e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

35 φωτοστιγμιότυπα από τη Χειροτονία του Επισκόπου Φωτικής κ. Διονυσίου

  Σήμερα το πρωί, Μητροπολιτικός Ναός Αγίου Νικολάου Καισαριανής
   Φωτογραφίες: Νίκος Κεφαλληνός και Π.Κ. 


Εάν μία φωτογραφία ισούται με 1.000 λέξεις, τότε οι τριανταπέντε φωτογραφίες της σημερινής ανάρτησης αποτελούν ευανάγνωστο κείμενο 35.000 λέξεων.
Μόλις επιστρέψαμε από την Χειροτονία του πολύ αγαπητού και σεβαστού μας Επισκόπου Φωτικής κ. Διονυσίου (κατά κόσμον Δημητρίου Σιφναίου) και Σάς κάνουμε μέτοχους της μεγάλης Χαράς μας!
Ένας αξιότατος και ταπεινός Επίσκοπος προστίθεται στον κατάλογο των σύγχρονων Εκκλησιαστικών Πατέρων, ο οποίος -είμαστε πεπεισμένοι προς τούτο- θα δικαιώσει τις προσδοκίες όλων εκείνων, που πίστεψαν στην αξία της καλοσύνης του, τόσο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, όσο και του ευσεβούς λαού μας, ο οποίος συνέρρευσε σήμερα και κατέκλυσε κυριολεκτικά κατά πολλές εκατοντάδες  τον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Καισαριανής, επισφραγίζοντας με τις ουρανοκήκεις ιαχές και τα χειροκροτήματά του το διαπιστωτικό και ευχετικό "Άξιος" προς τον νέο γλυκύτατον Επίσκοπο!
π. Π.Κ.


 

































































Ετοιμάζεται μια επόμενη, σχετική δημοσίευση με videos από τη Χειροτονία. Μείνετε συντονισμένοι κοντά μας!

Ο Χειροτονητήριος Λόγος του νέου Επισκόπου Φωτικής Διονυσίου

 Συμβαίνει τώρα 
 στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Καισαριανής


«Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 1, 3).

«Χάριν ἔχω τῷ ἐνδυναμώσαντί με Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ὅτι πιστόν με ἡγήσατο, θέμενος εἰς διακονίαν» (Α΄Τιμ. 1, 12).

«Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 1, 3).

«Χάριν ἔχω τῷ ἐνδυναμώσαντί με Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ὅτι πιστόν με ἡγήσατο, θέμενος εἰς διακονίαν» (Α΄Τιμ. 1, 12).

Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ θεορρήμονος Παύλου πρός τόν μαθητήν του καί ἐπίσκοπον τῆς Ἐφέσου Τιμόθεον ἔρχονται εἰς τά χείλη μου κατά τήν ὥραν ταύτην, Σεβασμιώτατε Γέροντα Ἅγιε Ζακύνθου, Σεβασμιώτατε ποιμενάρχα τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως Ἅγιε Καισαριανῆς, Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία, τίμιον πρεσβυτέριον καί Χριστοῦ Διακονία, φιλόχριστε λαέ, ἐνῷ ἐγγίζει ἡ στιγμή τῆς ἐπικλήσεως καί ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἐπί τῇ εἰς Ἐπίσκοπον προαγωγῇ καί χειροτονίᾳ μου.

