον Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών της Οικογένειας Παράσχη, όπου εορτάζονται τα Καταθέσια της Τιμίας Εσθήτος της Θεομήτορος.








































Εξεδήμησε προς Κύριον ο π. Παναγιώτης Σπουργίτης

Μικρό νεκρώσιμο σχόλιο του π. Παναγιώτη Καποδίστρια 

Μετά από μακρά ταλαιπωρία στην εντατική αθηναϊκού νοσοκομείου παρέδωσε την τίμια ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού, σήμερα περί τις 3 μ.μ., ο Πρωτοπρεσβύτερος Παναγιώτης Σπουργίτης, Εφημέριος του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Νικολάου των Ξένων, σε ηλικία 61 ετών, αφού επί πλήρη πενταετία ταλαιπωρήθηκε υπομονετικά στο μαρτύριο της αιμοκάθαρσης. 

Ο μεταστάς υπήρξε ένας ευλαβέστατος Κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου, διετέλεσε μάλιστα επί σειρά πολλών ετών τακτικό Μέλος του Μητροπολιτικού Συμβουλίου και Αρχιερατικός Επίτροπος πόλεως Ζακύνθου και των περιχώρων. Διακρινόταν για την καλλιφωνία του, την υποδειγματική ιεροπρέπειά του, την έμφυτη ευγένειά του, την εμμονή του στην ιδιάζουσα ζακυνθινή εκκλησιαστική τάξη, την αφοσίωσή του στο ιερό Θυσιαστήριο, το οποίο ουδέποτε εγκατέλειψε παρά τα καθημερινά προβλήματα της υγείας του. 

Η εκδημία του σκορπίζει βαρύ πένθος τόσο στην Πρεσβυτέρα Διονυσία και τα παιδιά του, όσο και στην τοπική Εκκλησία της Ζακύνθου και μάλιστα στην Ενορία της Μητρόπολης, το δε κενό που αφήνει πίσω του φαντάζει δυσαναπλήρωτο... 

Ευχόμαστε από βάθους καρδίας, "ο και νεκρών και ζώντων την εξουσίαν έχων" να κατατάξει τον Πατέρα Παναγιώτη μεταξύ των αγίων εκείνων Ιερέων, οι οποίοι ανάλωσαν κυριολεκτικά την κάθε ικμάδα της ύπαρξής τους στην ακάματη διοχέτευση του Κυριακού Σώματος και Αίματος στις φλέβες του λαού μας, τόσο που ευρισκόμενος εκείνος τώρα ενώπιον του Θρόνου της Θείας Μεγαλειότητας, να δυνηθεί, "μετά παρρησίας", να ισχυρισθεί: "Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με" (Ψαλμ. 68,9)! Προς τούτο ον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν, απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος (...)" (Β΄ Τιμ. 4,7)! 

Ο Διακονών κυρός Γεράσιμος

Το Γεράσιμο, το Μητροπολίτη Κεφαλληνίας, όλοι όσοι τον γνωρίσαμε και συνδεθήκαμε μαζί του, τον αγαπήσαμε πολύ. Για τον αυθορμητισμό του, για τη βαθειά αγάπη του στην Παναγία, για την ειλικρίνειά του, για τα αστεία του, για το διαρκές φρόνημα διακονίας που βίωνε.

Στις φοιτητικές εστίες περί το 1980 ο Ιάκωβος καλούσε συμφοιτητές του με τη φράση «ελάτε να γνωρίσετε ένα άγιο» για να δουν και να μιλήσουν με το Γεράσιμο.

