e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Παιδικές φωνές μάς φέρνουν στο 2010





Μάς τα "είπαν" τα Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς, σήμερα το πρωί, αγνές παιδικές φωνούλες και Σάς τα μεταφέρουμε αυτούσια! Και μαζί τις εγκάρδιες ευχές μας για ό,τι υψηλότερο και επωφελέστερο στην ψυχή, τις οικογένειες, την κοινωνία, τον κόσμο μας!
2010 ευχές - προσευχές για όλους Σας!!!

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Δύο ποιήματα με άρωμα Χριστουγέννων


Εικόνα: Χριστουγεννιάτικο Δείπνο. Έργο Φωτεινής Στεφανίδη.


Τάκης Βαρβιτσιώτης
Χριστούγεννα

Χριστούγεννα άφωνα και παγωμένα

Έθαψαν το μαντήλι της μητέρας
Που σκούπιζε τα μάτια τους κάθε πρωί
Το μαντήλι το λεκιασμένο απ' το αίμα

Το σπίτι έρημο αγρυπνεί
Τ' αδέρφια παίζουνε κρυφτούλι

Η νύχτα φθάνει επίβουλη κρυφή

Οι ίσκιοι κατεβαίνουνε πάνω στους τοίχους
Όλο και κατεβαίνουν
Και τ' αδέρφια τους μετρούνε
Τους μετρούν και κλαίνε

[Από την ποιητική συλλογή: Το ξύλινο άλογο (1955)]


Ζωή Καρέλλη
Το ταξίδι των μάγων

Έπρεπε νάμαστε τρεις.
Αν δεν ήταν τόσο σκοτάδι,
θα καταλάβαινα ίσως, γιατί
έχω μείνει τόσο μονάχος.

Πόσο έχω ξεχάσει.
Πρέπει απ' αρχής πάλι το ταξίδι
ν' αρχίσει.
Πότε ξεκινήσαμε, τότε, οι τρεις;
Ή μήπως, κάποτε, είχαμε ανταμώσει...
Μαζύ πορευτήκαμε ένα διάστημα,
όσο μας οδηγούσε άστρο λαμπρό.
Αυτό άλλαξε την οδό ή εγώ
τίποτα πια να δω δεν μπορώ;
Πού βρίσκομαι τώρα, σε τέτοιον καιρό,
σκληρό, ανένδοτο, δύσκολο,
εγώ, ανήσυχος, βιαστικός.
Μήπως κι' η ώρα πλησίασε;
Πού να το ξέρω!

Πού είναι τα δώρα;
είχαμε τότε τοιμάσει δώρα
ήμερα, ήσυχα
δώρα ημών των ταπεινών, χρυσόν
λίβανον και σμύρναν άλλοτε
με θαυμασμό κι' ευλάβεια τού φέρναμε.

Τώρα σ' αυτόν τον καιρό
σίδερο, κεραυνό και φωτιά.

Ήμασταν τρεις,
τώρα κανέναν άλλον δε βλέπω
κι' αισθάνομαι τα χέρια μου
πότε άδεια, πότε βαριά.
Βασιλείς τότε προς τον βασιλέα
του κόσμου, τώρα κανείς
δε βασιλεύει με βεβαιότητα.
Σκοτάδι βαρύ. Ποιος μ' οδηγεί;
Δίχως συντροφιά,
δίχως άστρο κανένα πηγαίνω.
Μόνη προσφορά, η μεγάλη που γνωρίζω,
συμφορά της στέρησής Του.
Τι να προσφέρω σημάδι ευλάβειας
κι' υποταγής; Εμείς, άνθρωποι
της παράφορης τούτης εποχής,
τι μπορούμε, δικό μας, ευτυχείς
να Του δώσουμε; Είναι ανάγκη
να βρούμε την προσφορά.
Τίποτα δεν προσφέρει της ψυχής μας
ο τόσος αγώνας.
Χρυσόν, λίβανον και σμύρναν
άλλοτε, δώρα απλά.
Μας παιδεύει η ασυμπλήρωτη προσφορά.
Τώρα που πορεύομαι στο σκοτάδι,
χωρίς τη χαρά των δώρων, μονάχος,
δεν έχω παρά τον εαυτό μου να δώσω.

Εν συντριβή βαδίζοντα.