Ἐκ τῶν ἐγκάτων τῆς ἐκ συγκινήσεως ἀμέτρου συντετριμμένης καί τεταπεινωμένης καρδίας μου, νοεράν εὐγνωμοσύνης θυσίαν ἀναφέρω τῇ τρισηλίῳ Θεότητι. «Εὐλογήσω τόν Κύριον ἐν παντί καιρῷ», καθώς ψάλλει ἡ πνευματοκίνητος λύρα τοῦ προφήτου, διά πάσας τάς ἐνεργείας καί τάς δωρεάς, ἅς ὑπερεκένωσεν εἰς ἑμέ τόν ἀνάξιον δοῦλον του, ἐξαιρέτως διά τήν ἄφατον πρός με εὐσπλαχνίαν καί τήν ἱεράν καί φοβεράν ἡμέραν καί ὥραν ταύτην, καθ’ ἥν ἵσταμαι πρό τῶν πυλῶν τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου καί καλοῦμαι ἵνα διά τῶν τιμίων χειρῶν τῆς Ὑμετέρας πολυσεβάστου Σεβασμιότητος καί τῶν συνιερουργούντων διακεκριμένων Ἀγίων Ἀρχιερέων, λάβω τό μέγα τῆς Ἀρχιερωσύνης χάρισμα. «Καί χάριν ἔχω τῷ ἐνδυναμώσαντι με Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» ὅτι ἀπείρῳ Αὐτοῦ ἐλέει, ἐπεῖδεν ἐπί τήν ἐμήν ἀναξιότητα κατά τάς προλαβούσας ἡμέρας καί διά τῆς τιμίας ψήφου Ὑμῶν καλοῦμαι σήμερον, ἵνα χειροτονούμενος καταστῶ ἐπίσκοπος τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης ἐπισκοπῆς Φωτικῆς, ἐπισκοπῆς τῆς νῦν Μητροπόλεως Παραμυθίας, Φιλιατῶν, Γηρομερίου καί Πάργας, ἡ ὁποία δέχθηκε τόν Χριστιανισμόν ἀπό τούς πρώτους αἰώνας μέ ἐπισκόπους πού συμμετείχαν σέ οἰκουμενικές καί τοπικές συνόδους ἐκ τῶν ὁποίων ὁ Ἁγιος Διάδοχος εἶναι γνωστός ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους νηπτικοὺς πατέρας, ποὺ ἐπηρέασε θετικὰ τὴν μοναστικὴν καὶ πνευματικὴν παράδοσιν καὶ πλούτισε τὴν  ἡσυχαστικὴν καὶ θεολογικὴν γραμματείαν τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅταν κανείς αἰσθάνεται τόν Θεόν νά κατέρχεται ἐν πυρί καί νά διέρχεται πλησίον του, δέν δύναται νά ὁμιλῆ. Αὐτός μᾶλλον ὀφείλει νά σιωπᾶ ἤ νά κλαίῃ. Ἐπειδή, λοιπόν, αὐτήν τήν συγκλονιστικήν στιγμήν αἰσθάνομαι, μέ τήν χάριν τοῦ Κυρίου, τόν Ὕψιστον καί Παντοδύναμον Θεόν νά συγκαταβαίνη καί νά ἔρχεται ἐπ’ ἑμέ, συγχωρήσατέ με ἄν δέν δυνηθῶ νά εἴπω τά πρέποντα κατά τήν ἱεράν αὐτήν ὥραν. Ἀληθινά ἡ ἀνθρωπίνη φύσις μου δέν ἔχει τήν δύναμιν νά ἀνθέξη εἰς τό θαῦμα, νά τό συλλάβη, νά τό ζήση, νά τό ἐκφράση. Ἐν ταπεινώσει πολλή καί βαθεία, εὐλογῶ καί δοξάζω τόν Κύριον, συγχρόνως δέ καί παρακαλῶ μεθ΄ Ὑμῶν καί πάντας τούς παρισταμένους κατά τήν φρικτήν δι’ ἐμέ ὥραν ταύτην, ὅπως μεγαλύνωσιν σύν ἐμοί καί ὑψώσωμεν τό ὄνομα αὐτοῦ ἐπί τό αὐτό, δι’ ὅσα θαυμαστά καί ἔνδοξα ἐργάζεται εἰς τόν δοῦλον του. Ἐν ταυτῷ ὅμως καί συνέχομαι φόβῳ καί τρόμῳ ἀφορῶν εἰς τό μέγα τῆς Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα καί ἀναλογιζόμενος τό βάρος τῶν ἐκ τούτων εὐθυνῶν καί δή κατά τάς κρισίμους ἡμέρας ταύτας, τάς ὁποίας καλοῦμαι νά ἐπωμισθῶ.