Κάθε χρόνο δύο φορές, συνήθως, μας επισκεπτόταν. Να τα πούμε, να εξομολογηθούμε, κι ας μην φορούσε πετραχήλι ακόμα, να μας ακούσει, να καταλάβει και να συζητήσει μαζί μας λογισμούς της καρδιάς μας, προβλήματα που μας βασάνιζαν, ως ο φίλος, ο αδελφός, ο δικός μας άνθρωπος. Πηγαίναμε ή συναντιόμασταν στο Άγιον Όρος. Εκεί τον γνώρισα, Σταύρος τότε, το πρώτον τον Φλεβάρη του 1980. Εκείνος είχε ήδη κάνει την απόπειρα της εγκαταβίωσης στην Αγίου Παύλου. Αλλά ο Σπύρος, ο πατέρας του παρενέβη ανατρεπτικά. Όταν γνώρισα τον μακαρίτη τον πατέρα του στην Κεφαλλονιά, καλλιφωνότατο  με την κιθάρα του, τα τραγούδια του και την μποέμικη λεβεντιά, είπα στο Γεράσιμο όταν μείναμε μόνοι: «Κατάλαβα γιατί καθυστέρησες να χειροτονηθείς. Με τέτοιο ογκόλιθο πάλι καλά που έγινες».

Ο δρόμος από τη Δάφνη στις Καρυές είχε χιόνια και ήταν χαλασμένο το υπεραστικό λεωφορείο, που θα μας οδηγούσε στο Πρωτάτο στις Καρυές για να πάρουμε τα διαμονητήρια. Μαζί μου ο Σπύρος και ο Μιχάλης. Με την καθοδήγηση του Γεράσιμου -«ο Κύριος θα μας οδηγήσει τους είπα» με κοίταξε αμήχανα και ξαφνιασμένα για το «Κύριος» και πολλάκις μου επαναλάμβανε το «Κύριος»- ανεβήκαμε με τα χιόνια μέχρι την κορυφή του κεντρικού δρόμου και κατεβήκαμε από το μονοπάτι για Καρυές. Συντομεύσαμε έτσι αρκετά την πορεία μας στο Κουτλουμούσι. Πορτάρης ο μοναχός Γερβάσιος.

Ξεκίνησε τότε η αρχή μιας συντροφικής πορείας με δυναμική που ωρίμαζε στο χρόνο και άφησε ανεξίτηλες τις αναμνήσεις της βαθειά χαραγμένες στην υπόστασή μας. Με τις συντροφιές στα φοιτητικά σπίτια με τις ταβέρνες, με τα σοβαρά, με τις σαλότητές του και τα αστεία. Με αγρυπνίες σε αγιορείτικα μετόχια της Θεσσαλονίκης, με τις ατελεύτητες τότε πορείες μας στα μοναδικά μονοπάτια του αγιορείτικου δάσους. Σ’ ένα από αυτά με σύστησε στον τότε Όμηρο. Με επισκέψεις σε φοιτητές ή νοσοκομεία. Με τηλεφωνήματα και μακρές συνομιλίες σε νέους ανθρώπους που είχαν ανάγκη, ψυχολογικής, συναισθηματικής ή οικονομικής στήριξης.

Γνώριζα έναν άνθρωπο που δεν ενδιαφερόταν, αλλά και ούτε μεριμνούσε για ακαδημαϊκούς τίτλους, όπως και ο αδελφός του ο Θανάσης είπε στον εξόδιο αποχαιρετισμό του. Όμως ο άνθρωπος αυτός, ο Γεράσιμος, ήταν μοναδικός σε περιεχόμενο ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, προσωπικής και κοινωνικής, σε αγάπη, σε ατελεύτητη αγάπη και θυσία για τον άλλο, που μπορεί να τον έβλεπε πρώτη φορά, αλλά να τον συνόδευε στο γιατρό, στο νοσοκομείο, να τον ξενυχτούσε μετά την χειρουργική επέμβαση. Θυσιαζόταν ανιδιοτελώς, διαρκώς για τον αδελφό του. Μιλούσε με σεβασμό για τους μακαριστούς Αρχιερείς Ύδρας Ιερόθεο και Κερκύρας Πολύκαρπο και υπηρέτησε με αφοσίωση, αγάπη και σεβασμό τον χειροτονήσαντα Γέροντά του Κεφαλληνίας Σπυρίδωνα. Συναντιόταν συχνά με τον Άγιο Γέροντα Ποορφύριο και με το γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Όταν μιλούσε για τον αδελφό του το Θανάση, που τότε διέπρεπε στην Αμερική, διέκρινες στο πρόσωπό του και στη χροιά της ομιλίας του το θαυμασμό, την αγάπη και την εκτίμησή του. Καταλάβαινες όμως παράλληλα ότι στη ζωή του ο Γεράσιμος ήθελε κάτι άλλο. Με αυτά δεν είχε και δεν ήθελε να έχει σχέση, όπως και με τον κόσμο του πατέρα του τού Σπύρου, κι ας εργαζόταν στο ξενοδοχείο των γονέων του, με τους οποίους διατηρούσε σχέσεις αλληλοσεβασμού.