[Από την ποιητική συλλογή: Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα (1955)]

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Η οικογενειακή γιορτή του Μουσικοχορευτικού Συγκροτήματος "Υακίνθη"















Απόψε είχαμε τη χαρά να παρευρεθούμε στην οικογενειακή γιορτή της ΥΑΚΙΝΘΗΣ, του Παραδοσιακού Μουσικοχορευτικού Συγκροτήματος που ίδρυσε το 1995 ο συμπολίτης μας εκπαιδευτικός Νίκος Αρβανιτάκης κι έκτοτε έχει καταστεί μήτρα Πολιτισμού για την περιφέρεια και το νησί της Ζακύνθου.
Στο κέντρο της όμορφης αυτής συνάντησης ήταν η πατροπαράδοτη Κουλούρα των Χριστουγέννων, την οποία ευλόγησε κι έκοψε ο προσκεκλημένος Εφημέριός μας π. Παναγιώτης Καποδίστριας, ο οποίος εξήρε την όλη παρουσία της "Υακίνθης" στα πολιτιστικά δρώμενα της Ζακύνθου. Με την ευκαιρία τόνισε τη σημασία των Χριστουγέννων στη ζωή του σύγχρονου, αποπροσανατολισμένου ανθρώπου και την αναγκαιότητα της επιστροφής του Χαμόγελου στην καθημερινότητά του.
Ακολούθως ο παριστάμενος Δήμαρχος Αρκαδίων Στέλιος Μποζίκης συγχάρηκε τους συντελεστές της "Υακίνθης", ανακοινώνοντας επίσημα, ότι "το σπίτι της Υακίνθης" τον επόμενο μήνα θα είναι έτοιμο, στον πρώτο όροφο του Γυμνασίου Βανάτου, έκτασης 200 τ.μ.
Στη συνέχεια, παλαιά και τωρινά μέλη του Συγκροτήματος έσυραν τον Χορό, σκορπίζοντας κέφι κι ευχές σε όλους, όπως μαρτυρά το παραπάνω σχετικό φωτορεπορτάζ της Αθηνάς Στραβοπόδη.

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Η Σύναξη της Παναγίας 2009 και τα ονομαστήρια του Εφημερίου














Ως γνωστόν, σήμερα η Εκκλησία μας πραγματοποιεί λατρευτική / ευχαριστιακή Σύναξη για την τιμή της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία είχε κεντρικό ρόλο στην Ενανθρώπηση του Λόγου.

Σήμερα ανά την Ορθοδοξία τελείται θεία Λειτουργία προς τιμήν της, ενώ, όσον αφορά στους Ζακυνθινούς, άγουν τα ονομαστήριά τους οι ονομαζόμενοι "Παναγιώτης" και "Παναγιώτα". Κατά συνέπειαν έχει τα ονομαστήριά του και ο Εφημέριός μας, ο οποίος όμως -λόγω πολύ πρόσφατου πένθους- δεν εορτάζει, αλλά δέχτηκε ευχές από τους ενορίτες του μονάχα στο πέρας της Λειτουργίας στον ναό της Φανερωμένης Μπανάτου.

Όμως, αργότερα στο Πρεσβυτέριο, τιμήθηκε με την επίσκεψη του Σεβ. Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου, του παρεπιδημούντος Σεβ. Μητροπολίτη Θηβαΐδος κ. Πορφυρίου (του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας) και άλλων κληρικών και λαϊκών - στελεχών της Μητρόπολης Ζακύνθου, για να τού ευχηθούν.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Γιορτάζοντας Χριστούγεννα στο Μπανάτο





























Μεγάλες και κατανυκτικές στιγμές βιώνουν οι απανταχού Χριστιανοί κατά τον σημερινό εκκλησιασμό τους επί τη "μητροπόλει των εορτών", ως λέγεται η εορτή των Χριστουγέννων. Μετέχουν βιωματικά στο Μυστήριο της Ενανθρώπησης του Λόγου του Θεού και στο κοινό Ποτήριο της Θείας Ευχαριστίας, ενώ ανταλλάσσουν χαιρετισμό κι ευχές αγάπης με τους φίλους, τους γνωστούς ή τους οικείους στο πίστευμα.

Οι παραπάνω χαρακτηριστικές φωτογραφίες προέρχονται από τον σημερινό εκκλησιασμό στην Ενορία μας, στον ναό της Φανερωμένης Μπανάτου.