Ἐμβλέπων ὅμως εἰς ἐμαυτόν καί διερευνῶν τά κατ’ ἐμέ, οὐδέν ἄλλον διαπιστῶ, εἰ μή ἀσθένειαν καί ἀδυναμίαν εἰς τό ὑποβαστᾶσαι τό βάρος τῶν εὐθυνῶν τοῦτων. Ἀλλ’ ἐν τῷ πελάγει τῶν τοιούτων σκέψεων καί ἀποριῶν μου περιδινούμενος ἀκούω τήν φωνήν τοῦ καλοῦντος με Θεοῦ ἐνηχοῦσαν ἐν ἐμοί καί λέγουσα πρός με, «μετά σοῦ ἐγώ εἰμί, μή φοβοῦ», ἔτι δέ «οὐ μή σέ ἀνῶ οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω». Διά τοῦτο στοχάζομαι ταπεινῶς καί στοχαζόμενος ἀναφωνῶ «τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκέ μοι; Τάς εὐχάς μου τῷ Κυρίῳ ἀποδώσω» (Ψαλμ. ΡΙΓ΄ 3). «Εὐλογητός εἶ Κύριε, ὁ Θεός τῶν πατέρων ἡμῶν, ὁ ὑπερύμνητος και ὑπερυψούμενος εἰς τούς αἰώνας καί εὐλογημένον τό ὄνομα τῆς δόξης Σου» (Δαν. 3, 52). Παιδιόθεν ὁ Θεῖος δάκτυλός Σου, Κύριε, κηδεμονεύει τά σκιρτήματά μου. Εἰς οὐδέν μέ ὑστέρησεν ἡ στοργική πρόνοία Σου.

Ἦσαν σαφῆ τά δείγματα τῆς εὐδοκίας τοῦ Κυρίου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τῇ σμικρότητά μου καί «πιστόν με ἡγήσατο», ἵνα ἐμβάλῃ εἰς ἐμέ ἔμφυτον τήν κλίσιν πρός τήν ἱερωσύνην καί διά θαυμαστῆς κλήσεως μέ καλέσῃ εἰς τήν διακονίαν τοῦ ἁγίου Θυσιαστηρίου. Δόξα Αὐτῷ πάντων ἕνεκα, τῷ εἰπόντι «οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς» (Ἰωάν. 15, 16). Κλίνων γόνυ εὐλαβῶς ἐνώπιον τοῦ οὕτως εὐδοκήσαντος Μεγάλου Ἀρχιερέως καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέομαι ἐκ βαθέων, ὅπως ἡ ἱερατεία μου εὐμενῶς κριθῇ παρ’ Ἐκείνου Ὅστις μέ ἐκάλεσε καί «πιστόν με ἡγήσατο», καί ἵνα διά τοῦ ἐλέους Αὐτοῦ βεβαιώσῃ τήν καρδίαν μου ὅτι «ἡ χάρις Αὐτοῦ εἰς ἐμέ οὐ κενή ἐγεννήθη» (Α΄ Κορ. 15, 10). Ἐπί τῇ ἐλπίδι δέ ταύτῃ δέχομαι σήμερον καί τήν ὑψίστην κλῆσιν εἰς τόν ὑπερμέγιστον βαθμόν τῆς Ἀρχιερωσύνης.

Ἀποδέχομαι τήν τιμήν καί τήν διακονίαν τοῦ Ἐπισκόπου, ὅπως ἐπέτρεψεν ὁ «θέμενος εἰς διακονίαν» Κύριος, πείθομαι τῷ θείῳ βουλήματι, καί ἐν ἐπικλήσει τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος προσέρχομαι ἵνα θέσω τόν τράχηλόν μου ὑπό τόν χρηστόν ζυγόν τοῦ αἰωνίου Ἀρχιερέως τοῦ «πάντοτε ζῶντος εἰς τῷ ἐντυγχάνειν ὑπέρ ἡμῶν» (Ἐβρ. 7, 25). «Προσέρχομαι μετά παρρησίας τῷ Θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβω ἔλεον καί χάριν εὕρω εἰς εὔκαιρον βοήθειαν» (Ἐβρ. 4, 16). «Προσέρχομαι ἐν καρδίᾳ συντετριμένῃ καί τεταπεινωμένῃ» (Ψαλμ. Ν’), ἵνα δεχθῶ τήν τῆς Ἀρχιερατείας χάριν, καί ἵνα «ἐπιβάλω τήν χείρα ἐπ’ ἄροτρον, μή βλέπων εἰς τά ὀπίσω» ἀλλά «τά μέν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δέ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος» (Φιλιπ. 3, 14).