Ο αξιακός του κώδικας, οι στόχοι του και οι σκοποί του ήταν άλλοι. Μεταξύ γης και ουρανού. Κτιστού και ακτίστου. Φθαρτού και αιωνίου. Στην καρδιά του κατοικούσε, εκ κοιλίας μητρός, ο Χριστός. Υπεραγαπούσε την Παναγία μας και τον Άγιο Γεράσιμο. Του είπα και του επανέλαβα ότι «Δεσπότη σε έκανε η Παναγία και ο Άγιος Γεράσιμος».

Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, του γνωστού και αγνώστου, του αψηλαφήτως ψηλαφουμένου, εν ψηλαφισμώ γνωρίμου για τους πολλούς και χειροπιαστού δια χειραψιών στους ολίγους ή ελάχιστους, όπως ο Γεράσιμος, πέρασε τη ζωή του. Αυτή τη ζωή που εμείς οι πολλοί γνωρίζουμε.

Ενεδύθη το μοναχικό ένδυμα στη Μονή Κουτλουμουσίου αρχές του 1988. Συναντηθήκαμε όταν ετοιμαζόμουν να καρώ στην Αγκάραθο το Δεκέμβριο του ίδιου έτους και θυμάμαι πόσο με ενίσχυσε.

Μετά την εις Επίσκοπο χειροτονία μου, 3 Νοεμβρίου 2001, πήγε στον π. Ευμένιο. Έλαβε και πάλι το μήνυμα της αρχιερωσύνης, όπως ανέφερε στο χειροτονητήριο λόγο. Δεν επεδίωξε, ούτε στόχευσε στην αρχιερωσύνη, οι ουρανοί όμως, δια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, του διακριτικού και αποτελεσματικού, με την Ιεραρχία της εκκλησίας της Ελλάδος, τού την δώρισαν όπως και σε όλους μας. Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης Βαρθολομαίος εν Συνόδω ομίλησε εγκωμιαστικά για το πρόσωπό του, για την ευλογημένη επιλογή, για την εικόνα του Αγίου Γερασίμου που του είχε δωρήσει. Ο Γεράσιμος όμως ζούσε διαρκώς τον ουρανό στη γη. Όταν τον είδε στις φωτογραφίες Επίσκοπο ο Μανόλης μαρτύρησε τρεις-τέσσερις φορές στον παπά-Δημήτρη ότι αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται αλλού και θα φύγει σύντομα.

Πέρασε τη ζωή του μέσα στα μοναστήρια, στους καλογέρους και τις καλόγριες. Με την Παναγία και τους Αγίους. Με αυτές τις ακατάλυτες δυνάμεις του πνευματικού κόσμου, του ορατού και αοράτου, έζησε την επίγεια ζωή του και δεν γινόταν αλλιώς, παρά να γίνει σε μοναστήρι η εις ουρανούς αρπαγή της ψυχής του. Της ευλογημένης, «από το δόσιμο χωρίς μισθό»,  από την διακονία της ελεημοσύνης και της αγάπης αρπαγή της ψυχής του, στο Μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Χορτιάτη. Ο αδελφός Βαρνάβας αφειδώλευτα, όπως μας έχει συνηθίσει, μερίμνησε για τον ευπρεπισμό του αδελφού Γερασίμου.