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Τα Κάλαντα από τη Φιλαρμονική του Δήμου Αρκαδίων




Ημέρα τραγουδιών και καλάντων σήμερα ενόψει της Μεγάλης Εορτής και πολύ ευχαρίστως δίνουμε χώρο στην 40μελή (επί συνόλου 70 μελών!!!) Φιλαρμονική του Δήμου Αρκαδίων (του Δήμου μας) να μάς πουν τα Κάλαντα των Χριστουγέννων.
Διευθύνει επάξια η φιλοπρόοδη συμπολίτισσά μας Μαέστρος κ. Κατερίνα Γιακουμέλου!

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος: "Γεγονός των γεγονότων τα Χριστούγεννα"



ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β΄
ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΤΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Προς το Τίμιο Πρεσβυτέριο, τις Μοναστικές Αδελφότητες
και τον Ευγενή Λαό της καθ’ ημάς Επαρχίας

«Αγαλλιάσθω η κτίσις, κτίζεται γαρ ο Κτίστης, και ο προών νυν πρόσφατος, γνωρίζεται Θεός (…)»


Είναι λόγια του Υμνογράφου της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η χαρά ξεχειλίζει αυτές τις μέρες και από τους ύμνους της Εκκλησίας μας και από τις ψυχές μας. Διότι όλοι συναισθανόμαστε, ότι η Ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού αποτελεί το σημείο στροφής του ανθρώπου και της ιστορίας του σε νέα πραγματικότητα ποιοτικότερη και ουσιαστικότερη.

Η αρίθμηση των χρόνων μας «προ Χριστού» και «μετά Χριστόν» δεν είναι απλά και μόνον ένας τρόπος χρονολογικής αρίθμησης, αλλά δηλώνει, ότι το παλαιό σκότος της αποστασίας και της φθοράς διαδέχεται ο καιρός του Φωτός, η εποχή της καταδίκης παρήλθε προ πολλού και ήδη η θεία Χάρη επέλαμψε στον κόσμο μας, προσδίνοντάς του νεότητα και αξία.

Ναι, κατανοώ, ότι το υπερφυσικό θαύμα της Θείας Γέννας συνεχίζει ν’ αποτελεί «μυστήριον ξένον» για τον άνθρωπο της σύγχρονης κοινωνίας. Συμβαίνουν τόσα και τέτοια στην καθημερινότητά μας, ώστε το κορυφαίο αυτό ιστορικό γεγονός περνάει συνήθως δίχως να του δίνουμε την αρμόζουσα σημασία, ενώ συχνότατα το συνδυάζουμε με κραιπάλες, μέθες, ακρότητες καταναλωτικές ή ό,τι άλλο αδιάφορο πνευματικά ή κι επιζήμιο από πάσης απόψεως.

Ομως το νέο είναι τόσο μεγάλο, διαθέτει τέτοια βαρύτητα (γεγονός των γεγονότων, θα το λέγαμε καλύτερα), ώστε δεν μπορεί να το επισκιάσει η οποιαδήποτε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των αποπροσανατολισμένων κοινωνιών μας. Το νέο ήλθε, προτού καν εισέλθει στον ιστορικό μας χρόνο. Το προανάγγειλαν οι Προφήτες. Ο Ησαΐας -για παράδειγμα- έλεγε οκτακόσια σχεδόν χρόνια πριν: «Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός, και εδόθη ημίν, (…), και καλείται το όνομα αυτού Μεγάλης Βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος (…)».

Το επαναλαμβάνουν κάθε μέρα όσοι, με τρόπο μυστηριακό και συνεπώς βιωματικό, το ζουν. Εκείνοι μπορούν να μαρτυρήσουν, ότι η Θεία Σάρκωση έχει μεταστρέψει κυριολεκτικά την ύπαρξή τους προς το καλύτερο, χορηγώντάς τους περιεχόμενο και προοπτική. Γνωρίζουν πλέον, ότι μετέχει κανείς στην Ενανθρώπηση του Λόγου, εφόσον προσφέρει αγάπη, καταδεκτικότητα, στοργή στον συνάνθρωπο και μάλιστα στον εμπερίστατο, τον άρρωστο, τον εχθρό. Ο αναμενόμενος Λυτρωτής ήλθε άπαξ στον κόσμο μας πριν από είκοσι αιώνες, αλλά ξανάρχεται ανάμεσά μας μες από τον συνδυασμό της Πίστης και της Αγάπης μας. Πιστεύουμε και αγαπάμε τον Σαρκωθέντα, πιστεύοντας ταυτόχρονα και αγαπώντας τον συνάνθρωπο. Μια προσήλωση στα θεία αποβαίνει στείρα, εάν δεν τάσσεται στην διακονία του συνανθρώπου, τότε μάλιστα το «Παιδίον» καταφρονείται και διώκεται από τη γέννησή του.