Ἐπωμιζόμενος δέ τήν ἀρχιερωσύνην ὡς «ἔργον» (Α΄ Τιμ. 3, 1) καί δή ἐπιθυμῶν «καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τάς ἀναγκαίας χρείας», ὡς ποιμήν μεριμνῶν διά τά «καλά καί ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις» (Τίτ. 3, 8, 14), διακατέχομαι ὑπό τοῦ φρονήματος καί τοῦ χρέους τοῦ ποιμαντορικοῦ, ὅπως «μή δώσω ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου καί τοῖς βλεφάροις μου νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις μου», διά νά ἀνταποκρίνομαι εἰς τό καθῆκον ὑπέρ τῶν πεπιστευκότων ἤδη εἰς τήν διακονίαν μου πνευματικῶν ἀδελφῶν «ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν».

Καί νῦν καιρός τοῦ εὐχαριστῆσαι. Ἐκφράζω τήν ἐκ βαθέων εὐγνωμοσύνη καί τάς ἀπείρους εὐχαριστίας μου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμον διά τήν ἐν ἔργῳ πατρικήν ἀγάπην καί τήν εὐμενήν εἰσήγησιν Αὐτοῦ διά τήν εἰς Ἐπίσκοπον ἀνάδειξίν μου.

Εὐχαριστῶ Ὑμᾶς Σεβασμιώτατε Γέροντά μου, Ἅγιε Ζακύνθου δι’ ὅλα ὅσα ὑπέρ ἐμοῦ ἐλαλήσατε καί ἐπράξατε «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός». Διά βίου θά εἶμαι εὐγνώμων τῆς εὐδοκίας καί τῆς εὐεργετικῆς πατρικῆς Σας στοργῆς. Τά ἔτη τῆς διακονίας μου πλησίον σας ἐσφράγισαν καθοριστικῶς τήν ζωήν μου, πολλά διδαχθέντος ἐκ τῆς μεγάλης πείρας καί σοφίας Σας. Υἱϊκῶς εὔχομαι ὁ Θεός νά Σᾶς χαρίζῃ ὑγείαν, δύναμιν καί μακροημέρευσιν.

Ὡσαύτως μετ’ εὐγνωμοσύνης ἀπείρου μνημονεύω τοῦ σήμερον εἰς τήν χαράν μου μετέχοντος Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μου Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ κ. Δανιήλ. Ἡ δεκαετής παρ’ αὐτῷ διακονίᾳ ἐσημάδεψεν τήν ἱερατικήν μου συνείδησιν καί ἐσφυρηλάτησεν τήν ἀγάπην μου καί τήν ἀφοσίωσίν μου πρός τή τοπικήν Ἐκκλησίαν. Πολλά ἐδιδάχθην ἐκ τῆς ἀγαθῆς καί ἀκάκου καρδίας του καί τῶν ταλάντων, μεθ’ ὧν ἐπροίκισεν αὐτόν ὁ Πανάγαθος. Σᾶς εὐχαριστῶ καί Σᾶς εὐγνωμονῶ.

Συμπαραστάτες στήν προσωπικήν μου Πεντηκοστή ἡ χορεία τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων συλλειτουργῶν καί συμπροσευχομένων. Μέ τιμᾶ ἡ παρουσία τους καί μέ ἐνισχύει ἡ προσευχή τους εἰς τήν νέαν μου διακονίαν.