 Ο διακονών κυρός Γεράσιμος ως λαϊκός, ως κληρικός και ως Επίσκοπος έδωσε «εξ όλης της ψυχής και εξ  όλης της καρδίας του» αυτό το μεγάλο αγιοπνευματικό μήνυμα της διαρκούς, της ακατάλυτης και ατελεύτητης μεταμορφωτικής διακονίας του κόσμου και του ανθρώπου. Είχε όμως ξεκινήσει απο τη μεταμόρφωση της υπόστασής του, της καρδιάς του, της ψυχής του, προσευχητικώς και έλκυσε έτσι τη χάρη του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Εκάρη μεγαλόσχημος την παραμονή της εκλογής του στο Αγιοπαυλήτικο μετόχι στους Θρακομακεδόνες από τον Ηγούμενο Παρθένιο, το μοναχό Γεράσιμο, παρόντων του π. Βασιλείου, του Αποστόλου και του Ηλία. 

Οι δύο επισκοπικοί λόγοι του, ο χειροτονητήριος και ο τελευταίος στην Παναγία της Φανερωμένης στη Βουλιαγμένη, με την αναφορά του στη Χριστοόραση και Χριστοαίσθηση, στην υποστατική Χάρη του Αγίου Πνεύματος στη Χάρη του Κυρίου μας που είναι ωκεανός αγάπης, μαρτυρούν τους καρπούς του μυστηρίου και του μαρτυρίου της εν Χριστώ Μεταμόρφωσης στον πάντοτε και εν παντί διακονούντα Κυρό Γεράσιμο. Στον Ιεράρχη Γεράσιμο με την αθηναγόρειο μορφή, με ασκητικό φρόνημα, τον διακονούντα εν ελέει, οικτιρμοίς και φιλανθρωπίαις.

Ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Ανδρέας Νανάκης
Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

[Πηγή: Ιστότοπος Ιεράς Μητροπόλεως Αρκαλοχωρίου, Καστελίου και Βιάννου]

Αρχιερέως Γερασίμου του Φωκά, προκάτοχοι


Γράφει, ειδικά για το Νυχθημερόν, ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Αντζουλάτος

Σημείωση: Η παρούσα συνοπτική ανάρτηση είχε ετοιμασθεί με αφορμή πανηγυριού, για την ημέρα ενθρονίσεως του νέου Μητροπολίτη μας, που θα γινόταν σήμερα, 2 Ιουλίου 2015. Το πέρασμα του αυθεντικού και θυσιαστικού παπα-Γεράσιμου στην άλλη ζωή, την αληθινή, την αιώνια, άλλαξε σχέδια και διαθέσεις. Τώρα, η ακόλουθη προδημοσίευση αφιερώνεται στην ιερή μνήμη του. Η ξαφνική άνοδος του αγαπημένου Δεσπότη μας στον Θρόνο τον επουράνιο, τον αχειροποίητο, τον άφθαρτο, μας υπενθυμίζει πως το θέλημα του Θεού είναι ανεξιχνίαστο και πως τα σχέδιά Του διαφέρουν από τα δικά μας. Αν και μας πληγώνει βαθύτατα η αγάπη του Θεού Πατέρα μας, η πίστη-εμπιστοσύνη μας στην Πρόνοια Του, είναι η παρηγοριά στο βαρύτατο πένθος μας. Εξάλλου, όπως θα έλεγαν και οι παλαιότεροι, ο Δεσπότης μας «σώθηκε», με τη διπλή έννοια της λέξης: αφενός μεν πως ο χρονικός κύκλος της επίγειας ζωής του ολοκληρώθηκε δηλαδή εξαντλήθηκε, αφετέρου δε πως η έξοδός του από τον μάταιο τούτο κόσμο, αποτέλεσε την προσωπική του ολοκλήρωση, δηλαδή σωτηρία. Προσευχητικά Τον παρακαλούμε να μη μας αφήσει ορφανούς, αλλά προσεδρεύοντας στο ουράνιο Θυσιαστήριο, να μας ευλογεί Αρχιερατικά στον δύσκολο αγώνα της καθημερινότητάς μας και να μας οδηγεί στο δρόμο της προσωπικής μας συνάντησης με τον Δημιουργό.