Αγαπητοί Συνεορταστές,

«Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός»! Ας ψάξουμε πρώτα στην ψυχή ενός εκάστου! Μακάρι να Τον βρούμε εκεί! Θα είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός μας! Θησαυρός αδαπάνητος και αδιάπτωτος! Αυτό αποτελεί και την δική μου ευχή και προσευχή, σήμερα και κάθε μέρα!!!

Με όλη μου την αγάπη εν Χριστώ Γεννηθέντι
+ο Ζακύνθου Χρυσόστομος

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Ύμνοι των Χριστουγέννων από τον π. Νικόδημο Καβαρνό


Κατά την εορτή του Αγίου Διονυσίου, πριν από λίγες ημέρες, βρέθηκε προσκυνητής στη Ζάκυνθο ο αγαπητός μας καθηγητής Πρωτοψάλτης και Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Καβαρνός. Εε, λοιπόν, φροντίσαμε να τού αποσπάσουμε ορισμένα χριστουγεννιάτικα ψάλματα (το "Χριστός γεννάται, δοξάσατε.." και το "Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός..."), τα οποία ανεβάσαμε στο κανάλι μας στο YouTubeεπενδυμένα με όμορφες και κατανυκτικές εικόνες από τους δύο κεντρικούς της Ενορίας μας, αυτόν της Παναγούλας (βλ. α΄ βίντεο) και αυτόν της Φανερωμένης (βλ. β΄ βίντεο παρακάτω).

Προτού Σάς αφήσω να δείτε τις δυο αυτές μαγνητοσκοπήσεις, μεταφέρω σε όλους τους φίλους του ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ την αγάπη και τις ευχές του π. Νικοδήμου (ο οποίος, σημειωτέον, μάς παρακολουθεί ανελλιπώς) και τού αντευχόμαστε να έχει μακρότητα ευλογημένων ημερών και διαρκή Χριστούγεννα στη ζωή και την διακονία του!





Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Χριστούγεννα στο Πέλαγος

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Παραμονή Χριστουγέννων, 1967...

Μουντή και άχρωμη η μέρα, δακρυσμένη, όπως οι εκατοντάδες νέων ανθρώπων, που με μια βαλίτζα, στο χέρι κοίταζαν γύρω σα χαμένοι, μην τολμώντας να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα, καθώς στέκονταν στην αποβάθρα, για να επιβιβαστούν στο Πατρίς που περίμενε να φορτώσουν το ζωντανό εμπόρευμα, να σηκώσει άγκυρες και να σαλπάρει για Αυστραλία.
Γύρω μας, (ναι, ανάμεσά τους κι εγώ με τον σύζυγο και τα δυο παιδιά μας, το γιο 5 χρονών και την κόρη μόλις δυόμισι), όλοι περπατούν χαρούμενα και γρήγορα, αδιάφοροι για το δράμα του φευγιού μας.


Αδιάφοροι, αλλά όχι οι ίδιοι υπεύθυνοι, γι' αυτή τη φοβερή αφαίμαξη από τα νιάτα της πατρίδας, λες και περίσσευαν, αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και τον αδελφοσπαραγμό που θυσιάστηκαν χιλιάδες νέοι άνθρωποι.


Κι έφευγαν τα καράβια γεμάτα νέους και νέες κι ερήμωνε η ύπαιθρος και τα νησιά της Ελλάδας, γιατί οι χώρες υποδοχής δεν ήθελαν τους γέρους και τους σακάτηδες, νέους ήθελαν για να αντέχουν στις βαριές βιομηχανίες και στην ανάπτυξη τους.


Περπατούν όλοι γρήγορα για ν' αποφύγουν το κρύο και τη βροχή, για να τελειώσουν τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια τους, για να μαζευτούν στο σπιτικό τους κοντά στις φαμελιές τους μια ώρα αρχύτερα... Σκοτεινιάζει και σε λίγο θα στρώσουν το λιτό, νηστίσιμο τραπέζι της παραμονής της μεγάλης γιορτής...


Οι τελευταίες παρέες από τα πιτσιρίκια, γυρνούν ακόμα γύρω σε σπίτια και μαγαζιά και «τα λένε» με τα τριγωνάκια και μερικά με φυσαρμόνικες, Χριστού τη θεία γέννηση, να πω στ΄ αρχοντικό σας... Μόνο που όλοι εμείς, ώρες πριν, είχαμε σφαλίσει το δικό μας αρχοντικό, μερικοί για πάντα... Πού να βρουν πόρτα ανοικτή τα παιδάκια, πού να βρεθεί ο νοικοκύρης του σπιτιού για να του ευχηθούν, χίλια χρόνια να ζήσει κι η νοικοκυρά να τα φιλέψει...