Ὁ νοῦς τώρα μου στρέφεται εἰς τήν μονήν τῆς μετανοίας μου, τήν Ἱερᾶν Μονήν Πεντέλης. Τόν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Θερμοπυλῶν κ. Ἰωάννην καθηγούμενον καί τούς πατέρας αὐτῆς. Τούς εὐχαριστῶ διά τήν ἀγάπην των.

Ἐκ καρδίας εὐχαριστῶ τόν ἱερόν κλῆρον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας διά τήν ἀδελφικήν συνεργασίαν καί ἀγάπην ἐξαιρέτως δέ τούς ἀγαπητούς ἀδελφούς Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην κ. Ἀναστάσιον Τασόπουλον πρωτοσύγκελλον, Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην κ. Καλλίνικον Νικολάου ἱεροκήρυκα, Αἰδεσιμολογιωτάτους Πρωτοπρεσβυτέρους κ. Εὐστάθιον Ἀρκαμούζην προϊστάμενον τοῦ Μητροπολιτικοῦ μας Ἱεροῦ Ναοῦ, κ. Μιχαήλ Πετρόπουλον ἐφημέριον, τούς ἱεροψάλτας καθῶς καί τόν πιστόν λαόν. Συγκινοῦμαι διότι ἡ τόσον μακρά συνεργασία μας τερματίζεται θείῳ βουλήματι σήμερον. Ὁ χωρισμός ὅμως αὐτός κατά τόν λόγον τοῦ Ἀπ. Παύλου, γράφοντας πρός τούς Θεσσαλονικεῖς, θά εἶναι «προσώπῳ οὐ καρδίᾳ» (Α΄ Θεσ. 2, 17).

Εὐχαριστίες ἐκφράζω πρός τόν καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου Ζακύνθου, Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην κ. Διονύσιον Λιβέρην, Τόν Γενικόν Ἀρχιερατικόν Ἐπίτροπον Αἰδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτερον κ. Παναγιώτην Καποδίστριαν, τόν κλῆρον καί τόν λαόν τῆς μυροβόλου νήσου Ζακύνθου, συγγενεῖς καί μή. Ὅλους τούς εὐχαριστῶ καί τούς εὐγνωμονῶ.

Ἐπιτρέψατέ μου νά στρέψω εὐλαβῶς τόν νοῦν μου πρός τήν θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν καί τούς κατά σάρκα γονεῖς μου Γεώργιον καί Ἰωάνναν ἐκ τῶν ὁποίων παιδιόθεν τό σέβας, τήν εὐλάβειαν, τήν πίστιν ἀλλά καί τήν ἔφεσιν πρός τήν ἱερωσύνην ἐδιδάχθην. Ἄς εἶναι αἰωνία καί μακαρία ἡ μνήμη αὐτῶν.

Ἐξαιτοῦμαι τάς πρεσβείας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς μόνης παρηγορίας καί παραμυθίας μου. Τάς ἱκεσίας τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Νικολάου ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ, Διονυσίου ἐπισκόπου Αἰγίνης προστάτου καί πολιούχου τῆς νήσου Ζακύνθου καί Διαδόχου ἐπισκόπου Φωτικῆς.

Ἰδού ὅμως Σεβασμιώτατε Γέροντα, τό Πανάγιον Πνεῦμα «ὑπερίπταται ἤδη ἐπ’ ἐμέ ὡσεί γλώσσα πυρός» (Πράξ. 2, 3) διά νά θεραπεύσῃ τά ἀσθενῆ καί νά ἀναπληρώσῃ τά ἐλλείποντα. «Συγκαταψηφίσατέ με μετά τῶν ἔνδεκα» (Πράξ. 1, 26), «ἀναζωπυρώσατε τό χάρισμα» (Β΄ Τιμ. 1, 6).

Καί εὔχεσθε ὅπως τό διδόμενον τάλαντον πολλαπλασιάσω ὡς καλός οἰκονόμος καί ἐκείνην τήν ἡμέραν μετά τόκου ἀποδώσω, ὅπως ἀκούσω κἀγώ τῆς μακαρίας φωνῆς: «Εὐ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ, ἐπί ὁλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω. Εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου» (Ματθ. 25, 21).

ΑΜΗΝ!