Επίσκοποι - Αρχιεπίσκοποι - Μητροπολίτες Κεφαλληνίας κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες

Οι πληροφορίες που έχουν διασωθεί για τους προκαθημένους της Τοπικής Εκκλησίας της Κεφαλονιάς στους δώδεκα πρώτους αιώνες μετά από την Γέννηση του Θεανθρώπου, είναι ελάχιστες. Μέχρι το έτος 1207 που ο Λατίνος κατακτητής Ματθαίος Ορσίνι κατήργησε τον ιστορικό Θρόνο, οι Επίσκοποι που μαρτυρούνται είναι μόλις δέκα. Τον Ορθόδοξο Επισκοπικό Θρόνο της Κεφαλονιάς επανίδρυσε ο Παλατινός Κόμης Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Ιθάκης, Δούκας της Λευκάδας και Δεσπότης της Ηπείρου Λεονάρδος Γ΄ Τόκκος (1448-1479), με την προσδοκία να έχει στο πλευρό του τους Ορθόδοξους υπηκόους του. Ως πρώτον Επίσκοπο των τριών νησιών, επέλεξε έναν κληρικό καταγόμενο από πλούσια και αρχοντική οικογένεια της Κεφαλονιάς. Σύμφωνα με τους Καταλόγους των Ορθοδόξων Ιεραρχών του νησιού, στον αρχιερατικό Θρόνο ο οποίος τότε τελούσε υπό την πνευματική δικαιοδοσία του Μητροπολίτη Κορίνθου, ανήλθαν οι
Επίσκοποι :
Γεράσιμος Λοβέρδος (ci.1475-1519)
Δαμιανός Λυκιαρδόπουλος (1520-1526)
Λεόντιος Λυκιαρδόπουλος (1526-1538)
Νικηφόρος Λοβέρδος (1538-1544)
Αθανάσιος Λοβέρδος (1544-1557)
Παχώμιος Μακρής (1557-1575)
Φιλόθεος Λοβέρδος (1575-1581)
Νεόφυτος Κολοκυθάς (1582-1590)
Νικόδημος Μεταξάς Α΄ (1591-1599)
Άνθιμος Αντύπας (1600-1607)
Παχώμιος Αναλυτής (1607-1621)
Παρθένιος Δοξαράς (1622-1628)

Τον Μάιο του 1628 ο Νικόδημος Β΄ Μεταξάς κατόρθωσε, χάρη στην προσωπική του φιλία με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλο Λούκαρη, να αυτονομηθεί η Επισκοπή από τον Κορίνθου και να ανυψωθεί σε Αρχιεπισκοπή Κεφαλληνίας, Ζακύνθου, Ιθάκης και Στροφάδων. Την ιστορική Καθέδρα της εκκλησιαστικής επαρχίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κόσμησαν διαδοχικά οι
Αρχιεπίσκοποι :
Νικόδημος Β΄ Μεταξάς (1628-1646)
Τιμόθεος Σοπραμάσαρος (1646-1647)
Μακάριος Πανάς (1647-1652)
Ιερεμίας Περιστιάνος (1652-1662)
Παΐσιος Χοϊδάς (1662-1683)
Τιμόθεος Τυπάλδος (1684-1718)
Αγάπιος Λοβέρδος (1718-1727)
Σωφρόνιος Ρωμαντζάς (1727-1731)
Σεραφείμ Άννινος (1732-1745)
Αβράμιος Μελισσηνός (1745-1759)
Σωφρόνιος Κουτούβαλης (1759-1782)
Γεράσιμος Κλαδάς (1782-1783)
Ιωαννίκιος Άννινος (1783-1799)