Δεν θυμάμαι αν είχε αρθεί ή όχι μέχρι τότε η απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τη δύση του ηλίου που είχαν επιβάλλει οι συνταγματαρχέοι και στρατηγοί την 21η Απριλίου της ίδιας χρονιάς, όταν, καταλύοντας τη δημοκρατία, θρονιάστηκαν για καλά στην εξουσία. Μάλλον όχι, οπότε ένας ακόμα λόγος για τη βιάση των ανθρώπων.


Κείνα τα πολύ δύσκολα χρόνια, δεν πιστεύω να ήταν πολλοί αυτοί που είχαν τη διάθεση ή την οικονομική ευχέρεια να οργανώσουν Χριστουγεννιάτικο Ρεβεγιόν. Αν πούμε δε και για το αγαπημένο Φιόρε, εκεί τα έθιμα πολύ αυστηρά και τα τηρούσαν όλοι με θρησκευτική ευλάβεια, δεν είχε ρεβεγιόν και τέτοια ξενόφερτα πράγματα, είχε μπόλικες-μπόλικες, σπιτίσιες οι περισσότερες, βραστές μπροκολίνες, χωρίς λάδι βέβαια, και σε κάθε σπίτι που έκοβαν την κουλούρα, ζυμωμένη με πολύ μεράκι από της νοικοκυράς τα χέρια, ο νοικοκύρης, έβγαινε έξω και έριχνε κάνα-δυο σμπάρα, έτσι για τ' αντέτι και για ν' ακούσουν οι γειτόνοι, πως αξιώθηκαν να την κόψουν κι εφέτος.

Φεύγοντας την προηγούμενη μέρα από τη Ζάκυνθο, η Μάνα, με δάκρυα στα μάτια, μας έδωσε την κουλούρα μας να την κόψουμε στη θάλασσα... Με πόση πίκρα, πόσο σπαραγμό αποχαιρέτησα, αφήνοντας πίσω, ό,τι πιο αγαπημένο και ιερό... πατέρα, μάνα, αδέλφια, ανίψια, γνωστούς και φίλους, το σπίτι μου, τη γειτονιά μου, τον τόπο μου, το νησί μου το πολυαγαπημένο...


Στοιβαχτήκαμε μες στο καράβι εκατοντάδες, παλικάρια και κοπέλες που πήραν τους δρόμους, φοβισμένοι κι άβγαλτοι, να βρουν την τύχη τους, άλλοι, όπως εμείς, με μικρά παιδιά, άλλοι με μεγάλες οικογένειες με αναστημένα παιδιά και τους γέρους γονείς τους.


Το σφύριγμα του καραβιού όπως ξεκινούσε, έσμιγε με τις καμπάνες από τις γύρω εκκλησίες στον Πειραιά, που σήμαιναν για τ' αυριανά Χριστούγεννα...


Αμφιβάλλω αν έμεινε μάτι στεγνό εκείνη την ώρα, αμφιβάλλω αν έμεινε σκέψη καθαρή και νηφάλια, σκέψη που, ίσως, δεν ήταν γεμάτη μεταμέλεια, μα, πολύ αργά πια... Το «θεριό» έσχιζε ήδη τα γνώριμα νερά απομακρυνόμενο όλο και περισσότερο από τον αγαπημένο τόπο...


Πώς να περιγράψεις τα συναισθήματα εκείνη την ώρα;;; Ένιωθα να έχω παγώσει, να μη νιώθω τίποτα παρά μόνο φόβο και αγωνία για το μεγάλο ταξίδι... Ταξίδι που διήρκεσε κοντά σαράντα μερόνυχτα... Κάναμε το γύρο των ωκεανών... Το κανάλι είχε κλείσει λόγω πολέμου. Ξαφνικά συνειδητοποίησα τον κίνδυνο που διέτρεχα, όχι τόσο εγώ αλλά τα μικρά μου... αθώα πλάσματα, που εγώ η μάνα τους που είχα χρέος να τα προστατεύω, τα υπέβαλα σε αυτή τη φοβερή δοκιμασία...


Πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτού του πολύ δύσκολου ταξιδιού, μετάνιωσα φριχτά για την απόφαση μου... Ίσως δεν ήμουν η μόνη... Πολλές φορές, όταν μας έκαναν εξάσκηση για περίπτωση έκτακτης ανάγκης, φορώντας μας σωσίβια και επιβιβάζοντάς μας, εικονικά, στις βάρκες, κοίταζα με τρόμο κάτω τη μαύρη θάλασσα και τα σκυλόψαρα που διαρκώς μας έπαιρναν το κατόπιν και έτρεμα και μόνο στη σκέψη τέτοιας έκτακτης ανάγκης... Κοίταζα γύρω τα μικρά παιδιά, όχι μόνο τα δικά μου (και πρέπει να ήταν πάνω από 300 παιδάκια κάτω των 10 χρονών σε κείνο το δρομολόγιο) κι ο τρόμος μου μεγάλωνε...


Μεσοπέλαγα μάς βρήκαν τα μεσάνυχτα. Ήταν πολλοί, κυρίως ελεύθεροι, που είχαν ήδη ανεβεί στα διάφορα σαλόνια όπου υπήρχαν μπουφέδες με πλούσια φαγητά, ορχήστρες, τραγουδιστές, και τόχαν ρίξει στο φαγοπότι και στο γλέντι. Οι περισσότεροι από μας, είχαμε κουρνιάσει στις στενές κουκέτες, προσπαθώντας όχι μόνο να βολευτούμε όσο καλύτερα μπορούμε, αλλά και να το πάρουμε απόφαση, πως εκεί θα περνούσαμε πάνω από 38 νύχτες υποχρεωτικά δεμένοι στις κουκέτες λόγω σφοδρών θαλασσοταραχών, όταν στη σιγαλιά της νύχτας, ακούσαμε όμορφες φωνές να ψάλλουν τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα... Ξαφνιασμένοι σηκωθήκαμε, ανοίξαμε τις πόρτες και με φοβερή συγκίνηση είδαμε τον Καπετάνιο και μέλη του πληρώματος να πηγαίνουν γύρω ψάλλοντας τις γνώριμες μελωδίες της Χρονιάρας μέρας... Τα μάτια, που δεν είχαν προλάβει να στεγνώσουν, άρχισαν πάλι να τρέχουν ασταμάτητα... Έπρεπε να συνηθίσουν οι κρουνοί... Είχαν πολλή δουλειά να κάνουν για πολλά, πάρα πολλά χρόνια...

Πέρασαν πολλά χρόνια για να μπορέσω να γιορτάσω και να χαρώ αυτή τη μέρα...το ίδιο και οι πολυαγαπημένοι μου γονείς...αυτή τη μέρα, ζωντάνευε ξανά η στιγμή του φευγιού...και πονούσε, πονούσε πολύ...

Ευχές πολλές σε όλους σας να περάσετε με υγεία και χαρά τις Άγιες Ημέρες, κοντά στα αγαπημένα σας πρόσωπα...

Με αγάπη πάντα,
δ.μ.τ.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Τα Χριστούγεννα με τα μάτια των παιδιών









Ζωγραφίζοντας τη Χαρά των Χριστουγέννων δια χειρών παιδικών! Τι το καλύτερο! Ανατρέξαμε σήμερα στο Αρχείο της Νεανικής Συντροφιάς μας του 2001 και αντλούμε φρεσκάδα νεανική, την οποία διοδεύουμε προς τα Εσάς!
Ούτως ή άλλως υποκλινόμαστε όλοι, όχι μονάχα στο "Παιδίον νέον", αλλά και σε όλα τα παιδιά του κόσμου, "αυτών γαρ εστιν η βασιλεία των ουρανών", σύμφωνα με τον λόγο του ίδιου του Χριστού!
Τα παιδιά που εποίησαν τα παραπάνω σχέδια είναι τώρα φοιτητές ή μεγάλοι μαθητές! Το καθένα τους, έφιππο στ΄ Όνειρο καλπάζει! Τούς ευχόμαστε ό,τι καλύτερο και σταθερό καλπασμό!
Αιμιλιάνα, Γιάννη (1), Δημήτρη, Νίκο, Τάσο, Γιάννη (2), Λουκία και Σπύρο, πάντα Χριστούγεννα να έχετε!

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Εικόνα και ήχος από τα "Μπασίματα" του Πολιούχου της Ζακύνθου

Μονή Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου, σήμερα το πρωί
Φωτογραφίες και βίντεος: Νίκος Κεφαλληνός και π. Π.Κ.