Τον Σεπτέμβριο του 1799 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεόφυτος Ζ΄ ανύψωσε την Αρχιεπισκοπή σε Μητρόπολη. Με ψήφισμα της Γερουσίας του Ιόνιου Κράτους τον Δεκέμβριο του 1818, από την ενιαία Μητρόπολη αποσπάσθηκαν η Ζάκυνθος (με τα Στροφάδια) και η Ιθάκη. Κατά τα χρόνια της Αγγλικής Κατοχής την Κεφαλονιά διαποίμαναν οι
Μητροπολίτες :
Ιωαννίκιος Άννινος (1799-1817)
Παρθένιος Μακρής (1821-1842)
Σπυρίδων Κοντομίχαλος (1842-1873)

Στην Εκκλησιαστική αφομοίωση των Επτανήσων από την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος (Ιούλιος 1866), θεσπιζόταν στα Ιόνια νησιά ο τίτλος του Αρχιεπισκόπου. Έτσι μετά τον θάνατο του Κοντομίχαλου την Τοπική Εκκλησία του νησιού μας διοίκησαν οι
Αρχιεπίσκοποι :
Σπυρίδων Κομποθέκρας (1874-1877)
Γερμανός Καλλιγάς (1884-1889)
Γεράσιμος Δόριζας (1893-1901)

Με νόμο της Ελληνικής Πολιτείας τον Ιανουάριο του 1900, ορίσθηκε ο τίτλος του Μητροπολίτου μεν για τον ποιμενάρχη των Αθηνών, του δε Επισκόπου για όλους τους υπόλοιπους ποιμενάρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας. Με τον αυτόν τον τίτλο ανήλθε στον Αρχιερατικό Θρόνο της Κεφαλονιάς ο
Επίσκοπος :
Δαμασκηνός Πολυδώρου (1901-1922)

Τον Ιούλιο του 1922 οι Επισκοπές μετονομάσθηκαν σε Μητροπόλεις και ο Θρόνος των Αθηνών σε Αρχιεπισκοπικό. Τα τελευταία εκατό χρόνια την Κεφαλονιά εποίμαναν οι
Μητροπολίτες :
Δαμασκηνός Πολυδώρου (1922-1933)
Γερμανός Ρουμπάνης (1934-1951)
Ιερόθεος Βουής (1951-1965)
Προκόπιος Μενούτης (1965-1982)
Σπυρίδων Καλαφατάκης (1984-2015)

Ο πολύκλαυστος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κυρός Γεράσιμος Φωκάς (31 Μαΐου – 22 Ιουνίου 2015), τριακοστός έκτος στον κοινά αποδεκτό Κατάλογο των Αρχιερέων του Ορθόδοξου Θρόνου του νησιού από την ανασύστασή του, ήταν ο τέταρτος Γεράσιμος. Προηγήθηκαν τρεις σπουδαίοι Ιεράρχες, ο Γεράσιμος Λοβέρδος (ci.1475-1519), ο Γεράσιμος Κλαδάς (1782-1783) και ο Γεράσιμος Δόριζας (1893-1901) για τους οποίους η Ιστορία έχει διασώσει κρίσεις και αξιολογήσεις πολύ επαινετικές. Ο Γεράσιμος ο Δ΄ υπήρξε, πανθομολογουμένως, ακάματος και καταξιωμένος εργάτης του Ευαγγελίου, όπως αποκαλύπτουν τα αμέτρητα έργα φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας των εικοσιέξι χρόνων της ιερατικής του διακονίας, αλλά και της προγενέστερης θυσιαστικής παρουσίας του ανάμεσά μας. Ακράδαντα πιστεύουμε πως η ποιμαντορία του, δηλαδή η φροντίδα του για τις ψυχές των κατοίκων της Κεφαλονιάς και των όπου γης πνευματικών του παιδιών, τελείται πλέον με ξεχωριστή παρρησία σε ουράνιες κλίμακες. Να έχουμε την ευχή Του.


Υ.Γ. Από τις παραπάνω αναγραφές αρχιερατείας καθενός Ποιμενάρχη, αυτές των τεσσάρων διαδόχων του Γερασίμου Λοβέρδου είναι επισφαλείς, ενώ ορισμένες από τις χρονολογικές ενδείξεις της Ενετοκρατίας παρουσιάζουν διαφοροποιήσεις σε σχέση με τις μέχρι σήμερα δημοσιευμένες. Οι αναθεωρήσεις, όπως αυτές προκύπτουν από αρχειακές έρευνες των τελευταίων ετών, θα ανακοινωθούν αναλυτικά στο ενδέκατο Πανιόνιο Συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί προσεχώς στην Κεφαλονιά.

Κυκλοφορήθηκε το 134ο τεύχος του περιοδικού "Σύναξη"

Έφθασε ώς εμάς πριν από λίγες ημέρες το νέο, 134ο, τεύχος του περιοδικού ΣΥΝΑΞΗ, με γενικό τίτλο "Θερινές Διαδρομές 2015"

Πρόκειται για ένα επιπλέον μεστό περιεχομένου τεύχος, όπου συμπυκνώνεται ό,τι αριστότερο δύναται να παράσχει σήμερα στον κόσμο μας η θεολογική σκέψη, έναν κόσμο που έχει ανάγκη λόγο καίριο, παρηγορητικό και ελπιδοφόρο. Αξίζει να γνωρίσουν οι αναγνώστες μας τα περιεχόμενα:  

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ... σελ. 3

ΜΥΡΤΩ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ 
«Κλέπται ψυχῶν»: Ἡ παράνομη διακίνηση ἀνθρώπων ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ Δευτερονομίου 24:7 ... σελ. 4

ΕΛΕΝΗ ΤΑΜΑΡΕΣΗ 
Συνέδριο τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης ... σελ. 22

Δ. ΜΟΣΧΟΣ 
Συλλογικὸ χάρισμα, σύνοδοι καὶ ἑνότητα κατὰ τὴ μέση καὶ ὕστερη περίοδο τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας ... σελ. 23

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ 
Τὸ τραῦμα καὶ τὸ μαρτύριο ... σελ. 37

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΗΤΡΑΛΕΞΗΣ 
Ἐπιστροφὴ στὴν παράδοση: τὸ ἔγγαμο τῶν ἐπισκόπων ... σελ. 50

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΥΡΟΥ 
Κοινοτικὴ θεραπεία χρηστῶν καὶ τὸ Ὀρθόδοξο κοινοβιακὸ μοντέλο ... σελ. 61

ΤΟΡΣΤΑΪΝ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΟΛΛΕΦΣΕΝ 
Ἁγιογραφώντας τὴν εἰκόνα τοῦ ἀόρατου Θεοῦ ... σελ. 69

ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΧΟΣΕ ΤΣΑΜΙΣΤ
Ἡ σύγχρονη ἑρμηνευτικὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰκόνας ... σελ. 77

ΝΙΚ. ΜΠΕΡΝΤΙΑΓΙΕΦ
Ἡ πνευματικὴ κατάσταση τοῦ συγχρόνου κόσμου... σελ. 82

ΔΑΥΪΔ ΜΠΑΚΑΣ 
Ὄμορφες ἧττες (ποίημα) ... σελ. 96

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ 
Γνωμοδότηση γιὰ τὴ μέλλουσα Σύνοδο ... σελ. 97

Τὸ Βιβλίο ... σελ. 102

Οἱ συνεργάτες τοῦ 134ου τεύχους ... σελ. 109